Dissipelskap: Net vir super-Christene? (2)

Every human being’s essential nature is perfect and faultless, but after years of immersion in the world we easily forget our roots and take on a counterfeit nature. -Lao-Tzu, filosoof

Dissipelskap: Net vir super-Christene? (2)

In die plek van God se plan plaas ons: “Maak bekeerlinge vir ‘n spesifieke denominasie en doop hulle as kerklidmate.”  Daar is duidelik ‘n paar aspekte wat ons ignoreer:

• Ons maak nie meer mense Christus se dissipels nie. Jesus sê dat alles hiervoor moet wag, maar ons ignoreer dit al is dit Jesus se eerste opdrag in sy Groot Opdrag.
• Ons leer ook nie meer bekeerlinge om alles te onderhou wat Ek hulle beveel het nie.

Omdat ons nie die bekeerlinge dissipels gemaak het nie, is dit onmoontlik om hulle te onderrig om te leef soos Christus geleef het. As ons mense met die voorbeeld en onderrig van Christus konfronteer is die reaksie nie een van opstand en verwerping nie, maar een van verwondering: Wat het dit nou met ons te doen?

Maar wat is hierdie dissipelskap waarvan ons praat? Toe Jesus op aarde rondgeloop het, was daar ‘n sekere eenvoud aan dissipelskap. Primêr beteken dit dat jy saam met Hom geloop het met ‘n gesindheid van leer, gehoorsaamheid en nabootsing. Die mense het geweet wat dit beteken en wat dit kos. Petrus sê: Kyk, ons het alles verlaat en ons volg U (Markus 10:28). Familie en beroepe is vir lang periodes verlaat om saam met Jesus van plek tot plek te loop. Dissipels moes by Hom gewees het om te leer hoe om te doen wat Hy gedoen het.

Sê nou net ons moes dit vandag ook doen. Hoe sal jou familielede en werkgewers hierop reageer? Hulle sou waarskynlik gedink het dat ons nie veel vir hulle omgee nie. Miskien is dit wat Sebedeus gedink het toe sy twee seuns hom net daar in die skuit gelos het om Jesus te volg (Markus 1:20). In Lukas 14 praat Jesus oor die eise van dissipelskap. Hy begin deur te sê niemand kan sy dissipel wees tensy hy afstand doen van sy eie vader en moeder en vrou en kinders en broers en susters, ja, selfs van sy eie lewe nie.

Dissipelskap in die verlede het ‘n duidelike betekenis gehad. Vandag is dit anders. Ons kan nie meer letterlik by Hom wees nie. Maar die prioriteite en gesindhede is nog steeds dieselfde. In die hart van die dissipel is daar ‘n begeerte en daar is ‘n besluit. Nadat ons verstaan wat dit beteken – en die koste bereken het – begeer die dissipel van Christus om soos Hy te wees. ‘n Leerling moet tevrede wees as dit met hom gaan soos met sy leermeester (Matteus 10:25). Iemand wat volleerd is, sal aan sy leermeester gelyk wees (Lukas 6:40).

 As ons die begeerte het, is daar nog ‘n besluit om te neem: om my daaraan toe te wy om soos Christus te word. Dit beteken dat jy sistematies jou sake herrangskik om meer soos Christus te word. Deur hierdie optrede skryf jy in vir Christus se opleiding en word jy sy dissipel. Daar is geen ander weg nie.

Die nie-dissipels – binne en buite die kerk – het iets belangriker om te doen as om soos Jesus te word. Kyk maar na die gelykenis van die groot maaltyd (Lukas 14) en die flou verskonings wat die mense aanbied om weg te bly. Ons doen nog steeds dieselfde.

Ons kan nie vandag ons families verlaat om saam met Jesus te loop nie, maar ons kan nog steeds ons dissipelskap konkreet maak deur ons vyande lief te hê, diegene wat ons vervloek te seën, om die tweede kilometer saam met die onderdrukker te loop. Hierdie optrede maak dissipelskap nie minder tasbaar  nie.

Ons het gekyk na die koste van dissipelskap. Kos nie-dissipelskap iets? Daarna kyk ons volgende keer.