Die gemeentegroei beweging

Truth has no degrees or shades. A half truth is a whole lie, and a white lie is really black. — John MacArthur

Die gemeentegroei beweging

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

As mense saam werk, lewe, eet, skoolgaan, leer, speel, ens –  as mense naby aan mekaar is – groei gemeentes dikwels buite die mure van die kerkgebou. Die kerkgroei beweging gebruik insigte van die sosiale en gedragswetenskappe om metodes te ontwikkel om die evangelie aan spesifieke teikengroepe te verkondig. Die metodologie, formules en kwantifiseerbare resultate word beklemtoon. Dit lei tot ‘n plaaslike tegnokrasie, sterk bo-na-onder leierskap, lae van bestuur, meer spesialisasie, meer vertroue op die toepassing van die wetenskaplike metode in elke gemeente.

Daar is drie ernstige probleme met hierdie benadering:

1. 1.Die gemeente word homogeen

Vir die doeltreffende toepassing van hierdie beweging is segregasie nodig – ras, geslag, ouderdom, opvoedingsvlak, getroud/enkel, werkend/afgetree. Hier is dit nie van belang of iemand Griek of Jood is nie, besny of nie besny nie, andertalig, onbeskaaf, slaaf of vry nie. Hier is Christus alles in almal (Kolossense 3:11). In die Nuwe Testament is diversiteit juis ‘n kenmerk van die koninkryk van God. Gemeentes moet aktief die inertia van uniformiteit teenwerk.

1. 2.Sendingstasies

Die kerkgroei beweging gebruik die model van sendingstasies in hulle gemeentes – hulle skep Christelike kolonies in die gemeenskap; plekke van veiligheid in ‘n andersinds vyandige en vreemde wêreld. Hulle spandeer baie tyd en energie om die regte mengsel te kry: nuwe, groter geboue; kontemporêre prediking; baie parkeerplek; uitstekende programme; lewendige kleingroepbediening; ens. Die leierskap en die kultuur skryf voor wat ‘n model Christen is. Hulle het ‘n kom-en-sien benadering – die aktiwiteite word tot die gebou beperk en beweeg nie uit in die omliggende gemeenskap nie.

1. 3.Telbare mense

Die groei in getalle is die standaard waarteen sukses beoordeel word. Hulle maak dissipels juis daar waar die beste kans op sukses is. Wat is die Bybel se maatstaf vir sukses? Maar sal die Seun van die mens by sy koms nog geloof op die aarde vind? (Lukas 18:8). Paulus was oënskynlik nie bekommerd oor die getalle in sy gemeentes nie – sy bekommernis was dat die lidmate in die voetspore van Jesus Christus sou volg. Allan Hirsch sê dat die gemeentes waar die getalle toeneem dit dikwels as gevolg van mense wat van gemeente verander, is. Daar is eintlik baie min groei in bekeerlinge.

Nou kom ons by ‘n belangrike probleem in ons gemeentes: die McDonaldifikasie van ons kerke.