Ek moet die evangelie verkoop

. —Thomas Brooks

Ek moet die evangelie verkoop

Meeste van ons krimp inmekaar as ons iemand hoor klop aan die deur en sien dat dit ‘n verkoopsman is. Of gaan na ‘n plek waar hulle tweedehandse karre verkoop – nog erger. Natuurlik is ons geïnteresseerd daarin om dinge te koop, maar daar is sekere verkoopsmanne wat ons wil vermy – die harde verkopers wat nie nee vir ‘n antwoord aanvaar nie. Hierdie verkoopsmanne volg ‘n voorafbepaalde roetine. Hulle wil hê ons moet iets koop wat ons waarskynlik nie nodig het nie. Always Be Closing = ABC is hulle leuse.

 

Dikwels word sekere kerkmense  wat hulle geloof wil deel in dieselfde lig as hierdie verkoopsmanne gesien. Ons leer sekere evangelisasietegnieke en memoriseer hoe ons die evangelieboodskap moet oordra. Daar mag selfs ‘n lys van besware wat mense mag hê, wees en hoe ons daarop moet reageer. Die doel is edel en reg. Maar, dikwels word evangelisasie ‘n verkoopstegniek. Die evangelie is tog nie ‘n besigheidskontrak nie, maar ‘n verbond  met ‘n persoonlike God soos in Jesus Christus geopenbaar. Ons word opgeroep om met mense in ‘n verhouding te tree.

Goed en wel, maar wat beteken dit? ‘n Dialoog en nie ‘n monoloog nie – ons luister goed en nooi ander uit om op die goeie nuus te reageer – sonder dwang. Ons spreek hulle diepgesetelde persoonlike behoeftes soos duidelik word in ons intieme verhouding met hulle, aan.

Verkoopsmense verkoop produkte – dit is hulle werk. Maar as hulle uit gewoonte reageer sonder om die behoeftes en bekommernisse van die kliënt te hanteer, openbaar hulle nie die nodige respek vir die kliënt nie. Hulle luister nie na die kliënt nie. Hulle skep nie spasie vir die moontlikheid dat die kliënt dalk glad nie belangstel in hulle produk nie.

In hulle ywer vir evangelisasie trap gelowiges dikwels in dieselfde strik. Is die benadering tot evangelisasie vir baie gelowiges nie ook ‘n gepoleerde boodskap wat oral herhaal word met ‘n lys van antwoorde op moontlike besware nie? Ons moet ons beste doen om getroue getuies te wees, maar die resultate moet ons aan ‘n soewereine en genadige God oorlaat.

Paulus en Petrus het nie ‘n statiese benadering gehad nie. Die geloof is een maal oorgelewer (Judas :3), maar hulle het hulle boodskap volgens die spesifieke omstandighede gekontekstualiseer. In hulle prediking fokus hulle op Jesus, maar hulle plaas hulle boodskappe in verskillende raamwerke as gevolg van die verskillende behoeftes van hulle gehore.

In Handelinge 2 praat Petrus met Jode en mense wat tot die Jodedom bekeer is. Sy boodskap maak baie gebruik van die Ou Testament. Hy beklemtoon dat Jesus die Messias is. As Paulus met die Ateners praat, gebruik hy ‘n ander benadering. Hy haal aspekte van die Griekse kultuur en die skepping aan. Die evangelieboodskap verander nie, maar die perspektiewe en behoeftes van die hoorders vereis dat ons met die gehoor op ‘n toepaslike en betekenisvolle manier praat. Let daarop dat in Handelinge 17 waar Paulus met die Ateners praat hy geen druk op hulle uitoefen om ‘n besluit te neem nie. Hy vertel hulle van die evangelie en hulle reageer op drie maniere:  skeptisisme/ verwerping, openheid om verder te praat en aanvaarding.

Ons hoef nie iemand te bekeer nie – ons kan dit in ieder geval nie doen nie. Net die Heilige Gees kan dit doen. Ons moet getroue getuies wees en God wil ons in evangelisasie gebruik, maar ons het nie die vermoë om harte en lewens te verander nie. Ons werk is om mense van die evangelie te vertel  en om mense uit te nooi om Jesus Christus persoonlik te ontmoet – nie om godsdienstige produkte te verkoop nie.



Hoekom aanbid ons?

Our chief want in life is somebody who shall make us do what we can. -Ralph Waldo Emerson, skrywer en filosoof (1803-1882)

Hoekom aanbid ons?

 Al julle volke, klap julle hande; juig tot eer van God met ‘n jubelende stem, want aan die Here, die Allerhoogste, kom eerbied toe; Hy is die Groot Koning oor die hele aarde (Psalm 47:2 – 3).

Almal van ons moet gereeld herinner word aan waarom ons aanbid. Elke Sondag kom ek met ander gelowiges bymekaar  en ons sing en bid. Ons doen dit, want dit is die regte ding om te doen.

 

Dit is nie verkeerd om te aanbid omdat dit die regte ding is om te doen nie. Maar soms tydens ons aanbidding besef ons dat daar iewers ‘n fout is. Ek sing liedere sonder om werklik te dink wat die woorde beteken. Ek het die fundamentele rede waarom ek doen wat ek doen, skoon vergeet.

Wat is hierdie rede? Aanbidding is nie primêr ‘n emosionele saak nie, alhoewel ons dikwels emosioneel word as ons God aanbid. Ons aanbid nie primêr omdat ons iets uit die diens wil kry nie, alhoewel dit dikwels vir ons voordelig is om saam met ander gelowiges te aanbid. Ons aanbidding het niks met onsself te doen nie, alhoewel aanbidding een van die betekenisvolste dinge is wat ons in die lewe doen. 

Maar hoekom aanbid ons dan? Lees weer Psalm 47:2 – 3. Die deurslaggewende woord hier is want. Ons aanbid God vir wie Hy is: die Here, die Allerhoogste. Ons aanbid Hom ook vir wat Hy gedoen het. Ons aanbidding is ‘n reaksie  op God – sy karakter en sy optrede. Ons aanbidding is in die evangelie gewortel – die goeie nuus van wat God in Jesus Christus gedoen het. Ons aanbid en loof God, want die unieke, magtige, heilige en regverdig God het na ons in liefde uitgereik. In Jesus Christus het Hy ons van sonde en die dood verlos; Hy trek ons in in die geloofsgemeenskap; Hy maak ons sy vennote in sy werk om die wêreld te verlos en te herstel.

Dit is die rede waarom ons aanbid.

 



Wat beteken die verordeninge en die voorskrifte en die bepalings wat die Here ons God vir u gegee het?

–F. B. Meyer

Wat beteken die verordeninge en die voorskrifte en die bepalings wat die Here ons God vir u gegee het?

Moses is besig om met die volk te praat (Deuteronomium 6:20 – 25). Hy onderrig sy gemeente oor hoe om die geloof na die volgende geslagte oor te dra. Hierdie kort gedeelte bestaan uit:

  1. ‘n Kind se vraag; en
  2. Die antwoord van ‘n volwassene.

Moses aanvaar dat as ons met verskillende kulture gekonfronteer word, kinders hulle ouers vir ‘n verduideliking oor hulle besondere leefwyse sal ondervra. Of die oorsprong van hierdie vraag nou onkunde of nuuskierigheid is, vra die kind in werklikheid: “Hoekom word ons deur hierdie regulasies beheer?”

Moses begin nie sy antwoord deur oor die wette te praat nie – hy begin met ‘n uitleg oor wat die proloog tot die tien gebooie beteken. Ons was in Egipte die farao se slawe, en die Here het ons daar deur sy magtige dade bevry 22toe Hy voor ons oë tekens en groot wonderdade gedoen het en rampe oor Egipte laat kom het, oor die farao en sy hele huis. 23Maar vir ons het die Here daarvandaan laat wegtrek om ons in hierdie land te bring en dit vir ons te gee soos Hy aan ons voorvaders met ’n eed belowe het. Moses sê dat die volk nie primêr deur ‘n stel reëls beheer word nie, maar deur ‘n kennis van die Here – veral sy verlossingsdade en sy spesiale verhouding met hulle. Hy beklemtoon vier kritiese gebeure in die geskiedenis van die volk:

  1. Ons was in Egipte die farao se slawe. Die geskiedenis van Israel as volk begin met hulle behoefte aan verlossing – hulle was slawe in Egipte.
  2. Die Here het ons daar deur sy magtige dade bevry. God bevry Israel uit hulle desperate posisie deur sy magtige dade.
  3. 22Toe Hy voor ons oë tekens en groot wonderdade gedoen het en rampe oor Egipte laat kom het, oor die farao en sy hele huis.
  4. 23Maar vir ons het die Here daarvandaan laat wegtrek om ons in hierdie land te bring en dit vir ons te gee soos Hy aan ons voorvaders met ’n eed belowe het. Die Here bring hulle uit Egipte sodat hulle die land wat Hy met ‘n eed aan hulle voorvaders belowe het, kon bewoon.

Die Here red hulle uit Egipte sodat hulle sy onderdane kan word, soos duidelik blyk uit die voorskrifte en bepalings.

In vers 24 – 25 antwoord Moses die vraag wat reeds in vers 20 gevra is. Die Here het al hierdie voorskrifte vir vier redes gegee:

  1. Om volgens al hierdie voorskrifte te lewe – om hulle optrede te beheer.
  2. Om die Here ons God te dien –  om die nodige ontsag vir die Here by hulle in te skerp.
  3. Sodat dit altyd goed kan gaan met ons.
  4. Sodat ons kan bly lewe soos dit nou die geval is.

Die hoogtepunt van hierdie gedeelte is vers 25: Ons sal die wil van die Here ons God doen as ons hierdie hele wet in sy teenwoordigheid gehoorsaam en daarvolgens lewe soos Hy ons beveel het.”

 

Deuteronomium 6:20 – 25 is belangrik, want dit beklemtoon die belang van doelgerigte strategieë vir die oordrag van die geloof en die gedagtenis van God se verlossingsdade in die geskiedenis. In die Nuwe Testament kry ons gereelde oproepe om die geloof oor te dra:Wat jy my voor baie getuies hoor verkondig het, moet jy toevertrou aan betroubare manne wat bekwaam sal wees om dit ook aan ander oor te dra (2 Timoteus 2:2). Jesus  het doelbewus die paasfees verander in die nagmaal. Hy sê: Gebruik dit tot my gedagtenis (Lukas 22:19). Die nagmaal moet ons altyd weer herinner van Christus se verlossingsdade. Moenie die geskiedenis vergeet nie.



Die wet en/of genade

O think, that he who was master of all heaven’s majesty came down to be the victim of all man’s misery! —C.H. Spurgeon

Die wet en/of genade

Is daar nog enige sin in die gebooie en opdragte wat God aan Israel gegee het? Dink maar aan die voedselwette in Deuteronomium 14. Sommige van ons kry die Israeliete jammer oor die las wat hulle moes gedra het – niemand kan tog al die wette onderhou nie. Baie voel dat terwyl ons deur genade verlos is die Israeliete deur onderhouding van die wet verlos is. Is dit waar?

 

Die Hervormers het gepraat van drie funksies van die morele wet:

  1. Om die geregtigheid van God te bewys – om mense te veroordeel.
  2. Om burgerlike owerhede te lei om wetteloosheid en ongeregtigheid te bestry.
  3. Om aan gelowiges ‘n riglyn vir die lewe te gee.

Deuteronomium 6:20 – 25 maak dit duidelik: die wet is ‘n genadegawe van God vir die gelowiges sodat hulle presies weet wat Hy van hulle verwag – hulle hoef nie soos die ander nasies te raai of te eksperimenteer om die wil van God vas te stel nie. Gemotiveer deur dankbaarheid en eerbied sal hulle sy gebooie nakom.

As ons die verhouding tussen dade van die mens en genade wil verstaan, moet ons twee uiterstes vermy:

  1. Dat Moses die onderhouding van die wet as die basis vir die verbondsverhouding beskou het.6:21 – 23 het hy dit baie duidelik gemaak dat  Israeliete God se mense is net op grond van die Here se verlossingsoptrede in die verlede. Dit het niks met Israel se meriete te doen nie.
  2. Ons kan nie ‘n verhouding met die Here hê sonder om sy gebooie te gehoorsaam nie.. Moses sê dat as die oorsprong van gehoorsaamheid ware geloof en eerbied is, aanvaar die Here dit en reageer met seën en die lewe. In die afwesigheid van gehoorsaamheid kan ons aanvaar dat geloof afwesig is – die verbondsverhouding is verbreek en die Here reageer met ‘n vloek en die dood.

Ons kan nie God se verlossing verdien nie: Daarom sal geen mens op grond van wetsonderhouding deur God ; vrygespreek word nie … Almal het gesondig en het nie deel aan die heerlikheid van God nie (Romeine 3:20 en 23).

Volgende keer gaan ons kyk na die vraag: Wat beteken die verordeninge en die voorskrifte en die bepalings wat die Here ons God vir u gegee het?