Our minds, to whatever part of creation, to whatever design, to whatever hope they turn, find nothing but trouble, disaster, and utter wretchedness: but comfort and rest are nowhere to be found save with God. – H. Zwingli

Psalm 9 (5)

[Ek gaan dwarsdeur van die Nuwe Testament en Psalms. ‘n Direkte Vertaling van die Bybelgenootskap van Suid-Afrika (2014) gebruik maak.] Hierdie is ‘n lang psalm so ek gaan ‘n hele aantal blogs aan hom spandeer.

Billy Graham lees elke maand al 150 psalms. Vir hom het hulle duidelik ‘n besondere betekenis. Meeste van ons, ek ingesluit, lees die psalms nie so sistematies nie – ons pik hier en pik daar. Daarom het ek besluit dat ek hierdie jaar ‘n bietjie dieper in die psalms wil delf. Ek het veral gebruik gemaak van John Goldingay se drie-volume kommentaar – Psalms.

9:20 – 10:2: ‘n Pleidooi

Die psalm keer nou terug na ‘n pleidooi. Hulle staan eintlik sentraal in hierdie psalm (9 en 10). Die gebruik van die Here se naam is algemeen. As ‘n mens dit so doen, is dit ‘n poging om Hom te oorreed om op te tree. Dit kan die psalmis doen op grond van sy verhouding met God.

9:20 – 21: Staan op, Here, laat mense nie die oorhand kry nie; laat nasies voor U teregstaan.

Vervul hulle met ontsag, Here; laat die nasies erken hulle is net mense. Sela

In vers 20 beteken God se opstaan dat die mense nie sterk word en die nasies ontdek dat God besluit vir hulle. Aan die een kant verheug die psalmis hom dat God op sy troon sit; aan die anderkant wil hy hê dat God opstaan en optree. As die nasies in die kuil wat hulle gegrawe het, moet val, moet hulle gestoot word. God moet die heidene laat skrik dan sal hulle Hom erken vir wie Hy is.

Die digter praat oor die verhouding tussen al drie partye. God se magtige reddingsdade word hier beskryf. Hy het as regter ingegryp en in die digter se guns uitspraak gelewer. God het sy vyande verslaan en hom laat seëvier. Hierdie ondervinding is vir hom aangrypend: God, die Wêreldregter, ontferm Hom oor ‘n enkele, hulpelose mens.

Die psalmis gee ook ‘n versekering aan almal wat in nood is: God is altyd gereed om ‘n regverdige uitspraak te lewer. Daarom kan elkeen wat in gevaar verkeer na die Here toe gaan. God self is die toevlug, want hy plaas sy volgelinge buite die bereik van hulle vyande. Deur sy dade toon die Here aan sy volgelinge dat Hy is wat Hy is: ‘n helper in tye van nood. Wie sy Naam bely, laat Hy nie alleen nie. Hierdie versekering bring die bidder opnuut daartoe om sy medegelowiges op te roep om te sing tot eer van die Here. Elke loflied wat God se verlossingsdade besing, is terselfdertyd ook ‘n getuienis waarin heidene van Hom verneem. Vir hulle is dit nie net ‘n waarskuwing nie, maar ook ‘n uitnodiging om met hulle nood na Hom toe te gaan.

In die slot rig die digter ‘n aantal versoeke tot die Here. Hy vra dat God moet ingryp; dat Hy die nasies moet oordeel; dat Hy hulle met vrees sal vervul. Die bidder doen ‘n kernuitspraak: die mens, wat na sy aard eintlik swak is, wil sterk wees, en sy enigste hoop op redding is dat God Homself in sy grootsheid sal openbaar sodat die mens sy eie swakheid sal besef en eerbied vir God sal hê. Die gelowige en die volk van God weet: my vyande is maar net mense. Net God kan die sondaar weer op die regte pad bring. Hy is die Allerhoogste. En tog help Hy die hulpeloses wat op Hom vertrou, dié wat sy Naam bely.

Wat wil die digter met al hierdie dinge vir ons sê?

1. God is by alle mense betrokke – sowel gelowiges en goddeloses. Al voel ek as gelowige dat God soms nie luister as ek om hulp roep nie, hoor God tog alles wat ek vra. En al dink die goddelose die meeste van die tyd dat God nie weet van al sy geknoei nie, sien God tog alles wat hy doen.
2. Die digter wil my leer hoe God teenoor my en die goddeloses optree. In sy verhouding met ons as sy kinders doen God talle weldade. As die goddeloses ons aankla, is Hy die een wat ons verdedig; as ons lewens in gevaar verkeer, red Hy; as ons eensaam is, staan Hy ons by; as ons siek is, genees Hy; treur ons, vertroos Hy. In sy verhouding met die goddelose deel God straf uit; Hy veroordeel diegene wat Hom vergeet; Hy verwoes diegene wat sy volk verdruk; Hy laat ons vyande struikel; Hy laat hulle val in die gat wat hulle self gegrawe het; Hy laat hulle omkom.
3. Die digter wil ons wys hoe God se weldade ons verhouding met Hom en met die goddeloses beïnvloed. Sy gawes gee ons rede om Hom te prys; sy redding neem my vrees vir die goddelose weg.