Malala Yousafzai

It is sad…that saints should have many eyes to behold one another’s infirmities, and not one eye to see each other’s graces. —Thomas Brooks

Malala Yousafzai

In Oktober 2012 skiet ‘n man met verbintenisse met die Taliban  vir Malala. Sy het pas op die bus geklim wat haar na haar skool in Swat in Pakistan sou neem. Hoekom? Die Taliban het beveel dat geen meisies skool mag bywoon nie. Haar pa, Ziauddin, was ‘n onderwyser en ‘n vegter vir vroueregte in Pakistan. Hy weier om vir Malala uit die skool te neem.

In 2009 vra ‘n joernalis van die BBC vir Ziauddin of enige van sy skoliere gewillig sou wees om hulle storie van die lewe onder die beheer van die Taliban te vertel. Ouers van die skoliere voel dat dit te gevaarlik sal wees. Hy stel toe voor dat die twaalfjarige Malala oor haar lewe as jong skolier moet skryf. Ten spyte van die risiko willig sy in

. Sy het haar veldtog vir opvoeding en vroueregte reeds in 2007 begin. Sy was dus bekend en gewild.

In baie gebiede in die wêreld is die verhaal van vroue een van onreg, ongelykheid, geweld en uitbuiting. Dogters word by geboorte nie deur haar ouers verwelkom nie. Sy gaan nie skool toe nie en as sy 13 jaar oud is mag sy nie die huis sonder ‘n manlike familielid verlaat nie. As sy hierdie kode oortree mag sy die doodstraf kry. Tydens haar kinderjare is Malala anders – sy staan vir die reg dat meisies opgevoed moet word; sy praat van elke moontlike platform om haar saak te stel.

Hoe het sy dit reggekry? Hoe het haar ouers haar grootgemaak dat sy so braaf en moedig is? By ‘n onlangse TED vergadering het hulle hierdie vrae aan haar pa gevra. Luister na sy antwoord: “Moenie vir my vra wat ek gedoen het nie. Vra vir my wat ek nie gedoen het nie. Ek het nie haar vlerke geknip nie. Dis al.”