Paulus se brief aan die Filippense (Fil 2:19 – 24) – Francois Malan

Paulus stuur Timoteus (Fil 2:19-24).

Die Filippense is blykbaar meer bekommerd oor hulle eie belange as oor dié van ander (2:4). Paulus spreek die
probleem aan deur hulle te wys op die voorbeeld van Christus in die gestalte van ’n slaaf (doúlos 2:6-11), deur sy eie
bediening as die uitstort van sy lewe vir ander as ’n drankoffer aan God (2:18) en hier met die voorbeeld van Timoteus
wat saam met Paulus die evangelie as slaaf bedien het (douleuō) en hom opreg oor húlle omstandighede sal bekommer
(2:20,22; vgl. 1:1 slawe van Christus), so anders as van die ander helpers wat hulle eie belang soek (2:21).

2:19 ‘Ek hoop in die Here om Timoteus gou na julle te stuur, sodat ek ook bemoedig kan wees
wanneer ek julle omstandighede leer ken.’

Terwyl Paulus nog in gevangenskap is, maak hy gebeurlikheidsplanne: hy hoop in/op die Here dat hy Timoteus sal kan
stuur, en hy vertrou in/op die Here dat hy self gou na hulle sal kom (2:24). Sy vertroue in die Here dat hy self na hulle
toe sal gaan, word sterker gestel as sy hoop op die Here dat hy Timoteus sal moet stuur (vgl. 2:23). Albei, vertoue en
hoop, is egter ‘in die Here’ om die Filippense te verseker dat Paulus se planne nie op sy eie insig berus nie, maar in die
wete dat die Here sy sake reël en dat hy homself aan Jesus as sy Here, die Eienaar van sy slaaf Paulus, se besluit en
leiding oorgee in alles wat sy lewe, sy gedagtes, planne, omstandighede, doen en late betref.

‘ek ook’ – sê eintlik twee goed en is ’n verskuilde opdrag. Dit impliseer dat Timoteus gestuur word om die Filippense te
gaan bemoedig en na Paulus sal terugkom met goeie nuus oor die gemeente se omstandighede. Dit kan moontlik verwys
na die Here se aanwysings oor die eenheid in die gemeente wat Paulus aan hulle met hierdie brief stuur, wat daarna
moontlik deur Timoteus se werk onder hulle bevestig word. As hulle die aanwysings van die Here ter harte sou neem sal
hulle lewe die evangelie van Christus waardig wees (1:27), en sal Paulus en die gemeente saam bly kan wees (2:18).
Die woorde is tegelyk ’n fyn onopvallende teregwysing en ’n uitdrukking van ’n hartlike solidariteit tussen Paulus en
die gemeente.

2:20 ‘Want ek het geen ander geesgenoot wat hom opreg oor julle omstandighede sal bekommer nie.’

Hier volg nou ’n getuigskrif vir Timoteus waarin Paulus hom met hoë lof by die gemeente aanbeveel. Paulus hoop hy
kan Timoteus gou na Filippi stuur, ‘want hy het niemand met dieselfde gesindheid (isópsuchon – ísos dieselfde, psuchê
wese, denke, wil en gevoel) wat hom opreg oor die omstandighede van die gemeente in Filippi bekommer
nie’ (merimnáō besorg te wees oor ’n toestand; ‘opreg’ gnêsíōs egte, werklik – in 1 Tim 1:2 noem Paulus Timoteus ook
sy gnêsiōs‘egte’ kind in die geloof; vgl. Titus 1:4)

Timoteus is dié helper onder Paulus se medewerkers wat opreg belangstel in wat in Filippi gebeur en die meeste besorg
is oor hulle omstandighede. Daarom is hy ook die medeskrywer van die brief (1:1). Dit is duidelik dat die Here die
gemeente in Filippi op Paulus en Timoteus se harte gelê het. In 2 Kor 11:28 noem Paulus sy kommer (mérimna) oor al
die gemeentes wat daagliks op hom druk. As lidmate in gelyke mate oor mekaar besorg is (merimnáō) hou dit die
gemeente as liggaam van Christus gesond en lewenskragtig, volgens Paulus in 1 Korinthiërs 12:25.

2:21 ‘Almal soek hulle eie belang, nie dié van Jesus Christus nie.’

Die harde oordeel van Paulus oor sy mede-gelowiges beteken dat nie een van die Christene in Rome bekwaam is om dit
wat in Filippi kortkom te gaan regmaak nie. Soos die Filippense na hulle eie belange omsien (2:4), soek almal hulle eie
belange. Die groot leemte in die gemeentelewe van die Filippense is ook waar van al die gelowiges in Rome. Timoteus
moet juis vir die Filippense gaan wys en hulle leer om in nederigheid teenoor mekaar die belange van die nederige
Christus te soek. Dit is Christus wat sagmoedig en nederig van hart is, wie se juk hulle moet opneem en van Hom leer
om rus te vind vir hulle gemoed (Matt 11:29). Wie Hom wil navolg moet homself verloën en sy kruis opneem en Hom
volg (Matt 16:24). Wie nie sy kruis opneem en Hom volg nie, is Hom nie waardig nie (Matt 10:38). Om die evangelie
van Christus waardig te wees vereis eenheid in die gemeente, wat blykbaar juis kortkom onder die Filippense (Fil 1:27).

2:22 ‘Maar julle ken sy (Timoteus se) waarde, hoe hy, soos ’n kind teenoor sy vader, saam met my
nederig gedien het in belang van die evangelie.’

Die Filippense is bekend met Timoteus se waarde deur persoonlike kontak (dokimê waarde wat getoets en bewys is en
duidelik is). Volgens Handelinge 16:3-4,12 het Paulus vir Timoteus saamgeneem op sy tweede sendingreis wat na
Filippi gelei het en hom moontlik daar gelaat het om met die werk voort te gaan. Volgens Handelinge 17:14 het hy saam
met Paulus en Silas uit Filippi vertrek; hy het Paulus later na Korinthe gevolg (Hand 18:5). Volgens 1 Korinthiërs
16:10-11 het Timoteus ook in Korinthe die werk van die Here gedoen. Hy word na Thessalonika gestuur met die brief 1
Thessalonisense om die gemeente te gaan versterk in hulle geloof (1 Thess 1:1; 3:2; vgl. 2 Thess 1:1).

Die Filippense weet hoe Timoteus soos ’n getroue en gehoorsame kind (téknon geliefde volgeling) van Paulus, saam
met sy geestelike vader as slawe van Christus nederig gewerk het (douleúō) in die verkondiging en uitlewe van die
goeie nuus oor Christus. Paulus en Timoteus skryf die brief ook as slawe van Christus (1:1). Hulle soek deurgaans nie
hulle eie belange nie, maar die belange van Christus. Dit kwalifiseer Timotheus om deur die Heilige Gees gebruik te
word om die Filippense te gaan leer om meer soos Christus Jesus te word (Fil 2:5; 2 Kor 3:18).

2:23 ‘Ek hoop dus om hom te stuur, sodra (eksautês onmiddellik) ek uitvind (aforáō om inligting te kry) wat my
omstandighede sal wees.’

Daar is verskil van mening onder verklaarders oor wat die sin beteken, omdat aforáō ook kan beteken ‘om jou aandag
op iets te vestig, soos in Hebreërs 11:26; 12:2, as sou Paulus eers sy eie sake in orde moes bring met Timoteus se hulp.
Die konjunktief wat hier gebruik word dui tot ’n mate op die onsekerheid van wanneer die inligting oor sy
omstandighede verkry sal word. Daarom is dit meer waarskynlik dat hy verwys na sy verskyning voor die keiser.

‘my omstandighede’ verwys dan waarskynlik na sy gevangenskap as verhoorafwagtende, en nie na sy eie sake wat
reggestel moet word nie.

Sodra hy egter seker word dat hy nie gou vrygelaat sal word nie, stuur hy dadelik vir Timoteus na hulle toe om die werk
daar te gaan doen soos hy in 2:19 gehoop hom om te doen.

2:24 ‘Ek vertrou op die Here dat ek ook self gou sal kom.’

Die paragaaf wat met hoop in die Here begin het (2:19), sluit af met vertroue in die Here. Die vers bevestig sy vertroue
in 1:24-25 dat hy in die lewe sal bly omdat dit noodsaaklik is vir hulle vordering in die geloof en vir hulle vreugde. Al
Paulus se planne vir die toekoms is egter afhanklik van sy Meester en Eienaar se wil en wense. Hy hoef hom nie te
bekommer oor sy toekoms nie, dit is in sy Here se hand. Aan die Romeine het hy geskryf: ‘Ons weet dat alles ten goede
meewerk vir hulle wat God liefhet, diegene wat volgens sy voorneme geroep is. (Rom 8:28).