Hoe hanteer ek lyding? (1)

 

Hoe hanteer ek lyding? (1)

Lyding is sekerlik een van die ernstigste probleme waarmee ‘n Christen gekonfronteer word. Hoe kan ‘n liefdevolle God lyding toelaat? Ek gaan ‘n hele aantal blogs hieraan wy. In die proses gaan ek onder andere van Tullian Tchividjian (Billy Graham se kleinseun) se boek Glorious Ruin (2012) gebruik maak.

Lyding is universeel. Daar is min waarborge in die lewe, maar almal ondervind pyn – nie of nie, maar wanneer. Dit kan ‘n skielike katastrofe wees of iets meer alledaags soos ‘n verhouding wat skeef geloop het en voortduur as ‘n dowwe pyn. Daar is fisiese en emosionele oorsake vir lyding. Soms is die oorsaak duidelik, soms is dit verborge. Vir sommige mense is pyn so ‘n deel van hulle lewe dat hulle dit nie meer voel nie. Ander voel dit akuut aan en probeer alles in hulle vermoë om dit te verlig.

 Die manier waarop mense pyn, verlies en tragedies hanteer, vererger dikwels die probleem. Soms vertel ons van ons moeilike omstandighede en iemand kom onmiddellik na vore met ‘n oplossing – of ‘n geestelike gemeenplaas. Kerke skep dikwels ‘n omgewing waarin oppervlakkige godsdienstige antwoorde gegee word vir pynlike, ingewikkelde vrae in die lewens van mense wat werklik seer het. Hierdie kultuur van verpligte blydskap – Christene is altyd bly – lei dikwels tot oneerlikheid en verdere lyding.

Hoekom ly ons? Hoekom laat God so baie lyding toe? Wat, indien enigiets, kan ons uit ons lyding leer? Wanneer hou dit dan op? Lyding dwing ons om die dieper vrae van die lewe te beantwoord. Filosowe en teoloë stoei reeds jare met die probleem van lyding en die implikasies van lyding. Reeds in die 4de eeu het Augustinus gesê: You have made us for Yourself, and our hearts are restless until they find rest in You. Die mens is gemaak vir iets groter – iets minder pynlik; iets hoër … God.

As ons swaarkry of ly, is ons geneig om op een van twee manier te reageer: ons moraliseer dit (lyding is die gevolg van my ongehoorsaamheid aan God) of ons minimaliseer dit. (Ons gaan later hierdie twee benaderings verder bespreek.) Beide benaderings probeer om lyding in te perk. As ons voel ons moet teen lyding baklei en dit nie aanvaar nie, is ons op die verkeerde pad. God is teenwoordig in ons lyding; ons moet Hom daar raaksien.

Lyding en die boek Job is sinoniem. Volgende keer kyk ons nader na Job – kan ons dalk iets by hom leer?



Ons is almal sendelinge

Ons is almal sendelinge

 

Die kerk is baie geneig om sisteme in stand te probeer hou. Hulle kyk nie na die breër patrone in die samelewing om te kyk hoe hulle moet aanpas nie – hulle wil graag die status quo behou. Wat die kerk moet doen is om mense te bemagtig om hulle bediening buite die vier mure van die kerk te doen.

Wat wil die Goddelike Kunstenaar hê dat ons moet sien in ons samelewing? Ons moet verby die oppervlakkige dinge kyk en dinge sien soos ons Skepper en Verlosser dit sien.



Onderrig en leer in Ooste en Weste

 

Onderrig en leer

Stigler, ‘n Professor in Sielkunde aan die Universiteit van Kalifornië, bestudeer leer en onderrig in verskillende dele van die wêreld. Hy het ‘n baie interessante waarneming gemaak oor die benadering tussen die Weste en die Ooste tot mense wat intellektueel sukkel. In die Weste word kinders wat intellektueel sukkel, gesien as kinders met ‘n lae vermoë. Mense wat skrander is, sukkel nie – hulle verstaan dinge natuurlikerwys.

 

In die Oosterse kulture word sukkel as ‘n geleentheid gesien. Dit word eenvoudig aanvaar dat sukkel ‘n voorspelbare deel van die leerproses is. Dit word van almal verwag om te sukkel. Daarom word dit ‘n geleentheid vir die skolier om te wys dat hy emosioneel in staat is om die probleem op te los as hy volhard. Hulle word geleer dat sukkel ‘n goeie ding is.

Om intellektueel te sukkel word as ‘n aanduiding van swakheid in die Weste gesien. In die Oosterse kultuur word dit nie net aanvaar nie, maar word dit as ‘n maatstaf vir emosionele krag en vasberadenheid gesien.

Miskien moet ons ons benadering tot kinders wat intellektueel sukkel weer herdink.



Dit laat ‘n mens dink

 “God has ordained that our preaching become deeper and more winsome as we are broken, humbled, and made low and desperately dependent on grace by the trials of our lives.” ~John Piper

 

Dit laat ‘n mens dink

Andy Stanley is ‘n Southern Baptist – ‘n konserwatiewe denominasie. Sy vader was twee maal die president van die Southern Baptist Convention. Hy vertel iets van sy verlede:

“Ons was Southern Baptists en al die ander was verkeerd. Ek het grootgeword vas oortuig dat ons die enigste ware Christene was.

 

 

Een Sondag het ‘n gay pride groep ‘n parade beplan wat voor my vader se kerk verby sou marsjeer. Die leiers van die gemeente is vooraf gewaarsku en daarom reël hulle dat die diens vroeër klaarmaak. So sou die lidmate kontak met die groep vermy. Die organiseerders van die optog het egter hulle skedule verander. Toe die First Baptist lidmate uit die kerk kom, is die parade daar. Die lidmate gaap die parade aan.  Oorkant die straat was ‘n Metodiste kerk. Hulle deel bekers met water aan die deelnemers aan die parade uit. Hulle dra ook plakkate: “Almal welkom. Kom aanbid saam met ons.” En ons is die kerk wat na elke preek sing: Net soos ek is. En nou? Ons veroordeel ‘n groep mense met wie se lewenstyl ons verskil.”

 

Hoe tree ons op teenoor mense van wie se lewenstyl ons verskil?