Ons verheug ons ook in die swaarkry

“It may be very well to do this and that for good fellowship; but it will never do to lose the friendship of God in order to keep on good terms with men.” —Charles Spurgeon

Ons verheug ons ook in die swaarkry

Ons verheug ons ook in die swaarkry, want ons weet: swaarkry kweek volharding (Romeine 5:3).

Die ou filosowe het volharding as een van die belangrikste deugde van die mens gesien. Om ten spyte van teenstand en swaarkry te volhard, is as positiewe karaktereienskappe gesien. Ook in ons moderne kultuur is volharding ‘n positiewe deug.

Ook mense wat ten spyte van druk, persoonlike swaarkry, voortdurende versoeking en selftwyfel hulle geloof behou het , word geëer. Die Christelike lewe is nie ‘n naelloop nie, maar ‘n maraton. Hoekom volhard ons? Ons sien die einde nader kom. Ons einde kom – of Jesus kom weer of ons sterf. Aan die einde sien ons die nuwe Jerusalem en ons verkeer elke dag saam met God (Openbaring 21 en 22).

In 1952 probeer Florence Chadwick, ‘n Amerikaanse langafstand swemster, die 30 kilometer kanaal tussen Catalina eiland na Palos Verde swem – die eerste vrou wat dit sou regkry. Weens die gevaar van haaie, koue water en ‘n digte mis gooi sy tou op – met minder as twee kilometer oor om te swem. Die mis veroorsaak dat sy nie meer kon sien waarheen sy swem nie – dit voel vir haar asof sy geen vordering maak nie, want sy kon nie sien dat sy nader aan haar doel kom nie.  Twee maande later probeer sy weer en hierdie keer slaag sy. Toe sy gevra is waarom sy nie die eerste keer geslaag het nie, sê sy: “As ek net die land kon gesien het, sou ek dit gemaak het.”

Hier is ‘n baie belangrike les vir ons: Ons sal die resies voltooi as ons net die einde kan sien.  Gelowiges volhard, want hulle kan die einde sien: God wat saam met sy mense woon. Dit is die einde waarheen ons elke dag streef. Ons loop in geloof tree vir tree altyd nader aan ons ewige tuiste.