Geloofsvrae: Die oordeel – Adrio König

Die oordeel

Die eindoordeel, wanneer alle mense deur God geoordeel sal word, is ‘n nuwe gebeurtenis, en tog is dit ‘n bevestiging van wat reeds vooraf beslis is. Dit is nie so dat elke mens eers tot dan moet wag om uit te vind wat die beslissing oor sy of haar lewe sal wees nie. Uiteindelik lê die beslissing van ons ewige heil in ons verhouding met Jesus Christus in hierdie lewe. `Wie in Hom glo, word nie veroordeel nie; wie nie glo nie, is reeds veroordeel omdat hy nie in die enigste Seun van God glo nie’ (Joh 3:18). Gelowiges hoef dus nie in spanning te wag tot die oordeel om uit te vind of hulle vrygespreek word nie. Trouens dit is opvallend dat daar staan dat ongelowiges `alreeds veroordeel is,’ wat beteken dat die eindoordeel net ‘n openbare bevestiging sal wees van dit wat alreeds in hierdie lewe gebeur het tussen ‘n persoon en Jesus (Joh 3:36; 5:24; 1Joh 5:11-13). Dit kan egter alles nou nog weerspreek word, byvoorbeeld dat gelowiges kinders van God is en die ewige lewe het. Maar by die oordeel sal dit in die openbaar bevestig word.

Geloof of werke?

Dit lyk soms of daar verskil is oor die gronde waarop mense deur God aangeneem word. Is dit op grond van ons werke, of op grond van ons geloof in Christus? Soms lees ons dat ons deur geloof gered word, en dan lyk dit weer of ons op grond van ons dade geoordeel sal word (vergelyk die tekste in die vorige paragraaf met o.a. Mat 25:31ev; Joh 5:28-29; Rom 2:1-10; 2Kor 5:10). Daar is egter nie regtig ‘n spanning tussen geloof en werke in die NT nie. Volgens Jakobus bevestig die dade die egtheid van die geloof (2:14ev). Wie dus nie dade kan wys nie, kan nie op geloof en vryspraak aanspraak maak nie. Só ‘n geloof is dood.

Wat egter belangrik is, is die feit dat daar ‘n verskil is tussen wetswerke en geloofswerke. Dit sal in die oordeel om geloofswerke gaan as bevestiging van ons geloof, nie om wetswerke nie.

Twee oordele?

Deel van die dispensasionele en die Chiliastiese toekomsverwagting is die oortuiging dat daar eintlik twee verskillende oordele sal wees (netsoos twee wederkomste, en twee opstandings): die gelowiges voor die regterstoel van God (Rom 14:10), en die ongelowiges voor die groot wit troon van God (Open 20:11ev). Daar is egter heelwat getuienis dat die apostels net aan een oordeel gedink het waar alle mense sal verskyn (o.a. Mat 25:31ev; Joh 5:28,29; Rom 2:5ev; 2Tes 1:5ev). Dit is nie ‘n gesonde manier van uitleg om sulke kleiner verskille soos dié tussen `regterstoel’ en `groot wit troon’ te gebruik om ‘n teorie van twee totaal verskillende gebeurtenisse te fundeer nie.

Beloning?

Die vraag na loon by die oordeel kom ook dikwels na vore (Mat 5:12; Open 22:12). In 1Kor 3 is duidelik sprake van loon en skade by die oordeel (:12ev). Loon beteken nie saligheid, en skade nie verlorenheid nie. Iemand wat weens die swak gehalte van sy of haar goeie werke geen loon ontvang nie, beërf tog nog die saligheid (:15). Daar is dus ‘n meer en ‘n minder in die saligheid, maar daar is nie enige duidelikheid oor hoe ‘n mens jou dit moet voorstel nie, soos byvoorbeeld belangriker posisies of groter voorregte nie.

Twee verskillende bestemmings

Die eindoordeel lei tot twee eindbestemmings: saligheid of verlorenheid. Natuurlik is dit twee totaal verskillende bestemmings, maar daar is mense wat dit voorstel asof albei so ongeveer op dieselfde wyse uit God se hand voortkom: so asof dit vir Hom om ‘t ewe is of mense gered word en of hulle verlore gaan. Daar is selfs die siening dat God net sowel verheerlik word deur díe wat verlore gaan as deur dié wat gered word. Dié twee bestemmings staan egter in heeltemal verskillende verhoudings met die werk en die doel van God.

Om dit te beklemtoon, word die twee bestemmings glad nie eens in dieselfde hoofstuk in hierdie boek behandel nie. Met die ewige heil bereik God sy doel met ons, maar die hel staan in geen verband met sy skeppingsdoel nie behalwe as die totale mislukking daarvan. Dit kom baie mooi uit in die profetiese rede waarin Jesus aan dié wat die heil beërf, die koninkryk toesê wat van die skepping van die wêreld af vir hulle voorberei is, maar die verlorenes wegstuur na die ewige vuur wat vir die duiwel en sy engele voorberei is (Mat 25:34,41). Dit word voorgestel asof die Here nie voorsiening gemaak het vir mense wat verlore gaan nie, waarskynlik met die implikasie dat Hy dit nie verwag het nie – wat weer direk verband hou met die onbegryplikheid van die sonde en die opmerkings wat gemaak is oor die gedagte dat alle mense gered word.

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Die opstanding (en die tussentoestand) – Adrio König

Die opstanding (en die tussentoestand)

As Christus weer kom, sal Hy die dooies opwek. In ‘n sekere sin sal dit nie regtig ‘n nuwe gebeurtenis wees nie. Die eindopstanding het alreeds begin toe Hy opgestaan het, en moet net by sy koms voltooi word.

Dit is merkwaardig dat Paulus die hele evangelie afhanklik maak van die opstanding: `As die dooies nie opgewek word nie … is julle geloof waardeloos’ (1Kor 15:16-17).

Waarom sou die opstanding van die liggaam só belangrik wees? Na alles is die liggaam tog baie minder werd as die siel. En is dié nie in elk geval al klaar gered voor die persoon se dood nie?

Wat word van die siel?

Dit is ‘n misverstand. Ons moet baie mooi onderskei as ons wil begryp waarom die opstanding wesenlik is vir die evangelie. Sommige Griekse filosowe, en na hulle baie ander mense, was oortuig dat die mens uit twee dele bestaan: ‘n (minderbelangrike) liggaam en ‘n (uiters belangrike) siel. By die dood skei die twee, en die siel vaar op na die geesteswêreld, vry van die beperkinge van die liggaam. Dit is gesien as ‘n heerlike bevryding en verlossing. Daarom sal die Grieke na Paulus luister tot hy in sy preek by die opstanding van die liggaam kom, maar dan lag hulle hom uit (Hand 17:32ev). As die siel weer met die liggaam verenig moes word, sou dit presies die einde van die verlossing wees want die siel sou weer aan die beperkinge van die liggaam onderwerp word.

Baie Christene meen dat Paulus hierdie tweedeling van die mens aanvaar het, maar net die liggaam hoër waardeer het. Die liggaam sou dan nie só onbelangrik wees dat dit net ‘n beperking op die siel se bewegings plaas nie. Omdat God ook ons liggame geskep het, is hulle ook belangrik en moet uiteindelik in die verlossing deel.

Die mens staan op

Die probleem is egter dat die opstanding nie regtig in so ‘n geval die hele evangelie op die spel sou plaas nie. Dit sou dan net baie jammer gewees het as daar nie naas die redding van die siel, ook ‘n opstanding van die liggaam sou wees nie.

Paulus bedoel egter onder die opstanding van die liggaam iets anders. Hy bedoel nie net ‘n deel van die mens nie, maar die mens as sodanig. Die opstanding van die liggaam is die opstanding van die mens. Dit is waarom die hele evangelie met die opstanding op die spel is. Sonder die opstanding is die mens verlore, uitgelewer aan die mag van die dood. Die Bybel ken glad nie ‘n tweedeling of driedeling van die mens nie. Die mens is ‘n eenheid wat sterf en opstaan (38.1 en 38.2).

En na die dood?

Natuurlik kom die vraag na die tussentoestand dan na vore. Wat gebeur dan na ons dood?

Dit is opvallend dat Paulus hierdie vraag beantwoord met ‘n verwysing na die wederkoms van Christus, nie met ‘n verduideliking van presies wat met die mens by die dood gebeur nie (1Tes 4:13ev). Die gelowiges wat sterf, sal niks mis nie omdat Christus se koms naby is en Hy hulle sal opwek uit die dood.

Die tussentoestand het eintlik eers agterna ‘n probleem geword toe Christus nie so gou gekom het as wat die vroeë Christene gedink het nie. In die lig van Christus se oorwinning oor die dood, sou ons egter tog die volgende kon sê. As gelowiges is ons in Christus ingelyf en deel dus in sy oorwinning oor die dood. Ons eie dood kan nie hierdie aandeel in sy verheerlikte lewe bedreig nie. Daarom kan die dood ons nie van Hom skei nie (Rom 8:38ev). Ook vir die tussentoestand moet ons dus na Christus kyk, nie na onsself nie. Dit is nie moontlik om na onsself te kyk (siel, liggaam, gees ens) en dan te begryp hoe ons, selfs as ons sterf, nog in sy gemeenskap kan bly nie. Daar is nie in ons iets wat sterker is as die dood nie. Die leer van die onsterflikheid van die siel kom nie in die Bybel voor nie.

Maar wel die leer van ons vereniging met Christus deur die doop en die geloof (77.3, 77.5 en 79.2). Hierdie band kan nie gebreek word nie, ook nie deur die dood nie. Dít is ons hoop in die tussentoestand.

Wat word van ons liggaam?

En die opstandingsliggaam? Nogeens: ons liggaam is onsself vanuit ‘n bepaalde hoek bekyk. Paulus vra twee vrae: `Hoe word die dooies opgewek? Watter soort liggaam sal hulle hê?’ (1Kor 15:35) Dit is ‘n herhaling van dieselfde vraag. Ons liggame is onsself. In beide vrae vra hy dus net hoe gaan ons lyk as ons opstaan.

Die beelde wat Paulus gebruik, sê op ‘n kenmerkende wyse dat ons nie weet nie, want apokaliptiese beelde is vae aanduidings wat nie presiese informasie gee nie. Hy gebruik die beeld van saad. ‘n Mens kan nie uit ‘n koringkorrel aflei hoe die koringplant gaan lyk nie. Verder vergelyk hy ons huidige lewe met ons toekomstige lewe as verganklik – onverganklik, gering – verheerlik, swak – sterk (1Kor 15:37ev; 42ev). Natuurlik sê dit baie, maar geen presiese beeld van hoe ons sal lyk nie, eenvoudig omdat ons nie in ons ervaring iets het wat dit presies kan uitdruk nie. Ons het natuurlik die getuienis oor Christus se verskyninge, maar dié herinner ons juis dat Hy wel herkenbaar was maar tog ook heeltemal anders as voor sy kruisiging.

Ons moet nie in terme van fisiese kontinuïteit oor ons toekomstige lewe dink nie. Die molekules waaruit ons nou bestaan, sal nie bewaar word en weer deel van ons uitmaak by die opstanding nie. Alle molekules wat in ons is, was alreeds in ander wesens. As ons probeer dink aan presies wat opgewek sal word en wat die identiteit sal wees tussen wat ons nou is en wat ons sal wees, lyk dit my die beste om aan ons geskiedenis te dink. Ons sal weet wie ons was.

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Die Wederkoms van Christus Adrio König

Die wederkoms van Christus

Daar is vier gebeurtenisse waarna die gelowiges met `brandende harte’ moet uitsien:

• die wederkoms van Christus,
• wanneer Hy die dooies sal opwek,
• alle mense sal oordeel, en
• die aarde sal nuut maak of ons die ewige lewe sal gee.

Hierdie vier gebeurtenisse is die kern van ons toekomsverwagting. Dit is die enigste profesieë waarop ons nog wag, wat nog nie vervul is nie.

Nie voorspelbaar nie

Nie een van die vier gebeurtenisse waarop ons nog wag, is regtig voorstelbaar nie. Dit is nie die soort gebeurtenisse wat ons al beleef het of waarvoor ons geskikte begrippe het nie. Dit is uit en uit apokaliptiese, `bonatuurlike’ gebeurtenisse. As profesieë normaalweg anders en veral baie ryker vervul word as wat ‘n mens uit ‘n letterlike interpretasie kan aflei, hoeveel te meer die beelde wat vir die apokaliptiese profesieë gebruik word. Daarom moet Christene baie nederig wees en erken dat ons gebeurtenisse verwag wat ons ons nie goed kan voorstel nie. Ons het stippellyne waarmee ons ‘n sekere rigting kan aandui, niks meer nie.

Die wederkoms van Christus is nie voorspelbaar nie. Die beelde wat in die NT gebruik word, is nie maklik toepasbaar op ons moderne wêreldbeeld van ‘n ronde aarde met geen `onder’ of `bo’ in die ruimte nie. Allerlei pogings om byvoorbeeld moderne tegnologie in te span (soos die TV) om Christus se sigbaarheid oor die hele aarde voor te stel, is verleentheidsoplossings.

Wat ons wel kan aflei uit die Bybelse profesieë is dat daar ‘n dramatiese verandering sal kom waardeur Christus in ‘n nuwe en meer direkte verhouding tot die wêreld sal staan. Dit is ook sondermeer duidelik dat daar so ‘n wending nodig is voordat die doel van God in elke vorm met die wêreld bereik kan word, nie net vir en in ons nie, maar ook met ons en die wêreld.

Wat ons wel kan probeer, is om ‘n paar van die stippellyne oor die koms van Christus te probeer volg. ‘n Mens sou kon sê dat Hy sigbaar, skielik, kosmies en in heerlikheid sal kom.

Stippellyne vir sy koms

(1) Christus se koms sal sigbaar wees. Daarvoor is daar sterk getuienis (Mat 24:30; Hand 1:11; 1Joh 3:2; Open 1:7). Daar is Christene wat praat van ‘n onsigbare wederkoms, maar dit skep allerlei probleme.

1. Die Jehovagetuies het ‘n hele aantal kere voorspel dat Hy op ‘n bepaalde datum sou kom. Aanvanklik het hulle elke keer deur nuwe berekenings die datum vorentoe geskuif, maar toe dit later nie meer geloofwaardig was nie, het hulle aangekondig dat Hy wel gekom het – in 1914 – maar dat dit ‘n onsigbare koms was. Dit maak egter nie veel sin nie, want sedert sy hemelvaart is Hy nog altyd deur die Gees (onsigbaar) by ons.
2. `Daar is ook die beskouing dat Hy eintlik twee wederkomste sal hê: tydens die sg. wegraping sal Hy onsigbaar kom en al die kinders van God wegneem, en dan sal Hy veel later eers sigbaar kom om die ongelowiges te oordeel.

Die wegraping word gebou op tekste soos Mat 24:40; Luk 17:34; Joh 14:3; 1Tes 4:15-17; Heb 9:28; en die tweede wederkoms op Mat 24:30; Luk 17:24; 1Tes 3:13; 2Tes 2:7-8; Open 1:7.

Die gronde vir die wegraping is egter baie onseker. In Mat 24 en Luk 17 sou die sigbare wederkoms dan eerste beskryf word, en die onsigbare wegraping eers daarna – wat tog ongerymd is. Trouens in werklikheid word in elk van hierdie hoofstukke net een saak beskryf: die wederkoms. Daarom eindig die gedeelte (Mat 24:42-44) met dieselfde gedagte as waarmee dit begin (:36). Ook die spesifieke uitsprake wat die wegraping sou beskryf, geld heeltemal sinvol vir die (sigbare) wederkoms. Dat sommige saamgeneem en ander agtergelaat word (:40-41), pas goed in by die gedagte dat Hy by sy koms sy engele sal stuur `om sy uitverkorenes bymekaar te maak’ (:31).

Dit is ook duidelik dat Jesus veronderstel dat die dissipels tydens sy wederkoms nog op die aarde sal wees en dus nie vooraf deur die wegraping weggevoer nie. In Lk 21:28 sê Hy vir die dissipels om bemoedig te word deur die tekens wat sy sigbare wederkoms sal vergesél (:25-27).

Uit 1Tes 3:13 en 4:13ev word ook twee wederkomste afgelei: een `vir sy heiliges’ en een `saam met sy heiliges,’ maar daar is dikwels kleiner verskille in woordgebruik sonder dat dit verskillende gebeurtenisse aandui. As ‘n mens vir elke klein verskil in woorde ‘n aparte koms wil aanvaar, sal ‘n mens eindig met ‘n hele paar wederkomste.

1. Christus sal ook skielik kom. Dat sy koms naby is, trouens dat sy koms al in die dae van die NT naby was, is reeds verduidelik. Maar dat Hy skielik sal kom, het ‘n ander betekenis. Dit sal nie ‘n geleidelike proses wees sodat ‘n mens dit kan waarneem en dan begin om jou daarop voor te berei nie. Die twee geliefde beelde vir sy koms, is die weerlig en die dief (Mat 24:27, 43; Luk 12:39ev; 1Tes 5:2; 2Pet 3:10; Open 3:1-3). Wat beide so gevaarlik maak, is dat ‘n mens nie weet wanneer hulle kom nie. Juis daarom is ‘n mens net veilig as jy elke oomblik vir hulle voorbereid is. En dit is ook die boodskap van die tekens van die tye, nie: bereken (selfs nie so ongeveer) wanneer Hy sal kom nie, maar: `Julle moet altyd gereed wees want die Seun van die mens kom op ‘n uur dat julle dit nie verwag nie’ (Mat 24:44).

1. Christus se koms sal kosmiese afmetings aanneem. Dit gaan nie net om individuele mense nie, maar om die totale skepping van God. Die beelde waarmee Christus se koms in die NT geteken word, het ongelooflike afmetings. Mat 24:29 teken ‘n kosmiese katastrofe van ongekende afmetings, en so ook 2Pet 3:10-12.

Natuurlik is dit apokaliptiese taal om iets te probeer sê waarvoor ons nie regtig begrippe het nie. Ons kan dus nie maak asof dit vooruitgeskrewe geskiedenis is wat ons net mooi agtermekaar moet sit en dan presies weet wat sal gebeur nie. Die blote feit dat die Bybelskrywers apokaliptiese taal gebruik, beteken dat dit alles onvoorstelbaar sal wees. En die beelde wat hulle gebruik, beklemtoon die feit dat dit die hele skepping is wat geraak gaan word. Die aarde (as simbool van die totale werklikheid) is altyd betrokke by die werk van God. Hy het die aarde geskep, die aarde is op een of ander manier deur die sonde getref, en die aarde sug saam met die kinders van God in afwagting van die groot dag (Rom 8:20ev). Daarom sal die aarde ook geoordeel (2Pet 3) en gereinig en vernuwe word (Open 21-22). Dit beteken dat die evangelie nie net ons geestelike lewe of die `ewige dinge’ raak nie, maar die totale werklikheid. Dit sal duideliker word as die opstanding bespreek word.

Christus se koms sal ook in heerlikheid wees. Sy oorweldigende verskyning sal alle teenspraak en weerstand verbreek. Sy eerste koms was in vernedering. Hy is verwerp en verag, gespot en met die opperste duiwel vergelyk. In die tussentyd kon mense die werk van sy Gees ontken en minag. Maar sy wederkoms sal in heerlikheid wees, só dat weerstand nie meer moontlik sal wees nie, dat elke knie voor Hom sal buig en elke tong sal bely: `Jesus Christus is die Here,’ tot eer van sy Vader (Fil 2:10ev).

Christus se koms sal ‘n onthulling én ‘n vervulling wees.

1. Onthulling: Hy sal dinge onthul of bekend maak, dinge wat reeds waar is maar nog weerspreek kan word. Hy sal onthul dat ons sy kinders is (Rom 8:23), iets waarvan ons nou getuig, maar nog nie kan bewys nie. Hy sal ook onthul wat ons lankal in Hom was al het dit weens ons sonde nooit volkome in ons lewe na vore gekom nie.

Vervulling: Maar sy koms sal ook vervulling (nuwe dinge) bring. Daar is dinge wat nog nie gebeur het nie: die opstanding uit die dood, die reiniging en vernuwing van die aarde. Naas sy koms is dit die dinge waarop ons wag.

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Die toekoms van die Jode – Adrio König

Die toekoms van die Jode

Een van die heel bekendste tekens van die tye is die Jode. Baie Christene glo dat die Jode na Palestina moet terugkeer voor die Here weer kom, en daarom was die stigting van die staat Israel in 1948 vir hulle ‘n sterk getuienis dat die wederkoms van Christus naby moet wees. Dit sou dan natuurlik beteken dat ons hiermee inderdaad een teken het wat tot op daardie datum nog nie vervul is nie sodat die Here in elk geval nie voor 1948 kon gekom het nie.

Maar ‘n mens besef natuurlik dat dit ons voor ernstige probleme stel. As dit waar was, dan beteken dit dat die hele NT verkeerd was met die dringende boodskap aan die vroeë Christene dat die Here enige oomblik kon kom, trouens dat sou beteken dat die kerk dié boodskap van die NT nooit voor 1948 met reg sou kon verkondig het nie.

Oor die toekoms van die Jode lees ons nie baie in die NT nie. Die belangrikste deel is Romeine 11 (as deel van 9-11). Daar lees ons nie van dinge wat die apostel verwag vir die verre toekoms van die Jode nie, maar dinge waarby hyself in bewoënheid betrokke was. God het hom as apostel vir die heidene aangestel, maar hy gebruik hierdie geleentheid om sy eie mense (die Jode) jaloers te maak en te red (:14). Deur die Jode se verharding het die evangelie na die heidene gegaan, maar as hulle nie in hul ongeloof volhard nie, sal hulle weer aangeneem word (:23). Trouens dit sal veel makliker wees om hulle terug te ent op hulle eie olyfstomp as vir die heidene wat van ‘n wilde olyfboom af kom (:24). Die verharding het net oor ‘n deel van Israel gekom. Dit sal voortduur `totdat die volle getal uit die heidennasies ingegaan het’ en dan sal Christus kom. Die Jode se verharding tot by die wederkoms van Christus beteken nie dat niemand van die Jode gered sal word nie. Dié wat deur die gelowige heidene jaloers gemaak word, sal saam met die gelowige heidene inkom, `en op hierdie manier sal die hele Israel gered word’ (:25,26).

Wie is die “hele israel”?

Dit help as ‘n mens weet wie `die hele Israel’ is. Onthou dat die kerk die voortsetting van Israel is . In die NT bestaan `Israel’ dus uit gelowige heidene én gelowige Jode. Volgens Paulus word `die hele Israel’ gered as beide heidene en Jode ingekom het, en dit geskied terwyl die verharding `oor ‘n deel van Israel’ (die Jode) voortduur. Dit is ‘n proses wat onafgebroke voortgaan tot die Here weer kom. Die voortgaande verharding van die Jode, en die feit dat heidene én Jode gelyktydig gered word, is dus die teken dat die Here enige oomblik kan kom.

Daar is ‘n paar ander uitsprake in die NT (Mat 10:23; 19:28; 23:39; Luk 21:24; Hand 3:19-20) wat bevestig dat die deur nog oopstaan vir die Jode, dat hulle Jesus as Messias moet aanvaar om gered te word. Daar is nie sprake van ‘n buitengewone toekoms waarin hulle as volk ‘n rol sal speel nie, eenvoudig omdat die kerk (dus alle gelowige Jode en heidene saam) nou Israel, die volk van God is. Dit beteken ook dat die beloftes aan Israel in die OT vir Israel in sy nuwe gestalte geld – die kerk. Netsoos Rom 11:25 sê ook Lukas niks verder oor wat sal gebeur nadat `die tyd van die nasies’ verby is nie omdat Christus dan kom. Daar is geen aanduiding van ‘n nuwe tyd vir die ou Jerusalem nie, eenvoudig omdat die NT net weet van die tyd van die nuwe Jerusalem (Open 21-22).

En die vyeboom?

Heelwat Christene gebruik Jesus se verwysing na die vyeboom as getuienis dat daar in die NT ‘n afsonderlike toekoms vir die Jode voorsien word (Mat 24:32ev). Die argument is dat die vyeboom ‘n verwysing na die Jode is en dat die nuwe blare hulle terugkeer na Jerusalem is. Dit kan egter nie werk nie omdat Luk 21:29 ook verwys na `al die ander bome’ sodat dit dan sou moes beteken dat al die ander volke na hul oorspronklike woonplek sou moes teruggaan! In hierdie uitspraak van Jesus het die vyeboom dus nie op die Jode betrekking nie. Dit is ‘n beeld wat sê dat as die tekens plaasvind waarna Jesus verwys het (Mat 24:15-31), dit ‘n aanduiding is dat sy koms naby is.

Daar is dus nie enige gronde in die NT om aan te neem dat daar ‘n spesiale, aparte toekoms vir die Jode is nie. Die Jode se terugkeer na Palestina was nie die vervulling van ‘n profesie nie, wat ook daaruit blyk dat daar nie by hulle die bekering was wat die Here in die OT van sy volk verwag het voordat Hy hulle lot verander nie.

Die deur staan oop …

Het die Jode dan ‘n toekoms? Inderdaad, want God se roeping staan vas (Rom 11:29). Die deur staan oop vir hulle. As hulle Jesus as Messias aanvaar, word hulle deel van Israel in sy nuwe gestalte van gelowige Jode en heidene saam. Dit is waarvoor Paulus gewerk het, en dit is waarvoor die Christelike kerk moet werk.

‘n Mens sou aan nog meer van die tekens van die tye aandag kon gee soos die groot verdrukking, maar hierdie tekens is almal staande oproepe en waarskuwings dat die einde op hande is, dat die Here enige oomblik weer kan kom. Juis daarom is daar ook nie net een groot verdrukking wat nog moet plaasvind nie. Dit sou onmiddellik weer beteken dat die Here nog nie regtig vandag of môre kan kom nie omdat die verdrukking eers moet plaasvind. Soos die Antichris telkens in ‘n verskeidenheid van persone en instansies verskyn het, was daar alreeds talle voorbeelde van die groot verdrukking, sodat Christus al voor die einde van die eerste eeu kon gekom het omdat alle tekens toe alreeds in vervulling gegaan het, en sedertdien net oor en oor vervul is en nog altyd vervul word, as ‘n staande oproep aan alle mense om gereed te wees. `Om dieselfde rede moet julle altyd gereed wees, want die Seun van die mens kom op ‘n uur dat julle dit nie verwag nie’ (Mat 24:44).

Skrywer: Prof Adrio König