Roeping: Individueel of gemeenskaplik

“Your life is shaped by the ends you live for. You are made in the image of what you desire.”

—Thomas Merton

Roeping: Individueel of gemeenskaplik

God roep ons persoonlik, maar nie individueel nie. Die hele idee van die gemeenskap is problematies vir die moderne mens. Die moderne mens het ‘n vooroordeel teen instellings. The conveyer belt of life carries you on, no one knows where. One is more of an object, a thing, than a living creature (Franz Kafka).

Moderne gelowiges ondervind selde die gemeenskaplike aard van die kerk; die invloed van die plaaslike gemeente is selde beslissend in die samelewing. Die kerk is geroep deur Jesus Christus en behoort aan Hom. Elke gelowige is persoonlik geroep, maar nie as ‘n klomp individue nie, maar as ‘n geloofsgemeenskap. Die kerk is nie ‘n klomp verskillende kerke op verskillende plekke nie, maar een kerk op baie plekke. Elke plaaslike gemeente beliggaam en verteenwoordig die hele kerk. Die kerk is plaaslik en universeel, sigbaar en onsigbaar.

Teenoor die vrywillige groeperings in die samelewing staan die gewillige lede van die geloofsgemeenskap. Die gemeenskaplike roeping vul ons persoonlike roeping aan. Daar is egter uitdagings vir hierdie geloofsgemeenskap:

• Die moderne neiging tot individualisme.
• Ons moet besef dat daar nie net een “regte” manier – ons manier – is om kerk te wees nie.
• Die toewyding aan ‘n gemeenskaplike roeping herinner ons aan die voortdurende behoefte om te hervorm.

Without individuals, nothing happens; without institutions, nothing survives (Talleyrand).