Ef 1:15-23 (fokus 1:15-23)

 Die lewensreis het vir Herman te swaar en donker geword. Alles waaraan en waarvoor hy sy hele lewe lank gewerk het is in een oomblik met ʼn enkele veeg voor hom weggevee – daarvoor het die buite-egtelike verhouding waarin hy geland het, gesorg.

Dit het gelyk of sy pad klaar was… maar ʼn ruk later kon hy weer verder stap, al was dit met ʼn ietwat geboë rug en ʼn skuifel in sy pas. Hy het immers seergekry en het self baie ander seergemaak. Wat was dit wat hom sy kop weer laat optel het, daar waar hy gebroke en stukkend langs die lewenspad gelê het?

Net een ding: God se krag, dieselfde krag wat Jesus uit die dood laat opstaan het! En dit is krag soos geen ander krag nie (Ef 1:19-21). Toe hy daar langs die pad begin tas het na iets om aan vas te hou, het hy God se kragtige hand gevoel. Toe hy net wou hoor dat iemand vir hom sê: “Jy’s nie so sleg nie”, was dit God se stem wat hy gehoor het. Toe die strale van die son te skerp was vir sy donker siel, was dit God wat hom lig gegee het met die woorde: “Jy is vergewe”. En hy kon weer opstaan.

God se krag het Jesus laat opstaan. Hoeveel te meer kan dit jou nie laat opstaan nie?

Ef 1:1-14 (fokus 1:3-8)

 In die Bybel het die mense ook maar lekker baklei. Soms het dit so sleg gegaan dat families niks meer met mekaar te doen wou hê nie. Hulle wou nie eers meer met mekaar praat nie.

Maar daar was ʼn manier om vrede te maak en weer vriende te word. Wat gebeur het is dat iemand anders, ʼn derdeparty, met die twee wat kwaaivriende was gaan praat en onderhandel het. Die probleem is dan met die hulp van die derde party deeglik uitgepluis. Al die kwaad en seerkry wat aangedoen is, moes weer goedgemaak word. As die een die ander iets geskuld het, moes daar gereël word dat dit betaal moes word, en so aan.

Mense was ook in so situasie met God. Ons het God so seergemaak dat ons op ons eie nooit weer goeie vriende met God kon word nie. Hoe sou ons dit alleen kon doen? Dink net, wie sou ooit ons sonde voor God kon regmaak. Hoe sou ons daai skuld ooit kon betaal? Wie van ons sou voor God kon verskyn om namens ons te onderhandel? As dit van ons afgehang het, sou alles verby gewees het.

Maar God het, soos altyd, eerste sy hand na ons toe uitgesteek. Hy het sy Seun na ons toe gestuur om vrede te kom maak. Jesus het die kwaaivriendskap in vriendskap kom verander (Ef 1:6-7). Hy het die skuld betaal wat ons nooit sou kon betaal nie. Hy het kom regmaak en heelmaak wat ons nooit sou kon nie. En Hy het ons hande weer in God se hand kom sit.

Dit is so bekende verhaal… en dit is jou verhaal, as jy op Jesus vertrou.

Gal 6:11-18 (fokus 6:11-18)

 Ons praat darem maklik, want woorde is geduldig… woorde soos “Jesus gee my krag”, of “Jesus se genade is vir my genoeg”, of “Dis ʼn vreugde om Christen te wees”. ‘n Mens hoor die woorde so baie, maar sien baie keer niks daarvan waar word nie. Ons het dikwels een boodskap maar ʼn ander lewenstyl. Dit is asof ons nie die nuwe lewe wat Jesus vir ons gee wil geniet nie, maar tog graag daaroor wil praat.

Christus wil hê ons moet nie net praat nie, maar ons lewens voluit geniet.  Dink net, Christus laat ons toe om soos kinders in ʼn speelgoedwinkel al sy wonderlikhede uit te soek en heeldag daarmee te speel. Ons hoef nie net van buite af deur die venster te loer en oor die “speelgoed” te praat nie. Christus gooi die deure oop sodat ons kan ingaan en gaan geniet. Ons kan soveel vreugde vat as wat ons wil, soveel van sy liefde en genade as wat ons nodig het. Sy troos staan rakke vol daar en ons kan sakke van sy krag saamvat.

Dit is waar! En dit is wat jou lewe kan omkeer en verander: Om elke stukkie van die vreugde en genade wat die Here jou elke dag gee te geniet, ja, sigbaar te geniet. Maak jou lewe ʼn spel van vreugde saam met die Here.

Gal 5:19-6:10 (fokus 5:19-26)

 Maartin Luther, die kerkhervormer, se vrou het eenmaal met pikswart klere in die kombuis ingestap. Verbaas het Luther gevra wie dood is. “God”, antwoord sy ewe. Luther vermaan haar dadelik. Hoe kan sy so oor God praat? “Jammer”, sê sy toe, “ek het gedink God is dood, want jy het in die laaste tyd so geleef”.

Luther se vrou het blykbaar begin raaksien dat daar droogte in Luther se geestelike lewe begin kom het – geestelike droogte wat die vrug van die Gees laat verlep het. Die vrug wat so begin verlep is die dinge in jou lewe wat jy nie kan wegsteek as God se Gees in jou lewe werk nie. Dit is nie buitengewone soort vrugte nie… dis alledaagse dinge, soos om iemand te help, om vriendelik te wees, om so tussen jou eie belange deur ander sʼn ook raak te sien, om nie te ongeduldig te raak nie. Dit is mos die soort van dinge wat nie te moeilik is om te doen nie, maar tog gou verlep as ons ons oog nie stewig op God gevestig hou nie.

Dit is juis díe dinge wat ander sal raaksien as ons dit doen… of nie doen nie. Ons kan nie wegsteek as ons verby iemand stap wat ons nodig het, of dat ons bekendstaan as “mnr Ongeduld” nie. Sulke vrugte wil God nie aan sy bome sien wat Hy langs sy waterstrome geplant het nie.

Ja-nee, ons moenie mense rondom ons laat rou omdat hulle nie meer God se vrug in ons lewens sien nie.