Hand 9:32-10:33 (fokus 9:32-43)

 “Tabita het omgegee vir ander mense. Waar sy kon het sy die armes gehelp en goeie dinge vir ander mense gedoen… (tog) het sy ernstig siek geword en is kort daarna oorlede” (9:36-37). “Waarom juis Tabita?” kan ek mense hoor vra.

Ons het dikwels baie vrae oor waarom die Here slegte dinge met gelowiges laat gebeur. Dit is amper asof ons dink dat gelowiges ingeënt is teen enigiets wat verkeerd kan loop. Daarom is dit vir ons dikwels so groot krisis as iets verkeerd loop. Negatiewe gedagtes reën dan op ons neer: “Waar’s die Here?”, “Het Hy my vergeet?”, “Hoekom nou juis ek?”

Tabita was ʼn wonderlike mens, maar dit het haar nie immuun gemaak teen dinge wat verkeerd kon loop nie. Sy het siek ook geword en is dood… dit is die beloop van die lewe. Dit help nie ons raak vir die Here kwaad en bombardeer hom met allerhande verwytende vrae in sulke situasies nie. Hy het mos nie beloof dat alles net altyd goed sal gaan met Christene nie.

Wat ons miskien meer moet doen is om soos Petrus die Here te vertrou, nie alleen vir wat gaan gebeur nie, maar ook dat Hy ons hand vashou juis as alles rondom ons gebeur. Aan dinge wat verkeerd loop kan jy dikwels niks doen nie, maar jy kan baie doen aan jou gesindheid en hoe jy die dinge hanteer. ‘n Mens moet nie onnodige vrae vra wat jy weet nie beantwoord gaan word nie. Dit maak ‘n mens net ongelukkig en deurmekaar. Daar is baie dinge wat ons eenvoudig in hierdie lewe nie gaan verstaan nie. Juis daarom is aanvaarding en vertroue miskien twee van die belangrikste sleutelwoorde vir ‘n gelukkige lewe.

Hand 9:1-31 (fokus 9:1-9)

Toe Paulus tot bekering gekom het, kon niks en niemand hom keer nie. Hy was so entoesiasties en meegevoer dat hy net met alle geweld oor sy Here wou praat (9:20). Sulke entoesiasme en toewyding aan die Here kan baie doen. Hulle bereken dat as jy vandag iemand na die Here toe sou lei en more doen julle dit altwee afsonderlik en die dag daarna al vier en so aan, sal dit tussen 30 en 40 jaar neem om al die mense in die wêreld na die voete van die Here te lei. Dit kan nie vanself gebeur nie, mense moet dit laat gebeur.

Maar ons weet ook dat dit nie so maklik is nie. Waarom nie?

• ‘n Belangrike rede mag dalk wees dat mense of dalk jyself die vuur kortkom wat Paulus gehad het. Die rusbank bly maar lekkerder as die sendingpad. Wel, Paulus se vuur is aan die brand gesteek aan die voete van Jesus (9:3). Dit is waar ‘n mens moet gaan kniel as jy ywer en vuur nodig het. Vra vir die Here om jou vuur aan die brand te steek.

Dit is snaaks hoe maklik ‘n mens oor rugby kan gesels maar na woorde soek as jy oor die Here moet gesels. Dit is amper asof ‘n mens nie weet wat om te sê nie. Wel, daar is ʼn spreuk: “Jy moet altyd die evangelie verkondig. Gebruik soms woorde as dit nodig is”. Dade praat soms baie harder as woorde. As jy nie weet wat om te sê nie, doen dan maar net wat die Here gelukkig maak – dit is genoeg. Leef die evangelie met ʼn uitroepteken! Dit het Paulus die res van sy lewe gedoen… en hy kon dit doen omdat hy naby Jesus geleef het. Jy kan dit ook doen as jy naby Jesus leef.

Hand 7:54-8:40 (fokus 7:54-60)

 Hoe lyk ‘n hemelse glimlag, met ander woorde, hoe “glimlag” ʼn Christen? Daar is baie maniere en Stefanus wys vir ons een. Mense was besig om hom dood te maak toe hy sê: “Here, moenie die sonde teen hierdie mense laat tel nie. Vergeef hulle” (7:59). So glimlag Stefanus met ‘n stukkie vergifnis vir die wêreld. Dit het hy by God self geleer. Met vergifnis het God diep uit sy hart vir elkeen van ons geglimlag. Net so wil Hy hê moet ons vir ander met vergifnis glimlag. Dit is om mense ‘n stukkie hemel in die stukkende wêreld te laat sien.

Dit maak sin. Daar waar eintlik net stukkende verhoudings, haat en seerkry langs die pad kon lê, vat mense nou weer hande, gee hulle vir mekaar weer ‘n kans en begin hulle oor. Dit is wat vergifnis doen. Dit laat ons nooit keuses maak wat uit haat of wrok ons verhoudings met ander afbreek nie. Dit laat ons weer dink, weer besef watter kosbare dinge verhoudings met ander is. Ons moet verhoudings met ander nie sommer maar net afbreek nie, want dit is nie dinge wat oornag groei nie.

Glimlag met vergifnis vir ander en die lewe glimlag vir jou terug.

Hand 7:17-53 (fokus 7:44-53)

As ons die geskiedenis van Israel lees wat Stefanus in hoofstuk 7 vertel, klink dit soos die ou wat gesê het die dominee het goed gepreek: “Hy het sowaar agt maal my gedagtes onderbreek”. Weer en weer het God Israel se gedagtes wat so met hulleself besig was met sy genadige en liefdevolle teenwoordigheid onderbreek… en weer en weer het hulle Hom teleurgestel.

God het oor en oor vir sy volk gewys dat Hy daar is en vir hulle sorg… en oor en oor het hulle maar weer die afdraaipaadjies gekies. Dan het God hulle maar net weer gaan haal. Maar so kon dit nie aanhou nie. Hier staan Stefanus voor die nageslag van dieselfde mense en sê vir hulle: “Julle het God deur julle vingers laat glip” (7:53). Julle het nou eenmaal te veel van Hom afgedraai. Toe hulle spore permanent van die spoor van Jesus afgedraai het, was hulle pad verder alleen, sonder God.

God se genade is groot en Hy kom haal ons weer en weer. Maar daar is ook ‘n grens. Dit kan gebeur dat ons so met onsself besig raak dat God ons gedagtes nie meer kan onderbreek nie. Dan gaan ons lewens eenvoudig sonder Hom aan. Dit het met die Jode gebeur… en hulle pad was toe alleen.

Hoe gereeld onderbreek God nog jou gedagtes?