Alle Paaie lei na Jesus : Die Nuwe Testament (3)

Alle Paaie lei na Jesus : Die Nuwe Testament (3) – Adrio König

Ons is nog besig om na heil en saligheid te kyk. In die vorige gedeeltes het ons na die doel van die skepping as ook na die Ou Testament gekyk. Nou gaan ons na die Nuwe Testament kyk. Hier gaan ons veral na vier aspekte kyk. Die eerste twee het ons reeds hanteer.

Heil sonder gawes.
Toekomstige heil.
Verheerliking.
Die ewige lewe.

2.3.3 Verheerliking

Daar is wel nog ’n ander helfte van die verhaal. Enersyds is daar baie sterk aansluiting tussen die begin en die einde, tussen Genesis 1 en 2, en Openbaring 21, 22. Maar andersyds is daar ’n belangrike plus bo die Ou Testament. Daarvoor word gewoonlik twee begrippe gebruik: Verheerliking

en die ewige lewe.

Hierdie plus moet ons waarsku om nie aan die heil te dink as bloot ’n herstel van die oorspronklike toestand (Gen 2) nie. Daar is gelowiges wat presies dit graag doen. Hulle dink ons sal teruggeplaas word in die posisie/toestand waarin Adam en Eva oorspronklik was. Net die sonde en die gevolge van die sonde sal weggeneem word. Nou sal dit natuurlik al geweldig baie wees. Trouens ons sou maklik daarmee tevrede kon wees. Maar ons kry meer in die Bybel.

Kom ons begin by Openbaring 21, 22 omdat ons so pas daarna gekyk het om aan te toon dat die heil aan die einde inderdaad aansluit by die heil volgens die Ou Testament. Maar dieselfde hoofstukke beklemtoon net so sterk dat daar op die nuwe aarde veel meer sal wees.

Daar is veel sterker en nader gemeenskap tussen God en die mense. In Genesis besoek Hy vir Adam en Eva, maar in Openbaring woon Hy by die mense (21:3).
Aan die begin was daar net ’n tuin, en dié moes opgepas word. Aan die einde is daar ’n stad waarvan die poorte dag en nag oopstaan (Gen 2:8, 15; Op 21:10, 25). Ons moenie hierdie opvallende verskil miskyk nie. Ons het dikwels negatiewe belewings van ’n stad, veral van ons moderne middestede. Ons sal ’n tuin honderdmaal bo ’n middestad verkies. Maar in die Ou Testament is die stad die simbool van veiligheid en geordendheid. God woon in die stad Jerusalem en Hy beskerm die stad.

Buite die stad was dit onveilig, dáár was mag reg. ’n Groot deel van die offer wat Abraham bring as die Here hom roep, is om uit die stad Haran na die oop veld van Kanaän te trek en in tente te gaan woon.

Maar op die nuwe aarde kry ons ook nie net ’n gewone stad nie, maar ’n oorluukse een. Die rykdom is vir daardie tyd onvoorstelbaar: Die stad self en die strate is van suiwer goud, en die poorte van pêrels.
In Genesis verlig die son en die maan die wêreld, maar aan die einde verlig die heerlikheid van die Here die stad, en “die Lam is sy lamp” (Op 21:23). Dis interessant dat die simboliese voorstelling in Genesis 1 is dat die Here eintlik aan die begin self die lig beheer het en eers op die vierde dag die son en maan gemaak het om hierdie verantwoordelikheid van Hom oor te neem. Maar skynbaar neem Hy dit terug aan die einde. Dan is daar nie meer ’n son en ’n maan nie, “want die heerlikheid van God het die stad verlig, en die Lam is sy lamp” (Op 21:23).

Hierdie plus bo die begin, kom ook in ander verbande dikwels in die Nuwe Testament voor. Paulus vergelyk Adam en Christus twee keer om te beklemtoon dat Christus veel meer is as Adam. Hieruit moet ons leer dat die verlossing en die eindheerlikheid veel meer is as die skepping.

Deur Adam het ons onder die oordeel van God gekom, maar deur Christus word ons vrygespreek.
Deur Adam se sonde het die dood geheers, maar deur Christus ontvang ons ’n oorvloed genade en sal ons lewe en heers.
Die een oortreding het gelei tot veroordeling van alle mense, maar die een daad van gehoorsaamheid het gelei tot vryspraak en lewe vir almal.
Soos baie deur die ongehoorsaamheid van die een mens sondaars geword het, sal baie deur die gehoorsaamheid van die een Mens vrygespreek word (Rom 5:15-19).

Maar dis een ding om te weet die einde sal veel meer wees as die begin, ons sal verheerlik word. Maar dis ’n ander ding om te probeer agterkom wat met hierdie “verheerliking” bedoel word. Dit kan help om na die heerlikheid van God te kyk. In die Ou Testament word sy heerlikheid dikwels voorgestel as ’n ligglans wat so helder is dat ’n mens nie eens daarna kan kyk nie. Soms word gesê dat ’n mens God nie kan sien en bly lewe nie. Daarom beskryf die mense aan wie God verskyn, nooit hoe Hy lyk nie, maar net die dinge rondom Hom. Jesaja skryf dat hy die Here gesien het, maar hy sê nie hoe die Here lyk nie, hy beskryf net die dinge rondom Hom: sy troon, sy kleed, die serafs (Jes 6:1 ev).

Uit dit alles is dit duidelik dat ons nie veel uit die Ou Testament kan aflei oor die heerlikheid van God nie. Maar in die Nuwe Testament word sy heerlikheid in verband met Christus gebruik. In Jesus het die dissipels die Vader se heerlikheid gesien (Joh 1:14), en dit was die oorvloed van sy genade en waarheid. Dit bring die heerlikheid van God op ’n ander vlak, nie hoe Hy lyk nie, maar wat Hy doen. En dan kan ’n mens maklik in sy kruisiging en opstanding die toppunt van sy heerlikheid sien: genade en waarheid.

Maar verder word ook ons met sy heerlikheid in verband gebring. Ons weerspieël die heerlikheid van die Here Jesus en ons word geleidelik verander om aan sy beeld gelyk te word sodat ons sy heerlikheid al meer kan uitstraal (2 Kor 3:18). Dan word heerlikheid etiese kwaliteite. En dan dink ons onwillekeurig aan Openbaring 21:27 dat in die nuwe Jerusalem niks onreins sal inkom nie.

Maar Paulus het ook ander beklemtonings in verband met heerlikheid. Wanneer hy oor ons eie toekomstige opstanding skryf, gebruik hy sterk kontrasterende begrippe. Hy stel die mens wat gesterf het teenoor die mens wat opstaan:

verganklik – onverganklik
gering – in heerlikheid
swak – in krag
’n natuurlike liggaam – ’n geestelike liggaam

Daar is maklik misverstand oor die “geestelike” liggaam asof dit nie meer regtig ’n liggaam sal wees nie. Maar net hierna noem Paulus Jesus se opstandingsliggaam “die lewendmakende Gees” (15:45). Daaruit kan ’n mens aflei dat “geestelike” liggaam beteken ’n liggaam wat by die opstanding deur die Gees lewend gemaak is.

Uit die teenoorstellings wat Paulus hier maak, is dit duidelik dat dit die swakheid, verganklikheid, sterflikheid van ons liggaam is wat oorwin word. Dit is die dood wat oorwin word, en dit is dan ’n deel van ons verheerliking. Maar daar is “voorvorms” van die dood, aanduidings dat ons aan die dood onderworpe is: swakheid, siekte, ouderdom. Maar ook hierdie vorms van lyding word in die verheerliking weggeneem: “Die dood sal daar nie meer wees nie. Ook leed, smart en pyn sal daar nie meer wees nie. Die dinge van vroeër het verbygegaan” (Op 21:4). As ons nou teruggaan na “geestelike liggaam” is dit die liggaam wat deur die Gees opgewek is (Rom 8:11) en daarom volkome deur die Gees beheer word, wat beteken dat ook die sonde nou totaal oorwin is. Dit is wesenlike aspekte van verheerliking.

Maar dit het ons onbewustelik by die ewige lewe gebring, nog ’n belangrike faset van ons verheerliking.

AllePaaieLeinaJesus Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ŉ baie nuttige naslaanwerk wat ŉ betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus : Die Nuwe Testament (1)

Alle Paaie lei na Jesus : Die Nuwe Testament (1) – Adrio König

Heil sonder gawes.

Toekomstige heil.

Verheerliking.

2.3 Die Nuwe Testament

2.3.1 Heil sonder gawes

In die vroeë jare het dit redelik goed met Israel gegaan. En onder Dawid en Salomo selfs baie goed. Maar na die skeuring in die Ryk en uiteindelik die ballingskappe en die terugkeer van Juda, het dit hoe langer hoe slegter gegaan. Aanvanklik het die profete die ballingskappe tereg toegeskryf aan die straf van God omdat Israel voortdurend aan Hom ontrou en ongehoorsaam was. Maar later het die ellende so groot geword dat hulle dit nie meer net aan die oordele van die Here kon toeskryf nie. Toe het hulle geleidelik tot die oortuiging gekom dat die bose magte die wêreld binnegeval en oorweldig het, en dat hulle ellende wat hoe langer hoe erger geword het, deel is van die bose magte se aanslag op God se volk. En daarmee het die hele bonatuurlike wêreld deel van hulle geloof geword. Ons praat van die apokaliptiek of die apokaliptiese wêreldbeskouing.

Omdat die bose magte die wêreld oorgeneem het en op aarde regeer, gaan dit so sleg. Maar nou het dit ook nodig geword dat God met bonatuurlike middele die bose magte sal oorwin en die heerskappy op aarde sal terugkry. Dit kon nie gebeur met die gewone aardse en historiese middele wat in die Ou Testament bekend was nie. Hael en droogtes en vrektes onder die vee kon nie die bose magte oorwin nie.

Dit het egter ook beteken dat die aarde anders waardeer is as vroeër. Dit was nie meer die goeie aarde waar God seënend by sy volk wou woon nie. Dit was die gevalle wêreld wat radikaal verander en vernuwe sou moes word om ’n nuwe aarde te word. Hierdie perspektief kry ons alreeds in sommige laat profete. Jesaja het alreeds ’n wonderlike profesie oor die nuwe hemel, nuwe aarde en nuwe Jerusalem (65:17-25).

Die bose magte was egter deel van ’n baie groter geheel. Ons praat van die apokaliptiese wêreldbeeld. Ons kan dit ook die bonatuurlike wêreldbeeld noem. Die wêreldbeeld van die Ou Testament is natuurlik. Die seën van die Here is natuurlike dinge: reën, goeie oeste, vrede. Die oordele van die Here ook: hael, swak oeste, vyande. Heil is net so natuurlik: om op aarde al hier die seëninge in gemeenskap met die Here te geniet en Hom daarvoor te dank. Wie dit lank genoeg geniet het, het tevrede gesterf.

nie goeie oeste en groot gesinne nie. Ons kry ewe skielik heeltemal ’n ander prentjie. Ons hoor nou van ’n wêreldeinde en van talle bonatuurlike verskynsels: die Seun van die mens sal op die wolke kom, sterre sal op die aarde val, dooies sal opstaan, die gelowiges sal verheerlik word, alle mense sal geoordeel word, die ongelowiges sal na die verderf gestuur word, en die kinders van God sal vir ewig op die nuwe aarde in sy hemelse heerlikheid deel.

Vir die Ou Testament is dit vreemde beelde. Van die opstanding van die dooies lees ons net een keer met sekerheid in die Ou Testament, in die boek Daniël wat baie laat geskryf is (12:2). Verder is daar net korter dele in enkele laat boeke in die Ou Testament soos Jesaja 24-27, en dele uit Sagaria en Esegiël wat ook maar net iets van hierdie bonatuurlike beelde het. Die eintlike agtergrond vir hierdie apokaliptiese wêreldbeeld is sekere boeke wat wel in die Katolieke se Bybel opgeneem is, die sogenaamde apokriewe boeke (soos 2 Esdras – soms ook 4 Esdras genoem), maar nie in die Protestante s’n nie.

Jesus sluit dus nie aan by die bekende natuurlike aardse Ou-Testamentiese beelde nie, maar by die beelde wat in die tyd tussen die Ou Testament en die Nuwe ontwikkel het en in sy tyd vrylik deur sommige groepe onder die Jode gebruik is.

Net so verander die situasie van gelowiges heeltemal. In die Ou Testament het die Here sy kinders geseën met oorvloed as hulle aan Hom gehoorsaam is. Hulle het sy gawes in hierdie lewe in gemeenskap met Hom geniet, en as hulle dit lank genoeg kon doen, het hulle tevrede gesterf. Hulle het oorvloed geniet omdat hulle aan Hom getrou was.

beteken al is ons ontsteld, miskien juis omdat ons vervolg word, sal ons nogtans vrede in ons gemoed hê. Al sê ons gesonde verstand vir ons dat ons glad nie vrede kan hê nie omdat dit sleg met ons gaan, sal ons nog die Here se vrede ervaar.

In die Ou Testament was heil dus om in gemeenskap met die Here sy aardse gawes van voorspoed te geniet.

Maar in die Nuwe Testament is dit om die gemeenskap van die Here te geniet sonder sy aardse gawes, maar wel met ’n vooruitsig.

En hierdie vooruitsig is die saak waarna ons nou moet kyk.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ŉ baie nuttige naslaanwerk wat ŉ betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Die Doel van die Skepping (4)

Alle Paaie lei na Jesus: Die Doel van die Skepping (4) – Adrio König

Ons is besig met die vraag: Waarom het God alles geskep? Ons het reeds na twee aspekte – die eer van God en die skepping self gekyk. Ons kom nou by die laaste aspek.

2.1.3 Die verbond

Ons gaan nie nou hier breedvoerig in op die verbond as sodanig nie. Dit doen ons elders (hoofstuk 1.2 en 1.3). Hier gaan dit net oor die verbond as die doel van die skepping. Ons het nou agtereenvolgens oor die eer van God en oor die skepping self as doel van die skepping gedink. Maar dwarsdeur die bespreking het dit om God én mens in verhouding tot mekaar gegaan.

Toe ons die eer van God bespreek het, het ons dadelik aandag gegee aan die eer wat mense Hom moet toebring. Toe het ons ook daaraan gedink dat sy hoogste eer juis lê in sy selfprysgawe om mense te red. Dit het dus gedurende die hele bespreking gegaan oor God en mense in verhouding met mekaar. Toe ons daarna gedink het oor die skepping self, en veral die mens, as God se skeppingsdoel, het ons dadelik verwys na die mens wat bedoel is om die beeld van God te wees en na die heerlike voorreg dat die doel van ons lewe is om God te verheerlik en Hom te geniet. Dit beteken in beide gevalle het dit om God én mens gegaan, maar om God en mens in verhouding met mekaar.

En dan moet ons mos aan die verbond dink, die ooreenkoms wat God met Israel gemaak het: ”Ek sal vir julle ’n God wees, en julle sal vir My ’n volk wees.” Dit is veral Karl Barth wat die verbond die doel van die skepping genoem het. Daarmee het hy eintlik twee dinge bedoel:

Dat die verbond, dit is die saamleef van God en mens, die rede is waarom Hy die wêreld gemaak het.

Dat die wêreld die plek is waar die verbond gestalte moet kry, dit wil sê waar God en mens in gemeenskap moet saamleef.

’n Mens kan dit nogal ’n bietjie probeer aflei uit Genesis 2-4. Dit is opvallend hoe hierdie verhaal begin. Voor daar regtig voorsiening vir die mens op aarde is omdat die aarde nog kaal en dor was, maak God al die mens (2:4b-7). Maar direk daarna sorg Hy vir die mens (2:8 ev). Die tuin waar die mens kan woon, is baie idillies as ’n mens onthou die verhaal is in Israel geskryf, wat in daardie tyd hoofsaaklik maar ’n droë kalkklipperige wêreld was. God plant ’n pragtige tuin met ’n oorvloed water en vrugtebome. En die implikasie van Genesis 3:8 is dat die Here gereeld by hulle kom kuier het, en regtig in hulle lewens gedeel het.

Al kom die woord “verbond” nie in hierdie hoofstukke voor nie, is die boodskap van hierdie hoofstukke dat hier ’n baie noue verhouding tussen God en mens ontwikkel het, ’n verhouding waarin die Here die inisiatief geneem het en die mens versorg het, en die mens die geleentheid gekry het om die Here te gehoorsaam, te dien en te eer. Die Here gee aan die mens wonderlike verantwoordelikhede, en voorsien op ’n buitengewone manier in sy behoefte aan ’n maat (2:15-24).

Daar is interessante ooreenkomste tussen hierdie verhaal, dié van Abraham, en die uittog. In al drie gevalle neem God die inisiatief, in al drie is Hy die een wat getrou is en sy beloftes hou, in al drie stel die mense Hom herhaaldelik teleur. Ons sien hoe Adam en Eva wat aan Hom ongehoorsaam is, Abraham wat herhaaldelik leuens vertel om uit die moeilikheid te kom, en Israel wat telkens in die woestyn in opstand kom teen die Here.

En dit is presies hoe die verbond in die geskiedenis gewerk het … en nog steeds werk: God se trou en ons ontrou! Maar dit kon en moes alles anders gewees het. God het dit inderdaad anders bedoel. As Adam en Eva, as Abraham, as Israel konsekwent en getrou na die Here geluister het, sou die geskiedenis heeltemal anders geloop het. Dink maar net aan Israel. Die Here sou hulle so geseën het dat hulle so voorspoedig sou gewees het dat die volke na Jerusalem sou stroom en die Here daar saam met Israel sou kom dien het. Hieraan gee ons elders volle aandag (hoofstuk 8.1). Maar nou is dit net nodig om hierdie prentjie helder voor ons oë te kry. Die doel van die Here met die skepping van alle dinge was om in so ’n verhouding met ons te leef dat ons Hom en sy seëninge sou geniet, en Hom voortdurend daarvoor sou dank. Dit sou ’n verhouding van sorg van sy kant en dank en aanbidding van ons kant gewees het.

As ons nou terugkyk op die drie verskillende standpunte oor God se skeppingsdoel met ons en die wêreld, is dit duidelik dat ons hierdie standpunte nie téén mekaar hoef af te speel nie. Hulle sluit by mekaar aan en verryk mekaar.

Natuurlik gaan dit om die eer van God. Natuurlik moet ons Hom in liefde eer, verheerlik, aanbid, gehoorsaam en dien om dat Hy ons gemaak het om sy goedheid met ons te deel.

En natuurlik is sy doel dan dat ons met vreugde mense kan wees en dit kan geniet om te lewe, te werk en te speel, en ons lewe in sy diens en in diens van mense in nood te stel.

En natuurlik veronderstel sy eer en ons lewensvreugde as skeppingsdoel ’n verhouding tussen Hom en ons waarin Hy die inisiatief neem om ons te versorg en te beskerm, en ons antwoord met dankbare diens vir sy oorweldigende genade.

Maar nou die groot vraag: Wat het dit alles nou met heil en saligheid te doen? Dit het dan nou die hele tyd net gegaan oor God se skeppingsdoel.

Oor die heil/saligheid het baie gelowiges heeltemal ’n ander beklemtoning as dit waarmee ons nou hier werk. Dit gaan vir hulle glad nie oor hierdie aarde/wêreld en hierdie lewe nie, eerder oor die hemelse geluksaligheid eenmaal na die dood ver van hierdie aarde by die Here in die hemel. Hierdie aarde sou dan net ’n “jammerdal” wees wat moet verbygaan. Ons sou hier net pelgrims wees op pad na ons eintlike vaderhuis by die Here in die hemel. Ons sal by die dood die “tydelike” met die “ewige” verwissel en dan kry ons in die hemel die huis wat Jesus vir ons berei het. Hierdie aardse lewe sou dan maar net die tydelike voorbereiding vir die ewigheid by die Here in die hemel wees. Ons lewe in die hemel sou dan die eintlike lewe wees waarvoor hierdie lewe net ’n voorbereiding is. As dit so ongeveer jou oortuigings is, hou vas daaraan. Kom ons blaai nou deur die Bybel en kyk waar kry ons dit.

Maar intussen hou ons ook vas aan God se skeppingsdoel, want dis tog logies dat dit direk verband sal hou met heil/saligheid. God se skeppingsdoel was tog seker om ons salig, gelukkig, heel te maak. En kort saamgevat het ons gesien God se doel was om ’n aarde te maak waar ons in sy gemeenskap en onder sy sorg kan leef en Hom in liefde daarvoor kan eer en dank.

Kom ons hou vas aan hierdie twee gekursiveerde paragrawe terwyl ons deur die Bybel blaai. Ons gaan by die Ou Testament begin en deurwerk tot die einde van die Nuwe Testament om in Openbaring 21, 22 te eindig.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ŉ baie nuttige naslaanwerk wat ŉ betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König

Alle Paaie lei na Jesus: Die Doel van die Skepping (3)

Alle Paaie lei na Jesus: Die Doel van die Skepping (3) – Adrio König

Ons is besig om te kyk na die doel van die skepping – hoekom het God alles geskep? In die vorige gedeelte het ons na die eer van God gekyk. Ons gaan nou verder.

2.1.2 Die skepping self, spesifiek die mens

Hier het ons ’n ander standpunt oor die doel van die skepping: die skepping self, of meer spesifiek die mens. Dit kan gesien word as in teenstelling met die vorige een: die eer van God. Word die mens nou hier in die plek van God ingeskuif? Kom die mens nou in die middelpunt? Skuif die mens God nou uit? “Dan is dit mos suiwer humanisme” is ’n bekende slagspreuk wat sommige graag gebruik.

Trouens in die geskiedenis is Calvyn en Luther ook soms só teenoor mekaar gestel. Calvyn het inderdaad die eer van God beklemtoon, en Luther die heil van die mens. Sommige het dit gesien as ’n teenspraak. Vir Calvyn sou dit dan om God gegaan het, maar vir Luther om die mens. En dit sou dan onaanvaarbaar wees.

Maar dit kan mos nie so werk nie. Het ons dan vergeet van watter God ons praat? Ons praat dan van die God van liefde, van die God wat alles veil gehad het vir mense. Sou sy eer dan téénoor die heil van mense staan? Of is sy eer juis om alles te gee om mense te red?

Dit lyk my ons kan maklik hierdie twee standpunte sien as twee kante van dieselfde saak: die skeppingsdoel van God. Dit beteken dat die mens ’n eie waarde het. God se skeppingsdoel was om ’n aarde te maak waarop Hy mense kon sit om in gemeenskap met hulle te leef. Dit is wonderlik om ’n mens te wees. God se doel met ons is dat ons sy beeld sal wees, en daarvoor moet ons in ’n verhouding van liefde en trou met Hom leef. Waarom soek ’n mens nog na sin in die lewe? Omdat Hy vir ons omgee, het ons lewe klaar sin, ongeag al die ander omstandighede waarin ons kan beland.

Voor ons verder gaan, moet ons eers weer kyk na die begrip “doel”. Ons is God se skeppingsdoel. Ons het dus ’n doel. Maar net hier moet ons oppas. Daar is gevare aan die begrip “doel” verbonde. Ons leef in ’n Westerse samelewing waarin alles ’n doel het of ’n doel moet hê. Elke mens of ding moes iets beteken, nuttig wees. Ons leef in ’n kultuur van wedywering en prestasie. Ons sloof ons af om bo uit te kom. Ons kinders moet eerste staan (in die klas), of eerste kom (in sport). Die arme gemiddelde kind tel nêrens nie. Net die name van die “uitblinkers” verskyn op die lys.

En intussen vergeet ons om te lewe, en om ons kinders te leer lewe. Intussen vergeet ons om regtig te leef – dit het ook te doen met speel, ontspanning, niks doen. En veral met verhoudings, met saam wees, met vir-mekaar-daar-wees. Twee saam halveer die smart en verdubbel die vreugde. ’n Hollandse boek het die titel: “Die wêreld gaan aan vlyt ten onder.” Ek het ’n vriend wat sê sy grootste probleem is dat hy nie tyd het om sy geld te geniet nie. Stop! Begin lewe. Begin God dank vir die voorreg om ’n mens te wees.

Ons mag dus die lewe geniet. Ons mag die skepping van God geniet: die berge en bome (veral die vrugte!). En ons mag ons eie lewe ook geniet as die skepping van God. Ons mag ons potensiaal ontwikkel, ons verhoudings uitbou, ons lewe toewy aan die diens van ons Here en die mense in nood. En die meeste van alles: Ons mag God geniet. Die Westminster Kategismus antwoord soos volg op die vraag wat die doel van ons lewe is: Om God te verheerlik en Hom vir ewig te geniet. Dis so jammer dat ons so ’n negatiewe beeld van God het as die een wat ons ten alle koste moet tevrede stel, as die een wat “waghou oor sy eer”, en so min aan Hom dink as die Een wat ons lewe die moeite werd maak, as die een wat goed en genadig en getrou en geduldig met ons is. Dink meer kere oor Hom as die pa van die verlore seun. Dit was ’n fees toe die seun weer terug was by sy pa (Luk 15). Die nadruk op ons lewe op aarde sal ons ook help om nie ’n eensydige hemelverlange te ontwikkel nie.

Ons is deel van die aarde, gemaak vir die aarde om op die aarde te bly en op die nuwe aarde verheerlik te word in die hemelse teenwoordigheid van die Here. “Die hemel is net vir die Here, maar die aarde het Hy aan die mense gegee” (Ps 115:16). Ons mag nie toelaat dat ons godsdiens ons vervreem van die woonplek wat die Here vir ons gemaak het nie. Daar mag nie van ons gesê word nie: “They are so heavenly minded that they are of no earthly use.” Alhoewel ’n mens tog kan wonder of die gevaar nie groter is nie dat hulle van ons kan sê: “They are so selfminded that they are of no Godly use.”

Gesonde selfvertroue help ’n mens om jou lewe te geniet. Dis ’n skande dat ons soms ons eie tekortkomings en mislukkings probeer wegpraat met: “Ag, ek is ook maar net ’n mens.” God het nie sukkelende, onbetroubare, treurige wesens geskep toe Hy mense gemaak het nie. Ons is bedoel om sy beeld te weerspieël. Dis ’n mondvol!

Ons kan moed skep, inisiatief neem, waag. Is hierdie nie ’n eensydig optimistiese prentjie van menswees nie? Is die klipharde waarheid nie dat ver meer as die helfte van die mense op aarde in armoede en nood en ellende leef nie, dat miljoene mense omtrent nooit rede het om te glimlag nie, dat talle en talle babas nie een dag ooit genoeg melk kry nie? Is dit nie ook die klipharde waarheid dat miljoene mense wat genoeg en meer as genoeg het om in oorvloed te leef, in eensaamheid of in

uitmergelende spanningsverhoudings leef met die mense naaste aan hulle nie? Is dit sinvol om met hulle te praat oor die mooi berge en bome en lekker vrugte en oor die uitdaging om ons potensiaal te ontwikkel en ons gemeenskap met God te geniet?

Nee, seker nie sonder meer nie. Maar dis nie God wat daarvoor verantwoordelik is nie. Die ellende op aarde kan ons liewer op ons eie rekening skryf. En dit geld globale en individuele verhoudings. Globaal is daar genoeg kos op aarde om alle mense te voed, en dis mense wat daarvoor verantwoordelik is dat vreeslik baie mense gereeld honger gaan slaap. Soms is dit hulle eie skuld, en soms ander mense of strukture s’n.

Maar ons het wel die boodskap dat God ons roep om vir ander om te gee. Ons het trouens dié Voorbeeld van alle voorbeelde wat sy lewe gewy het aan mense in nood, en wat ons roep om sy dissipels te wees. Ons, gelowiges, het ’n verantwoordelikheid om mense in nood te help. Dis goedkoop om net “geniet die lewe” te preek, en nie die struikelblokke in ander se pad te help verwyder nie. “Sê nou daar is ’n broer of ’n suster wat nie klere het nie en dag vir dag honger ly, en sê nou een van julle sou vir hulle sê: ‘Mag dit met julle goed gaan; gaan trek julle warm aan en eet genoeg,’ maar julle gee nie vir hulle wat hulle nodig het om van te lewe nie, wat help dit dan? So gaan dit ook met die geloof: as dit nie tot dade oorgaan nie, is dit sonder meer dood” (Jak 2:15-17). Dit beteken dat ons die nadruk oor die skeppingsdoel ’n bietjie moet verskuif. Daar is ’n verskil tussen die aarde soos God dit bedoel het, en die aarde soos dit tans lyk. Ons kan dus verwag dat daar ook ’n verskil sal wees tussen die oorspronklike skeppingsdoel van God vir ons, en sy doel in hierdie situasie van nood en ellende.

Kom ons probeer ons indink wat die verskil sou wees tussen Jesus se lewe in Palestina waarvan die Evangelies ons vertel, en hoe Jesus op aarde sou geleef het as daar geen sonde en ellende was nie. Dit sou in ’n sekere sin twee totaal verskillende lewens gewees het. Die lewe wat Hy regtig in Palestina geleef het, is ondenkbaar sonder die mense-in-nood om Hom. Sy genesings, vergifnis, sorg oorheers sonder meer sy lewe. Wat sou Hy gedoen het as daar nie mense-in-nood was nie? “One guess is as good as the other.” Maar ek dink Hy sou in die Tuin van Eden gaan bly het en die bome versorg en die vrugte geniet het. Dalk sou Hy nog meer bome geplant het en selfs nuwe soorte ontwikkel het. Wat is jou raai? Wat is die punt? Dat die toestand van die wêreld sy lewensingesteldheid en daarom sy lewensdoel bepaal het.

En ons s’n? Natuurlik kan ons nog altyd praat oor die skeppingsdoel as die skepping self en vreugde in ons eie lewe. Maar ons ingesteldheid verander. Ons kyk met ander oë na die skepping, na die mense om ons, en daarom na onsself. Of liewer: Ons behoort. Maar doen ons dit? Leef ons nie dalk ons eie lewe asof daar nooit sonde gekom het en al die ellende daarmee saam nie? Leef ons nie dalk ons eie lewe asof ons net die lewe kan geniet en by wyse van spreke soveel vrugtebome plant as wat ons wil en so goed moontlik voorsiening maak vir ons oudag nie? Alles vir onsself – in ’n wêreld van nood? Of leef ons regtig bewustelik en planmatig in ’n wêreld waar sonde en ellende beveg moet word in die Naam bo alle name? Is dit nie die doel wat God in hierdie omstandighede vir ons lewe het nie? En gaan dit dan nie nog altyd oor hierdie skepping as skeppingsdoel nie, maar nou ’n aangepaste doel met die oog op die behoefte wat hierdie skepping in hierdie spesifieke omstandighede het nie?

Ons is besig met die vraag: Waarom het God alles geskep? Ons het na twee na twee aspekte gekyk. Volgende keer gaan ons na die laaste aspek – die verbond – kyk.

Mense wonder dikwels oor verskeie aspekte van die Christelike geloof. Alle Paaie lei na Jesus (2010) deur prof Adrio König is ŉ baie nuttige naslaanwerk wat ŉ betrokke en uitdagende verduideliking bied van die die middelpunt van ons geloof: Jesus Christus.

Bybelkennis gaan gereeld gedeeltes uit hierdie bron publiseer. Ons dank aan prof König en CUM vir hierdie vergunning.

Vir meer inligting oor CUM, besoek gerus hulle webblad by www.cumuitgewers.co.za

Skrywer: Prof Adrio König