Alle Paaie lei na Jesus: Wat kom nie na vore in die Nuwe Testament nie?

Alle Paaie lei na Jesus: Wat kom nie na vore in die Nuwe Testament nie? – Adrio König

6.2 Wat kom nie na vore in die Nuwe Testament nie?

Dit is interessant om in hierdie verband te kyk na dele van die Ou Testament wat nie na vore kom in die Nuwe Testament nie. In die meeste gevalle is dit die dinge wat die vroeë Christene nie baie ernstig opgeneem het nie.

Die sogenaamde heilige oorloë. Dit kom nie na vore nie. Natuurlik is daar wel van verwoestings sprake in die boek Openbaring, maar dan in ’n apokaliptiese idioom wat eintlik iets anders is.
Die honderde wette van veral Levitikus. Trouens veral in Hebreërs kry ons die indruk dat hulle eenvoudig saam met die tempeldiens agtergelaat is.
Rykdom as seën van God vir sy getroue kinders. Dit kom eers weer na vore op die nuwe aarde. In die Ou Testament was die gelowiges ryk omdat hulle die Here gedien het. In die Nuwe Testament word die gelowiges vervolg en ly hulle omdat hulle die Here dien. Op die nuwe aarde in God se hemelse heerlikheid kry ons eers weer die luuksheid, en dan in oor vloed. Die beelde vir die heerlikheid op die nuwe aarde (Op 21-22) is oorweldigend vir die tyd waarin die boek geskryf is: goue strate en pêrelpoorte. (Kyk by hoofstuk 2.2 en 2.3 oor Heil.)

Wat beteken dit vir ons Bybellees? Dat dit interessant en leersaam is om die hele Ou Testament deur te lees, maar dat dit nie te vreeslik belangrik is nie. Die vroeë Christene het ons geleer dat daar dele is wat uitstaan bo die res. Om ’n beeld te gebruik: die Bybel is nie soos die Vrystaat nie, maar soos KwaZulu-Natal, daar is hoë en lae dele, pieke en dale. En op die ou end lyk dit my self nie ’n slegte beginsel nie om regtig aan die vier boeke wat vir hulle uitgestaan het, besondere aandag te gee.

In die volgende artikel gaan ons na ‘n verskeidenheid van verhoudings tussen die twee Testamente kyk.

AllePaaieLeinaJesus Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ŉ baie nuttige naslaanwerk wat ŉ betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Wat gebruik die skrywers van die Nuwe Testament uit die Ou Testament?

Alle Paaie lei na Jesus: Wat gebruik die skrywers van die Nuwe Testament uit die Ou Testament? – Adrio König

Hoofstuk 6

Die verhouding Ou Testament-Nuwe Testament

Hier het ons een van die ryk temas in die Bybel wat op ’n merkwaardige manier na Jesus lei. Ons gaan kyk na ’n paar kante van hierdie verhouding.

Wat gebruik die skrywers van die Nuwe Testament uit die Ou Testament?
Hoekom?
Wat is in die lig hiervan die verhouding tussen die twee Testamente?
Uit watter Ou Testament haal die Nuwe Testament se skrywers aan?

6.1 Wat gebruik die skrywers van die Nuwe Testament uit die Ou Testament?

’n Mens kan begin by die vraag hoe ons vandag die Ou Testament gebruik. Gebruik ons al die dele/boeke van die Ou Testament ewe veel? Of gee ons voorkeur aan bepaalde boeke? Oor die algemeen sal ons vind dat daar duidelike voorkeure is onder Christene. Waarskynlik is die Psalms die populêrste boek. Dan volg moontlik sommige historiese boeke soos Genesis, of sommige profete soos Jesaja. Miskien is Spreuke ook populêr. Is dit verkeerd? Moet ’n mens nie die hele Bybel ewe veel lees en alles op dieselfde vlak nie? Die hele Bybel is tog die Woord van God.

Wel, kom ons vra eers hoe die skrywers van die Nuwe Testament die Oue gebruik het. Vir minstens die eerste eeu het Christene nie ’n Nuwe Testament gehad nie. Waarskynlik is al die boeke van die Nuwe Testament gedurende die laaste helfte van eerste eeu geskryf, maar hulle is nie gou in een bundel versamel nie. Dit beteken dat die eintlike Bybel van die vroeë Christene die Ou Testament was. En hulle het oorvloedige gebruik daarvan gemaak. Daar is ongeveer 2 400 direkte of indirekte aanhalings of verwysings uit die Ou Testament in die Nuwe. Dit beteken dat daar in die Nuwe Testament omtrent sewe verwysings per bladsy na die Ou Testament is, wat regtig baie is. Dit beteken dat dit belangrik is om die Ou Testament te ken as ’n mens die Nuwe wil verstaan.

Maar dit is interessant uit watter dele van die Ou Testament die meeste aanhalings/verwysings kom. Daar is geen sprake van ’n eweredige verdeling nie. Omtrent die helfte kom uit net vier boeke: Omtrent 400 elk uit die Psalms en Jesaja, en omtrent 200 elk uit Genesis en Eksodus.

Wat het die Nuwe Testament spesifiek in hierdie boeke gekry? Dis interessant dat hulle ook hierdie boeke nie eweredig gebruik het nie. Van die 400 uit Jesaja kom byna die helfte net uit Jesaja 40-54, waarvan omtrent 40 aanhalings/verwysings net uit Jesaja 53. En van die 400 uit die Psalms kom omtrent 70 uit net drie Psalms (2, 22, 110).

Waarom juis die konsentrasie op hierdie bepaalde dele uit hier die boeke? Daar is net een antwoord: Jesus. Alle paaie uit die Ou Testament lei na Jesus.

Uit die Nuwe Testament weet ons goed die Christene het die Jode probeer oortuig dat Jesus die beloofde Messias is. Dink maar net aan Petrus en Paulus se preke in Handelinge (2:36; 3:18-20; 9:22; 13:23; 17:3; 18:5). Vandaar die konsentrasie op bepaalde Messiaanse profesieë soos Jesaja 9 en 11 (6 keer elk) en Psalm 2 (18 keer).
Maar omdat hulle Hom ook gesien het as die groot Hoëpriester (Hebreërs) was Psalm 110 (25 keer) so belangrik. Wat hierdie Psalm nog belangriker gemaak het, is die feit dat koning en priester hier in een persoon verenig word, en dit is juis wat die vroeë Christene van Hom geglo het.
Van die allergrootste belang was sy diens aan mense in nood, en uiteindelik sy kruisdood. Dit het hulle na die Dienaar van Jesaja 40-54 laat kyk, veral Jesaja 53 (38 keer), maar ook na sekere Psalms soos Psalm 22 (24 keer).
Maar dan was daar soveel ander kante van Jesus se betekenis dat hulle rond en bont in die Bybel geblaai het. Dink maar aan Jesus as die Seun van die mens. Daar word 14 keer verwys na Daniël 7:13-14.
Jesus as Profeet was vir hulle baie belangrik. Daarom word 11 keer verwys na Deuteronomium 18:15-19.
Dat die Seun van God saam met die Vader die Skepper was, word oor en oor bely, en dit is een van die redes waarom daar so veel verwysings na Genesis is. Dis gewoonlik na die eerste skeppingsverhaal, Genesis 1. Dink maar net aan Johannes 1:1-3.

Wat interessant is in hierdie verband, is dele in die Ou Testament waarna nie verwys word in verband met Jesus nie, terwyl dit in ons tyd mode geword het om dit wel te gebruik.

Die Nuwe Testament pas nooit die “saad” (nageslag) van Eva op Jesus toe nie (Gen 3:15) terwyl baie vandag aanvaar dis die eerste “Messiaanse” profesie. Daar is natuurlik nie Messiaanse profesieë vóór Dawid nie, want die Messias sou die seun (nageslag) van Dawid wees (2 Sam 7:12-16). Daar is wel profesieë soos dié van die besondere profeet, maar dis nie Messiaanse profesieë (profesieë oor ’n Messias) nie, maar profesieë oor ’n Profeet.
Ook Abraham wat geroep word om sy seun te offer (Gen 22), word nooit op Jesus toegepas nie.
Net so die verwysings na die kleur rooi (soos Ragel se rooi tou, Jos 2:21) wat vandag graag op die bloed van Jesus betrek word.

Die skrywers van die Nuwe Testament het oorvloedig na Jesus verwys, en hulle het Hom geken en geweet wat sy betekenis is. Daarom lyk dit my gepas om ons te hou by die talle en talle verwysings wat hulle uit die Ou Testament op Jesus toegepas het. Ek dink nie ons kan dit beter doen as hulle nie. Dit sluit ook die talle “tipes” in wat daar van Jesus sou wees. In Genesis en Eksodus was nog ’n paar temas vir die vroeë Christene belangrik. In Genesis was dit veral Abraham (kyk na Abraham, hoofstuk 1), en in Eksodus Moses en die uittog en die wet, die tempel, priesters en offers (kyk na hoofstuk 3 oor die wet). Wat nou belangrik is, is die feit dat nie een van hierdie groot temas op sy eie so belangrik is nie, maar dat hulle almal direk in verband met Jesus ontwikkel word.

esus is die eintlike nakomeling van Abraham (Gal 3:16),
Hy is groter as Moses (Heb 3:1-6),
Hy was by die uittog betrokke (1 Kor 5:7; 10:1-5),
Hy vervul die wet (Matt 5:17, 1953-vertaling),
Hy is die tempel wat in drie dae afgebreek word (Joh 2:19-21),
Hy is dié Hoëpriester (Heb 7:11-17),
Hy is self die groot offer (Heb 9 en 10).

Waarlik, alle paaie lei na Jesus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Siel, Gees en Liggaam

Alle Paaie lei na Jesus: Siel, Gees en Liggaam – Adrio König

5.5 Siel en liggaam, of gees, siel en liggaam?

Daar is ’n ou verskil oor die “samestelling” of “bestanddele” van die mens. Bestaan die mens uit twee dele (siel en liggaam) of uit drie (gees, siel en liggaam)? Mense gaan uit hulle pad om dan te omskryf presies wat elke deel is. Intussen word die verskil nie opgelos nie. Is dit dalk omdat die uitgangspunt verkeerd is? Bestaan die mens hoegenaamd uit ’n aantal dele? Indien wel, sal dit heelwat meer as twee of drie moet wees. Wat van die hart, die gemoed, die kragte, die verstand, die wil, die gewete – almal terme wat in die Bybel net soos gees, siel en liggaam vir die mens gebruik word? Daar is wel pogings om hierdie ander begrippe onder gees, siel en liggaam in te deel, maar dis sonder grond in die Bybel.

Al hierdie begrippe word in die Bybel vir die mens gebruik, maar op ’n vrye, onsistematiese, willekeurige manier. Jesus som die Tien Gebooie op in twee gebooie. Die eerste is om God lief te hê met jou hele hart, siel, verstand en krag (Mark 12:30). As ons uit vaste dele bestaan het, sou dit dan beteken ons hoef Hom nie lief te hê met ons liggaam, gees, gewete en gemoed nie? As Paulus ons vermaan om ons liggame as ’n heilige offer aan God te wy (Rom 12:1, 1953-vertaling), beteken dit ons kan maar ons siel en ons gees en ons hart vir onsself hou? As die Psalmdigter sê sy siel smag na God (Ps 42:2, 1953-vertaling), bedoel hy sy ander dele, hart, gees, liggaam smag nie na God nie?

Ons moet die beginsel onthou dat woorde nie vaste betekenisse het nie, maar dat ’n woord in ’n bepaalde konteks betekenis kry. Daarom vertaal nuwere vertalings nie meer die Griekse woorde vir gees, siel, liggaam, ensovoorts, altyd met dieselfde betekenis nie. Vroeër was dit so gedoen, en dit is die letterlike vertaling genoem. As ons die Hebreeuse woord nefesj altyd met siel vertaal, sal ons die volgende vertaling kry:

Jesaja 29:8: “En soos ’n hongerige droom dat hy eet, maar hy word wakker en – sy siel is leeg … ” (1953-vertaling). Maar as ’n mens honger is, is jou maag leeg. Dis die betekenis van nefesj in hierdie vers. En so vertaal nuwere vertalings dit ook.
Jesaja 5:14 lees “letterlik”: “Daarom het die doderyk sy siel wyd oopgemaak en sy mond uitgerek … ” Maar uit die verband (mond) is dit duidelik dat nefesj hier keel beteken.
Jeremia 4:10: “die swaard raak aan die siel” terwyl ’n swaard natuurlik aan ’n mens se nek of keel kan raak as die vyand jou bedreig.
Spreuke 16:26 lui “letterlik”: Die siel van die werksman laat hom werk. Die bedoeling is dat hy werk omdat hy honger is; dus sy honger werk vir hom.
Psalm 42:2: “My siel smag na God” beteken nogeens nie dat my ander dele nie na God smag nie. Waarskynlik het ons hier ’n intensief sodat ons kan vertaal: “Ek is baie stil tot God.” Ons ken dit in gewone taal ook: “Ek is tot in my siel ontsteld” beteken nie ’n sekere deel van my is ontsteld nie, maar ek is baie ontsteld.
Paulus vermaan die gemeente in Rome om hulle liggame aan die Here te wy (Rom 12:1, 1953-vertaling). Hy bedoel nie net ’n bepaalde deel van die mens sodat hulle nie hulle siel of hart of gemoed aan Hom hoef te wy nie. Onder “liggaam” bedoel hy waarskynlik eerder hulle konkrete lewe, of eenvoudig “hulleself” soos baie vertalings deesdae lui.
Ons dink altyd jou hart is jou emosies. Ons praat van iemand se “hartsake”. Maar Salomo vra van die Here letterlik ’n “opmerksame hart” en dan gee die Here hom ’n “wyse en verstandige hart” (1 Kon 3:7-12, 1953-vertaling) wat tereg vertaal word met “wysheid en insig”. Die hart verwys dikwels in die Ou Testament na insig en wysheid.
In Spreuke 23:26 waarsku die pa die seun teen ’n onsedelike vrou en vra dan: “Gee my jou hart” wat beteken gee aandag aan wat ek sê, luister na my.
Ons lees dat elke goudsmid verleë is omdat die beeld wat hy gemaak het, geen “gees” in hom het nie, wat tog duidelik “lewe” beteken (Jer 10:14).
Toe die koningin van Skeba Salomo se heerlikheid sien, “was daar in haar geen gees meer nie” (1953-vertaling) wat tog seker beteken dat haar asem weggeslaan het (1 Kon 10:5 – soos 1983 vertaal).
Die familiehoofde “wie se gees God opgewek het om te trek” beteken seker dié wat van God die wil/wilskrag gekry het (Esra 1:5, 1953-vertaling).

Dit is dus sonder meer duidelik dat hierdie woorde verskillende betekenisse het en dat die verband telkens die betekenis bepaal. Dit beteken dat ’n mens nie uit bepaalde vaste “onderdele” bestaan nie, maar ’n eenheid is. Hierdie woorde word vrylik en taamlik willekeurig gebruik om van verskillende kante na die mens te kyk.

Die gedagte dat die mens uit twee of drie vaste dele bestaan, kom nie uit die Bybel nie, maar het onder die invloed van sekere Griekse filosowe in die Christendom ingekom. Die Bybel sien die mens as ’n eenheid en gebruik ’n hele aantal woorde vrylik en in verskillende betekenisse om na aspekte van ons lewe te verwys, maar nie na vaste dele nie.

Maar wat dan van ons “onsterflike siel”? Dit is vir baie gelowiges ’n uiters belangrike saak. “Jou siel moet gered word.” Wat hulle daarmee bedoel, is volkome Bybels. Ons het ’n ewige bestemming, en ons moet ons saak met die Here regmaak. ’n Mens word gered of jy gaan verlore. Maar ons kan dit alles sê soos wat die Bybel dit sê. Ons hoef nie woorde soos “siel” en “onsterflike siel” daarvoor te gebruik nie. God sal ons uit die dood opwek, en dan sal ons op die nuwe aarde in sy ewige heerlikheid deel. En mense wat Hom nie aanvaar het nie, sal verlore gaan. Ons ewige bestemming sal bepaal word deur ons verhouding met Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Eienskappe van die mens (4)

Alle Paaie lei na Jesus: Eienskappe van die mens (4) – Adrio König

5.4.3 Dankbaarheid

Ons liefde is ’n analogiese eienskap met God se liefde. Ons liefde moet iets van sy liefde vertoon. Ons is immers sy beeld. Dankbaarheid is ’n komplementerende eienskap van genade. Die twee verskil, staan in ’n sekere sin teenoor mekaar, maar hulle verskil sinvol sodat hulle presies by mekaar pas. Ons is immers God se bondgenote wat heeltemal ’n ander rol in die verbond speel as Hy, maar ’n sinvolle aanvullende rol wat sy inisiatiewe aanvul tot ’n harmonieuse verhouding.

Dit was nie vreemd dat ons liefde gekies het as die analogiese eienskap nie. Ons lei ons siening van die mens af uit ons siening van God, en God is liefde. Net so is dit ook nie vreemd dat ons as komplementerende eienskap dankbaarheid kies nie. Veral in die Gereformeerde teologie was dankbaarheid altyd sentraal as ons antwoord op God se verbondsgenade. Die hele evangelie is saamgevat onder drie woorde: sonde, verlossing, dankbaarheid. En ook die klassieke nagmaalsformulier vat ons hele verhouding met die Here saam onder die een woord: dankbaarheid.

Net soos in die geval van analogiese eienskappe is ook by dankbaarheid sprake van verskille en ooreenkomste, behalwe dat die verskille hier opvallender is. Dit is juis hierdie reeks eienskappe wat ons daaraan herinner dat daar ’n groot verskil is tussen God en mens, terwyl die analogiese eienskappe ons aan die ooreenkoms tussen Hom en ons herinner. Kom ons kyk ’n oomblik na sommige van die verskille tussen genade en dankbaarheid.

Genade spreek van inisiatief, dankbaarheid van reaksie.
Ons verdien nie God se genade nie, maar Hy verdien ons dankbaarheid oor en oor. Trouens dis meer as dat ons nie sy genade verdien nie. In werklikheid het ons sy genade verbeur.
Ons sonde is die aanleiding tot sy genade – wat ’n vernederende gedagte is. Maar sy genade is die aanleiding tot ons dankbaarheid – wat ’n verheffende gedagte is. Sy genade gee ons ’n ongekende status: kinders, en selfs erfgename van God.

Hierdie verskille is egter nie steurend nie. Hulle pas sinvol in mekaar. Hulle vorm ’n passende geheel.

Maar God se genade kan ons ook baie leer oor ons dankbaarheid. Daar is ook punte van ooreenkoms. God is nie traag om ons genadig te wees nie. Ons hoef Hom nie aanhoudend te smeek nie. Ons hoef nie baie beloftes te maak nie. Abraham moes, by wyse van spreke, ook nie afvaardigings na Hom toe stuur om Hom te oorreed om ’n verbond met hom te maak nie. Daarom kan ons ook nie traag wees in ons dankbaarheid nie. As Hy graag genadig is, pas dit ons om met entoesiasme dankbaar te wees. Dankbaarheid wat gevra of voorgesê moet word, is ’n probleem.

Genade is duur, selfs onbetaalbaar duur. Ons kon niks doen om dit te verdien nie. Dink net weer ’n oomblik daaraan dat Hy sy enigste Seun só ’n pad laat loop en só ’n prys laat betaal het. Kersfees het nie maar net die laaste tyd duur geword oor die inflasie nie. Die eerste Kersfees was die duurste ooit. God het nie net sy hand diep in sy sak gesteek nie, maar Hy het sy hart gegee. Dit het die gevolg dat ons niks hoef te gee om sy genade te probeer verdien nie. Hy het klaar die prys betaal. Sy genade is verniet.

Maar daarby kan net ’n dankbaarheid pas wat ook radikaal is, ook alles gee. Omdat Hy in Jesus Homself gegee het, kan dit tog nie anders nie as dat ons in dankbaarheid ook onsself gee nie. Om anders mens te wees as ’n-ten-volle-aan-God-oorgegewe mens pas eenvoudig nie. ’n Halfhartige Christen is ’n anomalie. Trouens selfs ons alles kan nog hoegenaamd nie met sy alles vergelyk word nie. God se genade is meer as genoeg, dis ’n oorvloed. “Hoe meer die sonde geword het, hoe oorvloediger het die genade geword” (Rom 5:20). Christus het deur sy offer die wêreld met God versoen (2 Kor 5:17-20). Die verlore seun kry nie ’n stukkie droë brood en ’n beker koffie nie, hy kry die vetgemaakte kalf en nuwe klere. En die arbeiders wat net een uur gewerk het, kry ook ’n volle dagloon (Matt 20:1-16).

Dit is merkwaardig dat die “kerkmense” van daardie tyd in opstand kom teen hierdie oorvloedige goedheid van God. Die oudste seun wat nooit iets verkeerd gedoen het nie, is so kwaad oor sy pa se rojaalheid teenoor sy jong boetie dat hy buite bly staan. En die arbeiders wat die hele dag gewerk het, kom in opstand teen die volle dagloon wat die laatkommers kry. En niemand van ons kan dink dis lelik van hulle nie. Ons sou presies dieselfde gedoen het. God se goedheid is so ’n oorvloed dat dit selfs teen ons idee van reg en regverdigheid indruis.

Maar dit alles moet vir ons iets sê oor hoe ons dankbaarheid behoort te lyk. Hoe kan ons so traag en so middelmatig in ons toewyding aan Hom wees? Sou dit nie eerder gepas gewees het as ons te ver gegaan het in ons toewyding, as ons té groot offers in sy diens gebring het nie, as die skrywers van die Nuwe Testament ’n keer vir ’n gemeente moes skryf: “Stadig, nou gaan julle darem te ver” nie? Maar om soos hierdie gemeentes gedurig aangespoor en aangepor te moet word, pas eenvoudig nie by God se rojaalheid nie.

Deel van God se genade is dat Hy ons verlede en ons sonde vergeet. Dis nie die geval dat sy geheue Hom in die steek laat nie, dis ’n keuse wat Hy maak: Hy wíl vergeet. Hy verwyder ons oortredings van ons af so ver as die ooste verwyder is van die weste (Ps 103:12). Maar dan pas dit by ons dankbaarheid om dieselfde te doen. Ons hoef dus nie aan ons verlede vasgenael te sit nie. Jy kan jou kop optel selfs al was jy die swartskaap van die familie. Die waarheid is dat God ons eie verlede aan die kruis saam met Jesus opgehang het, en ons met Jesus verenig het sodat ons aan sy nuwe lewe, sy opstandingslewe deel het. Daarom kan Paulus ons beveel: “Julle moet dus altyd onthou dat ook júlle vir die sonde dood is, maar vir God lewe, omdat julle een is met Christus Jesus” (Rom 6:11). ’n Minderwaardigheidsgevoel pas hoegenaamd nie by gelowiges nie. Hoe kan dit onder die son? Ons is kinders en erfgename van God! Ons het ’n aandeel aan Jesus se opstandingslewe. Skep moed en begin leef!

Dis interessant wat gebeur as ons nadink oor ons verhouding met mense. Teenoor God se genade pas ons dankbaarheid? Maar wat van ons verhouding met ander mense? Natuurlik moet ons ook dankbaar wees teenoor hulle. Maar dis nie al nie. Is daar nie ’n sin waarin ons óók genadig teenoor ander moet wees nie? Jesus se houding teenoor ander is tog dwarsdeur sy bediening eintlik ’n oproep aan ons om soos Hy teenoor mense op te tree. Wat bedoel Hy anders met sy houding teenoor die vrou wat op egbreuk betrap is? (Joh 8) Sy houding is tog eintlik ’n appèl op die Fariseërs om soos Hy genadig teenoor haar te wees. En die appèl aan die ouboet is tog ook: Vergewe, wees genadig (Luk 15). En die appèl aan die Fariseër wat Hom na ’n ete genooi het toe die vrou by sy voete kom staan en huil het? (Luk 7)

Dit kom eintlik op dieselfde neer as sy oproep om ander lief te hê. Daar moet ’n sagtheid, ’n toegeneentheid in ons houding teenoor mense wees, veral mense wat “aan die verkeerde kant van die draad staan”. “Die liefde bedek alles, glo alles, hoop alles, verdra alles” (1 Kor 13:7) is nie ’n probleemlose uitspraak nie, maar dis ’n sterk appèl om genadig te wees, om begrip te probeer opbou vir die persoon wat in die beskuldigdebank staan. Veral die eerste frase: “Die liefde bedek alles” kan misverstand wek. NLV vertaal selfs: “Die liefde bly stil oor ander se foute.” Maar dit skep tog ernstige vrae. Moet ons toesmeer, deur die vingers sien, maak asof dit nie bestaan nie? Doen God dit? Het Jesus dit gedoen met die vrou wat in egbreuk betrap is? Of het Hy haar beveel om op te hou met haar sonde? En met die Samaritaanse vrou by die put? (Joh 4) Die oorspronklike woord vir “bedek alles” is afgelei van die woord vir ’n dak of ’n bedekking. Sou dit dus eerder kon beteken die liefde beskou alles, ook mense se foute en sonde, onder die dak van die liefde? Die liefde is dan die oorkoepelende perspektief, die bril waardeur ons na ander se foute kyk. Dan verdoesel ons nie, maar beoordeel in liefde, met begrip, bereid om te verstaan en te vergewe. Dit is wat dit beteken om genadig teenoor ander te wees. NJB vertaal: “Love is always ready to make allowances.” Kan ons ruimte maak vir ander se foute?

As ons terugdink aan God se genade moet ook ons graag “genadig” wees teenoor ander selfs al kos dit ons iets. Dis meestal maklik om toegeeflik te wees as dit ons niks kos nie, maar dis goedkoop, terwyl God se genade duur was. Ons genade moet ook nie te gou grense bereik nie, want God s’n is oorvloedig. En ons moet bereid wees om op die ou end ander se foute/sonde te vergeet. Genade grawe nie ou koeie uit die sloot nie.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König