God se soewereiniteit en ons verantwoordelikheid

 “When we are no longer able to change a situation, we are challenged to change ourselves.” 

—Victor Frankel

God se soewereiniteit en ons verantwoordelikheid

Ons het tot ons God gebid en dag en nag wagte teen hulle uitgesit (Nehemia 4:9).

Die groot gevaar van ons aanvaarding van God se soewereiniteit is ‘n fatalistiese gesindheid van ons kant. In Handelinge 4 verskyn Johannes en Petrus voor die Joodse Raad. Hulle kom terug by hulle medegelowiges en vertel wat alles met hulle gebeur het. Wat was die reaksie van almal daar bymekaar? Toe hulle dit hoor, het hulle almal saam tot God gebid (vers 24).

Later lees ons: Hulle (Herodes en Pontius Pilatus) het alles gedoen wat U vooruit beskik en besluit het. Die dissipels erken God se soewereiniteit, maar sien dit as ‘n rede om te bid – omdat God soewerein is, kan Hy hulle gebede verhoor. As Hy nie soewerein was nie, sou dit geen doel gedien het om te bid nie.

Hou sommer ook my huisvesting gereed, want ek hoop dat God, in antwoord op julle gebede, my aan julle sal teruggee (Filemon 22). Paulus maak nie asof hy God se wil ken nie; hy sê nie dat hy terugkom nie, maar dat hy hoop om na hulle terug te keer. Hy weet dat God se soewereiniteit kan verseker dat hy losgelaat word uit die gevangenis Daarom vra hy vir Filemon om te bid vir hom. Gebed is die uitdrukking van Paulus se vertroue in God se soewereiniteit.

Maar as ons dan so afhanklik van God is, is dit dan nodig dat ons self iets moet doen? ‘n Luiaard ploeg nie in die saaityd nie en soek in die oestyd na iets wat nie daar is nie (Spreuke 20:4); Luiheid laat die dak inval, slap hande laat die huis lek (Prediker 10:18). Ja, ons moet op die soewereine wil van God vertrou. Hy werk in die alledaagse omstandighede van die lewe. Dit beteken egter nie dat ons nie ook ‘n verantwoordelikheid het nie.