Never confuse motion with action. -Benjamin Franklin (1706-1790)

Jou gemeente se grondgebied mag groter wees as wat jy dink

As jong predikant in die 18de eeu het John Wesley probleme met die Anglikaanse kerk  gehad. Hy het oor gemeentegrense gepreek – ‘n ander predikant se grondgebied betree. Wesley se antwoord op die aantygings: “Die wêreld is my gemeente.” Wesley het nie grense vir sy bediening getrek nie. Al wat hy sien, is ‘n wêreld vol geleenthede.

 Ons is dikwels so bekommerd oor dispute oor die grense tussen gemeentes. Moet ons nie eerder bekommerd wees oor die grense wat kerkleiers op hulle lidmate plaas nie? Die wêreld is die gemeente se grense.

Jesus sê dit self: Gaan dan na al die nasies toe en maak die mense my dissipels (Matteus 28:19). Hy sê ook: Aan My is alle mag gegee in die hemel en op die aarde (Matteus 28:18). Wat het ons hier? ‘n Opdrag + hulpbronne = die wêreld is my gemeente.

 Hoekom stel gemeeteleiers sulke lae verwagtings? Hoekom lag leiers oor die idee dat die kerk die wêreld kan verander? Miskien is dit omdat die gemeente nie groot fasiliteite of ‘n groot bankbalans het nie. Miskien glo hulle hulle het nie die leiers vir so ‘n groot taak nie. Al hierdie sogenaamde beperkings ontken die mag van God om alles te voorsien wat nodig is. Of Christus het al die mag of Hy het nie. As Hy al die mag het, kan en wil Hy voorsien wat die gemeente nodig het.

 As leiers dink die dissipels in die gemeente is vir hulle gegee om groter fasiliteite te bou, het hulle die kat aan die stert beet. God het reeds geboue in jou gemeenskap gegee – skoolsale, gemeenskapsentra en huise vir kleingroepbyeenkomste. Miskien is die mense wat die gemeente inperk die leiers. God het reeds die hulpbronne gegee vir ons bediening – openbare geboue word buiteposte vir bediening. Wesley is reg: Die wêreld is my gemeente.

Song and music must speak to the human heart in the fullness of worship in a way that impels you to worship – Abraham Kuyper

Is die gemeente vir almal?

Vra vir gemeenteleiers wie hulle probeer bereik. In die meerderheid van gevalle is die antwoord: Almal. Klink goed – die evangelie is immers vir almal. Maar is dit so? Hoe gouer jy die idee los dat jou gemeente vir almal is, hoe meer doeltreffend sal jy as gemeente wees. Jy bereik tans ‘n segment van die bevolking. Daar is geen gemeente wat almal bereik nie.

Die mense wat ‘n gemeente bereik, is gewoonlik ‘n spesifieke demografiese groep. Jou gemeente het ‘n styl en kultuur wat sekere groepe aantrek.

In die Westerse kultuur selekteer mense op grond van wat die organisasie kan aanbied. Jou kultuur en strategie dien as filter: jou musiek gaan sekere mense trek en ander afstoot; die preekstyl en inhoud verbind beter met sekere mense as met ander; jou leierskapstyl, plasing en gebou doen presies dieselfde. Net so belangrik is dat die mense wat reeds lidmate in die gemeente is, ander mense trek wat baie soos hulleself is.

Dit beteken nie dit is reg nie, maar dit is soos dit is. Te veel kerkleiers spandeer baie van hulle tyd om teen hierdie werklikhede te baklei. Daar is tog tye om te baklei. ‘n Gemeente sonder enige kulturele diversiteit; ‘n gemeente met net ryk mense; ‘n gemeente met net lidmate van ‘n sekere ouderdom, moet alle kerkleiers bekommerd maak en hulle moet alles in hulle vermoë doen om dit te verander. Dit beteken nog nie dat jy almal gaan bereik nie.

Die basiese reël: Die gemeente moet vir almal oop wees, maar aanvaar dat jy sekere mense beter as ander gaan bereik. Aanvaar dit. Onthou elke gemeente is net deel van die liggaam van Christus – jy moet jou deel bydra, maar moenie probeer om alle dinge vir alle mense te wees nie.

Is die gemeente vir almal of is die evangelie vir almal en die gemeente vervul ‘n rol daarin?

“You have it easily in your power to increase the sum total of this world’s happiness now. How? By giving a few words of sincere appreciation to someone who is lonely or discouraged. Perhaps you will forget tomorrow the kind words you say today, but the recipient may cherish them over a lifetime.” ~Dale Carnegie

Postmortem van ‘n gemeente wat dood is

Gemeentes klou vas aan die lewe. Hulle kan vir baie jare terminaal wees voordat hulle finaal die deure toemaak. Ons lees gereeld van gemeentes wat toemaak of saamsmelt. As ons nou ‘n postmortem op hulle sou doen, wat verwag ons om te kry?

• Die gemeente weier om soos die gemeenskap te wees. Hiermee bedoel ek dat ons dikwels verskuiwings in ‘n gemeenskap kry – mense trek weg uit die buurt; ‘n welvarende gemeenskap word al hoe armer. Dikwels wil so ‘n gemeente nie uitreik na hierdie nuwe intrekkers nie. Die gemeente word ‘n eiland van middelklas lidmate in ‘n see van arm mense.
• Die gemeente het geen bedienings wat op die gemeenskap gefokus het, gehad nie. Daar word geen poging aangewend om die gemeenskap te bereik nie.
• Lidmate fokus op gedenktekens. In sulke gemeentes is die gedenktekens stoele, tafels, kamers, ens. Hierdie gedenktekens word ‘n obsessie by die lidmate. Hulle lê meer en meer klem op die verlede.
• Die persentasie van die begroting vir die behoeftes van lidmate neem progressief toe.
• Evangelisasie word nie beklemtoon nie. Sodra die kerk die passie verloor om ongelowiges te bereik, is hy aan die doodgaan.
• Lidmate stry meer en meer oor wat hulle wil hê. Die fokus na binne lei tot meer argumente en die argumente word al hoe meer bitsig.
• Leraars bly al hoe korter. Hulle verlaat die gemeente omdat hulle ontmoedig is.
• Die kerk bid selde saam. As hulle bid word die gebede beperk tot lidmate, hulle familie en vriende en hulle fisiese behoeftes.
• Die gemeente het geen duidelikheid oor waarom hulle daar is nie – geen visie of missie of doel nie.
• Die lidmate aanbid ‘n ander tydperk.  Almal kyk terug na ‘n tydperk toe die gemeente nog lewenskragtig was – hulle verafgood amper daardie tyd. Hulle toekomsverwagting is om na die verlede terug te keer.
• Die fasiliteite gaan agteruit. Dit is dikwels nie ‘n finansiële saak nie – die lidmate sien net nie die agteruitgang raak nie.

‘n Mistroostige verhaal, maar ‘n verhaal waaruit ons iets moet leer. Baie gemeentes se lewensverwagting is maar kort. Die vraag is: kan gemeentes hierdie neiging omkeer?

In everyone’s life, at some time, our inner fire goes out. It is then burst into flame by an encounter with another human being. We should all be thankful for those people who rekindle the inner spirit. -Albert Schweitzer, filosoof, geneesheer, musikus en Nobel-pryswenner (1875-1965)

Hou hom uit jou gemeente!

Jy moet alles in jou vermoë doen om hierdie persoon uit die gemeente te hou. Hy sal meer doen om jou gemeente se fokus na binne te hou – om seker te maak die gemeente is ondoeltreffend. As gevolg van hierdie persoon word behoeftes in die gemeenskap nie hanteer nie.

Hy maak verskonings, veroorsaak konflik, vra onnodige vrae en lewer onnodige kritiek. Hy sal ook maak dat ander mense in die gemeente nie vir God kan dien, hulle gawes gebruik, God kan aanbid deur te gee en groei in hulle verhouding met Christus nie.

Wat is sy naam? IEMAND ANDERS.

• Ek het gedink iemand anders gaan dit doen.
• Hoekom het iemand anders nie daaraan gedink nie
• Ek kan nie, maar ek is seker iemand anders sal daar wees.
• Ek hoef nie te gaan nie, want iemand anders sal my deel doen

Stem iemand anders uit die gemeente by die volgende kerkraadsvergadering. Onthou: iemand anders is vir altyd weg. Iemand anders = Niemand = nie wat God deur die liggaam van Christus in jou gemeenskap wil doen nie.