Die opstanding: ‘n Brug tussen twee wêrelde
“A young man who wishes to remain a sound atheist cannot be too careful of his reading. There are traps everywhere.” C. S. Lewis
Die opstanding: ‘n Brug tussen twee wêrelde
Alister McGrath is ‘n wetenskaplike en teoloog. Tans is hy professor in Teologie aan King’s College, London. Hy was ‘n ateïs. Eendag lees hy Plato se Republic. In die boek vra Plato dat ons ons moet verbeel dat ons ‘n groep manne is wat in ‘n grot vasgevang is.
Al wat ons ken, is ‘n wêreld van flikkerende skaduwees as gevolg van die vuur. Ons ken net ‘n wêreld van skaduwees. Dit bring sekere vrae in hom na vore: Sê nou maar net hierdie wêreld is net deel van die storie? Sê nou maar net hierdie is maar net ‘n skaduwêreld? Sê nou maar net daar is nog iets – iets wonderliker – as hierdie wêreld?
Dit lei tot sy bekering – hy het so ‘n duidelike en oorweldigende beeld gesien dat dit ‘n reaksie van sy kant geëis het. Hy sien vir die eerste keer godsdiens as ‘n Godgegewe lens waardeur jy dinge kan sien – ‘n lig wat die skaduwêreld verlig.
As voormalige ateïs was die opstanding vir hom ‘n probleem. Het dit werklik gebeur? As dit nie gebeur het nie, kan ons tog nie die Nuwe Testament vertrou nie. Hoe pas die opstanding in die Christelike geloof? Hy besef dat die opstanding ‘n groter doel het as net om die identiteit van God te verduidelik.
Hy besef dat die opstanding hom gehelp het om swaarkry en pyn en onsekerhede te hanteer. Dit beklemtoon die Nuwe Testament se fundamentele boodskap van hoop. Al loop ons deur die doodsvallei weet ons dat God by ons is. Ons besef dat Christus se opstanding die vaste fondament vir ons hoop is. Diegene wat in Hom glo, weet dat hulle eendag saam met Hom sal opstaan.
Die opstanding verander nie net die manier waarop ons dink nie, maar ook die manier waarop ons leef. Die opstanding is ‘n brug tussen twee wêrelde – die alledaagse lewe en die helder lewe van Christelike hoop. Hierdie hoop is dat ons een dag die Nuwe Jerusalem sal belewe. Ons aanbidding op aarde is maar ‘n voorsmakie van ons aanbidding eendag in die hemel.
Jonathan Edwards in sy bekende preek – The Christian Pilgrim (1733) – stel dit so:
To go to heaven fully to enjoy God, is infinitely better than the most pleasant accommodations here. Fathers and mothers, husbands, wives, children, or the company of earthly friends, are but shadows. But the enjoyment of God is the substance. These are but scattered beams, but God is the sun. These are but streams, but God is the fountain. These are but drops, but God is the ocean.
The resurrection of Christ is the guarantor that these hopes of heaven are not the pathetic delusions of wistful human hearts. No. These are realities that are secured, disclosed, and illuminated through the gospel declaration of the resurrection of Christ as the firstfruits, with believers to follow in God’s own good time. No wonder the New Testament exults in the Resurrection hope!