Jesus: God of mens – Francois Malan

Japie vra:

Was Jesus Mens of God vir die tyd wat Hy op aarde was. Baie dankie

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Jesus was mens en God tydens sy aardse bediening, en daarna in die hemel.

Jesus is ware mens en ware God – dit word duidelik in die Skrif geleer:

Rom.8:3 God het sy eie Seun in die gelykheid van die sondige mens gestuur

Gal.4:4 God het sy Seun uitgestuur, gebore uit ‘n vrou, gebore onder die wet

Hy leef die lewe van ‘n gewone mens: word honger (Mat.4:2), en dors (Joh.19:28), besoek ‘n bruilof (Joh.2:1), huil by die graf van ‘n vriend (Joh.11:35) het sterwe en is begrawe.

Maar deur die brose mens (met geen skoonheid of prag nie; Jes.53:2), breek telkens sy goddelike heerlikheid en mag deur: as die mense van Nasaret Hom by die krans wil afgooi, loop Hy tussen hulle deur (Luk.4:30), in Getsemane moet die bende wat Hom kom vang, op die grond voor Hom neerval (Joh.18:6), op die berg van verheerliking word Hy van gedaante verander (Mat.17:2).

Matteus, Markus en Lukas getuig: die mens Jesus van Nasaret is God, gebore uit die maagd Maria (Mat 1:18; Luk 2:5-7).

Johannes getuig: God, deur wie die wêreld geskep is, het mens geword en onder ons gewoon (Joh.1:1-3,14), Hy en die Vader is een (Joh 10:30).

Paulus sê: Christus was sonder sonde, maar ter wille van ons het God Hom sonde gemaak

(2 Kor.5:21), in Hom woon al die volheid van die godheid liggaamlik (Kol 2:9), Hy wat in die gestalte van God was, het Homself verneder en die gestalte van ‘n slaaf aangeneem en aan mense gelyk geword (Filip 2:6-7).

Die twee nature van Christus, sy Godheid en sy mensheid, is in een persoon saamgevoeg – dit is heeltemal uniek, kan nie herhaal word nie, kan met niks anders wat ons ken vergelyk word nie.

Sy twee nature was nie vermeng nie. Sy mensheid het nie die grense van die kreatuurlikheid oorskry nie, en sy Godheid het nie sy goddelike eienskappe afgelê nie. Hy het ‘n menslike bestaanswyse bygekry. Daarin het Hy Homself verneder, selfs tot in die dood toe (Filip.2:8). Hy het gehoorsaamheid geleer uit wat Hy gely het (Hebr.5:8), en in Getsemane, waar Hy bedroef, beangs doodsbenoud geword het, sy wil prysgegee om die wil van die Vader te doen (Mat.26:37-44), maar na sy Goddelikheid kon Hy mense genees en uit dood opwek, duisende met ‘n paar brode voed, op die water loop, mense se sonde vergewe, en die wil van God bekendmaak. In al sy dade gaan dit egter om die dade en woorde van een persoon, die mens Jesus Christus, ons middelaar tussen die mens en God (1 Tim.2:5).

Slegs as ware mens sonder sonde kon Jesus ons sonde op Hom neem. Slegs as ware God kon Hy aan die kruis vir die straf op die sonde van die wêreld sterf. Hebreërs 5:15 sê: Die hoëpriester wat ons het, Jesus, die Seun van God, nie nie een wat geen medelye met ons swakhede kan hê nie; Hy was immers in elke opsig net soos ons aan versoeking onderwerp, maar Hy het nie gesondig nie. Romeine 5:6,8 sê: toe ons nog magteloos was, het Christus immers reeds op die bestemde tyd vir goddeloses gesterwe… Maar God bewys sy liefde vir ons juis hierin dat Christus vir ons gesterf het toe ons nog sondaars was. Kolossense 1:15-20 sê o.a. dat Hy die beeld is van God wat self nie gesien kan word nie…God het deur Hom alles geskep…deur Hom bly alles in stand…God het besluit om…deur Hom alles met Homself te versoen. Deur die bloed van sy Seun aan die kruis het Hy die vrede herstel, deur Hom het Hy alles op die aarde en in die hemel met Homself versoen.

Hoe die wonder moontlik is, van die een persoon wat volkome mens en tegelyk volkome God is, word voor sy geboorte vir Maria verduidelik: Die Heilige Gees sal oor jou kom, en die krag van die Allerhoogste sal die lewe in jou wek (letterlik: jou oorskadu). Daarom sal die een wat gebore word, heilig genoem word, die Seun van God (Luk.1:35). Aan Josef word verduidelik: wat in Maria verwek is kom van die Heilige Gees. Sy sal ‘n seun in die wêreld bring en jy moet hom Jesus noem, want dit is Hy wat sy volk van hulle sondes sal verlos; en Matteus verduidelik dit het alles gebeur sodat die woord wat die Here deur die profeet (Jesaja 7:14) gesê is, vervul sou word: die maagd sal swanger word en ‘n seun in die wêreld bring en hulle sal Hom Immanuel noem. Die naam beteken God by ons (Matteus 1:20-23).

Skrywer: Prof Francois Malan

Kinders van God by die laaste oordeel – Dirk Venter

Francois vra oor “Kinders van God by die laaste oordeel” die volgende twee vrae:

a) Sal gereddes by die laaste oordeel verantwoording moet doen vir hulle verkeerde dade en woorde alhoewel hulle nie veroordeel sal word nie? (Openbaring 20:12 +15)

b) Na aanleiding van 1 Petrus 4:17 + 18: Word gereddes hier op aarde getugtig en gestraf vir verkeerde dade ens sodat hulle nie by die oordeelsdag saam met die wêreld veroordeel word nie?

Antwoord: 

Ds Dirk Venter antwoord:

a) Ons kan inderdaad van Op. 20:11–15 verstaan dat alle mense met die Wederkoms voor die troon van God verantwoording sal doen vir hul lewens: woorde, dade ens. — nie net dié wat veroordeel word nie, maar ook die wat wel uiteindelik gered is. Die teksgedeelte druk dit uit in terme van twee soorte boeke. Die eerste is die stel boeke waarin alle mense se doen en late opgeteken is. Na aanleiding van dié boeke word mense geoordeel op grond van hul dade. Aangesien alle mense skuldig is aan sonde, sou die uitkoms hiervan eintlik vir almal “sleg” wees. Ander skrifgedeeltes wys ons tog daarop dat ‘n mens aan die hele wet skuldig is, selfs al het jy net een van die gebooie oortree (bv. Jak. 2:10). Ten opsigte van dié eerste stel boeke verdien alle mense dus eintlik om veroordeel te word. Selfs al sou jy ook baie goed gedoen het, bly die feit staan dat elke mens aan sonde skuldig is en daarvoor die doodstraf verdien (vgl. Rom. 3:23, 5:12, 6:23, ens.) Maar dan word daar ‘n ander boek oopgemaak, naamlik die boek van die lewe. Dit word elders in Openbaring beskryf as die boek van die Lam (Op. 13:8, 21:27). Almal wat die versoeningsdood van die Lam van God, Jesus Christus, aangeneem het deur geloof, se name is in dié boek opgeteken. Op grond van die groot versoenoffer wat Hy vir hulle gebring het ter vergifnis van hul sondes, word dié mense dan vrygespreek. Al die ander wie se name nie in die boek van die lewe staan nie, bly onder die oordeel wat hulle verdien op grond van die eerste stel boeke, en kry dan op grond daarvan die verdiende doodstraf deur in die vuurpoel gewerp te word.

Ander teksgedeeltes in die Skrif bevestig ook dat alle mense (d.w.s. gelowiges én ongelowiges) voor God verantwoording sal moet doen oor hul dade (selfs al word die gelowiges uiteindelik vrygespreek ter wille van Christus), bv. Jak. 2:8–13, 1 Pet. 1:17, 2 Kor. 5:10 en Joh. 5:24–29. Vgl. ook 1 Kor. 3:12–15.

b) Om 1 Pet. 4:17–18 reg te verstaan is dit baie belangrik om dit te lees binne die konteks van 1 Pet. 4:12–19, en natuurlik 1 Pet. as geheel. Dit is uit verskeie dele van die brief duidelik dat die oorspronklike lesers aan wie die brief gerig was, deur die ongelowiges in hulle omgewing vervolg is oor hulle geloof (bv. 1 Pet. 2:12, 15, 19–23; 3:13–17; 4:12–19 ens.) Dis ‘n belangrike veronderstelling van die brief dat die gelowiges hierdie vervolging beleef, nie omdat hulle verkeerd doen nie, maar ten spyte daarvan dat hulle doen wat goed en reg is, bloot omdat hulle in Christus glo (bv. 4:14–16). 4:17–18 se “oordeel” oor die huis van God staan dus in ‘n konteks van lyding ter wille van Christus, waar die gelowiges nie aan verkeerde dade skuldig is nie. (Daarom sê 4:19 ook dat hulle moet “aanhou goed doen” — dit impliseer hulle was besig om goed te doen, maar moes ten spyte daarvan lyding verduur).

Twee dinge in 4:17–18 self bevestig ook hierdie uitleg:

(a) 1 Pet 4:17 in die Ou Afrikaanse Vertaling (wat die Grieks meer direk weergee) lees: “Want die tyd is daar dat die oordeel moet begin by die huis van God. En as dit eers by ons begin, wat sal die einde wees van die wat aan die evangelie van God ongehoorsaam is?” Twee groepe word in teenstelling met mekaar gestel: “die huis van God” en “die wat aan die evangelie ongehoorsaam is”. Die aard van die teenstelling impliseer dat die huis van God mense is wat aan die evangelie gehoorsaam is. Die lyding wat die huis van God in hierdie wêreld ervaar is dus nie toe te skryf daaraan dat hulle aan God ongehoorsaam is nie, en is dus nie op ‘n direkte manier straf op sonde nie.

(b) 1 Pet 4:18 gaan voort met hierdie teenstelling van twee groepe. Hier (letterlik vertaal) word die een groep (die kerk) “regverdiges” genoem, en die ander “goddeloses” en “sondaars”. Die feit dat die gelowiges “regverdiges” genoem word, impliseer dat hulle onskuldig staan voor God se oordeel (natuurlik op grond van Jesus Christus wat hulle “regverdig gemaak” het deur versoening met God en vergifnis van sondes te bewerk). Weereens bevestig dit dat die lyding wat hulle verduur nie gelees moet word as straf op hul sonde nie.

As mens die twee verse so binne hul konteks lees, kom dit op die volgende neer:

God stel selfs ondersoek in na die doen en late van sy eie huisgesin, die gelowiges. Hy is op die punt om uitspraak te gee oor aan watter kan van sy Hoë Reg hulle staan. God se eie huis moet dus reeds op hul hoede wees en let op hul lewens. Aangesien dit die geval is, moet mense wat nié (soos God se huis) gehoorsaam is aan die evangelie nie, eintlik baie bekommerd wees oor wat eendag van hulle gaan word. Wat gaan met húlle gebeur as God ondersoek instel na húlle doen en late? Op die finale dag van oordeel sal God se eie huisgesin, wat wel gehoorsaam en geregverdig is, dit net-net maak om gered te wees van ewige lyding (vanweë God se genade in en deur Jesus Christus). Gevolglik sal dié wat vér van God af lewe deur hul ongehoorsaamheid daardie dag in baie groot moeilikheid wees. Lg. is wat 1 Pet 4:17–18 wil beklemtoon.

Uiteindelik bedoel 1 Pet. 4:17–18 dus nie dat gereddes hier op aarde vir hul verkeerde dade gestraf word sodat hulle nie saam met die wêreld veroordeel sal word nie. Die twee verse verwys ook nie na tugtiging deur God as sulks nie.

Om egter meer in die algemeen jou vraag te beantwoord, los van die konteks van 1 Pet. spesifiek, kan daar wel bevestigend geantwoord word dat God sy kinders tydens hul aardse lewens tugtig sodat hulle die sonde sal aflê en sal doen wat reg is (kyk bv. na Heb. 12:4–13). Hierdie tugtiging moet egter nie sondermeer gelykgestel word aan die swaarkry, lyding, vervolging of verliese wat mense beleef nie. In die era van genade waarin ons tans leef (na Christus se koms) tug God sy stout kinders in die eerste plek deur Sy Woord en Gees en deur medegelowiges, en nie deur allerlei vorme van swaarkry oor hulle te bring nie.

Skrywer: Ds Dirk Venter

Geloofsvrae: Die beheer van God – Adrio König

Die beheer van God

As dit waar is dat die voorsienigheidsleer die populêrste deel van die Christelike geloof is wat selfs nog gedeel word deur mense wat omtrent heeltemal gesekulasiseer is, is dit ook waar dat die uitdrukking `God is in beheer’ die populêrste deel van die voorsienigheidsleer is. As ‘n mens eers bedag gemaak is daarop, is dit verbasend hoeveel Christene, en veral Christene uit hoeveel verskillende geloofstradisies, lief is om dié uitdrukking te gebruik.

So populêr as wat dit is, so onduidelik is dit wat hulle daarmee bedoel. Op navraag blyk dit gou dat dit eerder ‘n emosionele waarde het as ‘n duidelik omskryfbare betekenis. Op sigself is dit nie noodwendig ‘n negatiewe teken nie, maar omdat ons ook geroepe is om oor ons geloof na te dink, moet ons tog probeer om sinvolle inhoud daaraan te gee.

Die emosionele waarde daarvan lê in die troos wat dit bied aan mense wat in nood is, veral mense in wie se lewens daar dreigende of smartlike dinge gebeur waaroor hulle nie beheer het nie. Dit gebeur een of ander tyd in omtrent elke mens se lewe. Donker wolke pak eenvoudig saam, rampe tref ons `uit die bloute,’ die hele lewe word eensklaps onseker. Dan klink dit soos musiek in ‘n mens se ore: `Toemaar, God is in beheer.’

Wat sou mense daarmee bedoel? Calvyn het daaronder verstaan dat niks sonder die direkte wil en voorbeskikking van God gebeur nie. Dié leer was veronderstel om die gelowiges te troos omdat God hul Vader is wat in liefde vir hulle sal sorg. Die moeilikheid is egter dat dié leer só ver gaan dat dit ‘n mens eintlik nie meer troos nie. Daar gebeur soveel vreeslike dinge op aarde, en daar gebeur skynbaar nie minder vreeslike dinge met sy kinders as met ongelowiges nie, dat dit net soseer ‘n verskrikking as ‘n troos kan wees dat God letterlik alle dinge beskik.

Twee verskillende gesinne in wie se lewe ‘n groot tragedie afspeel, kan op presies teenoorgestelde maniere reageer op hierdie leer oortuiging dat God in beheer is. Die een kan oneindig getroos voel deur die gedagte dat dit God is wat dié ramp beplan het. Immers God is ons genadige Vader wat niks oor ons sal beskik wat ons nie op een of ander manier ten goede sal kom nie. Die lyding is wel baie swaar, en dit is nie moontlik om daar sin uit te maak nie (‘n dogtertjie van vier word deur ‘n dronk man op die sypaadjie omgery, sy beland met ‘n vergruisde liggaampie in die hospitaal, en ly weke lank die allerergste smart voordat sy sterf), maar ons berus in die wil van God wat nooit ‘n fout maak nie. Sommige sal in hierdie trant nog verder gaan en allerlei wonderlike dinge uitdink wat God dalk met die tragedie wil bereik. Hy het dalk geweet die kindjie sou later ‘n baie slegte lewe lei en daarom het Hy haar weggeneem om die ouers baie smarte te spaar. Of Hy het haar as die pragtigste blommmetjie beskou en haar vir sy hemelse rangskikking kom pluk. En ouers kan selfs geëerd voel dat God hulle kindjie `kom haal het.’

Maar ‘n ander gesin kan onder dieselfde omstandighede ‘n totale geloofskrisis beleef. As God alles vooraf beskik, of selfs as Hy die slegte dinge net toelaat, kon Hy dié smart tog verhoed het. Beskik Hy regtig só ‘n lyding vooraf, of laat Hy dit selfs net toe, tot in elke klein besonderheid? Is dit ‘n manier om ‘n blommetjie vir die hemel te pluk? God moes dus bewustelik beskik of toegelaat het dat die man genoeg drink om goed dronk te wees, en net op die regte tyd uit die kroeg kom en presies die regte pad ry om betyds te wees as die dogtertjie by die hekkie uitkom! In Gods Naam, kan ‘n mens dit hou? Met só ‘n God het ‘n mens nie ‘n duiwel nodig nie.

Kon God werklik al die lyding en onreg, al die kindermishandeling in die wêreld gekeer het? En Hy doen dit nie? Trouens beplan Hy of laat Hy al die kindermishandeling toe … vir ‘n goeie doel? Auschwitz? En apartheid? En die plaasmoorde? Wat sou `goed’ in dié verband kon beteken?

Dit is in hierdie lig nodig om te vra of ‘n mens sinvol kan nadink oor hierdie allerpopulêrste oortuiging: `God is in beheer.’

‘n Mens sou tussen ‘n enger en ‘n breër betekenis kon onderskei.

Onder die enger betekenis verstaan ons dan dié van Calvyn waarvolgens God se beheer beteken dat Hy letterlik alles tot in die fynste besonderhede vooruitbepaal. ‘n Mens het in hierdie verband ‘n keuse: óf jy beredeneer dit enduit en eindig dan met ‘n God `who is too ghastly to contemplate,’ óf jy laat die leer die dood van ‘n duisend verduidelikings sterf.

Die Skrifbewys vir hierdie standpunt is ook baie wankelrig. Die teks wat die meeste gebruik word en op die oog af na ‘n baie sterk getuienis lyk, is Jesus se uitspraak: `Is twee mossies nie vir ‘n sent te koop nie? En tog sal nie een van hulle op die grond val sonder die wil van julle Vader nie. En van julle is selfs die hare op julle kop almal getel. Moet dan nie bang wees nie. Julle is meer werd as baie mossies’ (Mat 10:29-31). Hieruit word dan afgelei dat God alles bepaal wat gebeur, tot elke mossie wat val, en elke haar wat uit ons kop val. Die gekursiveerde woorde wat die vertalers ingevoeg het, versterk skynbaar hierdie indruk.

Die probleem is egter dat die vertalers met hierdie gekursiveerde woorde wat nie in die Grieks staan nie, die betekenis van die teks verander het. Die Grieks kom duideliker uit in die OAV: Nie een mossie sal op die grond val `sonder julle Vader nie.’

Wat sou dit beteken? Dit word duidelik uit Lukas se weergawe waarvolgens God `nie een van hulle vergeet nie’ (12:6). Dat mossies nie `sonder julle Vader’ op die grond val nie, beteken dus dat God selfs vir mossies omgee, en nie dat Hy beskik wanneer elke mossie moet val nie. Die teks wil dus sê dat ons nie hoef bang te wees dat God ons sal vergeet nie. Hy gee selfs vir sulke onbelangrike dinge soos mossies en ons hare om, hoeveel te meer vir ons! Met God se voorbeskikking het hierdie tekste dus niks te doen nie, maar alles met sy troue sorg. Dis troos vir kinders van God in nood: Hy sal ons nie vergeet nie, Hy gee om vir ons.

Wat die enger betekenis van die beheer van God betref, moet ons dus aanvaar dat Hy nie alles voorbeskik nie, eenvoudig omdat daar meer rolspelers in die geskiedenis is, en ook nie dat Hy alles toelaat nie, omdat dit Hom aandadig aan die sonde sou maak. Maar ons kan aanvaar dat Hy omgee, dat Hy die groot `Ek is’ is, die Een wat betrokke is, op wie ons in elke nood kan reken. Dit beteken nie dat daar nie nood oor ons sal kom nie, maar wel dat Hy ons in elke nood sal bystaan.

Daar gebeur egter baie dinge direk teen God se wil in – anders sou die wêreld nie so gelyk het nie. Juis daarom is ons toekomsverwagting so onontbeerlik: op die nuwe aarde sal alles inderdaad volgens sy wil wees, dáár sal Hy in die enger betekenis van die woord in volle beheer wees. As dit noual waar was, waarna sou sy kinders dan `met gespanne verwagting’ uitsien? (Rom 8:19)

Ons kan egter wel aanvaar dat God nou reeds in die breë sin van die woord in beheer is. Onder die breër betekenis van die beheer van God sou ‘n mens kon verstaan dat dinge nie totaal sal handuit ruk nie, dat God selfs teen alle menslike en demoniese teenstand in (waarvan die Bybel vol is) uiteindelik sy doel sal bereik, dat God beslissende wendinge in die loop van die geskiedenis gebring het om die geskiedenis weer nuwe inhoud en rigting te gee, en dat ons van Hom ‘n finale en totale deurbraak kan verwag om alles op aarde reg te maak.

Dit is by uitstek die opstanding van Jesus wat ons oortuig dat God in hierdie sin in beheer is, d.w.s. dat Hy sy doel sal bereik, al neem dit Hom ook langer as wat ons – en Hyself – dit graag sou wou hê.

Skrywer: Prof Adrio König

Geloofsvrae: Voorsienigheid: Die raad van God – Adrio König

Voorsienigheid: Die raad van God 

Nou verbonde aan Calvyn se albeskkingsleer is die siening van die `ewige, verborge raad’ van God as die detailplan wat Hy voor die skepping opgestel het vir die verloop van die ganse geskiedenis op aarde. Dit hang saam met ‘n redelik statiese siening van God self. God is die ewige, onveranderlike, in sigself genoegsame God. Hy het in die ewigheid ‘n plan opgestel wat Hy in die geskiedenis uitvoer. Alles wat gebeur, gebeur presies volgens die besonderhede wat in hierdie plan vervat is.

‘n Mens kan ook ‘n minder statiese siening van God hê, en Hom eerder sien as die betrokke Verbondsgod wat saam met sy volk ‘n geskiedenis maak, ‘n geskiedenis waarin Hy wel die inisiatief neem, maar waarin mense hul eie insette maak waarop Hy dan reageer. Met so ‘n siening sal ons natuurlik ernstige vrae ontwikkel oor Calvyn se siening van God en van sy ewige, verborge raad.

Die eerste vraag is oor sy ewige raad. Die feit dat sy raad ewig genoem word, kan tog nie beteken dat sy raad reeds voor die skepping klaar opgestel moes gewees het nie. Die ewigheid was nie net vóór die tyd sodat dit opgehou het toe die tyd begin het nie. Hy is nou nog die ewige God en Hy doen nou nog dinge `in die ewigheid.’ As Hy nou ‘n besluit neem, is dit net soseer ‘n ewige besluit as wat sy besluite voor die skepping ewig was. Die ewigheid omvat en oorspan die tyd sodat ewig beteken voor-tydig, gelyk-tydig en na-tydig. Ook sy huidige besluite is dus deel van sy ewige raad want dit is besluite wat in die (huidige!) ewigheid geneem is. En ook in die toekoms kan Hy nog ewige besluite neem. Sy `ewige’ raad is dus nie sy besluite voor alle tyd wat nou net uitgevoer word nie, maar sy besluite in die ewige ewigheid wat nou nog voortgaan.

Iemand sou kon teenwerp dat God se ewige besluite nie sien op die tyd wanneer dit geneem is nie, maar daarop dat dit vir alle ewigheid geld. Dit is natuurlik so, maar as dié besluite net voor die skepping (tyd) geneem kon word, geld dit nog steeds dat die ewigheid dan voor die tyd opgehou het en God nie nou meer ewiggeldende besluite kan neem nie. Dit alles is op sy beste ‘n verwarring tussen tyd en ewigheid.

Die tweede vraag is oor die verborge raad van God. Reeds vroeër het dit geblyk dat ‘n sekere siening van God en van sy voorsienigheid baie nadruk lê op sy verborge raad. As Calvyn nie kan begryp hoe God alles, ook die sonde, in besonderhede kan voorbeskik maar tog nie daarvoor verantwoordelik is nie, beroep hy hom op die verborgenheid van die raad van God. Dit is ‘n algemene manier waarop baie Christene die feit probeer hanteer dat daar soveel smartlike dinge in mense se lewens gebeur – óók sinlose lyding en smart in die lewens van die kinders van God – God het ‘n goeie doel daarmee, maar dié doel is vir ons verborge.

Omdat daar so vreeslik baie uiterste vorme van lyding voorkom, word hierdie verborge raad natuurlik baie belangrik, en as ‘n mens dit nog koppel aan die onbekende uitverkiesing ook, blyk dit dat sommige van die heel belangrikste dinge in ons lewe juis in hierdie verborge raad van God opgeneem is, en dus ontoeganklik is vir ons. Uiteindelik word sy verborge raad belangriker as sy openbaring! Wat regtig op aarde gebeur, gebeur nie volgens sy geopenbaarde raad of Woord nie, maar volgens sy verborge raad!

As ons na die Bybel gaan kyk, is daar min gegewens oor hierdie verborge raad. Tradisioneel is ‘n beroep gedoen op Deut 29:29 waar die OAV van `die verborge dinge’ gepraat het en die NAV lui: `Wat nie geopenbaar is nie, is bekend aan die Here ons God, maar wat geopenbaar is, is vir altyd bekend: ons moet lewe volgens hierdie wet.’ Die eerste deel van die teks sê net dat daar dinge is wat God in die tyd van Deuteronomium (nog?) nie geopenbaar het nie. Daar is geen rede om aan te neem dat dit nie ná die tyd geopenbaar is nie en dat dit vir altyd onbekend moet bly nie, óf dat hierdie onbekende dinge die eintlike beslissende dinge is nie. Uit die tweede deel is dit duidelik dat die belangrikste dinge die geopenbaarde dinge is.

Ons moet onthou dat Deuteronomium handel oor gebeurtenisse wat baie vroeg in die heilsgeskiedenis plaasgevind het toe baie dinge nog onbekend was vir die volk van God. Selfs Jesus sê soveel later nog vir sy dissipels dat die Heilige Gees hulle eers later alles sal vertel (Joh 16:12ev). Dit is dus nie vreemd dat ons dan later lees van die hele raad van God (OAV) of die volle heilsplan van God wat deur Paulus aan die gemeente in Éfese bekend gemaak is nie (Hand 20:27). In hierdie lig word dit dan moeilik om te aanvaar dat ‘n groot deel van God se heilsplan (selfs die grootste en belangrikste deel!) eintlik nie vir ons bekend is nie. Woon Hy dan nie met sy volle wese in Christus nie, en is dit dan nie juis so dat ons die geheimenis van God kan ken omdat hierdie geheimenis Christus self is in wie `al die verborge skatte van wysheid en kennis te vind’ is nie? (Kol 2:2,3,9)

Onder die raad van God moet ons die besluite van God verstaan wat Hy in die verlede, hede en toekoms neem om uiteindelik sy doel met sy skepping te bereik. In hierdie besluite neem Hy die inisiatief maar reageer ook op dit wat ons doen. Hierdie besluite bly gerig op die uitvoering van sy doel met ons (21.3), maar dit is dikwels nuwe en ongewone besluite waarin Hy sinvol reageer op ons ongehoorde ongehoorsaamheid en ontrou – om nie eens van die aanslae van die bose magte te praat nie.

Wat nou hier verduidelik is, is egter nie die tradisionele siening van die raad van God nie. Soos reeds aangedui, het die tradisionele siening direk saamgehang met Calvyn se albeskikkingsleer en deel dit dus ook in al die probleme wat reeds in dié verband genoem is (o.a. einde 48).

Skrywer: Prof Adrio König