Leser vra:

Ek het my hele lewe lank nooit God se Woord gelees of geken nie. In die huis was nie so iets soos godsdiens of kerk van enige aard nie. Ek is vandag 57, en probeer dinge optel. Al meer vrae duik op en ek sukkel om werklik met die Woord reg te kom en te verstaan. Ek glo dat God bestaan, maar op die oomblik is ek werklik op soek na iets om aan vas te hou in die Woord.

Ek het lank met drank en vriende omgegaan, en het op ‘n tyd rondgeslaap terwyl ek getroud was. Dit is net asof iets my ongeveer drie jaar gelede gestop het, en ek het al meer na God se Woord en ‘n waarheid begin soek wat vir my kan sê en wys dat God werklik is. Ek het ‘n ruk lank die Bybel begin lees, ensovoorts, totdat my vrou eendag gesê het jy kan die “stuk ding” maar verbrand. Ek het opgehou lees, maar kyk en luister net waar ek kan en kans het na die Woord, soekende na God. Waar en hoe soek en vra ek om vergifnis vir alles wat ek aangejaag het, teen God gesondig het, asook teen almal om en met my?

Antwoord

Prof hermie van Zyl antwoord:

Ons vraagsteller trek die gordyn net so op ‘n skrefie oop om ons ‘n kykie in sy lewe te gee, maar wat duidelik is, is dat God met hom aan die werk is. Want hier het ons met iemand te doen wat ‘n substansiële deel van sy lewe agter die rug het maar blykbaar nog nooit regtig erns gemaak het met die dieper vrae van die lewe nie. Hy erken wel die volgende: dat hy nie godsdienstig of kerklik grootgeword het nie; dat hy ‘n tyd lank losbandig gelewe het, ten spyte daarvan dat hy getroud was; dat hy drie jaar gelede ‘n soort inkeer beleef het wat hom sy immorele praktyke laat vaar het; dat hy tans dringend op soek is na ‘n egte verhouding met God; en dat laasgenoemde saamhang met ‘n begeerte om na waarheid te soek in die Bybel, hoewel hy blykbaar nie veel ondersteuning hierin van sy vrou geniet nie. Al hierdie dinge wat met ons vraagsteller aan die gebeur is, laat mens net weer besef dat die ou kerkvader, Augustinus (354-430 nC), reg was toe hy gesê het: “U het ons vir Uself gemaak, o Here, en ons harte is onrustig tot dit rus vind in U.”

Waar begin mens om aan iemand soos ons vraagsteller ‘n weg aan te wys waar hy wel hierdie rus waarvan Augustinus gepraat het, kan ervaar? Ek vertrou dat die volgende kan help:

Eerstens, dit wil lyk of die dringendste behoefte van ons vraagsteller is dat hy dinge tussen hom en God, en tussen hom en ander mense, wil regmaak; hy wil vergifnis ontvang. Want hy besef dat hy teen God en teen ander gesondig het. En daar is seker geen beter manier nie om hom die pad na God se Vaderhart te wys as deur middel van die gelykenis van die verlore seun (Lukas 15:11-32). Hier ons ‘n man wat alles gehad het wat sy hart begeer, maar hy gaan verkwis toe sy hele erfporsie deur losbandig te lewe (15:13,30). En op ‘n dag, toe lekker nie meer lekker was nie, kom hy tot inkeer daar tussen die varke, met die diep behoefte in die hart: om vir sy pa te gaan sê dat hy teen God en teen hom (sy pa) gesondig het. Hy voeg die daad by die woord en gaan terug huis toe. Daar vind hy toe dat sy pa sy oë al seer gekyk het vir sy seun se terugkoms (15:20). Hy word oorweldig deur sy pa se liefde en goedheid, en word weer as seun in sy vaderhuis herstel.

Hierdie gelykenis sê vir ons hoe God is. Hy is nie ‘n God wat verwyt nie. Hy gee nie om waar ons ons tyd, besittings en lewe vermors het nie. Al waarin Hy belangstel, is dat ons na Hom toe sal terugkeer om die volle lewe in die Vaderhuis te ervaar. Iemand wat so ‘n verlange het en so terugkeer na God se woning – soos ons vraagsteller – sal ervaar dat God sy sonde van harte vergewe. God reken ons ons sonde nie toe nie, Hy verwyder dit van ons so ver as die ooste van die weste is, Hy ontferm Hom oor ons soos ‘n vader hom ontferm oor sy kinders. Want Hy weet dat ons maar stof is, geneig tot alle kwaad (Psalm 103:8-14). Vanuit die Nuwe Testament weet ons verder dat God ons sonde vergewe omdat Hy dit in Christus gestraf het aan die kruis. Daarom kan ons vrygespreek word van die skuld wat ons sonde oor ons bring (vgl Romeine 5:8-11; 2 Korintiërs 5:17-21). Ons hoef onsself dus nie meer te kasty oor ons verlede of self te probeer vergoed vir alles wat ons “aangejaag” het nie. Jesus Christus het alles wat God van die mens verlang, reeds in ons plek gedoen; Jesus het die straf op ons sonde gedra, en die volmaakte lewe gelei. Al wat ons moet doen, is om ons sonde te bely, en God se vergifnis in Christus te aanvaar. Mag ons vraagsteller by daardie punt uitkom.

Tweedens, wanneer ons by daardie nulpunt van ons bestaan gekom het, waar ons besef dat ons geestelik bankrot is, en onsself werp op Christus, dan begin die nuwe lewe wat stand hou tot in alle ewigheid. Dan begin God in ons werk en bou aan hierdie nuwe lewe. Ja, dit is wel so dat God ons vat nes ons is (die eerste punt hierbo), maar dis net so waar dat Hy ons nie los soos ons is nie (wat hierdie punt twee wil sê). Hy wil hê dat ons Christus sal begin volg sodat sy Gees die tekens van ‘n lewe wat aan Christus behoort, kan vertoon aan die wêreld (vgl Matteus 5:13-16). Of, soos Galasiërs 5:22 sê, sodat die vrug van die Gees, naamlik liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelikheid, goedhartigheid, getrouheid, nederigheid en selfbeheersing in ons lewe kan sigbaar word. Want iemand wat sê dat sy of haar sonde vergewe is, maar wat weer terugkeer na hulle ou lewe, verstaan nie mooi wat die nuwe lewe in Christus behels nie. Dis ondenkbaar dat mens jou rug kan draai op so ‘n groot verlossing en weer doodluiters voortgaan soos voorheen. Soos Paulus in Romeine 6:1-11 sê: Iemand wat aan Christus behoort, is begrawe saam met Christus en daarom dood vir die sonde, maar het ook opgestaan saam met Christus en is daarom lewend vir God, om vir Hom en vir ander te lewe. Dis daarom so treffend wat mens lees van Saggeus, die tollenaar. Pas nadat hy redding ervaar het toe Christus in sy huis tuisgaan, sê hy dat hy nou anders gaan lewe as voorheen: hy gaan die helfte van sy goed aan die armes gee, en mense wat hy uit hulle geld gekul het, gaan hy vierdubbel vergoed (Lukas 19:1-10). God se genade in Christus dóén iets aan ‘n mens; dit verander jou ten goede; dit maak van jou ‘n mens na God se hart. Jy begin nou al meer lyk soos die beeld van God wat ons na regte is.

Derdens, om te bly volhard op hierdie geloofspad moet ons besef dat ons nou deel is van die liggaam van Christus op aarde, die kerk. ‘n Mens is nie bedoel om op jou eentjie die pad as gelowige te bewandel nie. As mens die bladsye van die Bybel lees, is dit merkwaardig dat gelowiges altyd deel is van die gemeenskap van gelowiges. In die Nuwe Testament is gelowiges altyd deel van ‘n gemeente of ‘n kerk. Want dís hoe ons bly volhard op die pad van die geloof. As ons alleen probeer staande bly in hierdie lewe, gaan ons gou vind dat ons struikel en val. Maar wanneer ons saam met ander die pad bewandel, hou ons mekaar warm in die geloof. Die meeste van ons is sterk individualiste, ons wil ons eie ding doen. Maar as deel van die kerk erken ons dat ons almal saam die liggaam van Christus vorm en dat ons mekaar se insette en gawes nodig het (vgl 1 Korintiërs 12). So word ons voortdurend opgebou in ons geloof (Efesiërs 4:1-16; eintlik die hele hoofstuk). Dis in die kerk dat ons ook leer hoe om die Woord van God na sy bedoeling te verstaan. Al die geleenthede word daar geskep om te groei in Godskennis en Bybelkennis. Wie hierdie geleenthede misloop en misken, misken die genademiddele wat die Here aan ons op aarde gee. Dit is dus noodsaaklik dat ons vraagsteller so gou moontlik die gemeenskap van gelowiges sal opsoek. So kan hy verder gehelp word op hierdie geloofspad en nie maar op sy eie voortsukkel nie.

Met bostaande uiteensetting het ek probeer om aan ons vraagsteller ‘n handvatsel te bied waarmee hy ‘n greep kan uitoefen op die genade van God – eintlik so kan agterkom dat God op hom ‘n greep uitoefen. Dis weliswaar nie die volle verhaal nie, maar genoeg om die pad saam met God te begin. Dit is die waarheid waarna ons vraagsteller op soek is in die Bybel. Alles wat in die Bybel staan, kan in bostaande drie gedagtes saamgetrek word. Ek glo dat God met ons vraagsteller op ‘n besondere wyse besig is, en dat Hy die goeie werk wat Hy so in hom begin het, ook sal voltooi (vgl Filippense 1:6). Mag hy die roersele van God se Gees nie weerstaan nie, maar homself oorgee daaraan en uiteindelik die rus vind waarvan Augustinus gepraat het.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl

Ester vra:

Ek weet in die Bybel word daar baie gepraat oor toetsing van jou geloof. Waarom is dit nodig dat God ons geloof gedurig moet toets. Jesus sê tog dat as jy Hom aangeneem het en jy gered is, ís jy ‘n kind van God en niemand kan jou uit sy hand ruk nie. Ek verstaan dat alles nie altyd so goed verloop vir jou nie, maar as God jou aanneem net soos jy is, hoekom het Hy nodig om jou te toets?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Die kort antwoord op ons vraagsteller se vraag – as God jou aanvaar net soos jy is, waarom jou voortdurend toets? – is: Ja, God aanvaar jou net soos jy is, maar los jou nie net soos jy is nie. Daarom word ons geloof voortdurend getoets. Hierdie kort antwoord vra egter om ‘n uitvoeriger verduideliking.

Soos die vraagsteller tereg opmerk, is die toetsing van ons geloof ‘n deurlopende tema in die Bybel. Daar is haas nie ‘n boek in die Bybel waar hierdie saak nie direk of indirek aan die orde is nie. Vanuit ‘n sekere hoek gesien, kan ons sê dat dit die eintlike saak is waaroor die Bybel handel. Want waaroor gaan die Bybel anders as oor God se pad met mense – hoe Hy mense roep, kies, verlos, bevry om sy volk/kinders te wees en dan ‘n pad met hulle loop om hulle na sy wil te vorm. Neem maar vir Abraham: God roep hom uit sy tuisstad, Ur, en gee aan hom die belofte: Ek sal vir jou ‘n God wees; Ek sluit ‘n verbond met jou (Gen 12:1-3; 17:7). Anders gestel, God sê vir hom: Ek sal jou verlos. Hierdie belofte het egter ‘n keersy: Jy moet my verbond onderhou; jy moet vir my ‘n kind/volk wees (Gen 17:9; Jer 31:33). Hierdie struktuur van God se handelinge met die mens vorm die grondslag van alles wat ons in die Bybel aantref – hoe God ons red, sy eiendom maak, en hoe Hy met ons “sukkel” dat ons waardig ons redding leef, dat ons darem lyk soos mense wat deur God gered is.

Die toetsing van ons geloof is dus niks anders nie as God se manier om ons in hierdie wêreld te laat leef en optree soos mense wat in ooreenstemming met God se wil leef. Want die wêreld is vol verleiding en aanvegtinge wat ons van God se pad wil aftrek. Die hele geskiedenis van Israel is tekenend hiervan – hoe God telkens sy profete na Israel toe stuur om hulle op sy pad terug te kry, en hoe hulle die meeste van die tyd hulle nie aan die profete steur nie maar hulle eie pad loop. Maar God gee nie op nie; hoewel sy volk ontrou is, bly Hy getrou.

Die Nuwe Testament vertoon dieselfde prentjie. Nou gaan dit net om die voortsetting van die ou volk van God in die kerk van Jesus Christus. Maar nog steeds is die oproep daar: Ek wil julle God wees en julle moet my volk wees (Heb 8:8-13). En dis by hierdie “volk wees vir God” waar die saak van die toetsing van ons geloof inkom. Met verskeie beelde word die toetsing beskryf. In Heb 12:1-3 word dit met ‘n wedloop vergelyk: Ons moet soos atlete vir Christus die wenpaal in die oog hou en volhardend die wedloop hardloop, van alles ontslae raak wat ons hinder in die wedloop, veral die sonde. In die daaropvolgende verse (Heb 12:4-13) word die geloofstoetsing weer beskryf met die beeld van ‘n aardse vader wat sy kinders tugtig sodat hulle aan die standaarde van die vader kan voldoen. God is ons hemelse Vader en wanneer Hy ons tugtig (toets) is dit nie omdat Hy vir ons kwaad is of ons ondergang wil bewerkstellig nie, maar omdat Hy ons liefhet. Jak 1:2-8 beskryf dieselfde geloofstryd en -toetsing weer in terme van standvastigheid en vrug dra: God wil nie hê nie dat ons soos die golwe van die see heen en weer geslinger word soos mense wat nie weet wie en wat hulle is nie. Hy wil hê dat ons moet volhard sodat ons tot geestelike rypheid kom en ons geloof kan vrug dra. En wanneer ons in die geloofstoetsing swaarkry moet ons nie dink dis omdat God ons probeer verlei nie. Nee, Hy kan deur niemand verlei word nie, en Self verlei Hy ook niemand nie (Jak 1:12-18). God gee net goeie dinge. Ons word deur ons eie begeertes verlei. Nogtans kan ons die versoekings weerstaan, want ons word nie bo ons kragte versoek nie (1 Kor 10:13). Hy gee immers aan ons die wapenrusting waarmee ons die vyand (die Bose) se aanslae kan afweer (Ef 6:10-20). Dit alles gebeur sodat ons geloof getoets en sterk kan word. Dit is soos ‘n boompie wat in sterk winde grootword. Dit leer later hoe om weerstand te bied en kan dan as groot boom selfs skuiling bied aan mens en dier.

Die lewe is een voortdurende toetsing van ons geloof, nie om ons te breek nie, maar sodat die egtheid van ons kindskap kan ontwikkel en ons al meer kan lyk soos God se kinders. Enersyds word ons bemoedig deur die belofte dat ons vir altyd aan Jesus behoort en dat niemand ons uit sy hand sal ruk nie (Joh 10:28). Andersyds word ons gewaarsku teen afvalligheid (vgl Heb 6:4-6). Dit klink amper teenstrydig: Ons redding lê vir ewig vas in God, en tog word ons gewaarsku om te volhard en nie afvallig te word nie. Belofte en waarskuwing staan egter nie teenoor mekaar nie. Ons moet dit so verstaan dat wie ernstig is oor sy/haar geloof en elke dag die goeie stryd stry, verseker kan wees dat sy/haar geloof nie net staande sal bly nie, maar ook sal groei. Want God sal die goeie werk wat Hy in ons begin het, nie laat vaar nie (Fil 1:6). Aan die ander kant kan iemand wat geen erg aan God het nie, wat geen begeerte het om Hom werklik te dien nie, nie aanspraak maak op allerlei beloftes wat eenmaal gemaak is nie. Dit is slegs in die geloofstryd, in die toetsing van ons geloof, in ons volharding dat ons God se beloftes van ewige redding kan aangryp en weet dat ons die geloof sal behou.

Die toetsing van ons geloof is natuurlik nie vir almal presies dieselfde nie. Uiteraard is daar gemeenskaplikhede: Ons moet almal veg teen die aanslae van die Bose; ons moet almal stry teen sonde, kleinlikheid en liefdeloosheid. Maar die spesifieke manier hoe dit in elkeen se lewe manifesteer, is nie dieselfde nie. Uiteindelik loop God met elkeen ‘n unieke pad. Geen twee van sy kinders word presies aan dieselfde toetsings, op dieselfde manier, onderwerp nie. Party se toetsing lyk swaarder as ander. Ons weet nie hoekom dit so is nie, en dit help ook nie om daaroor te wonder en daarteen te rebelleer nie. Net soos wat elkeen se omstandighede nie presies ooreenstem nie, net so verskil ons persoonlikhede en verhouding met God. Die waarom’s van die lewe help ons dus nie veel nie, maar eerder wat ons uit die toetsings waaraan ons onderwerp word, kan leer omtrent ons verhouding met God en ons kindwees van Hom.

Om saam te vat: Die toetsing van ons geloof is nie iets onnatuurlik nie, maar dis deel van die lewe saam met God. Sónder toetsing is ons nie egte kinders van God nie. Mét toetsing word ons al meer omvorm na die beeld van God se Seun hier op aarde (Rom 8:29). As God ons net so los soos Hy ons aanvaar het, kan daar geen groei en volwassewording in ons geloof plaasvind nie. Net soos kinders moet leer om in hierdie lewe bepaalde reëls en verantwoordelikhede na te kom, en so bevestig dat hulle egte kinders van hulle ouers is, net so moet ons leer hoe om kinders van God te wees na sy welbehae. En dit vat tyd en oefening. Lewenslank.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl

Islam en die Christelike geloof – Francois Malan

Petro vra:

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord:

Johannes 1:1-4 lui: In die begin was die Woord, en die Woord was by God, en die Woord was God. Hy was in die begin by God. Alles het deur Hom ontstaan, en sonder Hom het selfs nie een ding wat bestaan, ontstaan nie. In Hom was lewe, en dié lewe was die lig vir die mense.

In Johannes 1:29 sê Johannes die Doper van Jesus: Kyk daar is die Lam van God wat die sonde van die wêreld wegneem.

1 Korintiërs 8:6: Vir ons is daar één God, die Vader, uit wie alles is en ons vir Hom, en één Here, Jesus Christus, deur wie alles is en ons deur Hom.

Johannes 3:16,18 Want so lief het God die wêreld gehad dat Hy sy enigste Seun gegee het, sodat elkeen wat in Hom glo, nie verlore gaan nie, maar die ewige lewe kan hê. Wie in Hom glo, word nie veroordeel nie, maar wie nie glo nie, staan reeds veroordeel.

1 Johannes 2:1-2 As iemand sondig, het ons Jesus Christus, die Regverdige, as Helper/Voorspraak by die Vader. En Hy is die versoening vir ons sondes – nie net vir ons sondes nie maar ook vir dié van die hele wêreld.

Romeine 8:9 As iemand nie die Gees van Christus het nie, behoort hy nie aan Hom nie.

Romeine 8:11 As die Gees van Hom wat Jesus uit die dood opgewek het in julle woon, sal Hy wat Christus uit die dood opgewek het, ook julle sterflike liggame lewend maak deur sy Gees wat in julle woon.

Romeine 8:14 Almal wat deur die Gees van God gelei word, hulle is kinders van God.

Hoekom het ons Bybel niks van die geskiedenis van Mohammed in nie?

Die laaste boeke wat in ons Bybel opgeneem is, is reeds voor die jaar 100 n.C. geskryf. Islam het meer as 500 jaar later, ongeveer in 610 n.C. in Mekka begin.

Mohammed is in ongeveer die jaar 570 n.C. in Mekka gebore, en het ongeveer 610 n.C. begin glo dat hy boodskappe deur ‘n engel van God kry. Na vervolging in Medina deur die handelaars wat nie in ‘n God geglo het nie, maar dat alles deur die Noodlot gebeur, het Mohammed en sy volgelinge na Medina getrek waar ook ‘n aantal Joodse stamgroepe gewoon het wat die messias verwag het. Een van sy vroue was ‘n Jodin. Mohammed het egter min kontak met Christene gehad, hoewel ‘n ander een van sy vroue ‘n nominale Christen uit Etiopië was. In sy tyd was daar egter nog geen vertaling van die Bybel in Arabies nie.

My dogter wat as Christen gebore en groot geword het, het nou oor gegaan na die geloof en sy sê sy voel nader aan die Here deur hul leer te volg en alles wat sy my tot dusver meegedeel het kan ek nie mee fout vind nie. Hul erken ons geloof hoekom erken ons nie hul geloof nie.

in ons woon om ons tot geloof in Jesus te lei, van ons kinders van God te maak wat saam met die opgestane Jesus die sonde kan oorwin en al meer soos Jesus begin lewe, deur God en ons medemens, selfs ons vyande lief te hê, soos Hy ons tot die dood toe lief gehad het. Terwyl Moslems glo dat jy met ‘n goeie lewe volgens die voorskrifte van die Koran ‘n plek in die hemel verdien om deur God daarin opgeneem te word. Teenoor die Moslems se selfverlossing deur jou goeie lewe, glo die Christene dat dit slegs deur God se genade is dat Hy ons van al ons sondes vryspreek en as sy kinders aanneem om in sy gesin vir ewig te lewe as sy kinders.

Prof Francois Malan