‘n Aantal Grieke wil Jesus sien (12:20-26)
‘n Aantal Grieke wil Jesus sien (12:20-26) – Francois Malan
12:20 Die koms van die Grieke bevestig die Fariseërs se klagte in 12:19. Die skrywer sien hulle as die eerste vrug uit die heidenwêreld wat Jesus as hulle Here aanvaar. Daarom plaas hy die gebeurtenis na 12:19. Die Grieke is nie Griekssprekende Jode (soos in Hand 9:29) nie, maar ‘godvresende’ Grieke (soos in Hand .7:4, vgl. Hand.13:16) wat soveel in die Joodse godsdiens belangstel dat hulle na Jerusalem toe gekom het om deel te neem aan die Paasfees.
Omdat hulle gekom het om te aanbid (proskuneoo) kon hulle selfs ‘proseliete’ gewees het wat reeds besny is om ten volle te kan deelneem aan die Joodse godsdiens. Hulle het moontlik Jesus se reiniging van die tempel beleef wat in die tempel se voorhof van die heidene geskied het (Joh.2:13-16; vgl. Mark. 11:17 waar Jesus Jes.56:7 aanhaal). Die versoek van die Grieke word slegs in Johannes opgeteken, en ook nie volledig beskryf nie. By die salwing in Betanië en met die intog in Jerusalem is die heerlikheid van Jesus deur sy Joodse teenstanders misken. Met die Grieke se koms word sy heerlikheid erken deurdat ook ander volke hulle heil by Hom kom soek. Ons lees nie wat met die gesprek gebeur nie, maar Johannes dokumenteer Jesus se uitsprake oor sy heerlikheid (Jn 12:23,28). Jesus se hele verhaal is een van vernedering tot heerlikheid (v23), van sterwe om vrug te dra (v24); dit is ook die pad vir sy volgelinge (vv25-26), die sin van die lydingsuur (vv27-30), die betekenis van Jesus se dood as oordeel oor die wêreld (v31), en die resultaat van sy verhoging (vv32-33); Jesus oor die lig en die duisternis (vv34-36).
12:21-22 Die Grieke vra om Jesus te sien, dit is om Hom te ontmoet in ‘n gesprek. Hulle nader egter vir Filippus (‘perdevriend’), met ‘n Griekse naam. Filippus kom van Betsaïda wat eintlik oorkant die Jordaan naby die noordoewer van die see van Galilea lê, in die provinsie Gaulanitis (Golan) wat in die gebied van Herodes Filippus geval het. Filippus raadpleeg vir Andreas (‘manhaftig, dapper’), ook van Betsaïda met ‘n Griekse naam, die broer van Petrus (‘rots’). Hulle is reeds saam genoem in Joh.1:43,44; 6:5-9. Hulle twee bring toe die Grieke se versoek na Jesus.
12:23 Johannes vertel nie wat verder met die Grieke gebeur het nie. Sy Evangelie konsentreer op Jesus se selfopenbaring. Na aanleiding van die Grieke se versoek kondig Hy aan dat sy uur vir verheerliking gekom het! (2:4; 7:6,8,30; 8:20), die tyd wat God bepaal het vir die heil van die mensdom. Jesus verwys na Homself as die Seun van die mens, die naam wat sy lyding aandui, maar in die lig van Dan.7:13,14 ook sy heerlikheid.
12:24 Die beginsel van v23, deur lyding tot heerlikheid, lewe deur die dood, word met die kort beeld van die koringkorrel geïllustreer. Dit is die weg van die koninkryk van God, vir Jesus en ook vir sy volgelinge. Die uiterlike vorm van die saadkorrel vergaan, maar die kiem van lewe word behou en dit spruit uit in ‘n nuwe gestalte (vgl.
1 Kor 15:36-37, 42-44). Die koringkorrel wat nie ‘sterwe’ nie, kan nie vermeerder nie, maar bly een alleen. Maar in die lewe is dit belangrik ‘om te sterwe’ om vrug te dra. Deur Jesus se dood word die lewe vir ander moontlik – ‘dit dra baie vrug’. Jesus word verheerliking deur sy sterwe.
12:25 Die woorde van v24 word toegepas ‘in hierdie wêreld’ met sy ongeregtigheid. Dit staan teenoor die lewe van die gelowige, wat nou reeds ‘n burger is van die koninkryk van God en ‘n radikaal ander lewenskoers inslaan as wat normaal is in hierdie wêreld. Wie sy lewe liefhet, vernietig/verloor (apolluei) dit. Deur vir jou self te lewe, vernietig jy God se bedoeling met die mens, verloor jy die sin van die lewe. Maar wie in hierdie wêreld sy lewe haat… (die Hebreeuse uitdrukking vir ‘minder liefhê,’ vgl. Gen.29:30 meer liefhê en v31 haat, Luk.14:26 jou familie ‘haat’, – in die parallelle gedeelte in Mt 10:37 liefhê bo My)…hy sal dit tot die ewige lewe bewaar. Die een wat homself verloën omdat hy Christus liefhet, behou sy lewe in ewigheid (vgl. M 8:35; Mt 10:39; Lk 9:24). Terwyl v24 die lewe moontlik maak vir ander, gaan dit in v25 om die wyse om die ware lewe vir jouself te vind. Die een wat ‘sterwe’ aan homself, sal sy lewe bewaar vir die ewige lewe.
12:26 Die herhaling van ‘Ek’ en ‘My’ stel Jesus sentraal in die lewe van die gelowige. Hy is werklik die Redder, wat eerste gestel moet word in die lewe. Die hele Christelike lewe word saamgevat met ‘My volg’, en die beloning met ‘wees waar Ek is’. Dit is die weg vir iemand wat ‘My sou/wil dien,’ nie as ‘n slaaf wat daartoe verplig is nie, maar persoonlike betrokke, uit vrye keuse en op eie verantwoordelikheid dien. Die mens wat hom uit eie beweging by Jesus voeg, moet dieselfde weg as Jesus bewandel, die weg van die koringkorrel. Maar uit hierdie afstand doen van eie eer, word die hoogste verering gebore. So iemand sal deur die Vader geëer word, soos Jesus deur lyding tot heerlikheid, ‘waar Ek is, daar sal my dienskneg ook wees’ (diakonos, nie doulos, wat slawediens verrig nie), in ons diens in hierdie wêreld namens Jesus, en in die hemel in die huis van sy Vader met baie wonings. Die kwaliteit van die ewige lewe is om saam met Jesus in die Vader se liefde te lewe.
Die gedeelte (vv23-26) kan ook beskou word as die antwoord wat Jesus aan die Grieke gegee het.
Skrywer: Prof Francois Malan