There is a big difference between an eager man who wants to read a book and a tired man who wants a book to read –  G. K. Chesterton

Die geduldige mense van God in die wêreld

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Ek is die weg en die waarheid en die lewe (Johannes 14:6). Wat beteken dit as ek sê dat Jesus die weg is?

Ons gemeentes moet die beliggaming van Jesus Christus wees en is noodsaaklik vir God se werk in hierdie wêreld. Gemeentes is die primêre weg waardeeur Christus se volgelinge in hierdie wêreld moet werk. Kloostergemeenskappe beskou die uitdaging om  die weg van Christus te beliggaam ernstig op – op hulle besondere plekke. Om die lewe saam as gemeenskap te leef en nie die gemeente as ‘n weeklikse bymekaarkomplek vir individue te beskou nie, moet elke faset van die lewe –  huis, werk, aanbidding, ens –  ondersoek word om seker te maak dit voldoen aan die versoenende weg van Jesus Christus. Ons moet Jesus Christus saam op ‘n spesifieke plek beliggaam.

Om Jesus Christus te volg daag ons uit om aandag te gee aan God se versoeningswerk met sy hele skepping. Ons het ruimte in ons gemeentes nodig waar ons saam hierdie rigting kan bespreek en onderskei. Ons besluite moet aandag gee aan God se liefde vir en versoening met die hele skepping

Ons moet al Jesus Christus se onderrig ernstig opneem – selfs om jou ander wang te draai, jou vyand lief te hê, jou kledingstukke met ander te deel, ens. Oppas as ons eers begin rasionaliseer oor wat ons maar kan uitlaat. Ons moet ‘n diep kennis hê van wie Jesus was en wat Hy vir ons geleer het. Ons moet die Bybelverse oor versoening in ons gemeentes bespreek, sodat ons Jesus Christus beter kan ken.

Ons maak aanspraak daarop dat ons Jesus Christus volg, maar die manier waarop ons getuig van sy versoeningswerk lyk nie juis soos die manier wat Jesus Christus geleef het nie. Ons moet Jesus se weg volg al is dit ongemaklik – al lyk dit onmoontlik. Maar dan moet ons bely dat ons toegegee het aan die Westerse kultuur van ongeduld. Ons moet ons weer in ons plaaslike gemeentes aan God onderwerp. Daar moet ons leer om in sy weg te volg – met deernis en geduld.

Volgende keer begin ons kyk na die tweede beginsel van die stadige kerk: ekologie.

Every time the gospel has been proclaimed boldly and accurately in church history, there has been persecution. —RC Sproul

Leer geduld in die plaaslike gemeente

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Die plaaslike gemeente is die smeltkroes waarbinne ons gevorm word as die geduldige mense van God. Ons is met mekaar verenig in Jesus Christus. Soos ons volwasse word –  so volmaak en vlowasse soos Christus (Efesiërs 4:13) –  leer ons geduld deur te vergewe en met ander versoen te word. Ons toewyding aan ons geloofsgemeenskap is noodsaaklik as ons geduld wil leer en stabiliteit wil beoefen. Geduld kan ons bymekaar hou terwyl ander kragte dreig om ons uitmekaar te skeur.

Hierdie kragte van fragmentering kom dikwels na vore in:

• Die lyding van ander;
• Vervreemding as gevolg van ras, ouderdom, seksuele oriëntasie, ens;
• Vrese wat lei tot verdelende gedrag – soos skinder en die gryp van mag.

Ons leer geduld nie deur van hierdie probleme weg te hardloop nie, maar deur betrokke te raak en saam met diegene wat swaarkry, te loop. Dit is maklik om raad te gee en te oordeel as jou vriend se huwelik uitmekaar val; dit is ingewikkelder en veeleisend om saam met hulle te sit, te luister en stadig na genesing te werk.

Ons groei na geduld word elke keer wat ons ons uit die vrugbare grond van plaaslike gemeenskap ontwortel, afgestomp. Soos  ons geduld leer deur die uitoefening van deernis in die plaaslike gemeente, vloei dit na buite – ons word meer geduldig met ons bure, medewerkers, ander kerke, ens. Die belangrike is om net daar te wees – nie om te bombardeer met godsdienstig clichés nie.

Volgende keer kyk ons na die verbinding van ons doelwitte en middele.

There is a big difference between an eager man who wants to read a book and a tired man who wants a book to read –  G. K. Chesterton

Die geduldige mense van God

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Ek is die weg en die waarheid en die lewe (Johannes 14:6). Wat beteken dit as ek sê dat Jesus die weg is?

Ons gemeentes moet die beliggaming van Jesus Christus wees en is noodsaaklik vir God se werk in hierdie wêreld. Gemeentes is die primêre weg waardeeur Christus se volgelinge in hierdie wêreld moet werk. Kloostergemeenskappe beskou die uitdaging om  die weg van Christus te beliggaam ernstig op – op hulle besondere plekke. Om die lewe saam as gemeenskap te leef en nie die gemeente as ‘n weeklikse bymekaarkomplek vir individue te beskou nie, moet elke faset van die lewe –  huis, werk, aanbidding, ens –  ondersoek word om seker te maak dit voldoen aan die versoenende weg van Jesus Christus. Ons moet Jesus Christus saam op ‘n spesifieke plek beliggaam.

Om Jesus Christus te volg daag ons uit om aandag te gee aan God se versoeningswerk met sy hele skepping. Ons het ruimte in ons gemeentes nodig waar ons saam hierdie rigting kan bespreek en onderskei. Ons besluite moet aandag gee aan God se liefde vir en versoening met die hele skepping

Ons moet al Jesus Christus se onderrig ernstig opneem – selfs om jou ander wang te draai, jou vyand lief te hê, jou kledingstukke met ander te deel, ens. Oppas as ons eers begin rasionaliseer oor wat ons maar kan uitlaat. Ons moet ‘n diep kennis hê van wie Jesus was en wat Hy vir ons geleer het. Ons moet die Bybelverse oor versoening in ons gemeentes bespreek, sodat ons Jesus Christus beter kan ken.

Ons maak aanspraak daarop dat ons Jesus Christus volg, maar die manier waarop ons getuig van sy versoeningswerk lyk nie juis soos die manier wat Jesus Christus geleef het nie. Ons moet Jesus se weg volg al is dit ongemaklik – al lyk dit onmoontlik. Maar dan moet ons bely dat ons toegegee het aan die Westerse kultuur van ongeduld. Ons moet ons weer in ons plaaslike gemeentes aan God onderwerp. Daar moet ons leer om in sy weg te volg – met deernis en geduld.

Volgende keer begin ons kyk na die tweede beginsel van die stadige kerk: ekologie.

The religion which man craves after is one of sight and sense, and not of faith – J. C. Ryle

Is ons geduldig genoeg?

C. Christopher Smith en John Pattison het onlangs ‘n boek, Slow Church, geskryf wat besig is om baie aandag te geniet. Ek gaan ‘n aantal blogs aan hierdie boek spandeer.

Above all, trust in the slow work of God, our loving vine-dresser – Pierre Teilhard de Chardin

Spoed het ons samelewing onomkeerbaar hervorm – vinnige karre/kos/rekenaars … In 1989 word die Slow Food Manifesto vrygestel. Dit was ‘n reaksie teen die vinnige lewe en die homogeniserende effek van globalisering – die verlies aan natuurlike en kulturele diversiteit.

Ons leef in ‘n kultuur van spoed. Dit geld nie net vir die spoed van verandering nie. Vinnig beteken ek is besig, aggressief, analities, bekommerd, oppervlakkig, ongeduldig, aktief, ens. Stadig beteken ek is kalm, versigtig, stil, intuïtief – dit gaan oor die maak van ware en betekenisvolle verbindings met mense, kultuur, werk, kos en enigiets.

Wat het dit nou met die kerk te doen?  Die kerk is net so vatbaar vir die aantrekkingskrag van die vinnige lewe soos die res van die kultuur. Die sosioloog, George Ritzer, noem dit “McDonaldization.” Hierdie proses het vier dimensies: doeltreffendheid, voorspelbaarheid, kwantifiseerbare resultate en beheer. Hierdie dimensies kry ons vandag in feitlik elke aspek van ons kultuur – insluitend die kerk in die Weste. Baie gemeentes, veral dié gedryf deur gemeentegroei modelle,  is baie naby om die Christelike geloof as ‘n verbruikersartikel te verpak, te bemark en dit te verkoop. Diep, holistiese dissipelskap, wat elke aspek van ons lewens raak, word nie meer gekweek nie. Die geloofslewe word beperk tot die erediens op ‘n Sondagoggend (veilig en voorspelbaar) en ‘n persoonlike verhouding met Jesus Christus wat ek uit die privaatheid van my huis kan bestuur. Om Jesus te volg is nou verskraal tot ‘n geprivatiseerde geloof en nie meer ‘n lewenslange vakleerlingskap uitgevoer in die geloofsgemeenskap nie.

Die Christelike geloof in die Weste het kortpaaie aanvaar. As ons dit uit die oogpunt van doeltreffendheid – die kortste pad van ongered na gered, van ongelowig na gelowig – bekyk, kry ons indrukwekkende korttermyn resultate. Die kerk is besig. Maar watter langtermyn gevolge het hierdie benadering; hoe volhoubaar gaan hulle wees? Teiken bemarking, bekende (celebrity) leraars, verpakte aanbiddingsgeleenthede, gemeentegroeiformules toegepas sonder inagneming van die plaaslike konteks en programme en programme en programme wat almal wonderlike resultate in enkele maklike stappe belowe, is aan die orde van die dag.

Wat het ons alles prysgegee in ons najaag van die kultus van spoed. Ons moet onsself afvra: Wat beteken dit om ‘n geloofsgemeenskap te wees op ‘n sekere plek en op ‘n sekere tyd? Die Stadige Kerk is ‘n oproep om weer van ons interafhanklikheid bewus te word – ons en die skepping en ons en ander mense. Ons moet weer aandag aan die wêreld om ons gee en dit wat God besig is om daar te doen – ook in ons eie woonbuurt.

Die beginsels van hierdie beweging is:

• Etiek – verbind tot kwaliteit en nie net aan kwantiteit en doeltreffendheid nie. Die uitdaging is om die beliggaming van Jesus Christus in ‘n spesifieke plek te wees.
• Ekologie – ons oproep om Jesus Christus te volg moet binne God se sending van die versoening van alle dinge verstaan word. Ons moenie net aan wat ons doen aandag gee nie, maar ook aan hoe ons dit doen.
• Ekonomie – dit verwys na God se oorvloedige voorsiening vir God se versoeningswerk.

Alles goed en wel, maar is daar ‘n teologiese visie vir die stadige kerk? Daarna kyk ons volgende keer.