Willie vra:

Boodskapteks: Die geheimenis van God waarna Paulus in Efesiërs en Kolossense verwys (Ef 1:9; 3:3-9; Kol 1:26-27; 2:2), het betrekking. Kolossense 2 verwys na ‘n “volle boodskap”. Jode en nie-Jode het dus voordat God dit aan Paulus bekend gemaak het, nie geweet dat God ook nie-Jode sy kinders maak.

Kan u asseblief verduidelik hoe God se verlossing vóór Christus se koms gewerk het . Uit ‘n Joodse oogpunt het die arme heidene seker nie juis ‘n kans gehad nie. Kan dit wees dat daar in die Ou Testament aan heidene verkondig is hulle moet Jode word en die Joodse wette moet onderhou om gered te word?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Die vraag gaan spesifiek oor die redding van die heidene (nie-Jode) in die OT (d w s voor Christus). Hierdie situasie is wesenlik dieselfde vir heidene (nie-Christene) vandag, m a w, is daar redding moontlik vir mense buite Christus, veral mense wat nog nie die evangelie gehoor het nie? Ek sal my egter bepaal tot die heidene in die OT bedeling voor die koms van Christus.

Alle mense is gemaak na die beeld van God, d w s as God se verteenwoordigers op aarde (Gen 1:26-27). Dit beteken dat almal kragtens hulle menswees ‘n ingeboude “aanvoeling vir God” (sensus Divinitatis) het, of, anders gestel, almal dra die “saad van godsdiens” (semen religionis) in hulle om. God het immers sy lewensasem in die mens geblaas (Gen 2:6); die mens beskik dus oor ‘n ingebore morele gewete, hoe swak ontwikkel dit ook al mag wees. Almal het die vermoë om te haat, lief te hê, “die regte ding te doen”, skuldig te voel, selfsugtig te wees, te vergewe – al die tipiese dinge van menswees, maak nie saak wanneer en waar jy gebore is nie. Daarom word die mense voor die tyd van die sondvloed (lank voor die wet van Moses bekend was) aanspreeklik gehou vir hulle sonde (bv Kain: Gen 4:7; die mense op die aarde: Gen 6:13). En regdeur die OT hou God die heidene verantwoordelik vir hulle dade en word daar oordele oor hulle uitgespreek (Am 1:3-2:3). Hoewel hulle nie die spesifieke wette van Moses het soos Israel nie, word hulle nie verskoon nie. Hulle is steeds toerekeningsvatbaar; hulle is mense wat na God soek (Hand 17:27) en hulle beskik oor ‘n algemene, ingeboude morele kompas waarvolgens hulle moet lewe. Dit is wel so dat mense merendeels hierdie ingeboude wet/gewete onderdruk en afgode in die plek daarvan stel (Rom 1:18-32). Nogtans staan God se wet in hulle harte geskrywe en het hulle ‘n gewete wat hulle aanspreek (Rom 2:14-16).

Geen mens kan hom/haarself dus voor God verontskuldig dat hulle nie weet wat God wil hê nie – dis die duidelike boodskap van die Bybel. Teoloë praat soms van hierdie “ingeboude kennis” van God as die algemene openbaring, en vervolgens ook van God se algemene genade. Mense weet genoeg van God om volgens sy wil te lewe, en almal ervaar sy genade dag na dag. Hy laat immers reën en laat die son skyn oor die goeies én die slegtes (Matt 5:45). Voorgenoemde word egter onderskei van God se besondere openbaring en genade. Dít is die bekendmaking van God se wil aan Israel deur die wet van Moses en die profete (met die gepaardgaande bemiddeling van God se genade deur die offerkultus), en in die tyd van die nuwe verbond deur Jesus Christus, asook die besondere belewing van sy genade deur die versoening wat Christus aan die kruis bewerk het (Heb 1:1-2). Dít is dan wat Paulus in Efesiërs en Kolossense bedoel as hy praat van die geheimenis wat vir eeue verborge was maar nou in en deur Christus bekendgemaak is – dat ook mense wat nie Jode is nie, deel kan word van die Godsvolk. Hulle kan nou op dieselfde manier die besondere kennis en genade van God bekom as wat die Jode in die OT bedeling gehad het.

Op hierdie punt is dit nodig om na die redding van die heidene in die OT bedeling te kyk. Dat hulle van die begin af deel was van God se genade-handelinge, staan soos ‘n paal bo water. Reeds aan Abraham sê God dat in hom (Abraham) al die nasies van die aarde geseën sal wees (Gen 12:3; 22:18). Die verbond met Israel is dus net ‘n “tussentydse maatreël”; God se eintlike bedoeling is al die nasies van die aarde. Dit sien ons bv in Jona se sending na Nineve. God is bekommerd oor hierdie heidense stad; hulle sonde skrei ten hemele, en Hy wil hulle kans gee om tot inkeer te kom. Dat met die koms van Jesus die heidene ingesluit word by die Godsvolk, is dus geen nuutjie nie, maar die vervulling van God se oorspronklike verbond met Abraham. God het nooit die heidene vergeet in die OT bedeling nie, maar het bloot êrens op ‘n punt begin – by Israel. Nie omdat hulle so voortreflik was nie; inteendeel, hulle was die geringste van al die nasies. Vir ons klink dit baie onregverdig dat een nasie so bo die ander bevoordeel word, maar dis bloot omdat ons dit vanuit menslike perspektief bekyk. God se handelinge is ondeelbaar, dis één. Sy handelinge met Abraham is reeds met die oog op die ganse menslike geslag; Hy sien in Abraham alreeds al die nasies van die aarde wat sy eiendom is. Die profeet Jesaja is ook duidelik daaroor dat God se handelinge met die komende Messias as ‘n lig vir die nasies bekend sal staan, tot by die uithoeke van die wêreld (Jes 42:1,6; 49:6; 60:1,3). Daarom dat in die NT genoem word dat wanneer die nuwe Jerusalem kom, die rykdom en luister van die nasies van die wêreld daarheen gebring sal word (Op 21:24-26). Almal word uiteindelik ingesluit by God se heil.

Dis vanuit hierdie allesomvattende Goddelike perspektief dat die historiese prosesse verstaan moet word. Die enigste manier waarop heidene in OT tye kon deel in die besondere openbaring en genade van God aan Israel (= redding), was om deel van Israel te word. En dit het van tyd tot tyd gebeur. So lees ons van Ragab, die Kanaänitiese vrou, wat opgeneem is in Israel omdat sy die verspieders gehelp het. Ook Rut, die Moabitiese vrou, word deel van Israel. Beide word voorouers van Jesus na die vlees, en as sodanig ingesluit in die geslagsregister van Jesus (Matt 1:5; vgl Jos 6:22-25; Rut 4). Met verloop van tyd het dit ook gevestigde gebruik geword dat heidene uit eie, vrye geloofskeuse deel kon word van Israel. Diesulkes is proseliete genoem as hulle besny is en volledig die wet van Moses onderhou het, maar Godvresendes of Godvereerders as hulle net meelopers was en nie al die wette van Moses kon of wou nakom nie. In die tyd van die NT was daar reeds groot getalle heidene wat óf volledig proseliete óf Godvereerders/Godvresendes was (vir lg kyk Hand 10:1-2). In soverre hulle deel was van Israel, het hulle dus gedeel in die redding van Israel.

Ander heidene wat nie op hierdie manier deel geword het van Israel nie (uiteraard die meeste), was steeds die voorwerp van God se genade. Hoe presies hulle gedeel het in God se redding, is nie duidelik nie, net soos dit vandag ook nie duidelik is nie hoe mense buite Christus om (dié wat bv nog nooit van Hom gehoor het nie) moontlik opgeneem word in God se redding. Deel van die antwoord is sekerlik om te aanvaar dat God almal oordeel volgens die lig wat hulle ontvang het. God is nie onregverdig nie. Daarom staan daar dat as jy oortree sonder dat jy geweet het wat reg of verkeerd is, daar anders oor jou geoordeel sal word as wanneer jy geweet het en nogtans oortree (Luk 12:47-48; vgl Jak 4:17; 2 Pet 2:21). So kan ons aanvaar dat die heidene in die OT nie geoordeel is of sal word volgens die besondere openbaring wat in die Tien Gebooie of die afgeleide wette van Moses gegee is nie. Miskien kan dit so gesien word dat hierdie wette eintlik net ‘n meer spesifieke vorm is van die innerlike wet van God kragtens mense se menswees, en dat hulle volgens hierdie innerlike wet geoordeel sal word. Ons kan hier ook verwys na die uitgebreide regstelsels wat in die antieke tyd onder bv die Babiloniërs, Grieke en Romeine voorgekom het. Ons gebruik in Suid-Afrika vandag nog die Romeinse regstelsel (in sy Romeins-Hollandse vorm) wat tot in antieke tye teruggaan – teken van die algemene openbaring en genade van God wat mense buite Israel verlig het.

Uiteindelik moet ons dus sê dat ons almal met Goddelike genade behandel word, want niemand kan in elk geval die wet van God – soos gegee deur Moses óf as algemene verligting – volmaak uitleef nie. Dít het Paulus reeds vir die gemeente in Rome gesê. Eers noem hy hoe sleg die heidene is (Rom 1:18-32), maar vir die Joodse Christene het hy ook nuus: ook hulle wat van oudsher God se wet gehad het, doen dieselfde verkeerde dinge as die heidene (Rom 2:1). Niemand kan dus sê dat hulle volkome volgens God se wet lewe nie, daar is nie een wat nie gesondig het nie (Rom 3:23-24). Gebore as heiden, Jood of Christen – ons leef almal uit sy genade. Maar dan gaan dit ook oor hoe ons op sy genade antwoord met ons lewens.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Jan vra:
Amos 3: 7: Want die Here doen niks tensy Hy sy raadsbesluit aan sy knegte, die profete, geopenbaar het nie.
In ander skrifte word die raad van God ook vermeld:
Jes 46: 10: … wat sê My raad sal bestaan en al wat my behaag, sal Ek doen.
Jer 23: 18: Wie het in die raad van die Here gestaan?
Luk 7: 30 Die Fariseërs het die raad v an God verwerp.
Heb 6: 17: Die onveranderlikheid van Sy raad.
As die Here steeds dinge doen in die teenwoordige tyd wie sou die bevoorregte profete nou wees. Waaruit bestaan die Raad van God?.  Wat word bedoel met die raad soos vermeld in die ander skrifte?
Antwoord
Prof Herrie van Rooy antwoord:

Die raad van God verwys gewoonlik na besluite wat God geneem het oor wat Hy gaan doen en wat gaan gebeur. Sommige van sy besluite het Hy geopenbaar en sommige van die dinge wat Hy geopenbaar het, is in die Bybel opgeneem. Dit raak besluite oor bv die skeppig, die mens, die beheer van die geskiedenis, die verlossongswerk van Christus, die tyd van die wederkoms, ens. Wat Hy vir ons saligheid nodig geag het, is in die Bybel opgeneem. Hierdie bepalende besluite van God kom uit die ewigheid en staan vas.

Die profete waarna hier verwys word, is spesifiek die Ou-Testamentiese profete, soos Elia, Jesaja, Jeremia, ens. As gelowiges moet ons optrede deur God se Woord (die Bybel) bepaal word. Die besondere openbaring van God, soos in die Bybel opgesluit, is voltooi en afgehandel, sodat daar nie meer vandag profete is aan wie Hy sy raad nuut bekend maak nie.

Skrywer:  Prof Herrie van Rooy

Mike vra:

My vraag is: Het God al ooit vir die mens omgegee? Hy sê Hy doen dit, maar dwarsdeur die Bybel, deur die eeue daarna en tot vandag toe is dit duidelik dat dit nie so is nie. Ek het in 1999 my alles op die altaar geplaas en op elke moontlike manier alles verloor, so dat die lewe geen sin meer maak nie. Ek kyk na die Psalmskrywers, na Job, na soveel ander in die Bybel – hulle lewens was hel. Toe die Christene aan houtpale vasgespyker is en deur die Romeinse keiser aan die brand gesteek is vir lig snags, as kinders of meisies verkrag word, dan wonder ek of God nog daar is, of nog omgee. Ek ken nie eers ‘n mens wat sulke goed sal toelaat nie, waarom God? Daar is tog geen sin daarin nie. Dit voel of ek, toe ek vir God my alles gegee het, my lewe voor die varke in die modder gegooi het. Satan se werke is duidelik sigbaar, God s’n glad nie. En laaste vraag: Is die tiende gebod Skriftuurlik? Want dit het my net verarm en my kerk verryk.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Om te begin, wil ek in ‘n mate saamstem met die vraagsteller: As mens oppervlakkig waarneem wat in die wêreld gebeur, is dit inderdaad ‘n vraag of daar ‘n God is. Of, as daar wel ‘n God is, of Hy omgee. Want daar gebeur die allerverskriklikste dinge wat mens nie met ‘n liefdevolle en regverdige God kan rym nie. Dis asof net die duiwel se werke sigbaar is, soos die vraagsteller sê.

Maar dit is nou presies op hierdie punt dat geloof in die spel kom. Geloof kyk op ‘n ander manier na die werklikheid; dit sien ‘n dimensie van die lewe raak wat nie oppervlakkig waarneembaar is nie. Dit sien dat God inderdaad liefdevol is en vir ons omgee, te midde van onreg, geweld en liefdeloosheid. Dis waarvan Hebreërs 11:1 praat: “om te glo, is om … oortuig te wees van die dinge wat ons nie sien nie.” Geloof open ‘n mens se oë vir die onsigbare wêreld van God – dit wat God vermag in die skepping in die algemeen, maar dan in die besonder in mense se lewens. Ons is maar te geneig om net te glo wat voor oë is. Vandaar die gesegde: Sien is glo. Maar die Bybelse visie is anders: Glo is sien. Dis vanuit hierdie visie van die onsigbare dat die geloofshelde uit die Ou Testament die vreemde in agter God aan beweeg het, altyd op soek en op weg na die ewige dinge wat die ander mense nie raaksien nie (Heb 11:8-10). Andersom, wat ander mens juis raaksien en op versot raak, het hulle van die hand gewys (Heb 11:25-26). Wanneer God eenmaal jou oë geopen het vir sy wêreld, besef jy dat die wêreld nie deur fisiese kragte gedryf word nie, maar deur die geestelike. As Christene glo ons in ‘n geestelike universum, nie net ‘n bloot fisiese een nie. Vanuit die onsigbare wêreld van God het die kosmos en alles daarin – ook die mens – tot stand gekom, en dit word steeds vanuit hierdie dimensie regeer. Tot hierdie werklikheid verkry gelowiges toegang, al is dit nog baie voorlopig, en al sien ons soos in ‘n spieël in ‘n raaisel (1 Kor 13:12). Eers eendag sal ons sien hoe alles in mekaar steek. Maar intussen het God vir ons die misterie voldoende bekendgemaak dat ons hier getroos kan lewe en sterwe.

Met hierdie verwysing na God se onsigbare dimensie wat vir gelowiges ‘n werklikheid word, probeer ek sê dat daar verskillende maniere van kyk na die wêreld is. Daar is ‘n kyk wat jou laat wanhoop aan alles, en daar is ‘n kyk wat jou laat rus in God se liefde, goedheid, sorg, nabyheid en beloftes. Laasgenoemde is die perspektief wat die Bybel vir ons open en waaraan ons moet vashou, te midde van al die ellendes van die lewe.

Hierdie (geloofs)perspektief beantwoord egter nie al ons vrae en verklaar nie al die misteries nie. Een van die groot kwelvrae van die lewe is juis dit wat onderliggend aan ons vraagsteller se opmerkings en vrae lê. Teoloë noem dit die teodisee-vraagstuk (regverdiging van God) . Dit beteken: Hoe regverdig ons God se bestuur van die wêreld in die lig van God se wese as liefde, maar ook die feit dat daar baie dinge gebeur wat mens nie met God se wese kan versoen nie. Hoe bring ons die verskriklike goed wat in die wêreld gebeur in verband met die Godsregering van ‘n liefdevolle God? Hoe regverdig ons God en sy regering van die skepping in die lig van hierdie gebeure? Meer pertinent gestel: As God almagtig en liefdevol is, kan Hy dan nie en is Hy nie “moreel verplig” om te verhoed dat sulke wreedhede gebeur nie? En selfs al aanvaar mens dat God een of ander verhewe doel het met ongeluk, pyn en lyding, kan Hy – juis as die liefdevolle – dan nie ander maniere gebruik om hierdie verhewe doel te bereik nie?

Daar is ongelukkig nie eenvoudige antwoorde op hierdie vrae nie. In die verlede was daar allerlei pogings gewees om God se bestuur van die lewe te regverdig, waarvan die twee gewildstes is om te sê (a) dat ons alles uit God se hand moet aanvaar as sy wil (Calvyn), of (b) die sagter opsie dat God nie alles wil nie, veral nie die kwade nie, maar dat laasgenoemde ook nie buite sy wil om gebeur nie; Hy laat dit daarom wel toe (Arminius). By beide hierdie oplossings is die kwelvraag egter altyd waarom ons God dan nog as liefdevolle Vader kan vertrou as Hy hierdie dinge kán keer maar dit nie dóén nie? (By Calvyn is hierdie kwelvraag net meer prominent teenwoordig as by Arminius.)

Die antwoord wat deesdae as die mees gangbare deur teoloë aanvaar word, is dat ons nie die wreedhede en lyding van die lewe op enige manier voor God se deur kan lê nie, nie direk nie (Calvyn), ook nie indirek nie (Arminius). God is nie verantwoordelik daarvoor nie. Ja, Hy is magtig, en Hy bewys sy almag – en liefde – daarin dat Hy die skepping uit niks tot stand gebring het en dit steeds onderhou. Feit is, hoe onvolkome die lewe ook al is, sonder God se skeppings- en onderhoudingswerk sou daar niks gewees het nie. En in die geskiedenis, soos in die Bybel beskryf, bewys Hy sy trou en liefde deur sy doel met Israel te bereik ten spyte van hulle weerstand en ongehoorsaamheid. Daarom kan ons glo dat Hy ook sy uiteindelike doel van ‘n nuwe hemel en aarde, waar daar geen trane en droefheid sal wees nie (Openbaring 21:1-5), sal bereik. Daaraan kan ons onwrikbaar vashou en ons geloof op bou. Maar intussen het God die skepping so gemaak, of dit het so geword (hoekom weet ons nie, dis ‘n misterie), dat daar ook dinge gebeur wat téén sy wil is en al die ellendes tot gevolg het. Daar is met name ook ander rolspelers in die wêreld teenwoordig, elk met sy “eie agenda”, naamlik die mens, die bose en “die natuur” wat ook téén God kan werk en dit inderdaad doen. En om een of ander rede kies God om sy almag nie so te gebruik dat Hy in elke moontlike geval van onreg of lyding ingryp en dit keer nie. Veral wat die mens betref, verkies Hy om eerder sy sagte, oorredende mag, die mag van die liefde en vrywillige lyding, te gebruik ten einde die mens te oortuig van sy goedheid, barmhartigheid en liefde. En dis op hierdie punt dat Hy die mens betrek by die koms van sy koninkryk. Hy roep ons om sy liefde en versorging uit te dra na ‘n lydende mensdom, op so ‘n manier dat gelowiges deel kry aan die lyding van Christus in die wêreld.

Van twee dinge kan ons egter seker wees: (a) God sál sy uiteindelik doel bereik, soos hierbo beskryf, omdat Hy God is, en (b) wanneer die ongeluk ons tref, is Hy by ons teenwoordig om ons te omvou met sy liefde (Matt 10:29), en is Hy só teenwoordig dat daar selfs iets goeds uit die pyn en lyding kan voortspruit (Rom 8:28). En selfs al gebeur die ergste, is Hy steeds daar om ons in sy ewige woning te ontvang en verder te begelei tot by die totale vernuwing van die skepping aan die einde.

Ek weet dat bogenoemde miskien nie ons vraagsteller se kwellinge tot rus sal bring nie (geen mens kan dit in elk geval doen nie), maar dit is werklik die enigste voorlopige antwoorde wat daar is en waarmee ons moet vrede maak. Ons word geroep as gelowiges om voortdurend die Onsienlike in sy liefde en trou te sien. Dit vra geloofsmoed om teen alle “harde getuienis” in vas te hou aan ‘n liefdevolle God wat dit goed met ons bedoel. Hierdie liefdesbedoeling het Hy immers aan ons geopenbaar in Jesus se kruisdood-ter-wille-van-ons, asook in sy opstanding-ter-wille-van-ons.

(Die vraagsteller se laaste vraag: “Is die tiende gebod Skriftuurlik? Want dit het my net verarm en my kerk verryk”, laat ek daar want ek is nie seker of dit ‘n ernstige vraag of ‘n tong in die kies-een is nie.)

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Willie vra:

Kan u my help om 2 Petrus 1 beter te verstaan asseblief?

“Sy Goddelike krag het ons alles gegee wat ons nodig het om te leef en om Hom te dien “ Om Hom te dien kan seker ook beteken “ Om naby aan Hom te leef “

My vraag is: wat het God ons gegee om so te kan leef ? Is dit :”Heerlikheid en Krag” Dit is hier waar ek sukkel om te verstaan en my vraag is wat presies beteken dit, en op hoe n manier het ek dit – hoe manifesteer dit in my lewe ?

Die rede vir my vraag is dat ek nie heeltemal seker is dat ek dit het nie , hoe dit ook al mag wees. Want in my daaglikse lewe sukkel ek verskriklik met ongeduld, kort humeur, en dan erge moedeloosheid en dit sê dan vir my ek is op my eie . Ek vra u nie om aandag te gee aan dit wat ek ervaar nie . Ek vra u om my te help om te verstaan wat die begrippe “ Hy het my alles gegee wat ek nodig het om te leef en om Hom te dien” en dan ook die “ heerlikheid en krag” wat God ons gee – dus hoe help Hy my , hoe sal ek dit weet ?

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Die teks sê dat God en Jesus ons Here ons deur sy Goddelike krag reeds alles gegee het wat ons nodig het vir ’n toegewyde lewe deurdat ons Hom ken wat ons deur sy majesteit en goddelike krag geroep het.

Wat het God ons gegee om so te kan leef? – Hy het Homself aan ons gegee!

Op hoe ’n manier het ek dit? – Dit is nie ’n dit nie, maar God en Jesus ons Here self as persone (2 Petr 1:2). Die manier waarop Hy dit gegee het, is deurdat Hy Hom aan my geopenbaar het sodat ek Hom kan ken as my Here en my God, soos Tomas in Jn 20:28 aan die opgestane Jesus gesê het.

Vir duidelikheid hieroor sê die Johannes-Evangelie eerstens dat Jesus die Woord van God is (Jn 1:1-3), Hy is die openbaarder van God, die manier waarop God met ons kommunikeer. Verder het Jesus belowe dat Hy die Vader sal vra om die Heilige Gees vir ons te stuur om by ons te bly en in ons te wees (Jn 14:17), maar verder in Jn 14:23 sê Jesus ook: As iemand My liefhet, sal hy my woorde ter harte neem; en my Vader sal hom liefhê, en Ons sal na Hom toe kom en by hom woon. Die inwoning in ons van die Vader en die Seun deur die Heilige Gees noem 2 Petrus 1:4 om deel te kry aan die Goddelike natuur. Van die Heilige Gees sê Jesus in Jn 16:8 dat Hy die wêreld sal oortuig van sonde en van geregtigheid (nl. dat Jesus die verhouding tussen ons en God reg gemaak het) en van oordeel (as ons nie in Jesus glo nie). Jn 3:36 sê: Wie in die Seun glo, het die ewige lewe, maar wie aan die Seun ongehoorsaam is, sal dit nie sien nie; inteendeel, die toorn van God bly op hom. Deur die werking van die Heilige Gees in ons, glo ons die woord wat ons van Jesus se verlossing vertel, deurdat Hy wat self God is (Jn 1:1) die sonde van die wêreld op Hom geneem het en die straf en smet van ons sonde gedra het aan die kruis as die Lam van God wat die sonde van die wêreld wegneem (Jn 1:29).

Hoe manifesteer dit in my lewe? – 2 Petrus 1:5-7 noem ’n ketting met agt skakels om die weg van gehoorsaamheid te verduidelik: geloof (in Jesus Christus) wat ons ontvang het deur die werking van die Heilige Gees (vgl 2 Pt 1:1) – deugsaamheid wat uit die geloof voortvloei (die regte verhouding teenoor God) – kennis (persoonlike verhouding met God deur gebed en luister na sy wooed) – wat selfbeheersing tot stand bring as vrug van die werking van die Heilige Gees (Gl 5:22-23; deur my verbondenheid aan die wil van God en bereidheid tot diens aan ander mense, vgl. Mk 10:45 ) – volharding (deur weerstand te bied teen alle versoekings en aanvegtinge, vgl. Hebr 12:4 ) – godsvrug (wat uit die geloof en gehoorsaamheid aan die Here se woord voortkom, vgl. die 9 aspekte van Gl 5:22-23) – liefde onder mekaar en liefde tot alle mense (vgl. Jesus se nuwe gebod in Jn 13:34).

In 2 Kor 3:18 som Paulus dit alles op met die daaglikse werk van die Heilige Gees aan ons om ons te verander om aan die beeld van Christus gelyk te word – en sy beeld is die van ’n dienskneg wat die voete was van sy dissipels as ’n voorbeeld vir ons om mekaar se voete te was = nederige diens aan mekaar (Jn 13:14-15).

In my daaglikse lewe sukkel ek verskriklik met ongeduld, kort humeur, en dan erge moedeloosheid – gaan lees weer in Gl 5:22-23 die vrug van die werk van die Heilige Gees waarmee Hy met elke gelowige daagliks besig is en bid dat die Here jou sal verlos van die dinge waarmee jy sukkel. Laat dit in sy hande om jou te verander om in gehoorsaamheid aan Hom, te lewe soos Hy wil hê dat sy liefde deur jou sal werk om alles te verdra (1 Kor 13:7).

Hoe help Hy my, hoe sal ek dit weet ? – Hy help my deur op Hom te vertrou, en ek weet dit is deur my geloof  in Hom dat Hy my die krag daarvoor sal gee. Uit myself kom ek nie daar uit nie, maar 2 Petr 1:8 sê dat ons met ywer en met vrug ons Here Jesus Christus beter moet leer ken. Hy is ons Verlosser.  Wag op Hom in vertroue dat Hy jou sal verander om in Hom te bly en Hy in jou om baie vrug te dra (Jn 15:5-8).

Die heerlikheid wat God aan ons gee, verwys ook na die heerlikheid van Jesus. Volgens Jn 12:23-26 is Jesus se sterwe aan die kruis vir die sonde van die ganse wêreld sy verheerlikking, want dit die grootste liefdesoffer van God aan die wêreld (vgl Jn 3:16).  Wie sy lewe liefhet, verloor dit; maar wie sy lewe in hierdie wêreld as gering ag, sal dit vir die ewige lewe behou (Jn 12:25). Die heerlikheid wat God aan ons gee is ’n lewe van diens aan ander (vgl Mt 25:34-40).

Skrywer:  Prof Francois Malan