Psalm 119:48

“A sunny disposition is worth more than fortune. Young people should know that it can be cultivated; that the mind like the body can be moved from the shade into sunshine.”   —Andrew Carnegie

Psalm 119:48

Op u gebooie, wat ek liefhet, sal ek al my hoop vestig. U voorskrifte sal my bybly (NAV)

En my hande ophef na u gebooie wat ek liefhet, en u insettinge oordink (OAV)

Om al u voorskrifte te hou maak my baie bly. Ek kan nie genoeg vir U sê hoe gelukkig dit my maak om te doen wat U sê nie, ek dink heeltyd daaraan (Die Boodskap)

 

Ons lig natuurlik ons hande op vir ‘n verskeidenheid van redes: om ons onderwyser se aandag te trek, om te waai, om dinge wat val te vang, om fees te vier, ens. Die psalmis sê ons moet ons hande ophef. Hoekom? Om te prys – om ons liefde vir God se gebooie te verklaar.

Daar is iets van ywer, maar ook ‘n begeerte om die leermeester se aandag te trek, in hierdie vers. Dwarsdeur Psalm 119 lees ons van die psalmis se ywer om met God te verbind. Hy lig sy hande entoesiasties op omdat God se gebooie hom bly maak. Die gevolg is dat hy al God se insettinge oordink.

Dit is interessant dat u gebooie wat ek liefhet ook in vers 47 voorkom. Sommige teoloë beweer dat hierdie ‘n oorskryffout is wat per ongeluk herhaal word Moontlik, maar dalk wou die psalmis net sy liefde vir God se woord herhaal het.

In die 176 verse van Psalm 119 kry ons in meeste ‘n sinoniem vir God se woord. In vers 48 kry ons twee sinonieme – gebooie en insettinge. Ons kry twee sinonieme net in verse 16 en 168. Al drie kom aan die einde van ‘n afdeling voor. Vers 48 is die einde van die Wau gedeelte.

Hoe lig ons ons hande op na God se gebooie?




Israel is honger

Do not have your concert first and tune your instruments afterward.  Begin the day with God. —Hudson Taylor

Israel is honger

Hulle het God getart toe hulle kos gevra het na eie smaak (Psalm 78:18)

In haar boek Unbroken vertel Laura Hillebrand die ongelooflike verhaal van Louis Zamperini. Tydens die Tweede Wêreldoorlog oorleef hy en twee ander Amerikaanse soldate ‘n vliegtuigongeluk. Vir 47 dae dryf hulle op die see rond.

Hulle het net reënwater gehad om te drink en af en toe ‘n albatros om te eet. Een van die manne het dit nie oorleef nie. Vir dae was hy in ‘n beswyming as gevolg van honger en dors. Uiteindelik sterf hy. Louis en sy maat word later deur die Japannese gevange geneem.

Min van ons ken werklik die lyding van hongersnood en dehidrasie. Voordat ons nou sommer die Israeliete van ‘n gebrek aan geloof beskuldig, moet ons ons in hulle omstandighede indink. Hulle het geen kos gehad nie – ook nie om hulle kinders mee te voed nie. Daar was nog honderde kilometers oor van hulle reis. Ons kan sê dat hulle tog moes besef het dat God sou voorsien as hulle net sou vra – maar hulle het nie. Alhoewel Hy reeds sy wonderlike versorging van hulle bewys het deur water uit ‘n rots te voorsien en selfs al was sy voorsiening nooit skraps nie, het hulle dieselfde probleem gehad as wat baie van ons steeds het – hulle kon nie vertrou nie.

E. M. Bounds sê:Trust always operates in the present tense. Hope looks toward the future.” Beide vertroue en hoop vereis ‘n visie wat verby ons huidige probleme kyk. Al wat die Israeliete gesien het was ‘n barre woestyn. Kan God in die woestyn kos gee? (78:19). Hulle sien nie die onsigbare werklikhede van God en sy oneindige hulpbronne nie. Hulle kon nie aan sy goedheid en beskermende aard vashou nie. Nee, hulle kies ongeloof wat lei tot aanklagte teen God. Dit is arrogansie.

 Waaroor is ons chronies bekommerd? Rekeninge? Ons kinders? Ons gesondheid? Satan blaas altyd die omvang van ons probleme op sodat ons nie vir God kan raaksien nie. Ons moet bid dat ons probleme tot hulle werklike grootte krimp sodat ons God al hoe beter kan sien.




‘n Nuwe Kategismus: Vraag 12

Do not have your concert first and tune your instruments afterward.  Begin the day with God. —Hudson Taylor

‘n Nuwe Kategismus: Vraag 12

Vraag:

Wat vereis God van ons in die negende en tiende gebooie?

 Antwoord:

Negende: dat ons nie leuens vertel of ander mislei nie, maar dat ons die waarheid sal praat. Tiende: dat ons tevrede is en nie ander beny nie. Dat ons nie gegrief sal weer oor dit wat God aan hulle of aan ons  gegee het nie. [Onderstreepte gedeeltes is die antwoord vir kinders.]

 

 Teksvers:

As julle werklik die wet van die koninkryk van God onderhou soos dit in die Skrif staan: “Jy moet jou naaste liefhê soos jouself,” dan doen julle reg (Jakobus 2:8)

 Kommentaar:

Jy mag nie vals getuienis teen ‘n ander gee nie. Here, U beveel my in hierdie gebod hoe ek my tong teenoor my naaste moet gebruik en hoe ek my moet gedra betreffende sy naam. U verbied my om vals getuienis af te lê. Hiermee verbied U alle vorme van skinder, leuens, valsheid en onwaarhede. Hoekom? As “lede van een liggaam”  wil u hê dat ons die waarheid met mekaar sal praat. Ons moet almal versigtig wees om ‘n ander se swakheid te bedek en met ons tong die naam van ander te verdedig, soos ons wil hê hulle teenoor ons sal doen.

 In hierdie gebod, soos U allerhande  vorme van bose, gevaarlike, lasterlike en onwaar  spraak  verbied, beveel U my om alle vorme van goddelike, eerlike en ware praat na te streef … O, hoe ‘n goeie ding is dit vir my! As ons dink aan die seerkry wat volg op onwaarhede en deur woorde waardeur baie mislei word, sien ons duidelik die wonderlike voordeel en versorging van U vir ons in hierdie gebod.

 Jy mag nie begeer nie. Hier, genadige Here God, gee U aan my die laaste gebod van u wet wat my geleer het watter uiterlike optrede ek moet vermy, sodat ek nie daardeur  my naaste kwaad aandoen of seermaak nie.  Voorbeelde is moord, egbreuk, diefstal en vals getuienis.  Nou leer U my ‘n reël vir my hart. U beveel dat ek niks van my naaste sal begeer nie. Ek weet dus dat as hy ‘n mooier huis as ek het, ek dit nie mag begeer nie; as hy ‘n mooier vrou as ek het, ek haar nie mag begeer nie … ek mag nie ‘n bees of donkie, ja, selfs nie sy hond  of die kleinste dingetjie wat hy besit, begeer nie. In die ander gebooie  het U alle beserings of bose praktyke teen my naaste verbied, nou beveel U my dat ek moet oppas om nie bose gedagtes teen hom te dink nie … Die apostel het reg gepraat toe hy gesê het dat ons al ons laste aan U moet gee, want U sorg vir ons. Dit is waar: U sorg vir ons en U wil hê dat ons ook vir ander moet sorg.

 Hierdie kommentaar is deur John Bradford (510–1555), ‘n Engelse Protestantse Hervormer  geskryf. Bradford het aan die universiteit van Cambridge gestudeer. Hy word die koninklike kapelaan vir Koning Edward  VI. Toe Mary Tudor, ‘n Katoliek, die troon bestyg word hy saam met  Latimer, Ridley and Aartsbiskop Cranmer gearresteer. Hy het ‘n groot reputasie as prediker gehad en ‘n groot skare het sy teregstelling bygewoon. Hy word veral onthou vir sy stelling:  “There but for the grace of God goes John Bradford.”  Sy werke waarvan sommige in die tronk geskryf is, sluit in briewe, oproepe, lofredes, preke en verhandelings.

Hierdie kommentaar kom uit  “Godly Meditations: A Meditation upon the Ten Commandments” inThe Writings of John Bradford, geredigeer by Aubrey Townsend (Cambridge: University Press, 1868), 150–157.

 Verdere leesstof:

Oaths and Vows” en “Antinomianism” inConcise Theology, deur  J. I. Packer.

 

Gebed:

Almagtig Vader, die Vader van lig, wat deur u dierbare Seun belowe het dat almal wat u wil doen, sal u leer ken; gee my die genade om so te leef dat deur daaglikse gehoorsaamheid my geloof sal toeneem en dat ek u heilige Woord beter sal verstaan deur Jesus Christus ons Here. Amen

 

C. S. Lewis (1893 – 1963) was ‘n lektor in Engelse literatuur aan die Universiteit van Oxford en hoof van die Departement Engels aan die Universiteit van Cambridge. Hy het letterkundige kritiek, kinderliteratuur, fantasie as ook teologie geskryf. Sy bekendste werke is  Mere Christianity, The Screwtape Letters  en The Chronicles of Narnia. Hy was lid van die Anglikaanse Kerk. Sy bekering is deur sy vriend J. R. R. Tolkien beïnvloed.

 

Hierdie gebed kom uit ‘n brief wat hy op 18 Maart 1952 uit Magdalen College aan Mev Sonia Graham geskryf het. Sy het vir hom gevra vir ‘n gebed. Dit kom uit Letters of C. S. Lewis , geredigeer deur  W. H. Lewis (Orlando: Harcourt, 1966), 419.

 

Copyright © 2012 by Redeemer Presbyterian Church

We encourage you to use and share this material freely—but please don’t  charge money for it, change the wording, or remove the copyright information. Ek het slegs die gedeeltes vertaal.

 




Wit rook; swart rook

Self-image, the concept we have of ourselves, must begin not by looking in the mirror, but by looking into the face of God. —Sam Storms

Wit rook; swart rook

Baie mense het die afgelope tyd voor hulle televisiestelle vasgenael gesit met alle oë op die koper skoorsteen van die Sistynse kapel. Min mense het voor die afgelope paar dae geweet wat fumata nera en fumata bianca – swart rook en wit rook beteken het.

 

Hierdie rook kom deels van die verbranding van die stembriewe in ‘n spesiale stoof binne die kapel. Tradisioneel het die Vatikaan nat strooi (wit) of teeragtige pik (swart) bygevoeg om die verlangde kleur te verkry. Ons weet klam gras gee ‘n wit kleur aan rook en as jy bande verbrand, kry jy ‘n swart kleur.

Hoekom het die Vatikaan die prosedure verander? Tydens vorige verkiesings was die rook soms so ‘n vae grys – niemand was presies seker of dit nou swart of wit was nie. Daarom is in 2005 besluit om ‘n meer betroubare manier te gebruik om die kleur aan te dui – chemikalieë.

Vir swart rook word ‘n mengsel van kaliumperkloraat, swael en antraseen gebruik en vir die wit rook ‘n mengsel  van kaliumkloraat, laktose en die hars van ‘n keëldraende plant. Hierdie hars is blykbaar dieselfde wat vioolspelers gebruik om hulle viole se snare voor te berei.
Die hele sisteem is daarop ingestel om foute uit te skakel. Die skoorsteen word elektries verhit en daar is ook waaiers om te verseker dat die rook uitborrel. Die chemikalieë en stembriewe word in twee afsonderlike stofies langs mekaar, maar met ‘n gesamentlike skoorsteen, verbrand.