Psalm 30 (3)

The greater perfection a soul aspires after, the more dependent it is on divine grace – Brother Lawrence

Psalm 30 (3)

[Ek gaan dwarsdeur van die Nuwe Testament en Psalms. ‘n Direkte Vertaling van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika (2014) gebruik maak.] Ek gaan ‘n paar blogs aan hierdie psalm spandeer.

Billy Graham lees elke maand al 150 psalms. Vir hom het hulle duidelik ‘n besondere betekenis. Meeste van ons, ek ingesluit, lees die psalms nie so sistematies nie – ons pik hier en pik daar. Daarom het ek besluit dat ek hierdie jaar ‘n bietjie dieper in die psalms wil delf. Ek het veral gebruik gemaak van John Goldingay se drie-volume kommentaar – Psalms.

30:9 – 11:

Wat opvallend is, is  die uitgebreide nadenke oor gebed toe die Here sy gesig met verskriklike gevolge verberg het.

⁹Na U, Here, roep ek, by my Heer smeek ek om genade

Om God my Heer te identifiseer verwys na God se persoonlike wese. Dit verwys ook na die Heer-dienaar verhouding wat  verpligtings op beide die Heer en dienaar plaas. Waarvoor roep die psalmis? Na genade.

¹⁰“Watter nut het dit as my bloed gestort word, as ek in die graf afgaan?

Sal stof U loof? Sal dit u trou verkondig?

As ons die Here se trou verkondig, bely ons Hom. Dit doen die psalmis, want die Here het sy gebed beantwoord. Stof verwys na mense wat na die stof waarvan hulle gemaak is, teruggekeer het. Hier word na ‘n gewelddadige dood verwys – na bloed wat gestort word.

¹¹Luister, Here, en wees my genadig! Here wees vir my ‘n helper!

Hier volg ‘n bykomstige pleidooi. Hier kry ons die kenmerkende dubbele begeerte – die Here moet luister en optree. Dit is God se genade wat sy luister na optrede laat oorgaan.

30:12 – 13:

Hier lees ons die lof wat deur die optrede van die Here moontlik gemaak is.

¹²”U het my gerou in ‘n koordans verander, my rouklere uitgetrek en my met vreugde omgord,

Hier lees ons van die onmiddellike effek van die Here se optrede – ‘n transformasie van negatief na positief. Die psalmis draai van rou na dans. Rou verwys gewoonlik na iemand se dood. Hier mag dit dalk ‘n verwysing na die psalmis se ondervinding wees – asof hy dood was. ‘n Uiterlike teken van rou, was spesiale klere – sak – in teenstelling met feesklere. Dit is asof die Here self die rouklere uitgetrek het en vir hom feesklere aangetrek het. Dit was die kleredrag van ‘n huwelik eerder as die van ‘n begrafnis. Vreugde vervang rou.

¹³Sodat my hele wese U kan besing en nie stilbly nie.

Here, my God, ek sal U vir altyd loof!”

Stilbly kan hartseer impliseer. Die psalmis het by die ingang van die doderyk gestaan. Daar is geen musiek of getuienis nie – net stilte. Maar as die Here optree, word alles verander. Musiek en lof word natuurlik. Danksegging is  is ‘n getuienis so ontwerp dat dit die Here loof op so ‘n manier dat ander dit kan hoor. Die Here se verlossing is so wonderlik dat dit van die psalmis na ander mense versprei.