Die vyfde vereiste vir kinders van God – om die geloof te behou (vervolg) – Francois Malan

Ewige lewe met God (5:9-13)

5:9 ‘As ons die getuiernis van mense aanvaar – die getuienis van God is vir seker groter…’ hoër in status en gesag, omdat God volkome vertroubaar is. Daarom is elke mens verplig om dit aan te neem, en wie dit verwerp, verwerp vir God. God se getuienis gaan oor die allerbelangrikste persoon, Jesus, die goddelike Seun, wat God aan die mens openbaar, die Woord van God, self ook God (Joh 1:1-3).

‘…omdat dit die getuienis van God is wat Hy oor sy Seun gelewer het’ – vgl. bv. sy stem by die doop van Jesus, en al die wonderwerke wat Jesus in sy Naam verrig het. God staan agter die getuienis van die Gees wat die oortuigingswerk doen oor die betekenis van Jesus se doop en dood vir die sondige wêreld, nl. dat Hy die Seun van God is wat ons sonde op Hom geneem het deur mens te word en Hom met ons sondaars vereenselwig het. ‘Getuienis gelewer het’ staan in die perfektum, dit is in die verlede deur God betuig en gaan voort in die verkondiging vsn Jesus se doop en sy dood deur die gelowiges en die oortuigingswerk van die Gees in ons hart en denke.

5:10 ‘Wie in die Seun van God glo, besit die getuienis in homself;’ – ons geloof dat Jesus God is, bewys dat die Heilige Gees in ons woon, want dit is Hy wat ons daartoe oortuig het deur die verkondiging van die woord van God oor die mens Jesus, as Seun van God, wat vir ons sondes gesterf het. So ‘het ek die getuienis in myself,’ is ek daarvan oortuig en word ek ‘n getuie vir die Seun van God.

‘wie God nie glo nie, het Hom tot leuenaar gemaak omdat hy nie die getuienis geglo het wat God oor sy Seun gelewer het nie.’ Geloof in God die Vader kan nie losgemaak word van geloof in sy Seun nie. Wie sê dat hy in God glo maar Jesus verwerp, ken nie die ware God nie (1 Joh 2:22-23). Meer nog, hy tref God as’t ware in die hart. Die gebruik van die perfektum ‘het nie God se getuienis geglo nie’ wys op die godlose en goddelose wyse waarin die verwerper van Jesus verkeer. In 1:10 is reeds gesê dat die een wat sê dat hy nie sonde het nie, God tot leuenaar maak. Vers 10a is positief met 10b die negatief daarteen geformuleer om die radikale skeiding tussen geloof en ongeloof in Jesus te beklemtoon, en tot ‘n radikale keuse op te roep (vgl. Joh 3:18).

5:11 Ewige lewe het slegs in God bestaan. Nou het God die ewige lewe aan ons gegee. Die soort lewe is volkome aan ons geopenbaar deur sy Seun toe Hy mens geword het (1 Joh 1:2). God stel self die gelowige in staat om deel daarvan te word deur die gelowige se verbondenheid en gemeenskap met Jesus. Ewige lewe het ‘n tydsaspek en ‘n kwaliteitsaspek – ‘n lewe sonder einde, maar ook ‘n geestelike en morele soort lewe, soos God se lewe, in waarheid en egtheid. Jesus het die ewige lewe bekendgestel as ‘n lewe van liefdesdiens aan ander.

‘en dié lewe is in sy Seun’ – dit gaan om die deelname aan die ewige lewe deur blywend in gemeenskap met Jesus te lewe, dat Hy in ons kom lewe, en dat Hy sy goeie boodskap aan die wêreld wil verkonding deur ons lewe en woorde. Die ewige lewe wat Jesus vir ons verkry het, kan slegs in gemeenskap met Hom uitgelewe word.

5:12 ‘Wie die Seun het, het die lewe’ – om die Seun te hê, verwys na ‘n intieme geloofsverhouding. Ons het die lewe in Jesus (v11), en as ons dit verkry het, lewe God deur Jesus in ons (3:24). Deur Jesus hier bloot ‘die Seun’ te noem (nie: Seun van God, of sy Seun, nie) spreek van die hoë waardering van Jesus. Omdat Hy God se Seun is, is Hy uniek dié Seun. Om Hom te ‘besit’ beteken dat ons nou reeds konstant deel het aan ‘die lewe’ in sy volheid, en ook in ewigheid (soos uitgedruk deur die teenwoordige tyd van ‘wie die Seun het..het die lewe’).

Vir die persoon wat nie die Seun van God het nie is die ryke omvang van geestelike lewe, as lewe in gemeenskap met God, onbegryplik en onbereikbaar, en daarom geestelike dood. Dit is bedoel as ‘n waarskuwing en as ‘n uitnodiging om wel deel te word van die wonder-lewe saam met God.

5:13 Een van die doeleindes van Johannes met die skrywe van hierdie brief is om die gelowiges te verseker dat hulle die ewige lewe het – Joh 20:31 is ook so’n opsommende voorlopige slot, wat die doel van die Evangelie beklemtoon. Die verwysings in die brief na die ongelowiges en hulle lot, dien as waarskuwing vir hulle, maar die brief is eintlik gerig aan die gelowiges om hulle te bemoedig en hulle geloof te versterk sodat hulle sal lewe in die nuwe lewe wat hulle van God ontvang het deur hulle gemeenskap met Jesus. Ewige lewe is lewe saam met God.

Die geloof in die Naam van die Seun van God onderstreep die algehele toewyding aan Jesus as persoon wat die unieke ewige Seun van God is, en alles wat dit behels – vgl. 2:12 sondevergifnis in sy Naam; 3:23 God se gebod dat ons moet glo in die Naam (as persoon) van sy Seun (as God), Jesus (Verlosser), Christus (Gesalfde koning-priester-profeet); 5:5 oorwinning oor die wêreld. Geloof in Jesus gee sekerheid dat jy deel het aan die ewige lewe saam met God (5:13).

[die 1953 vertaling het die volgende woorde aan die einde bygevoeg: ‘en kan glo in die Naam van die Seun van God’ – dit kom egter nie in die oudste manuskripte voor nie, en kom eers voor in manuskripte uit die 8ste en 9de eeu n.Chr.].

Skrywer:  Prof Francois Malan