The church must share in the secular problems of ordinary human life, not dominating but helping and serving – Dietrich Bonhoeffer

Psalm 18 (2)

[Ek gaan dwarsdeur van die Nuwe Testament en Psalms. ‘n Direkte Vertaling van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika (2014) gebruik maak.] Ek gaan ‘n paar blogs aan hierdie psalm spandeer, want dit is een van die langste psalms in die Bybel.

Billy Graham lees elke maand al 150 psalms. Vir hom het hulle duidelik ‘n besondere betekenis. Meeste van ons, ek ingesluit, lees die psalms nie so sistematies nie – ons pik hier en pik daar. Daarom het ek besluit dat ek hierdie jaar ‘n bietjie dieper in die psalms wil delf. Ek het veral gebruik gemaak van John Goldingay se drie-volume kommentaar – Psalms.

In die vorige blog het ons na die inleiding en opskrif van die psalm gekyk. Ons gaan nou kyk na die doodsgevaar wat die psalmis bedreig.

18:2 – 3:

²Hy het gesê: Ek het U innig lief, Here, my sterkte.

³Die Here is my rotsvesting, my bergskuiling, my bevryder. My God is my rots by wie ek skuil, my skild en die krag van my redding, my toevlugsoord.

Die psalm begin met toewyding wat oorgaan in nege beskrywings van die Here. Net iemand wat in ‘n persoonlike verhouding met God staan, kan so iets sê. Vir die heidene was dit verrassend dat iemand sy God kan liefhê. Maar Dawid het God lief omdat God hom eerste liefgehad het. So ‘n mens het ondervinding van God se troue sorg en ken die Here as sy bron van sekuriteit. Elke beskrywing het dieselfde implikasie. Almal behalwe die eerste een is konkreet. My sterkte impliseer gewoonlik die vermoë om te verdedig, te red of te verslaan. Die konkrete beelde – rotsvesting, bergskuiling, rots, skild, toevlugsoord – is kenmerkend van die psalms. Hulle is afgeleë plekke en moeilik bereikbaar. Hulle is plekke van redding wat die psalmis in staat stel om te ontsnap. Aan die een kant was daar natuurlike skuilings wat Dawid in staat gestel het om te ontsnap; aan die ander kant kan net die Here dit doen. Die krygsman weet ook hoe belangrik ‘n skild is as hy wil oorleef.

18:4 – 7:

In hierdie gedeelte lees ons van die lewensbedreigende omstandighede wat die psalmis bedreig het, sy pleidooi en die manier waarop die Here gereageer het.

Die een wat geloof moet word – roep ek uit – is die Here. En van my vyande word ek verlos.

Hierdie is ‘n algemene stelling – waarskynlik die begin van die psalmis se getuienis oor die verlede.

⁵Bande van die dood het my omspan, strome van vernietiging het my verstrik,

⁶Bande van die doderyk het my omstrengel, vangstrikke van die dood het my ingewag.

 Die doderyk is voorgestel as ‘n plek onder die aarde waarheen mense wat sterf, afdwaal – niemand kom weer daar uit nie. Dit word soms die put of die onderwêreld genoem. Hier word die probleme van die psalmis waaruit hy gered is, genoem – diep probleme. Hy was vier maal verlore. Hy was in lewensgevaar en dit lyk asof daar geen moontlikheid van ontsnapping is nie. Strome van vernietiging wys vir ons dat die dood nie net ‘n toekomstige bedreiging is nie – die strome oorweldig reeds; die slagoffer is besig om te verdrink; hy kry nie meer asem nie.

⁷In my benoudheid het ek na die Here bly roep; na my God het ek om hulp geskree. In sy paleis het Hy my stem gehoor; my hulpgeroep voor Hom het sy ore bereik.

Benoudheid is dit beslis. Die psalmis bly roep. Hy herinner  die mense dat dit my God is. Hoe reageer die Here? Hy hoor die psalmis se stem – sy hulpgeroep.

In die volgende blog gaan ons kyk hoe die Here reageer op die doodsgevaar wat die psalmis bedreig.