Die deugde van Romeine 5:3 – 4: Hoop

The view we hold of the nature of the Church reveals most plainly where we stand in relation to faith.  – Emil Brunner

Die deugde van Romeine 5:3 – 4: Hoop

En volharding kweek egtheid van geloof, en egtheid van geloof kweek hoop.

Ons het reeds na twee deugde gekyk: volharding en karakter. Hoop is nie iets vaag nie: mag wees, kan wees, moontlik. Soms lyk hoop vir ons sinloos. In Paulus se brief aan die Romeine is hoop ‘n belangrike tema. Toe daar geen hoop meer was nie, het Abraham nog gehoop en geglo (4:18); as Paulus praat van die skepping wat nog aan verydeling onderworpe is, voeg hy by: Daarby het Hy die belofte van hoop gegee (8:20); Ons is immers gered en ons het nou hierdie hoop. Wat ‘n mens al sien, hoop jy tog nie meer nie (8:24 – 25); Verbly julle in die hoop; staan vas in verdrukking; volhard in gebed (12:12). Ons kan nog baie teksverse neerskryf.

Die probleem is dat ons tans in ‘n wêreld sonder hoop leef. Die werklikhede van die wêreld om ons dreig om ons hoop dood te druk. Die ou Romeinse filosoof Seneca stel dit so:  “Most men ebb and flow in wretchedness between the fear of death and the hardships of life; they are unwilling to live, and yet do not know how to die.” Albert Camus is net so pessimisties:  “He who despairs of the human condition is a coward, but he who has a hope for it is a fool.”

Christene daarenteen het hoop. Die Bybel wys ons op ‘n hoop anderkant die aardse warboel na die nuwe hemel en nuwe aarde. Geen wonder ons lees herhaaldelik in Psalm 119 dat die psalmis sy hoop op God se woord vestig. Dit is ‘n woord vol beloftes – sommige reeds vervul en ander wat vir seker in die toekoms vervul sal word.

Die wêreld gaan nie maar net stadig in die vergetelheid ingly nie. God het met die koms van Jesus na die aarde die toekoms na ons toe gebring. Deur dit te doen gee Hy aan ons hoop dat die lewe en liefde van Jesus Christus sal oorwin.