Hoe weet ‘n mens of iemand die Heilige Gees ontvang het of nie; kom ons probeer om die vraag eerder te formuleer in die streking van Paulus se bedoeling met 1 Korintiërs 12 – 14 … wat verwag ek moet daar in my eie hart en lewe as christen gebeur wanneer ek, soos Paulus dit hier vers 13 stel, met die Heilige Gees gedoop is of deur die Heilige Gees deurdrenk is?

Dis nie net ‘n belangrike vraag waarop ek as christen in my lewe ‘n antwoord moet kry nie, maar dis net so belangrik dat my antwoord ook in die Bybelse konteks verstaan word.

Sommige gemeentelede in Korinte het gedink dat ‘n mens die vraag net kan beantwoord as jy ook begin doen wat diegene doen wat daarop aanspraak maak dat hulle al die regte geestelike belewenisse ervaar het, met ander woorde waar ander mense die geestelike dinge beoefen is die plek waar jy ‘n antwoord op jou vraag moet gaan soek. En toe lidmate se geestelike ervaring die norm begin word het vir die mate waarmee jy dink jy deur die Heilige Gees deurdrenk is, het die gemeente van Korinte al groter geestelike probleme begin optel.

• sommige gemeentelede het begin dink dat hoe meer ek myself emosioneel kon laat meevoer of inleef in my godsdiens, hoe ‘n beter kwaliteit christen word ek dan
• dit het veroorsaak dat daar ‘n soort geestelike hoogmoed tussen die gemeentelede ontstaan het. ‘n Houding van “ek is ʼn beter en meer toegewyde christen” as enige ander afhangende van die lysie geestelike gawes waaroor ek dink ek beskik
• natuurlik het lidmate jaloers op mekaar begin raak of vir mekaar begin neusoptrek omdat hulle begin glo het dat my geloofwaardigheid as christen af gehang het van veral ‘sekere’ gawes. So het sommige lidmate eerder ‘n groter spiritual nuinsance as ‘n spiritual influence op die gemeentelewe begin kry
• die hartseer van dit alles was dat al die sogenaamde geestelike ervarings in die gemeente nie net verwaandheid en ʼn toutrekkery onder baie lidmate veroorsaak het nie, maar dat daar veral ‘n stuk vervreemding en verdeeldheid tussen lidmate onderling begin ontstaan het.

In sy antwoord hierop in 1 Korintiërs 12 – 14, wys Paulus nie net op hoe verwarrend dit kan raak as elke christen sy eie geestelike ervaring vir ander wil begin voorskryf as die norm vir ‘n geesvervulde lewe nie, maar probeer hy veral om hier om ‘n korrekte perpektief te stel op wat ‘n geesvervulde lewe werklik beteken.

Om met die Heilige Gees gedoop / deurdrenk te wees of die Heilige Gees as gawe te ontvang, beteken vir Paulus: “As julle nie seker is of iemand regtig onder die invloed van die Heilige Gees praat nie, wil ek julle ’n goeie toets daarvoor gee. Iemand wat deur die Gees praat, sal nie sê: “Vervloek is Jesus” nie. As iemand egter sê: “Jesus is die Here,” is dit die Heilige Gees wat hom dit laat sê” ^{1 Korintiërs 12;3}; Johannes gee ‘n soortgelyke antwoord hierop: “Liewe vriende, moenie enige persoon glo wat beweer hy sê dit of dat onder die invloed en leiding van die Gees nie. Ondersoek en toets eers hierdie “geestesuitsprake”. Kyk of die oorsprong daarvan regtig by God lê; die wêreld is vol vals profete. Ons kan die Gees van God só uitken: iemand wat nie bang is om vir seker te sê dat Jesus Christus mens van vlees en bloed geword het nie, het die Gees wat van God af kom” ^{1 Johannes 4;1-2}. Die sekerheid of die Heilige Gees in my lewe werk of nie, gaan dus gepaard met my belydenis aangaande Jesus Christus. Ses van die sewe kere wat daar in die Nuwe Testament van die doop met die Heilige Gees gepraat word, verwys dit na die uitstorting van die Heilige Gees op pinksterdag. Hier in 1 Korintiërs 12 wil Paulus dus sê as ek glo in die Here Jesus as my Here en Verlosser, word ek ook deurdrenk / gedoop met die Heilige Gees … is my lewe as christen onder beheer van die Gees van God.

‘n Belangrik ding om hier raak te sien is dat die doop met die Heilige Gees nie iets is wat êrens gebeur omdat ek nou so ‘n oulike deurleefde christen geword het nie. Die Bybel is hieroor baie duidelik, as die Here God ‘n sondaar red, sluit dit vergewing van al sy sonde in … maak nie saak of  dit in onwetendheid of moedwilligheid gedoen is of nog steeds gedoen word en nog gedoen sal word nie. Die Here verlos my volkome van sonde … daarom is dit ook die een ding wat nooit weer lekker is om te doen nie. Dis hoekom Johannes sê: “Niemand wat deur God sy kind gemaak is, maak nog ’n gewoonte van die sonde nie. Hoe kan hy? God het so iemand mos lewendig gemaak. Ja, uit God self is hy gebore, want God is kragtig en sterk. Daarom mag die gedagte om iets te doen wat God ongelukkig maak, nie eens by ’n kind van God opkom nie” ^{1 Johannes 3:9}. Daarmee wil Johannes nie sê dat ʼn kind van God nie meer sonde “kan” doen nie, maar ʼn kind van God “wil” nie meer sonde doen nie. God vergewe my nie net nie, Hy vernuwe my ook … om in soveel woorde te probeer sê wanneer iemand tot bekering kom, word dit ook pinkster in sy lewe.

Hiermee word dan ook in dieselfde asem gesê wat God se eintlike bedoeling met my verlossing as sondaar is … om deel te wees van die liggaam van die Here Jesus, dit is sy kerk. Geen christen kan dus onbetrokke by die kerk wees omdat hy voel dat hy die Here beter op sy eie kan dien nie … sulke soort christene het nie ‘n bestaansreg nie. Daarom word elke christen in die kerk, deur die Heilige Gees toegerus met verskillende gawes volgens my vermoë en met die oog op die spesifieke verantwoordelikheid (hede) wat ek in die Here se gemeente het.

Wat Paulus hiermee probeer verduidelik, is dat in die kerk van die Here Jesus het elke lidmaat ‘n eie funksie, ‘n eie plek en ‘n eie verantwoordelikheid wat ek moet nakom sodat die liggaam van die Here Jesus (sy kerk) in sy geheel reg kan funksioneer. As ek dus die toerusting wat die Heilige Gees vir my gegee het vir my verantwoordelikheid in die gemeente vir iets anders gebruik of dit gladnie gebruik nie, word ek die oorsaak dat die gemeente soos ‘n gestremde liggaam begin lyk en funksioneer. Dis presies wat hier in Korinte gebeur het, lidmate het die gawes van die Heilige Gees begin gebruik tot hulle eie voordeel en prestige in die dorp in plaas van vir die doel waartoe of waarvoor die Heilige Gees dit vir elkeen (verskillend) gegee het.

Miskien net iets in kort oor die verskillende moontlike gawes… Daar is seker gemeenskaplike gawes wat ons almal ontvang het al verskil ons hoe ookal van mekaar. Byvoorbeeld die gawe of vermoë om te kan glo, hoop en om lief te hê ^{1 Korintiërs 13} , om die vrug van die Gees te kan dra … liefde, blydskap, vriendelikheid ens ^{Galasiërs 5:13vv}. Hierdie gemeenskaplike gawes het veral te doen met my verhouding met die Here en my gedrag as christen in die gemeente enb ook alledaagse samelewing.

Maar bo en behalwe die gemeenskaplike gawes, gee die Heilige Gees ook aan elkeen van ons verskillende individuele (besondere) gawes soos wat elkeen van ons nodig het vir die spesifieke verantwoordelikheid wat ek in die gemeente het. In elke gemeente sal mens dan ook die individuele gawes kry wat vir daardie gemeente in sy tyd en omstandighgede die nuttigste is om as gemeente van die Here Jesus te kan funksioneer.

Maar as lidmate soos in die geval van die gemeente in Korinte begin om individuele gawes wat vir verskillende mense verskillend bedoel is, gemeenskaplike gawes te probeer maak waarop lidmate jagmaak terwille van prestige waarde of geloofwaardigheid, is daar chaos. Dan noem Paulus hier byvoorbeeld as iemand die gawe van spreek in tale het, met ander woorde die gawe om op ‘n seker manier uitting te gee aan sy geestelike ekstase en daar is niemand wat dit kan verstaan nie, water nut het dit vir die gemeente. Laat dan liewer die lidmate wat die gawe van profesie het, met ander woorde die gawe om God se Woord op ‘n verstaanbare manier te kan verklaar, laat hulle in die erediens optree terwille van die toerusting en seën van die hele gemeente^{1 Korintiërs 14}.

Per slot van rekening gaan dit nie oor hoeveel of watter van die of daardie individuele gawe elkeen van ons kan of mag besit nie, maar hoe dié waarmee die Heilige Gees vir elkeen van ons toegerus het, tot seën en opbou van sy gemeente in Korinte (of waar ookal) gebruik word. Daarom sê Paulus hier dat al verskil ons hoe ookal van mekaar en al het geen twee van ons dieselfde genadegawes van die Heilige Gees ontvang nie, is dit geen rede om op mekaar neer te sien of met mekaar te wedywer nie, want al het jy ook die beste gawes ontvang, maar daar is geen liefdesgesindheid waarmee jy dit uitleef nie, beteken jy vir die gemeente en vir die Here niks, ^{1 Korintiërs 12;31-13;1}.

As die gemeente van Korinte of my gemeente dus soos ‘n gestremde liggaam van die Here Jesus begin lyk en funksioneer, behoort ek as christen my hand in eie boesem te steek met die vraag … is dié gemeente nie dalk gestremd omdat ek die gawes wat die Heilige Gees my gegee het óf gladnie gebruik nie óf net gebruik terwille van my eie verrykking … want dan is my bedoeling daarmee in elk geval siek.

Miskien moet ons meer bid … Here begin by my … gee my die genade om die genadegawes wat U aan my gegee het te gebruik vir dit waarvoor U dit hier in my gemeente bedoel het. Die genade om te besef dat die gawes wat U gee ‘n mens nie belangrik of onbelangrik maak nie, maar eerder bruikbaar en diensbaar vir U hier waar ek is. Genade Here om ook ander lidmate se gawes te waardeer en te respekteer …  die tannie met die gawe om beter kos te kook as om te praat waar daar nood is; die ouderling wat die gawe het om mense ‘n seer pad te kan loop eerder as om ‘n wyksbyeenkoms te kan hou; die diaken wat ‘n groter deernis met mense het as die vermoë om te kollekteer; die genade om in my gemeente te kan ervaar dat waar status en swaarkry die geneigdheid kan hê om lidmate net vir hulleself te laat leef, U ons opnuut sal vrymaak om as U kerk vir mekaar en vir U te leef … sodat ons ook in hierdie gemeente mag besef hoe afhanklik ons van mekaar is en hoe ons mekaar nodig het om U kerk te kan wees.

Skrywer: Dr Johann Voges

1 Korintiërs 15 – Francois Malan

Vraag

Willie vra:

1 Korintiërs 15 :23-28 het betrekking. As ‘n mens die gedeelte lees wil dit amper voorkom asof daar seker magte of vyande van God is wat nie onder Sy beheer is nie . Dit kan tog nie, want God is almagtig . Of beteken dit dat God wel mag oor hulle het en hulle in elk geval aan Homself gaan onderwerp en dat dit in elke geval in Sy volmaakte tyd gaan gebeur en dat hulle doodgewoon nie Sy heerskappy erken nie , daarom moet Hy hulle aan Homself onderwerp- Kan u dalk n bietjie uitbrei oor die gedeelte asb.

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

1.  God se almag

(vgl. onder baie meer: Openb.1:8; Jes.1:24; Jer.32:18; Job 36:5; Ps.24:10; Mat.19:26; Rom.1:20; 2 Kor 6:18; Ef.1:19-22)

Oor die almag van God bestaan daar baie misverstand en on-Bybelse opvattings. Hy is bv. nie in staat tot iets wat nie met sy wese ooreenstem nie. 2 Tim.2:13 sê Hy kan Homself nie verloën nie, Num.23:19 dat Hy nie kan lieg nie, Jak.1:13 dat Hy niemand in versoeking lei nie, ens. Sy almag is nie ‘n mag wat alles onderdruk en oorweldig soos ‘n tirannieke demoon, soos ‘n noodlotsmag nie.

Die almag van God is die mag van sy wil, en sy wil is in harmonie met sy wese. Hy het die mag om te skep, sy skepping te onderhou, en tot die eindbestemming te lei wat Hy daarvoor gestel het. Hy kan beloftes maak en sy beloftes vervul. Hy kan sy Seun na die wêreld stuur om Homself vir die sonde van die wêreld op te offer. Hy stuur ook die Heilige Gees om die werk van sy Seun in die lewe van mense toe te pas en van die ou wêreld ‘n nuwe wêreld te maak. Sy almag is die mag om sy heerskappy uit te voer. Dit doen Hy in wysheid volgens sy geregtigheid en heiligheid. Sy mag is ook die mag van sy reg wat Hy bepaal.

Hy het die mens geskep en aan hom mag gegee wat hy self moet uitoefen (Gen.1:28). Hy het vir die mens ruimte geskep om op te tree en sy mag te gebruik, selfs te misbruik (Gen.2:16,17). Hy het die uiteindelike oormag oor mense (en die Bose) om selfs hulle verkeerde optrede vir sy doel in te span, en om van die mens rekenskap te eis vir sy gebruik van die mag wat God aan hom gegee het. Die doel van die mag wat Hy aan die mens gegee het, is om Hom en sy doel met die mens daarmee te dien. Die inskakeling van die mens en sy mag om in vryheid op te tree is ‘n bepaalde manier waarop God sy almag uitoefen. Ook daarin kan die mens God se almagtige teenwoordigheid beleef. Geen enkele aspek van die wêreld of wêreldgebeure is uit God se almagsregering uitgesluit nie, ook nie die mens met sy vryheid om sy mag wat aan hom gegee het te gebruik nie.

In Efesiërs 3:14-21 verduidelik Paulus hoe die krag van God in ons werk deur die Heilige Gees wat in ons kom woon het, en dat die krag van God juis bestaan in die liefde. Dit is met sy liefdeskrag, wat Hy aan die kruis vir ons kom bewys het, dat God die mens wil oortuig om sy wil te doen. Hy wil dit nie met mag en geweld doen as dit nie nodig is nie, maar dat ons Hom uit liefde sal dien, want 1 Joh 4:7-21 sê dat God liefde is – dit is die verhouding tussen die Vader en die Seun en die Heilige Gees onder mekaar. In daardie liefdesverhouding wil God ons intrek deur sy Gees in ons, sodat ons ook sal liefhê, vir Hom en vir mekaar.

1.  Magte en vyande van God wat nie onder sy beheer is nie

Die Bybel impliseer dat God ook engele geskep het as geeste in diens van God (Hebr.1:4-14; Ps 103:20,21); dat sommige van hulle ook die mag, wat God aan hulle gegee het, misbruik. Uit selfverheffing en hoogmoed aanvaar hulle nie hulle status onder God nie, kom in opstand daarteen (Judas 6; 2 Petr.2:4; Joh.8:44; Luk 10:18; 1 Tim 3:6; vgl. Openb.12:4,7-11); dat hulle die mense verlei om in opstand teen God te kom, om soos hulle ongehoorsaam te word aan God (Gen.3.4-5; Ef.2:2; 2 Kor.4:4). Ef.6:12 sê ons is betrokke by die stryd teen die Bose magte in die lug. En ons wapens teen hulle is die volle wapenrusting van God: nl. waarheid, God se geregtigheid, bereidheid om die evangelie te verkondig, geloof in Christus, God se verlossing te aanvaar, met die woord van God as ons wapen, en gebed.

1.  1 Kor 15:24-28 (waarin Paulus Ps 8:6-7 en Ps 110:1 as sy argument gebruik)

Paulus beskryf Christus wat uit die dood opgewek is, se heerskappy vanuit die hemel. Hy het alle heerskappye, magte en kragte aan die kruis onttroon, kragteloos gemaak. Maar Hy is nog besig om dit uit te werk in die lewe van mense (en engele). Daar is nog verset teen sy koningskap van nederige liefdesdiens, teen sy manier van dink, lewe, glo en verwag. Mense verset hulle daarteen en verkies om volgens die tradisie te leef (dit was altyd so, as argument), die behoud van die bestaande orde (om soos Jesus te leef sal chaos beteken), volgens ons bose harte (moenie die mens te hoog aanslaan nie!), ons lewe vir ons self, vir ons selfbehoud, om my status te behou of te verbeter (selfs ten koste van ander), ons logiese argumente stuit teen Christus se selfverloëning. Daar is talle argumente teen Christus se heerskappy wat vra dat ons mekaar vergewe, verdra, liefhê soos onsself. Met die stryd teen onsself is die Heilige Gees wat in ons woon daagliks besig om ons te oortuig, sodat ons al meer soos Christus sal word (2 Kor.3:18).

Skrywer: Prof Francois Malan

1 Korintiërs (8) – Francois Malan

Sommige Korintiërs verwerp die opstanding van die liggaam as ‘ongeestelik’ (15:1-58)

Die Grieke het die liggaam as die tronk van jou siel beskou. Party lidmate dink hulle is reeds ‘geestelik’ met ʼn soort engele-bestaan, waarvoor die liggaam nie nodig is nie, en dat die dood hulle van die liggaam verlos. En tog glo hulle en die hele kerk dat Christus uit die dood opgewek is

15:1-11 Die kern van die evangelie wat Paulus verkondig het, wat deur hulle geglo is, en waardeur hulle gered is, is dat Christus vir ons sonde gesterf het, sy lyk begrawe is en Hy uit die dood opgewek is, waarvan ʼn reeks persone, aan wie Hy verskyn het, getuig. Aan Paulus, die geringste van die apostels, het Hy in genade ook verskyn, en deur God se genade glo die Korintiërs in Jesus, wat Paulus aan hulle verkondig het.

15:12-19 As party van hulle nou onverantwoordelik redeneer dat daar geen opstanding van die dooies is nie, is die gevolge van hulle redenering vir hulle eie lewe soos volg: dan is Christus mos ook nie deur God opgewek nie, Paulus se prediking vals, hulle geloof waardeloos, hulle sonde nie vergewe nie, en die wat gesterf het verlore.

15:20-28 Maar God hét vir Christus uit die dood opgewek as die eersteling. Hy is besig om alle magte wat teen God opstaan te oorwin. Deur Christus onderwerp God alles en almal aan Hom. Soos Adam alle mense in die dood laat beland het, so bewerk God se opwekking van Christus uit die dood die opwekking van die ganse mensheid. God sal almal wat aan Christus behoort by sy koms lewendig maak, en die dood, wat God en die mens se laaste vyand is, vernietig. Dan regeer God alleen oor sy ganse skepping, en is die doel van ons lewe om sy wil uit te voer. Die Korintiërs wat nie glo in die opstanding nie, het ʼn verkeerde opvatting van geestelikheid, van die mens se liggaam, en van God as die alleenregeerder oor die hele skepping.

15:29-34 As die dooies egter nie opgewek gaan word nie, is die Korintiërs se eie optrede vir die dooies onsinnig, Paulus se lyding ter wille van die evangelie en sy daaglikse doodsgevaar ter wille van die gemeente sonder enige doel of betekenis, en verval die rede om verantwoordelik te lewe (vgl. Jesaja 22:13). Daarom moet die gemeente hulle afkeer van die mense wat die opstanding loën. Paulus skud die gemeente wakker uit hulle ‘geestelike’ vervoerings en beskamende twyfel aan God se mag om die dooies op wek, om nugter te dink, en hulle sonde te los.

15:35-49 Dit sal egter nie bloot ʼn opwekking van lyke wees nie. Maar soos Christus se fisiese liggaam verander is in ʼn verheerlikte hemelse liggaam, so sal ons liggaam verander word om beelddraers van die opgewekte Christus te wees. Vir die Grieke was die lewendigmaak van lyke ondenkbaar. Maar soos daar ʼn verband is tussen ʼn koringkorrel wat gesaai word en die koringhalm wat daaruit spruit, sal daar ook ʼn verskil wees tussen die swak aardse fisiese liggaam en die kragtige hemelse geestelike liggaam. Die Korintiërs was oortuig dat hulle reeds in die ‘hemelse’ geestelike lewe ingegaan het, deurdat hulle die gawes van die Gees ontvang het, veral die spreek in tale. Hulle verwag die afgooi van die nuttelose liggaam wanneer hulle sterf. Paulus sê, ons sal die hemelse beeld van die opgewekte Christus dra.

15:50-58 Die sterflike liggaam moet eers met onsterflikheid beklee word. Met Christus se koms word mense wat nog lewe en die wat reeds dood is, deur God verander. Dood, en sonde wat juis die dood veroorsaak, verloor permanent hulle mag oor die mens. Die ganse natuur wat die gevolge van die sonde dra, word deur Christus verlos, ook die liggaam. Deur Christus se opstanding is die dood oorwin en die sonde vergewe. Omdat Christus die sonde en die wet reeds oorwin het, is ons lewe nie tevergeefs nie. Daarom moet ons nie toelaat dat iets ons aan die koms van Christus laat twyfel nie, en moet ons onsself ten volle gee aan die werk van die Here (15:35-58).

16:1-11 Die kollekte vir die arm gelowiges in Jerusalem

Die gemeente vra hoe die kollekte ingesamel moet word en hoe word dit na Jerusalem geneem. Paulus sê elkeen moet op ʼn weeklikse basis ʼn bydrae opsy sit volgens sy/haar voorspoed. Hy kom na hulle toe. Hulle moet mense aanwys wat die kollekte sal wegbring, en hy kan moontlik saam met hulle gaan. Hoewel Paulus tot dusver nog niks vir sy onderhoud van die gemeente gevra het nie, en hulle hom daarvoor kwalik geneem het, noem hy die moontlikheid dat hulle hom kan help met sy reis na Jerusalem en so deelneem aan sy sending.

Outeur: Dr Francois Malan

1 Korintiërs (7) – Francois Malan

11:2-14: 40 Misbruike van die Christelike vryheid in die erediens

1 Vroue misbruik hulle vryheid in Christus met hulle haardrag in die erediens (11:2-16)       

Teen die vroue wat die onderskeid tussen vroue en mans misken met hulle hare se drag en bedekking, wys Paulus op die algemene gebruik in Korinte, wat dié miskenning as ʼn skande beskou. Omdat die vrou uit die man se ribbebeen gemaak is as sy gelyke om hom te help, moet sy nie haar vryheid in Christus misbruik, asof gelowiges onsydige engele is, deur die andersheid van ʼn man en ʼn vrou op te hef nie. Die algemene opvatting in die Grieks-Romeinse wêreld was dat lang hare ʼn vrou se trots is, en in die gemeentes van destyds was dit fatsoenlik dat vroue in die erediens iets op hulle koppe gedra het. Voor God en die engele moet die vroue se haardrag en die bedekking daarvan wanneer hulle in die erediens bid of preek nie ʼn struikelblok in die gemeente wees nie.

2 Die ryk lidmate misbruik die nagmaal (11:17-34)

Die gemeente kom bymekaar in die huis van ʼn ryk lidmaat wat met sy mede-rykes in die kleiner eetkamer die kos eet wat hulle gebring het, en die res van die gemeente wat in die groter leefkamer sit en oorwegend slawe is, kry min of niks van dié kos nie. So word die gemeente verdeeld, die armes verneder, en teen die offer van die Here Jesus gesondig. Met die breek van die brood het Hy sy liggaam ‘vir julle’ toegesê, en met die beker die nuwe verbond wat die deelnemers as ʼn gemeenskap saamsluit, wat sy offer vir almal se sonde met hulle gemeenskaplike nagmaal verkondig totdat Hy kom. Siektes en sterftes is  God se tugtiging oor hulle miskenning van die betekenis van die nagmaal en van die eenheid van die kerk as liggaam van Christus, deur hulle onderlinge geskeidenheid. Daarom moet hulle vir mekaar wag, en saam die nagmaal te vier in die teenwoordigheid van die Here wat oordeel of dit pas by sy offer aan die kruis, sodat hulle nie saam met die wêreld veroordeel word nie.

3 Paulus verskil van die Korintiërs oor wat geestelik is (12:1-14:40)

12:1-31 Die gawes van die Gees

Toe die Korintiërs nog heidene was, was hulle gewoond om by hulle stom afgode in geestesverrukking te raak en deur die duiwels uitsprake te maak, selfs teen Jesus. Uit die agtergrond slaan die Korintiërs die spreek in tale so hoog aan, dat dit vir hulle die eintlike bewys is van ware geestelikheid. Vir Paulus is slegs dié mense deur die Gees van die lewende God deurdrenk wat lewe onder die gekruisigde Jesus as hulle Here, Hy wat opgewek is om oor die heelal te regeer. Die Heilige Gees ken aan elke gelowige spesifieke gawes toe soos Hy wil, om mekaar daarmee in liefde op te bou en te versorg as die een liggaam van Christus. Die een Gees deel ʼn verskeidenheid gawes mee om die een Here op verskeie maniere te dien, en dit is die een God wat die bekwaamheid aan elkeen vir sy/haar spesifieke taak gee om mekaar op te bou. Ons kan nie sonder mekaar lewe nie.

13:1-13 Liefde is die maatstaf vir ware geestelikheid

‘Geestelike’ lewe is nie om nou reeds soos engele te praat of met hoër kennis of wonderdade te spog nie, maar om mekaar in liefde te dien met die spesifieke gawes wat elkeen daarvoor ontvang het. Sonder liefde vir mekaar is spreek in tale soos die heidense lawaai voor ʼn afgod; is ek tot geen nut vir die gemeente, selfs met profesie, insig in geheime, en alle kennis en geloof; bereik ek niks deur my besittings uit te deel of myself op te offer nie. Hoe die vrug en werking van die liefde van Christus in die gelowige uitwerk om hom/haar in diens van ander toe te rus word in 15 kenmerke beskryf (4-7), en afgesluit met die grootheid en onverganklikheid van die liefde teenoor die verbygaande gawes (8-13). Liefde staan teenoor alle vorms van geestelike selfsugtigheid, soos ook deur die Korintiërs geopenbaar word.

14:1-40 Profesie teenoor spreek in tale

Die erediens vereis verstaanbare taal om gelowiges en buitestaanders op te bou, en orde om elkeen ʼn geleentheid te gee om deel te neem. Spreek in tale sonder uitleg, is onverstaanbaar, en bou nie die gemeente op nie, maar net die spreker self. Daarom moet die mense wat sonder uitleg daarvan in tale spreek in die gemeente swyg en alleen met hulleself en met God praat. Soos die profete van die Ou Testament wens Paulus dat alle gelowiges profete word, wat met ʼn boodskap van God die gemeente in liefde opbou deur hulle te vermaan en te troos.

Outeur: Dr Francois Malan