Van kliek na gemeenskap

The good news of Jesus Christ is intended to transform a person’s life –  Douglas Moo

Van kliek na gemeenskap

Ons ken almal daardie cooler than thou groepies in ons gemeentes. Almal in die kerk wil deel van daardie groepie wees; almal buite die kerk blameer daardie groepie as die oorsaak dat hulle uit die gemeente is. Vroeg in ons lewe word ons bewus van klieks. Antieke klieks sluit groepe soos Fariseërs, Sadduseërs en Helleniste  in – hulle veroordeel almal en geniet net mekaar se geselskap. Ons weet hoe wreed kinders kan wees, maar ons vergeet dat kerkleiers en lidmate net so eng kan wees.

 

Een van die fundamentele bates van die kerk is juis die vermoë om ‘n ander individue te bedien. Nie almal is geroep om ‘n leermeester of profeet te wees nie, maar almal is geroep om te dien en ander te bedien. Ons word daaraan in 1 Petrus 2:9 herinner: Julle, daarenteen, is ‘n uitverkore volk, ‘n koninklike priesterdom, ‘n nasie wat vir God afgesonder is, die eiendomsvolk van God, die volk wat die verlossingsdade moet verkondig van Hom wat julle uit die duisternis geroep het na sy wonderbare lig.

Die probleem met kleingroepe in die kerk is dat hulle bang is om na nuwe mense uit te reik. Ons hou daarvan om in ons veilige, vriendelike reddingsboot te sit. Maar die reddingsboot is nie net vir ons nie, maar vir almal wat een nodig het. Ons is dikwels onwillig om ander op ons reddingsboot toe te laat, want dit mag inbreuk doen op ons klein gemeenskappie.

Ons kan nie net in ons reddingsbootjies sit nie. Ons het ‘n beter plan nodig. Kyk na Jesus se dissipels. Jare lank geniet hulle mekaar se vriendskap, maar hulle los dit en versprei tot op die verste uithoeke van die wêreld. Natuurlik mag dit ‘n risiko wees; natuurlik mag ons soms eensaam wees – maar dit is ons roeping. Daarom: bring vriende na jou kleingroepie, nooi vreemdelinge uit wat God op jou pad plaas.

Ons moet glo dat God ons sal help om vorentoe te beweeg na ‘n gemeenskap bestaande uit mense wat vroeër nie daar welkom was nie. Dit is Jesus se model. Dit is ons roeping.



Die alleen-Christen

Die alleen-Christen

‘n Ander onlangse studie het bevind dat mense wat hulleself as geestelik maar nie godsdienstig identifiseer – nie gebind deur gereelde godsdienstige rituele nie – meer geneig is tot geestesongesteldhede. Om alleen die pad te probeer loop is moeilik. Alleen-Christenskap beteken vryheid, maar is dikwels futiel.

Hoekom wil ons dit alleen doen? Ander het tog vantevore dieselfde pad geloop; ander kan perspektief bring en raad gee en bemoedig en selfs teregwys, alleen-Christene het nie hierdie voordele nie. Geestelik gesproke is ons soos ‘n man wat rondry – verlore, maar te trots om aanwysings te vra. Ons trots maak dit dikwels onmoontlik vir ons om ons dringende behoeftes raak te sien.

Natuurlik beteken dit nie dat alle godsdienste en tradisies goed is nie Maar dit is belangrik om ‘n geestelike huis waar jy tuis voel, te kry – waar jy kan ontwikkel en groei.

Koinonia: ‘n Gesamentlike lewe

The Fountain and the Furnace

Koinonia: ‘n Gesamentlike lewe

Hom wat ons gesien en gehoor het, verkondig ons aan julle, sodat julle aan ons gemeenskap deel kan hê. En die gemeenskap waaraan ons deel het, is dié met die Vader en met sy Seun, Jesus Christus (1 Johannes 1:3).

 

Die woord gemeenskap word vir ‘n verskeidenheid sake gebruik – ‘n groep mense wat iets in gemeen het (die landbou/akademiese/Duitse gemeenskap). In ons moderne wêreld is daar ‘n neiging tot ‘n individualistiese benadering tot die Christelike lewe – ons glo dat godsdiens ‘n private aangeleentheid is. Maar wat is die Bybelse gemeenskap waarvan ons so dikwels in die Bybel lees?

 

Koinonia word met verskillende woorde in die Nuwe Testament vertaal. Die algemeenste is gemeenskap. Maar vandag beteken dit vir ons dikwels niks meer as ‘n Christelike sosiale aktiwiteit nie. Maar dit is nie die betekenis wat ons in die Nuwe Testament kry nie. Hulle het hulle heelhartig toegelê op die leer van die apostels en die onderlinge verbondenheid (OAV = gemeenskap), die gemeenskaplike maaltyd en die gebede (Handelinge 2:41). Die leer van die apostels en gebede verstaan ons, maar waarom toelê op gemeenskap? In Handelinge 2:41 en 1 Johannes 1:3 beteken dit dat ons ‘n “gemeenskaplike lewe deel.” Hierdie gemeenskap deel ons met die Vader en die Seun. Gemeenskap is dus ‘n verhouding en nie ‘n aktiwiteit nie.

 

Die vroeë Christene is deel van hierdie verhouding as gevolg van hulle geloof in Jesus Christus – nie omdat hulle by ‘n organisasie aangesluit het nie. Hulle besef ook dat hierdie gemeenskap met God hulle logies ook in gemeenskap met mekaar gebring het. Deur hulle eenheid met Christus word hulle ‘n geestelike, organiese gemeenskap – lewende stene ingebou in ‘n geestelike huis (1 Petrus 2:5). Die feit dat ons gesamentlike doelwitte het, maak nie van ons ‘n gemeenskap nie; die feit dat ons ‘n gemeenskaplike lewe in Christus deel, maak van ons ‘n gemeenskap. Bybelse gemeenskap is om ‘n gemeenskaplike lewe in Christus te deel.

 

 ‘n Geestelike gemeenskap kom tot stand om God te verheerlik. God word verheerlik as gelowiges meer soos Christus word en as ongelowiges in God se koninkryk ingebring word. Bybelse gemeenskap sluit dus in die idee van ‘n aktiewe vennootskap vir die bevordering van die evangelie en die opbou van gelowiges.