Mark 14:66-15:20 (fokus 14:66-72)

Een van die roerendste oomblikke in die Bybel kry ons nadat Petrus Jesus verraai het. Toe die haan kraai, lees ons, het hy uitgegaan en bitterlik gehuil (14:72). Ja, hy het gehuil en gehuil. Ek stel my ‘n Petrus voor wat in ‘n bondeltjie buite in die donker op die sypaadjie teen die muur sit en huil. Mense stap verby sonder om te vra… maar God nie. Hy het Petrus se trane gesien en hom nie gelos nie.

Hoewel Petrus miskien nie op daardie oomblik so gedink het nie, weet ons uit wat later gebeur het, dat God se genade en liefde daardie bondeltjie mens juis op daardie oomblik omring het. Al het Petrus in oomblikke van swakheid teen God gedraai, het God nie teen hom gedraai nie. Juis hierdie “Petrus-oomblik” gee ons die kans om die werklike diepte van God se genade op sy beste te sien.

Onthou, in jou “Petrus-oomblikke” waar jy maar net in ‘n bondeltjie kan sit en huil, is God se genade en liefde nooit ver nie. Dit omring jou. Jy gáán weer opstaan en voor begin. Petrus het… jy gaan ook.

Mark 14:43-65 (fokus 14:53-65)

Jesus se dood is vol ironie.

• Hy word doodgemaak omdat Hy God glo belaster en beledig het – Hy het Homself mos God se Seun genoem (14:61-62).  Intussen is Hy regtig God se Seun, die mense het dit net nie besef nie. Dit beteken dat die mense en nie Jesus nie, eintlik die lasteraars is. Deur te beweer dat Jesus nie regtig Seun van God is nie, beledig hulle God self. Dit is dus hulle en nie Jesus nie, wat eintlik aan die kruis moes sterf weens laster.
• Meer nog, as Jesus uiteindelik sterf, sterf Hy nie omdat Hy skuldig is nie. Hy is onskuldig. Waarom sterf Hy dan eintlik? Omdat die mense wat Hom doodmaak skuldig is. Juis daarom het hulle Hom so nodig. Sonder Hom sal God hulle nooit vergewe nie.
• Nog is dit nie die einde van die ironie nie. Die getuies teen Jesus lieg te lekker oor Hom (14:57). Jesus word “skuldig bevind” op die basis van leuens, sodat die grootste waarheid ooit bekend kan word: God het ons so lief dat Hy sy Seun gegee het, sodat ons die ewige lewe kan kry.

Jesus se dood is vol ironie… vandag nog. Vandag nog is dit ons wat Jesus op allerhande maniere kruisig terwyl ons self daar moes hang; vandag nog het ons Hom nodig om ons sonde te vergewe; vandag nog kan ons nie sonder die liefde van God klaarkom wat sy Seun vir ons gegee het nie.

Mark 14:1-42 (fokus 14:32-42)

 ‘“My liewe Vader,” het Jesus begin, “U kan doen net wat U wil, want U kan alles doen. Is daar nie ’n kans dat al hierdie vreeslike dinge nie met My hoef te gebeur nie? Ek probeer U nie voorskryf nie. As U wil hê dit moet gebeur, laat dit dan gebeur. Doen asseblief wat U wil.”’ (14:36)

Gebed mag nooit ‘n manier word waarop ons die Here probeer manipuleer nie. Soms sê mense mos dat die Here gesê het Hy sal gebede verhoor en daarom MOET hy doen wat ons sê. Ons mag dit miskien so verstaan, maar dit is nie heeltemal wat die Here bedoel het nie.

Dit het eenmaal op die golfbaan begin reën terwyl die dominee en ‘n lidmaat met die spannendste deel van die spel besig was. “Dominee, trek ‘n paar toutjies sodat die reën kan ophou”, sê die lidmaat. Die dominee se vinnige antwoord was: “Ek is net in verkope, nie in die bestuur nie”. Dit is ‘n groot waarheid: ons kan God nie ‘bestuur’ nie.

Ons kan nie vir God voorskryf wat Hy met gebede moet doen nie. Ons kan ook nie toutjies trek of God manipuleer nie. Jesus het dit nie eers gedoen nie, wat nog van ons (14:36). Gebed werk eenvoudig nie so nie.

Wat ons wel in Jesus se gebed in 14:36 sien, is ‘n openheid om met ons hemelse Vader te praat. Ons kan ons harte voor Hom oopmaak en sê hoe ons voel sonder om bang te wees dat Hy ons daaroor sal kwalik neem. ‘n Mens kan amper sê dat die Here meer in ons intieme verhouding en toewyding aan Hom belangstel as in die presiese woorde van ons gebed. Gebed is in wese nie ‘n inkopielysie nie, maar ‘n verhouding wat verdiep.

Maar ons sien ook Jesus se bereidwilligheid om die saak by die Vader te los en sy beslissing te aanvaar, al sou dit nie die antwoord wees wat gevra is nie. Met die eerste les sukkel ons gewoonlik nie, maar met hierdie tweede les het ons dikwels probleme. Ons wil hê God moet maak soos ons wil. Ons wil maar toutjies trek… En dit is gewoonlik so omdat ons dink in terme van ‘n inkopielysie en nie aan die wonder van die verhouding met en nabyheid aan God nie – want dit is eintlik wat gebed is.

Mark 13:1-37 (fokus 13:3-13)

‘Die Heilige Gees sal vir julle op daardie oomblik help om die regte dinge te sê. Dit sal nie julle wees wat praat nie, maar die Heilige Gees.’ (13:11)

Mense wat onder druk was en vlieënde vaandels daar uit is, sê dikwels: “Ek weet nie waar dit vandaan gekom het nie, maar op daardie oomblik het ek presies geweet wat om te sê”.  Natuurlik skei ‘n mens meer adrenalien af as jy in ‘n krisis beland en dit maak jou skerper. Maar daar is ook iets anders.

Jesus troos sy mense: as jy in ‘n krisis beland is jy nie alleen nie. Om die waarheid te sê, as gelowige is jy nooit alleen nie. Die Heilige Gees is by jou (13:11). As jy jou geestelike ore en oë oophou sal jy Hom hoor en sien in alledaagse dinge wat rondom jou gebeur. As jou woorde opdroog sal Hy die woorde laat vloei. As jou moed opraak sal die Gees jou moed gee. Daarin lê ons troos.

Maar hoe gebeur dit? Natuurlik is daar nie ‘n resep nie. Die Here laat Hom nie in woorde vasskryf nie. Nee, daar is nie grense aan hoe die Gees ons kan help nie. Ons weet maar net dat die Here ons beloof dat dit so sal wees. Daarom moet ons maar net ons geestelike antennas uithou deur in die stilte van gebed en meditasie op die boodskap van die Gees te wag. Om in hierdie lewe dus regtig ‘skerp’ te wees, moet jy leer om eers stil te wees. Jy moet leer om na die Gees van die Here te luister, soms op maniere wat jy nie verwag nie.

As die krisis jou slaan, gun jouself die kans om stil en kalm te word… en te luister. Dan sal jy ook “hoor wat om te sê”.