Gemeentes se liefde kan uitreik doodmaak

“Lord of hosts! When I swim in the merciful waters of your grace I find that I can neither plumb nor measure the depths.” – Menno Simons

Gemeentes kan uitreik doodmaak

Alle kerke hou van sekere dinge. Dit is gewoonlik goeie dinge soos aanbidding, gebed, ens. Ander hou van dinge soos hulle gebou, hulle geskiedenis of hulle strategie. Maar sekere dinge waarvan gemeentes hou, kan hulle roeping hinder. Hier is ‘n paar voorbeelde:

• Baie gemeentes hou meer van hulle kultuur in die verlede as van hulle huidige konteks. Kom die 1950’s môre terug, is baie kerke onmiddellik gereed. Daar is niks verkeerd met die 1950’s nie … behalwe dat ons nie meer daarin leef nie. Ons moet diegene wat nou en hier leef liefhê; ons moet ophou verlang na hoe dinge in die verlede was. Kontekstualisering is belangrik vir elke gemeente, want ons is geroep om met diegene om ons te praat. ‘n Gemeente moet betrokke raak by die mense om hom.
• Baie gemeentes verkies hulle gemak bo hulle roeping. Gemeentes moet meer fokus op wat Jesus gelukkig maak as wat hulleself gelukkig maak. Meeste gemeentes het hard gewerk om hulle lidmate gelukkig te maak. Die probleem is dit is nie die gemeente se roeping nie.
• Baie gemeentes het hulle tradisies liewer as hulle kinders – hulle hou aan om metodes te gebruik wat nie vir hulle kinders relevant is nie. “Tradition is the living faith of the dead, traditionalism is the dead faith of the living.” (Jaroslav Pelikan). Natuurlik moet ons die tradisionele siening van sekere leerstellings bevestig, maar ons moet ook onthou dat ons die aflosstokkie aan ‘n nuwe geslag moet oorgee.

Liefde is goed, maar as ons die verkeerde dinge liefhet, het ons probleme.