Luk 15:1-32 (fokus 15:11-32)

Ons hou van die storie van die verlore seun, want ons kan so lekker daarmee assosieer: jy dwaal af, maar kan telkens weer in die oop arms van God instap. Dit herinner ons aan sy liefde en genade wat ons so nodig het. Dit laat ons die hart van God se liefde hier naby, nee, eintlik hier teenaan ons voel. En dit is reg so, want die verhaal gaan eintlik oor God.

Dit gaan oor God wat jou met liefde uitnooi en met ope arms op jou wag. Sy huis staan vir jou oop en die vetgemaakte kalf lê gereed. Maar dan moet ons Hom nie laat wag nie. Ons moet opstaan en gaan.

Die verhaal gaan ook oor ʼn Vader wat soek. Toe die oudste seun nie wou kom nie, het sy pa hom gaan soek. So kom soek God ons ook as ons in selfgeregtigheid of selfbelang vasval. Let mooi op – Hy kom soek ons; Hy kom dwing ons nie. Dit hang van die oudste seun af of hy saam met die Vader die huis wil ingaan en of hy buite wil bly.

God werk nie met elkeen van ons op dieselfde manier nie. Party nooi Hy uit en wag – ander gaan soek Hy. Maar die punt is, Hy is dáár vir elkeen. Sy huis staan vir elkeen oop. Maar dis jý wat moet binnestap

Luk 14:25-35 (fokus 14:25-35)

Christene kom dikwels agter dat dit moeilik is om Christen te bly. Bonnhoefer, wat in die Tweede Wêreldoorlog vir sy geloof in die konsentrasiekamp gegooi is, het uiteindelik gesê: “God se genade is duur”. Dit is duur omdat Jesus so baie daarvoor moes betaal. Maar dit is ook duur omdat gelowiges deur stryd en swaarkry heen moet wys dat hulle daardie genade werd is.

Miskien een van die grootste misverstande is om te dink dat God se genade ons waarborg is dat alles maar net altyd goed sal gaan. Jesus het dit nooit gesê nie; nee, Hy het dit nie eers geïmpliseer nie. Jesus het ons van die begin af gewaarsku om mooi te dink voor ons sy pad begin stap, want dit kan ‘n moeilike pad vir ons word. Soos ʼn bouer eers kyk of hy alles het voor hy begin bou of ʼn generaal wat eers die gevegsituasie opsom voor hy besluit om oorlog te maak, so moet Christene mooi dink waarvoor hulle hulleself inlaat. As jy Jesus volg, kan jou pad dalk ook aan ʼn kruis eindig… (14:27).

God se genade stuur jou telkens terug na die harde werklikheid van jou lewensreis. Die reis gaan jou nie net by die hoogtes uitbring nie, maar dit gaan jou ook deur die donker valleie van onsekerheid en pyn vat. Nie net die oop paaie wag vir jou nie, maar ook die modderpaaie van stryd en swaarkry waarop jy so maklik kan vasval. Maar een ding is seker: op die hoogtes en op die oop paaie is God se genade daar, net soos dit ook in die donker valleie en tussen die modder daar is.

Onthou dan, God se genade kom teen ʼn prys… Leef so dat jy dit werd bly.

Luk 14:7-24 (fokus 14:7-11)

By God  werk dinge anders; eintlik nie net anders nie, maar andersom (14:11). Wie daar die minste is, sal God die meeste maak.

Dit is so anders as wat ons is. Ons wil so graag raakgesien word, so graag belangrik wees. Ons wil hê mense moet ons aanvaar en prys. As ander ons net goed laat voel is ons tevrede.

As ons paaie egter met God sʼn kruis begin die lewe andersom werk. Wat Hy van ons vra, is om die minste te wees, ander goed te laat voel in plaas daarvan om altyd self in die middel te wil staan, ander raak te sien in plaas van om self raakgesien te wil word. Hy draai ons oë van onsself af weg na die arme en die minder belangrike toe. Hy laat ons die sieke en die een wat swaarkry raaksien. Ja, die mense wat in hierdie lewe altyd agter in die ry land moet op ons prioriteitslys voorop staan.

Daar is tog ook ʼn stukkie ironie in: As ons die hele tyd voor in die ry wil indruk, gaan dit ʼn gesukkel afgee, want daar is eenvoudig nie genoeg plek vir almal om heel voor te staan nie. Gaan val agter in – dáár is altyd plek in die ry. Daar is jy altyd welkom.

Sowaar, by God werk dinge andersom; sy ry begin agter. Maak seker jy is daar.

Luk 13:22-14:6 (fokus 13:22-30)

Die krete in 13:26 klink so desperaat: “Here, onthou U ons dan nie meer nie?” Dit klink na mense wat gedink het hulle was veilig en toe nie regtig so veilig was nie. Hulle het gedink die Here se genade sal sorg dat hulle in die hemel gaan inglip en toe gebeur dit nie. Verrassings gaan daar dus beslis by die hemelse poort wees.

Hierdie mense in die verhaal het die baas van die huis geken, maar was duidelik nie sulke goeie vriende van hom nie. Daarom word die deur gesluit voor hulle nog in is. Ons ken ook sulke mense: hulle steur hulle gewoonlik nie aan jou nie, al ken hulle jou kamma. Hulle leef verby jou. Alles verander op daardie oomblik dat hulle jou nodig kry: dan ken hulle jou skielik baie goed en is jy hulle groot vriend. Hulle het jou vir jare nie gesien of gekontak nie, maar as hulle in die moeilikheid kom, is jy glo al jare een van hulle beste vriende. Ons ken sulke mense…

Die Here ken sulke mense ook… Hy weet wie ken Hom net wanneer hulle Hom die dag nodig het. Die probleem vir sulke mense is dat die Here hulle nie wil ken nie. Sy deur gaan vir hulle gesluit wees. Hy soek nie kennisse nie, maar vriende; mense wat bereid is om die pad voluit met Hom te stap. As jy dus jou godsdiens halfhartig beoefen, moet jy dit liewer los, want volgens hierdie verhaal lyk dit nie of dit gaan werk nie. Maar voor jy dit los, onthou, dit is baie beter om die halfhartigheid in heelhartigheid te verander. Dan sal jy regtig voel hoe om die Here as vriend te hê en nie net as kennis nie.

Ons moet onthou dat die verwelkomingskommissie by die hemelpoort net vir die Here se opregte vriende bedoel is.