Die derde Raad/Konsilie van Konstantinopel

 “ “If you can trust God to save you for eternity, you can trust him to lead you for a lifetime.” – David Platt

Die derde Raad/Konsilie van Konstantinopel

Hierdie is die sesde van sewe konsilies. Keiser Konstantyn IV het die konsilie bymekaar geroep. Sy doel was om die verskille tussen die Westerse en Oosterse Kerke by te lê. Die verskille gaan hoofsaaklik om Christus se wil en mag. Die vergadering begin op 7 November 680 in die Trulles – ‘n kamer met ‘n groot koepel in die paleis in Konstantinopel. Net 43 biskoppe was teenwoordig. Dit was die kleinste van die sewe vergaderings.

Die vergadering is deur die keiser geopen en hy was die voorsitter van die eerste elf sessies – daar was 18 sessies in totaal. Die vergadering duur tien maande. Daar was geen persone wat die verrigtinge oorheers het nie. Daar was veral twee geskilpunte:

• Monoenergisme –  Christus mag wel twee nature gehad het – menslik en goddelik – maar net een energie wat werksaam was in sy persoon – die goddelike energie. Dit beteken dat alles wat die mensgeworde Christus gedoen het, het Hy as Skepper en God gedoen.
• Monotelitisme – Christus het net een wil naamlik sy Goddelike wil. Hier verplaas sy wil die energie van die vorige teorie.

Patriarg Macarius van Antiogië was ‘n sterk voorstander van hierdie twee leerstellings.  In die proses het hy die skrywes van die kerkvaders vervals om sy saak te steun. Hy word skuldig bevind en uit sy pos ontslaan.

Uiteindelik bevestig hierdie konsilie die besluite  van die vorige vyf vergaderings sowel as die belydenisse van Nicea en Konstantinopel I. Die biskoppe onderteken ook ‘n dokument – Die Definisie van Geloof – wat beide monoenergisme en monotelitisme verwerp.

 Die kerk verklaar weer die aard van Christus – volledig mens en volledig God. Hulle brei die definisie uit om nou ook Christus se natuur, mag en wil in te sluit. Die ortodokse leer van die Drie-eenheid word weereens bevestig. Tydelik was daar nou vrede tussen die Westerse en die Oosterse Kerke.