Gasvryheid en vrygewigheid
The greatest good suffering can do for me is to increase my capacity for God.—Joni Erickson Tada
Gasvryheid en vrygewigheid
C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.
Ons stabiliteit moet deur gasvryheid en vrygewigheid gekenmerk word. Twee van die grootste bedreigings vir stabiliteit is:
- Ons sien onsself as meerderwaardig teenoor diegene wat nuut in ons plek is – veral diegene wat nie daar is uit eie keuse nie; en
- Ons gebruik die feit dat ons lank reeds daar is om rykdom en mag bymekaar te maak.
Christelike gasvryheid verplig ons om alle vreemdelinge te verwelkom – maak nie saak hoe hulle by ons uitgekom het nie en hoe lank hulle gaan bly nie. Om die gewoonte van vrygewigheid – die deel van hulpbronne wat God vir ons gegee het – aan te leer, bewys vir ons dat stabiliteit nie ‘n manier is om status te bekom nie. Stabiliteit is altyd geörienteer vir die gesondheid en vooruitgang van ons plek. Dit is nooit ‘n doel in sigself nie. Net so is ons, al is ons baie, in Christus een liggaam en almal afsonderlik lede van mekaar (Romeine 12:5).
Romeine 12:9 – 13 gee vorm en rigting aan ons lewens saam. Ons gemeentes moet ‘n middel wees waardeur God se genesende liefde uitgestort word in ons spesifieke plekke. Ons vreugde, hoop, geduld, vrygewigheid, gasvryheid, nederigheid en vredeliewendheid is die gawes van God wat oor ‘n lang tyd ontwikkel is. In vandag se wêreld is daar dikwels ‘n misplaasde verlange na liefde of dwelms of ‘n soeke na geluk. As ons in Christus woon, dra ons goeie vrugte wat die honger wêreld voed.
Hierdie vrugte is sappiger as ons in ‘n plek en in ‘n geloofsgemeenskap gewortel bly. As ons gemeentes inderdaad manifestasies van Christus se liggaam is en as ons as individue in Christus woon, moet ons wortels in ‘n geloofsgemeenskap wees. Gemeenskappe en plekke is nie irrelevant nie Hulle is in God se diverse skepping ingeweef en is noodsaaklik vir versoening.
Nog ‘n vereiste vir stabiliteit is dat ons deel word van die lyding van ander.