Gal 3:6-20 (fokus 3:6-20)

Paulus het ‘n ding met die wet. Dit lyk asof hy teen die wet is, maar hy is nie regtig teen die wet nie, maar teen die tipe godsdiens waarin die wet ‘n mens kan laat beland.

Om ‘n Jood te kon wees, moes jy nie op een of ander manier gered word nie; jy moes net gebore word… as Jood. Dan was jy outomaties deel van die verbondsvolk. Jou belangrikste godsdienstige taak was dan om “binne te bly”. Daarmee het die wet jou gehelp. As jy gedoen het wat die wet vra, kon jy seker wees jy is nog deel van God se volk.

Met die Christene was dit anders. Daar was nie ‘n fisiese volk met die naam “Christene” nie. Hulle het uit al die volke van die wêreld gekom. Christene was deel van die Here se geestelike volk, van sy familie. Hoe het dit gebeur? Jy moes in die Here glo, want deur geloof is jy geestelik nuut gebore as kind in daardie familie. Die wet speel hier eintlik geen rol nie. God se pad na lidmaatskap aan sy volk loop deur geloof (3:11). Maar as jy eers deel van sy familie is, begin die wet wel ‘n rol speel om te wys hoe bly jy nou is om “binne” te wees, ja, deel van God se familie.

Daar is mense wat dink dat hoe harder hulle probeer om die wet te hou hoe beter is hulle kanse om deel van God se volk te word (3:10). Hulle lewens word oorweldig deur reëls en wette. So ’n godsdiens help nie. Jy gaan nie deur jou eie pogings gered word nie.

Daar is ‘n makliker pad: gaan buig voor Jesus in geloof. Hy sal jou dan innooi na sy familie.

Gal 2:15-3:5 (fokus 2:15-21)

 Daar kom eendag ‘n ou met wortels in sy ore en ertjies in sy neus by die dokter aan. “Dokter, wat is verkeerd met my?” vra hy. “Ek dink jy eet verkeerd,” sê die dokter.

Ons kan partymaal op godsdienstige vlak net sulke eienaardige dinge doen. Ons kan die regte goed op die verkeerde plek sit. Ons dink ons moet God se werk vir hom doen en verwag dikwels dat Hy ons werk vir ons moet doen. Ons dink byvoorbeeld dat ons maar kan leef soos ons wil, want die genadige God sal alles agter ons regmaak. Aan die ander kant dink ons dikwels ons moet onsself red terwyl God “werkloos” eenkant staan.

Paulus wil hê ons moet oor een ding nie onseker wees nie: ons kan en hoef onsself nie te red nie. Ons hoef nie vir onsself plekke in die hemel te verdien nie (2:21). Dit doen die Here. Daarvoor het sy Seun sy lewe aan die kruis opgeoffer (2:20).

Ek moet nie probeer om self vir my ‘n plekkie in die hemel oop te werk nie. Dit is net te veel gevra. Ek sal dit nooit maak nie. Daarom moet gelowiges die balans in hulle lewens regkry, anders val hulle soos dronk mense gedurig om. Hulle moet gelowig dankbaar wees: gelowig dankbaar, omdat hulle glo Jesus het hulle deel van God se familie gemaak en daarvoor kan ‘n mens net dankie sê. Maar hulle moet ook dankbaar gelowig leef. Hulle moet wys hoe dankbaar bly hulle is om deel van God se familie te wees deur gelowig soos ‘n egte familielid te leef. Daarmee kan die wet hulle wel help deur vir hulle die rigting te wys waarin hulle moet leef.

Christene moenie deurmekaar raak soos die pasiënt hierbo nie. Ons hoef nie God se werk te probeer oorneem nie. Gaan vra God liewer in geloof om jou te red. Maar moenie dink jy kan in die familie van God heeldag op die rusbank lê terwyl God jou werk moet doen nie. Nee, as gelowige moet jy jou roeping as kind van God voluit nakom.

Gal 2:1-14 (fokus 2:11-14)

Keuses is nie altyd vir Christene ewe maklik nie. Soms weet jy nie watter kant toe nie, want wat jy ook al kies gaan verkeerd wees. Neem byvoorbeeld ‘n baie ernstige huweliksprobleem: die man vernietig eenvoudig sy vrou en sy kinders (of omgekeerd). Hy pers hulle geestelik af en maak hulle op elke moontlike manier seer. Dit is tog nie Christelik nie. Aan die ander kant is egskeiding ook nie reg nie. Wat nou gemaak? Sulke keuses is nooit maklik nie, want wat jy ook al kies gaan verkeerd wees. Bly jy in die huwelik gaan die vernietiging van mense maar net verder. Om te skei hou die Here ook nie van nie.

Petrus was in ‘n soortgelyke posisie (2:11-14). Hy het in Sirië saam met die heidene geëet, maar toe Jode uit Jerusalem daar aankom wou hy skielik nie meer nie; en met goeie rede: die politiek in Jerusalem was warm. Die Jode in Jerusalem was baie teen vermenging met die heidene en het sommer iemand doodgemaak wat met die heidene geheul het. As dit nou in Jerusalem sou uitkom dat ‘n leier van die kerk saam met heidene eet, sou die lewens van al wat Christen was in Jerusalem in gevaar gewees het. Dit wou Petrus nie hê nie. Daarom wou hy liewer nie hê die Jode moet sien hy eet saam met die heidene nie. So stel hy ten minste nie sy mense in Jerusalem in gevaar nie. Paulus sien dit anders. Vir hom is dit verraad van die evangelie. Die evangelie is vir almal, Jood en heiden. Nou verraai Petrus hierdie basiese boodskap. Dit is ook nie reg nie. Arme Petrus, wat kon hy doen? – enige keuse het moeilikheid voorspel… en uiteindelik moes hy kies, of hy wou of nie.

‘n Mens moet na die groter prentjie kyk om jou te help: wat is die beste vir die evangelie van Jesus Christus? Wat gaan die integriteit van hierdie boodskap die minste skade aandoen? Die riglyn is maar vaag, maar help darem so bietjie.

Gal 1:11-24 (fokus 1:11-24)

 Paulus se lewe lees byna soos ‘n sepie. Hier is hierdie jong talentvolle jong man wat bo almal uitstyg (1:14). Ek kan my voorstel dat die Joodse leiers vir mekaar in die geheim gesê het dat hulle hom moet dophou. Hy gaan nog diep spore in die Jodendom trap. En toe verander alles op een oomblik. Hy ontmoet Jesus en hy verloor alles wat hom so belangrik gemaak het in die oë van almal. In plaas van ‘n groot bankrekening het hy nou niks; in plaas daarvan dat die Jode vir hom die beste stoel in die sinagoge aanbied, slaan en skel hulle hom… Van dit alles sê Paulus dan: God het ‘n plan met my lewe (1:15). Daarom laat Paulus hom nie afsit nie. As dit God se plan vir hom is, loop hy die pad gehoorsaam. Hy kies hierdie nuwe lewe dan honderd maal bo die oue!

Ons koppe werk dikwels so bietjie anders. Ons dink God werk net in ons lewens as sy plan met ons planne ooreenstem; ja, as dinge gebeur soos ons dink dit moet gebeur. Ons vergeet dat God se planne groter is as wat ons planne is. Daarom hoef dit nie altyd dieselfde te wees nie. Hy sien verder en weet beter. Ons beplan ‘n dag, ‘n jaar of twee vooruit, maar Hy beplan leeftye vooruit. Daarom mag ons dag of jaarbeplanning dikwels nie uitwerk nie, bloot omdat dit nie by God se leeftyd beplanning vir ons inpas nie.

Van een ding kan jy seker wees: God het ‘n plan met jou lewe ook. Jy moet Hom net toelaat om dit uit te werk sonder om teë te stribbel. Soos Paulus moet jy Hom toelaat om jou te vat waar Hy jou wil hê, al mag dit lyk of jy baie gaan “verloor”. Regtig verloor gaan jy op die ou einde nooit nie. Daarvoor sal God sorg.

As dinge in jou lewe dus nie altyd loop soos jy wil nie, moenie te gou moedeloos word nie. Skep ten minste moed uit die feit dat God ‘n plan het met jou… en Hy sorg dat sy planne uitwerk. Daarom sal dit op die ou einde ook vir jou ten beste uitwerk.