Michele vra

Boodskapteks: Volgens wat die Bybel sê, is ons blykbaar in die laaste sewe jaar tot
Jesus weer kom. Beteken dit dat ons nou al in die tribulasietyd (= groot
verdrukking) is? Kan mos nie wees nie, want die wegraping moet eers plaasvind.
Kan u asb verduidelik?

Antwoord

Prof
Hermie van Zyl antwoord:

Die vraagsteller gaan klaarblyklik uit van
die sogenaamde chiliastiese of millennialistiese standpunt waarvolgens sekere
Bybeltekste binne ‘n bepaalde skema van eindtydelike gebeure geïnterpreteer
word. Ek skets kortliks die chiliastiese standpunt, en stel dan my eie
standpunt, waarby ek hoop die vraagsteller baat sal kan vind.

Die Chiliasme

Ek wil graag die vraagsteller uitnooi om ons webblad –
www.bybelkennis.co.za – te besoek en daar méér oor die chiliasme te lees as wat
ek hieronder kan gee. Op genoemde webblad is daar ‘n baie goeie stuk van prof
Adrio König wat breedvoerig oor die chiliasme en die wegraping handel. Tik die
volgende woorde in by jou soekenjin: http://www.bybelkennis.co.za/die-groot-geloofswoordeboek-die-eindtyd/.
Dit behoort jou by die betrokke artikel uit te bring. Wat ek hieronder bied, is
‘n baie vereenvoudigde weergawe van die chiliasme en is net afgestem op die
vraag van die vraagsteller.

Die woord chiliasme is afgelei van die Griekse woord chilioi wat 1 000 beteken. En
millennialisme is weer afgelei uit twee Latynse woorde, mille wat 1 000 beteken, en annus, jaar. Beide die begrippe “chiliasme” en
“millennialisme” verwys dus na dieselfde saak. Hiervolgens sal
Christus eers vir ‘n tyd lank (1 000 jaar) op aarde regeer waarna die
finale koms van die koninkryk van God plaasvind. Daar is dus eintlik ‘n dubbele
wederkoms van Christus in hierdie siening vervat: die eerste by die sogenaamde
wegraping van die gelowiges waarop, ná ‘n tyd van verdrukking, die
duisendjarige vrederyk op aarde volg, en daarna wanneer Christus kom om die
bose finaal te vernietig en die koninkryk van God te vestig. My aanvoeling is
dat die vraagsteller haar breedweg by hierdie standpunt skaar.

Ondersteuners van die chiliasme huldig nie almal
dieselfde siening oor presies hoe die eindgebeure chronologies verloop nie. Wat
ek hier onder voorhou, is volgens die premillenniastiese standpunt, wat die
gewildste chiliastiese voorstelling van die eindtydelike gebeure is. Dit kom op
die volgende neer: Openbaring 20:1-10, waar gehandel word oor die duisendjarige
vrederyk, word gepaar met die sogenaamde wegraping wat na bewering in 1
Tessalonisense 4:13-18 voorkom. Hierdie twee stelle gegewens word dan so met
mekaar verbind dat die “wegraping” van gelowiges eers plaasvind.
Hulle ontmoet Christus in die lug, word geoordeel, en vier saam met Hom
die  bruilof van die Lam (Op 19). Hierna
breek die groot verdrukking aan, wat groot ellende vir die bewoners van die
aarde meebring. Vervolgens word die Satan gebind, en dan breek die
duisendjarige vrederyk op aarde aan waar Christus die wêreld regeer (Op
20:1-6). Ná hierdie tydperk word die duiwel weer vir ‘n kort rukkie losgelaat
om sy verwoestingswerk voort te sit (Op 20:7-9), waarop die vernietiging van
die Satan en die bose magte, die opstanding en oordeel van die ongelowiges
volg, en die nuwe hemel en aarde aanbreek (Op 20:9-21:8).

Die chiliasme word dikwels ook verbind met die sogenaamde
dispensasionalisme. Dit hou in dat die wêreldgeskiedenis in verskillende
dispensasies of tydperke ingedeel word, waarvan die laaste tydperk die
duisendjarige vrederyk is. Maar waar pas die groot verdrukking in? Dié kom net
voor die duisendjarige vrederyk. Die groot verdrukking word afgelei uit Daniël
se profesie van die sewentig “jaarweke” of tydperke in Daniël
9:20-27, wat opgebreek word in 7 + 62 + 1 tydperke (Dan 9:25-26). Elke tydperk
beloop sewe jaar. Volgens die berekening wat begin met die bevel van koning Kores,
die Pers, in 538 vC om Jerusalem te herbou, bring die eerste 69 tydperke (7 +
62) ons min of meer uit by die tyd van Christus, wat dan nog een onvervulde
tydperk van sewe jaar laat. En dié word gesien as die tyd van die groot
verdrukking wat nog êrens in die toekoms moet plaasvind. Laasgenoemde word weer
in verband gebring met die profesieë van Jesus in Matteus 24 wat praat van die
groot verdrukking, ‘n tyd waarin daar natuurrampe sal wees, die antichris sal
optree, mense nie sal kan koop en verkoop as hulle nie die merk van die dier
het nie (Op 13:17), en daar in die algemeen groot ellende vir almal sal wees
(Matt 24:3-28). Sommige chiliaste sê ook dat dié tyd opgebreek word in twee
tydperke van twee en veertig maande (= drie en ‘n half jaar) elk, volgens die
woorde van Openbaring 13:5. Vergelyk ook Daniël 7:25 se “vasgestelde
tyd”, wat letterlik ” ‘n tyd, tye en die helfte van ‘n tyd” is,
wat weer gelyk is aan drie en ‘n half jaar.

Ter opsomming kan mens dus sê dat die chiliastiese
standpunt oor die eindtyd die volgende volgorde van gebeure voorstel: Wegraping
van gelowiges, groot verdrukking (sewe jaar), binding van die Satan,
duisendjarige vrederyk, ontbinding van die Satan ná die millennium,
vernietiging van die bose en sy engele, opstanding van en oordeel oor die
ongelowiges, en die koms van die nuwe hemel en aarde.

Vervolgens stel ek my eie standpunt oor die eindgebeure,
wat ook min of meer die hoofstroomdenke onder Bybelwetenskaplikes
verteenwoordig.

Eie standpunt

• Die Bybelse gegewens oor die eindtyd verplig my nie om
  iets soos die chiliastiese standpunt te aanvaar nie. Daarom aanvaar ek ook nie
  die wegraping van gelowiges, die sewejarige groot verdrukking of die
  duisendjarige vrederyk soos dit tipies in die chiliasme voorgestel word nie.

• Die aanname dat ‘n wegraping sal plaasvind, lei
  noodwendig tot die aanvaarding van twee wederkomste van Jesus – eers met die
  wegraping en dan die finale wederkoms. Maar die Bybel praat nêrens van twee
  wederkomste nie. Dit is die chiliaste wat telkens tekste wat handel oor die wederkoms interpreteer as sou dat dit op
  die wegraping slaan. Maar dis
  onnodig, daar is geen uitlegkundige noodsaak om daardie tekste as
  “wegraping” te interpreteer nie; dit handel gewoon oor die een
  wederkoms van Jesus aan die einde van die tyd. (Vir ‘n breedvoeriger hantering
  van die argumente, kyk prof König se artikel waarna aan die begin verwys is.)

• Die aanvaarding van die sewejarige verdrukking lewer
  eweneens probleme op. Eerstens, dit
  is gewoon willekeurige en spekulatiewe uitleg om Daniël 9 se gegewens te
  gebruik om ‘n uitgebreide en ingewikkelde dispensasieteorie op te stel
  waarvolgens die 69e week saamval met die tyd van Jesus, en dan die laaste
  tydperk van sewe jaar te laat slaan op êrens in die toekoms. In elk geval, dit
  is slegs met taamlik “kreatiewe” berekening dat die 69e week saamval
  met Jesus se tyd. Geleerdes is dit eens dat die 69e week volgens Daniël se eie
  berekenings saamval met die sluipmoord op die hoëpriester Onias III in 171vC,
  en die 70e week op die verdrukking van die Jode onder Antiogos IV Epifanes in
  167 vC. Tweedens, die bymekaarbring
  van ‘n hele klomp tekste (waaronder Matteus 24) as sou dit ‘n aanduiding van
  die sewejarige tydperk van die verdrukking wees, doen ook willekeurig en
  geforseerd aan en hou nie rekening met die betekenis daarvan in Matteus en die
  ander Bybeltekste self nie. Derdens,
  hoe weet mens wanneer hierdie tyd van verdrukking begin? Wie besluit daaroor?
  Chiliaste self is vaag oor wanneer die sewe jaar van eindtydelike verdrukking
  aanbreek. Ons vraagsteller lyk my gaan gewoon uit van die veronderstelling dat
  ons reeds in die sewejarige verdrukking is, en is dan tereg bekommerd daaroor
  dat die wegraping nog nie eens plaasgevind het nie. Dit is geweldig spekulatief
  om so met Bybelse gegewens om te gaan. Mense wat in die verlede hulle hand
  gewaag het aan sulke berekenings het telkemale bedroë daarvan afkom. En dit
  maak net ‘n hele klomp gelowiges onrustig en selfs beangs. In elk geval waarsku
  Jesus ons teen berekenings. Hy sê baie duidelik dat niemand weet wanneer dié
  tyd kom nie (Matt 24:36). Ons moet dus wegbly van berekenings. Die sogenaamde
  tekens van die tyd is nie gegee vir berekenings nie, maar vir bekering, vir
  waaksaamheid, vir altyd-gereed-lewe (Matt 24:42). Dit is daarom beter om hierdie
  voorbeelde van verdrukking wat in die Bybel voorkom, nie te misbruik vir
  eiewillige en willekeurige teorieë oor wanneer en in watter volgorde die
  eindgebeure gaan plaasvind nie. Die verdrukkings waarvan die Bybel praat het
  nog altyd in die wêreld se geskiedenis voorgekom. Wanneer ons dus sien dat die
  tye boos is – en hulle ís boos – moet ons nie begin somme maak nie, maar
  waaksaam lewe. Want die einde kan enige dag kom, soos ‘n dief in die nag. Dís
  die boodskap van hierdie tekens in Matteus 24, en waar dit elders ook voorkom.

• Om ‘n letterlike duisendjarige vrederyk te
  aanvaar wat nog êrens in die toekoms lê, is eweneens nie die beste manier om
  met hierdie gegewens in Openbaring om te gaan nie. Ons moet onthou dat
  Openbaring deel uitmaak van die sogenaamde apokaliptiese literatuur in die Nuwe
  Testament, wat om spesiale uitlegmetodes vra. Net om een te noem: Openbaring is
  bekend vir sy simboliese taalgebruik. Elkeen wat hierdie boek probeer uitlê,
  moet hiermee rekening hou. Die apokaliptiese kodetaal waarin die boek
  geformuleer is, doen vir ons verstaan vandag vreemd aan, omdat ons nie altyd
  die antieke sleutels het om die kodetaal te ontsluit nie. Juis daarom moet ons
  versigtig wees om Openbaring letterlik te lees; dis bedóél om simbolies en
  figuurlik gelees te word. Verder, Openbaring bring nie radikaal ander insigte
  oor die eindgebeure na vore as die res van die Nuwe Testament nie. Dit is dus
  altyd nodig om wat Openbaring oor die eindtyd sê in verband te bring met wat
  die ander boeke van die Nuwe Testament ook oor die eindtyd sê. So gesien is dit
  beter om die duisendjarige binding van die Satan en die Christusregering op
  aarde nie te sien as iets wat nog in die toekoms lê nie, maar as aanduiding van
  die hele tyd tussen Christus se eerste koms tweeduisend jaar gelede en sy
  wederkoms wat uiteraard nog in die toekoms lê. Ons leef dus nóú in die
  duisendjarige vrederyk. Reeds tydens sy aardse lewe het Jesus gesê dat die
  duiwel gebind en oorwin is (vgl Matt 12:27-29; Luk 17:20-21). Christus het
  inderdaad gekom om die mag van die bose te breek; dit gaan nie eers eendag
  gebeur nie. Maar dan moet ons ook aanvaar – en dis ook die boodskap van die
  Bybel – dat die mag van die bose nog nie volkome en finaal vernietig is nie;
  dié gebeur eers by die wederkoms van Christus. Intussen loop die duiwel rond
  soos ‘n brullende leeu en soek wie hy kan verslind (1 Pet 5:8), al is hy gebind
  aan ‘n ketting, by wyse van spreke. Dus, die bose se mag is tegelyk gebind én
  hy is nog magtig; albei is gelyktydig waar. Dit is die struktuur van die tyd
  waarin die kerk nog altyd geleef het, en ook sal lewe tot by die wederkoms.
  Daarmee moet ons vrede maak. Daar gaan nie ‘n tyd kom op aarde waar die duiwel
  volkome magteloos is nie. Ja, hy is reeds oorwin deur Christus se dood en
  opstanding, en dus gebind. Daarom heers Christus reeds (die vrederyk); die
  duiwel kan nie doen wat hy wil nie, hy word aan bande gelê deur die reddings-
  en versoeningswerk van Christus (vgl Luk 10:17-18; Rom 8:31-39; 1 Kor
  15:54-57). Maar hy is steeds ‘n werklikheid waarmee gelowiges moet rekening
  hou, in hulle persoonlike lewe sowel as in die samelewing. Die verwoesting wat
  die Satan nog kan aanrig, is skrikwekkend en elke dag sigbaar rondom ons. Maar
  die oorwinning is reeds behaal; ons stryd teen die bose is dus nie uitsigloos
  en sonder hoop nie, maar word gevoer vanuit die perspektief van die oorwinning
  oor die bose deur Christus.

• Waarom praat Openbaring 20:3 van ‘n duisend jaar wat die vredesryk duur? Die
  getal moenie letterlik geneem word nie, maar is simbolies vir ‘n afgeronde en
  beperkte tyd. Die agtergrond hiervan lê in die Joods-apokaliptiese geskrifte
  van die tyd waarin Openbaring ontstaan het. Aanvanklik het die Joodse geskrifte
  gesê dat die messiaanse ryk vir altyd op aarde sou duur. Maar gaandeweg het die
  gedagte ontstaan dat die lewe op aarde nie volmaak is nie en daarom vervang sou
  word deur die Godsryk. Die messiaanse ryk sou dus nie onbepaald wees nie, maar
  beperk, net ‘n duisend jaar. Die Openbaringboek neem waarskynlik hierdie konsep
  oor. Die “duisend” bevat dus beide die gedagtes van afgerondheid –
  die Christusryk is sodanig dat die Satan dit nie kan stuit nie, want hy is
  gebind – maar ook dat dit nie vir altyd sal duur nie. Uiteindelik sal die Satan
  vir ‘n kort rukkie weer sy verwoestingswerk kan voortsit, maar dit sal gou tot
  ‘n einde kom wanneer hy en sy trawante vernietig word en die Christusryk
  uitmond in die ewige Godsryk op die nuwe hemel en aarde.

Ten slotte, ons vraagsteller sal myns insiens daarby baat om gedagtes oor ‘n wegraping en groot verdrukking wat nog voorlê, te laat vaar en eerder te leef vanuit die “eie standpunt” soos hierbo gestel. Dit behoort die angstigheid rondom berekenings van tye en skemas tot rus te bring, maar terselfdertyd haar ook te laat fokus op die dinge waarop dit regtig aankom in ons stryd teen die bose op aarde.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl

Die eindtyd: Merk op regterhand en voorkop – Kobus Kok

‘n Leser vra: 

Ons het ‘n e-pos gekry wat handel oor Motorola wat ‘n chip ontwerp het bekend as Mondex wat onder mens se vel of onder jou skedel of op jou hand ingeplant word. Weet julle enigiets daarvan?

Antwoord:

 

Dr Kobus Kok antwoord: 

Die eindtyd: Merk op regterhand en voorkop

Dr. Kobus Kok

Deesdae sirkuleer verskeie eposse waarin daar beweer word dat ‘n bepaalde maatskappy “chips” ontwerp het wat die gewone bankkaart sal vervang. Hierdie “chip” word dan of in die hand of in die voorkop ingeplant. Baie mense wonder of dit na die merk van die dier verwys waarvan ons in Openbaring lees.

Die antwoord is eenvoudig nee. In Openbaring word daar wel verwys na die merk van die dier wat op mense se voorkoppe en hande sal wees. Dit moet egter simbolies verstaan word. Vandag sal ons byvoorbeeld sê: “Ag man, skryf dit maar op jou maag”. Daarmee probeer ons simbolies sê dat jy maar daarvan moet vergeet. Net so moet Openbaring se verwysing na die merk op die voorkop en die hand simbolies verstaan word as dat die merk op die voorkop verwys na besit aan die een kant, en mense se manier van dink aan die ander kant. In die antieke tyd is slawe dikwels gemerk op die voorkop en so word daar gewys aan die wie die slaaf behoort. Die slaaf het ook die verantwoordelikheid gehad om lojaal te wees aan die eienaar in woord en daad.

In Openbaring is dit nie net die kinders van die duiwel wat die merk sal dra nie. God se kinders word in Openbaring ook op die voorkop gemerk (vgl. Openb 7:3). Inteendeel, in die verhaal van Openbaring word die kinders van God op hulle voorkoppe verseël voordat daar nog enigsins sprake is van dat die duiwel se volgelinge ‘n merk dra. Daarom kan ons sê dat die duiwel die aksie van God eintlik dupliseer, hy kon dit nie eers self uitdink nie. Die merk waarmee God sy kinders merk dien as bewys dat hulle God se eiendom is en dat die duiwel nie reg op hulle lewens het nie. Die mense met God se merk op hulle voorkoppe is ook diegene wat in hulle denke en dade lojaal is teenoor God.

Myns insiens is die eposse wat die rondte doen verkeerd as hulle die mikro-chips verbind aan die merk van die dier in Openbaring. Ons moet onthou dat die boodskap van Openbaring vir die eerste lesers belangrike betekenis gedra het in die eerste eeu. Deur die boodskap te beperk tot ons tyd beteken dat ons die boodskap daarvan vir die eerste lesers ontken. Vir die eerste lesers twee duisend jaar gelede sou die merk op die voorkop die konnotasie dra van eienaarskap, met die duidelike boodskap dat mens of aan God of aan die duiwel behoort. Dit kan veral gesien word in die manier waarop mens dink en optree.

Hier onder verskyn die tekste uit Openbaring wat handel oor die merk van God en die merk van die dier:

Openbaring 7:1 En ná hierdie dinge het ek vier engele op die vier hoeke van die aarde sien staan, en hulle het die vier winde van die aarde vasgehou, sodat geen wind sou waai op die aarde of op die see of teen enige boom nie.

Openbaring 7:2 En ek het ‘n ander engel sien opkom van die opgang van die son, met die seël van die lewende God; en hy het met ‘n groot stem geroep na die vier engele aan wie dit gegee is om die aarde en die see te beskadig

Openbaring 7:3 en gesê: Moenie die aarde of die see of die bome beskadig voordat ons die diensknegte van onse God op hulle voorhoofde verseël het nie.

(Openbaring 13:16 AOV) En hy maak dat aan almal, klein en groot, en die rykes en die armes, en die vrymense en die slawe ‘n merk op hulle regterhand en op hulle voorhoofde gegee word;

(Openbaring 13:17 AOV) sodat niemand kan koop of verkoop nie, behalwe hy wat die merk of die naam van die dier of die getal van sy naam het.

(Openbaring 14:9 AOV) En ‘n derde engel het hulle gevolg en met ‘n groot stem gesê: As iemand die dier en sy beeld aanbid en ‘n merk op sy voorhoof of op sy hand ontvang,

(Openbaring 14:11 AOV) En die rook van hulle pyniging gaan op tot in alle ewigheid, en hulle het dag en nag geen rus nie hulle wat die dier en sy beeld aanbid, en elkeen wat die merk van sy naam ontvang.

(Openbaring 16:2 AOV) Toe gaan die eerste een weg en gooi sy skaal op die aarde uit, en kwaai en bose swere het aan die mense gekom wat die merk van die dier gehad het en sy beeld aanbid het.

(Openbaring 19:20 AOV) En die dier is gevange geneem, en saam met hom die valse profeet wat die tekens in sy teenwoordigheid gedoen het, waarmee hy húlle verlei het wat die merk van die dier ontvang en sy beeld aanbid het. Lewend is die twee gewerp in die vuurpoel wat met swawel brand.

(Openbaring 20:4 AOV) En ek het trone gesien, en hulle het daarop gaan sit, en aan hulle is die oordeel gegee; en ek het die siele gesien van die wat onthoof is oor die getuienis van Jesus en oor die woord van God, en die wat die dier en sy beeld nie aanbid het nie, en die merk op hulle voorhoof en op hulle hand nie ontvang het nie; en hulle het geleef en as konings geregeer saam met Christus die duisend jaar lank.

 

Skrywer: Dr Kobus. Kok

Is die tekens van die eindtyd en wederkoms hier? – Kobus Kok

Willie vra:

2 Tessalonisense 2:3 ” Die Dag van die Here sal nie aanbreek voordat die opstand eers gekom en die wettelose mens , die mens wat vernietiging bring , na vore getree het nie.” Kan u help om die “opstand” waarna verwys word te verduidelik en wie die wettelose mens na wie Paulus hier verwys is. Ek wonder baie maal hoekom dit eers moet gebeur .

Antwoord:

Dr Kobus Kok antwoord:

Is die tekens van die eindtyd  en wederkoms hier?

1 Tessalonisense is die vroegste brief van Paulus wat ons vandag het en waarskynlik ook die oudste  brief in die Nuwe Testament. Paulus het dit teen ongeveer 50 nC geskryf. Dit was dus in die tyd net na die dood en opstanding van Jesus. Die woorde van Jesus was nog vars in mense se gedagtes en die verwagting van die wederkoms baie sterk. In 2 Tessalonisense, wat na vermoede heelwat later geskryf is, lees ons dat sommige mense gedink het die wederkoms is so naby dat hulle sommer heeltemal ophou werk het en net gewag het dat die hemel moet oopbars en Jesus hulle moet kom haal (kyk 1 Tessalonisense 3 en 4; 2 Tessalonisense 2; 3:6-15). Ander het egter tou opgegooi en Paulus bemoedig hulle met die woorde dat die Here enige tyd kan kom en dat hulle reg daarvoor moet wees. In 2 Tessalonisense 2:3-4 stel die skrywer dit duidelik dat die dag van die Here nie sal aanbreek voordat sekere tekens van die tye nie aangebreek het nie. Die doel daarmee is nie om die gelowiges te help om akkurate voorspellings te maak nie, maar bloot om te besef dat Christus se koms nie so vinnig sal plaasvind as wat die valse leraars voorspel het nie. Een van die tekens waarvoor hulle moet wag is die verskyning van die wettelose mens (2 Tessalonisense 2:3). Redelik onlangs in die geskiedenis, gedurende die tweede wêreldoorlog (1939-45) het baie mense geoordeel dat Hitler die groot Antichris is en die man van wetteloosheid en het hulle die einde verwag. Tydens die Reformasie ʼn paar honderd jaar van te vore het die Hervormers die Pous as die Antichris verklaar en die Pous het weer op sy beurt die Hervormers uitgebeeld as die Antichris en draak met verskillende koppe in Openbaring. Die gevaar met hierdie interpretasie metode is dat ons enige persoon as die Antichris en man van wetteloosheid kan verklaar. Deesdae probeer geleerdes om in die eerste plek te vra wat daardie uitsprake vir die mense van die antieke tyd kon beteken het. Dit was immers eintlik ʼn brief wat Paulus aan sy gemeente in Tessalonika geskryf het. Hierdie belangrike vraag veroorsaak dat ons die antwoord in die antieke tyd soek en nie in die eerste plek te vinnig na ons eie tyd spring nie, so asof dit vir nie vir die oorspronklike lesers iets beteken het nie. So wys die navorsing vir ons die volgende interessante sake. Die woord vir opstand wat ons die Grieks kry, is apostasia. Die woord kan vertaal word met Rebellie en word dikwels gebruik vir politieke opstand, en word so deur die geskiedskrywer Josephus gebruik (in sy boek Vita 43) as hy oor die Joodse rebellie teen Rome skryf. Religie en Politiek was nou aan mekaar verbind in die antieke tyd. Die Romeinse keiser as politieke heerser is ook as God aanbid. Die woord apostasia het dus te doen gehad met politieke rebellie en met godsdienstige rebellie. Dit beteken dat die Paulus hier praat van wêreldwye politieke en godsdienstige rebellie wat sal plaasvind. In sekere Joodse dokumente word die eindtyd beskryf as ʼn tyd waarin Israel hulself sal skuldig maak aan apostasia en sal opstaan teen God se wil en die wet van God (vgl. Jubilees 23:14-23). Vir sommige vroeë Christene wat bekend was met die Joodse tradisie was die ontkenning van Christus as Messias en Seun van God deur die Jode ʼn teken dat die einde naby is.

In hierdie tyd, se Paulus, sal die man van wetteloosheid en vernietiging geopenbaar word.  Die woord apokalipsis (openbaar) word gebruik, wat ʼn belangrike woord is omdat Jesus die Seun van God in die Nuwe Testament ook geopenbaar is. Die man van wetteloosheid word geopenbaar, net soos Christus as Seun van God geopenbaar is – daarom is die man van wetteloosheid die presiese teenoorgestelde van die Messias. Geleerdes wat hierop navorsing gedoen het, het ontdek dat die terme wat hier gebruik word alreeds voorkom in die Ou Testamentiese denke (vgl. 2 Samuel 22:5 Psalm 18:4; 17:5; 1 Konings 21:13). Hierdie persoon sal homself verhef bo God en verhef bo alle aanbiddingsplekke. Nou dit is baie interessant, veral as mens dit teen die agtergrond van die gebeure in die antieke tyd lees. In 2 Tessalonisense 2:4 lees ons uitdruklik dat hierdie persoon homself sal plaas op die troon in die heiligdom van God. Die interessante is dat die mense van die eerste eeu na Christus presies geweet het wat hierdie saak behels.  In 40 n.C. het keiser Gaius Caligula gepoog om ʼn reusagtige standbeeld van homself op te rig binne in die heilige tempel van Israel en wou hy die Jode dwing om hom as God te aanbid en as God te verklaar. Daarvan lees ons ook in die antieke geskiedskrywer Philo se groot werke (vgl. Philo Antig 18.261-301). In 2 Tessalonisense 2:7 skryf Paulus aan die gemeente dat die gees van hierdie wetteloosheid al eintlik klaar aan die werk is in die tyd waarin hy die brief skryf (maw die eerste eeu nC). In 2 Tessalonisense 2:8 troos Paulus die gemeente en sê dat hulle nie bekommerd hoef te wees nie, want God sal die Antichris oorwin – dit is ook die boodskap van Openbaring. Die punt wat ons moet snap is dat ons in die eindtyd leef en dat ons nugter en waaksaam moet wees en dat Jesus enige tyd kan kom. Verder moet ons nie bekommerd wees nie, nie passief raak en moed opgee nie, maar vol verwagting en hoop leef. Om dalk nie te vra wannéér Hy kom nie, maar of ons reg is teen die agtergrond van die feit dat Hy énige oomblik kan kom…

Skrywer: Dr Kobus Kok

 

Die Groot Geloofswoordeboek: Die Eindtyd (4)

Die heidensending

Die kerk se taak om die evangelie aan alle mense te verkondig is een van die tekens van die nabye we­derkoms van Christus. Jesus het self ‘n duidelike uitspraak: “En hierdie evangelie van die koninkryk sal in die hele wêreld verkondig word, sodat al die nasies die getuienis kan hoor. Eers dan sal die einde kom” (Matt 24:14).

Beteken dit dat die Here dus nie nou al kan kom nie, of dat sy koms selfs nie eens naby kan wees nie? Daar is baie mense, selfs volke wat nog nie die evangelie gehoor het nie. Maar dit moet ‘n mens tog ‘n bietjie onrustig maak. Sy koms was dan al in die tyd van die Nuwe Testament naby.

Wat het Jesus bedoel? Dis interessant om Paulus se briewe hieroor te lees. Paulus skryf aan die Kolossense oor die evangelie “wat in die hele wêreld vrug voortbring”, “die evangelie wat aan al die mense op die aarde verkondig is” (1:6, 23), en later lees ons: “Maar die Here het my bygestaan en my krag gegee, sodat deur my die prediking tot sy volle reg kon kom en al die heidennasies dit kon hoor” (2 Tim 4:17). En skielik is dit duidelik waarom Paulus, en al die ander skrywers in die Nuwe Testament, kon verkondig dat die koms van Christus (in hulle tyd) naby was. Hulle was oortuig dat die uitspraak van Jesus deur hulle optrede in vervulling gegaan het: al die nasies (waarvan hulle geweet het) het reeds in hulle leeftyd die evangelie gehoor. En dit was ‘n teken dat Jesus reeds in die tyd van die Nuwe Testament enige oomblik kon kom. Ons kan nie aanvaar dat Jesus onder “al die nasies” iets anders bedoel het as wat die apostels daaronder verstaan het nie.

Gevolgtrekking

Die eindtyd of die laaste dae is dus nie ‘n tyd wat die apostels eers in die (verre) toekoms verwag het nie. Hulle verkondig dat Jesus in die laaste dae gebore is, dat sy opstan­ding die algemene opstan­ding ingelui het wat aan die einde sou plaasvind, dat die Heilige Gees in die laaste dae uitgestort is, dat die gemeente in die eindtyd leef, ja, in die laaste uur. Daarom verkondig hulle dat die Regter voor die deur staan, dat die tyd kort is, dat die einde naby is, dat Christus gou sal kom. Dit was ‘n troos vir die vervolgde gelowiges, en ‘n waarskuwing vir die ongelowiges.

 

• ‘n Vertraging van die wederkoms?

Dit is natuurlik ‘n dringen­de vraag waarom Christus dan nog nie gekom het nie. As sy koms al in die tyd van apostels naby was, as Hy toe al kon gekom het, wat van die 2 000 jaar wat intussen ver­loop het? Kan ons vandag nog met eerlikheid sê dat ons Hom spoedig verwag “op die wolke van die hemel”?

‘n Mens kan skaars ‘n definitiewe antwoord uit die Nuwe Tes­tament verwag. Die apostels het nie hierdie 2 000 jaar sedert die hemelvaart verwag nie. Hulle het in elk geval nie in hul verkondi­ging daarvoor voorsiening gemaak nie.

Daar is wel hier en daar ‘n opmerking wat ons kan help om self ‘n antwoord te soek. Baie belangrik is die een in 2 Petrus 3:8-9: “Een ding moet julle egter nie vergeet nie, geliefdes: vir die Here is een dag soos duisend jaar en duisend jaar soos een dag. Die Here stel nie die vervulling van sy beloftes uit nie, al dink party mense so. Nee, Hy is geduldig met julle, omdat Hy nie wil hê dat iemand verlore gaan nie: Hy wil hê dat almal hulle moet bekeer.”

Hierdie opmerkings is geskryf in ‘n situasie waar daar alreeds mense was wat gevra het waarom die Here nog nie gekom het nie. Die feit dat hulle alreeds teen die einde van die eerste eeu so ‘n vraag gevra het, toon hoe sterk die boodskap van die apostels oor die nabyheid van die wederkoms deurgekom het.

Die opmerkings gaan oor die berekening van tyd en oor God se diepste motiewe. Die berekening van tyd word prakties on­moontlik gemaak. Wat vir ons vreeslik lank lyk, kan vir God baie kort wees, en andersom. Duisend jaar en een enkele dag is twee absolute uiter­stes. Die berekening is uit! Om dit te probeer konkretiseer: dit kan vir die Here voel of die hemelvaart van Christus maar net eergister was (twee dae; dus 2 000 jaar). God beleef tyd anders as ons. En verder is sy diepste motief die bekering van mense. Dit beteken dat daar aan ons kant net dankbaarheid kan wees vir hierdie lang “vertraging”.

Intussen het ons sy belofte dat Christus weer sal kom. En ons het die algemene tekens wat voortdurend oor en oor in vervul­ling gaan om ons daaraan te herinner dat Hy enige oomblik weer kan kom. Die spesifieke tekens is reeds vervul, maar is self in ‘n sin ‘n staande herinnering dat Hy enige oomblik weer kan kom. Daar was al heelwat mense wat hulleself as die “Christus” voorgedoen het, en heelwat wat op die allerradikaalste manier die kerk vervolg het, wat telkens weer die boodskap bring dat die Here enige oomblik kan kom. Die verharding van die Jode, die anomalie dat die heidene met Israel se Messias sit, herinner ons ook aan sy koms. Volgens Romeine 11 sal hierdie verharding voortduur tot by die wederkoms.

Die feit dat Christus na 2 000 jaar nog nie weer gekom het nie, is inderdaad ‘n verleentheid. Maar ons laat dit gelowig in God se hande omdat ons nie toegang het tot die agtergrond hiervan nie. Intussen het ons ‘n getuienis wat meer mense kan oorreed om Hom te vertrou en in die vreugde te deel om sy kinders te wees.

Dit is terloops totaal buite die kwessie om 2 Petrus 3:8 se “een dag soos duisend jaar” te beskou as ‘n basis om die ouderdom van die aarde en die tyd van die wederkoms te bereken. Daar is die gedagte dat God die aarde in ses dae gemaak het en die sewende dag gerus het (*Skepping), en dat dit dan sou beteken dat die aarde net 6 000 jaar bestaan (een dag soos duisend jaar) voordat die wederkoms aanbreek met die sewende dag as die *Duisendjarige Vrederyk. Maar dis ‘n willekeurige interpretasie van hierdie teks wat in elk geval dan geen raad sal hê met die tweede deel – “en duisend jaar soos een dag” – nie.

 

Outeur: Prof Adrio König