Die Land van die Bybel
“Forgiveness is not an occasional act, it is a constant attitude.” Martin Luther King, Jr
Die Land van die Bybel
Hierdie is ‘n verdere artikel in Mel Lawrentz se reeks oor hoe ons die Bybel moet verstaan. In die vorige artikel het ons gekyk na hoe ons die wet moet verstaan en in die volgende artikel sal ons kyk na hoe ons die profete moet verstaan,
Een van die maniere waarop ons weet dat die storie van die Bybel in die werklikheid gewortel is, is dat dit in ‘n werklike plek afspeel. God raak betrokke by werklike mense oor duisende jare in ‘n spesifieke deel van die wêreld. Die Bybel vertel ons van wat in die geskiedenis gebeur het, sodat ons kan verstaan wat in die lewe gebeur.
Na die eerste vyf boeke van die Bybel is daar ‘n belangrike oorgang – die Israeliete verower Kanaän. Onder Josua verower hulle die gebeid wat God aan hulle belowe het – ‘n land 300 km lank en 160 km breed. Dit word die verhoog waarop die drama van God se verlossingsplan vir ongeveer 2 000 jaar uitgevoer word – totdat die apostels God se verlossingsplan buite die grense van die land voer.
Hoe lyk hierdie goeie land van melk en heuning (Eksodus 3:8)? Vir die Israeliete wat Egipte se slawerny 40 jaar vantevore verlaat het, was dit ‘n seën. Die vlaktes en heuwels was ‘n goeie land vir boere. Hulle plant gars en koning; hulle plant boorde van olywe en vye; hulle versorg hulle wingerde en veekuddes. Daarom was dit maklik om God as die goeie Herder te beskyf (Psalm 23).
In die Ou Testament kry ons verbindingspunte tussen land, lewe en teologie. Die drie groot feeste stem ooreen met die begin en einde van oestye. Reën is God se genade; kos op die tafel is God se seën; droogte is ‘n tyd van toetsing. Maar polities was Israel ‘n moeilike land om in te woon. Die omliggende nasies was ‘n voortdurende bedreiging. Die geografie het iets daarmee te doen – ingeperk deur die Middellandse See aan die Weste en die Arabiese woestyn aan die Ooste. Om dinge meer ingewikkeld te maak was die streek aan die noord-ooste – bekend as Mesopotamië – bewoon deur ‘n reeks aggressiewe ryke: Assirië, Babilonië en Persië. Aan die suide lê Egipte. Israel was ‘n nou land tussen see en woestyn tussen die groot moondhede noord en suid. Dit verbaas ‘n mens dat daar wel tye was waar Israel veilig en stabiel was.
Van wes na oos is daar vyf streke – ons kan hulle as stroke wat noord-suid verloop voorstel. Eeerstens is daar die kustrook – plat en vrugbaar. Daarom het mense, soos die Filisyne, daaroor baklei. Hier het oorloë met strydwaens dikwels plaasgevind. Net oos daarvan was die lae heuwels wat as die Sefela bekend gestaan het. Hierdie gedeelte was ook vrugbaar – daar was baie olyfboorde en vyebome. Hier het baie van die gevegte beskryf in die boeke Josua en Rigters plaasgevind. Dit is ook waar Dawid vir Goliat oorwin het.
Verder oos is die sentrale bergstreek Hierdie is kalksteen heuwels. Beide Jerusalem en Betlehem is op hierdie berge/heuwels geleë. Nog verder oos is die Jordaanvallei. Hierdie vallei is benede seespieël geleë. Net oos daarvan – die Transjordaan – is ‘n hoë plato. Dit is van hierdie plato dat Moses die beloofde lang gesien het.
Hierdie land staan sentraal in God se verbondsbeloftes. Kom ons egter by die nuwe verbond strek God se roeping en beloftes na die mense van die hele wêreld – soos Hy aan Abraham belowe het. In jou sal al die volke van die aarde geseën word (Genesis 12:3).