Werner vra:

Ons dien ‘n regverdige God, dit glo ek met my hele hart. Ek probeer egter verstaan hoe dit werk met verskillende groepe mense wat nie dieselfde voorregte as ons het om God te leer ken nie. In die ou Testament is daar bv. die Amalekiete of Hetiete of wie ook al wat buite Israel staan. As ek as een van die volke buite Israel gebore is en grootword met afgode sonder om in aanraking te kom met God, en my hele stad (mans, vrouens, kinders en diere) word uitgewis, waar sou ek die kennis kry om by ‘n punt te kom waar ek ‘n keuse vir of teen God kan maak? Dieselfde geld vir ‘n Romein of Samaritaan voor die evangelie versprei is na heidene of selfs vandag in lande waar die evangelie bloot nie geduld word nie.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Jy vra een van daardie vrae wat eintlik onbeantwoordbaar is, gewoon omdat ons nie die volle prentjie het soos God dit het nie. As Christene glo ons dat Christus die enigste weg na die lewende God is. Alle ander weë (godsdienste) is dus vals en afgodery. Hierdie oortuiging vorm terselfdertyd die grootste motivering vir sendingwerk, want as mense hulle nie tot Christus bekeer nie, is hulle vir ewig verlore. Dit is die konsepte waarmee ons grootgeword het.

So ‘n (simplistiese) siening roep egter by baie mense vandag weerstand op. Moet ons regtig aanvaar dat miljoene nie-Christene wat deur die eeue geleef het en nog gaan lewe vir altyd verlore is net omdat hulle aan die “verkeerde kant van die draad” gebore is? Is dit hoe ‘n liefdevolle God werk wat regverdig oor alle mense oordeel? En wat van die miljoene wat vóór Christus geleef het, of wat ná die koms van Christus nooit die kans gekry het om die evangelie te hoor nie – is hulle ook verlore? Is daar niks goeds van ander godsdienste te sê nie? Werk God se genade nie onder alle mense nie, ongeag of hulle Christene is of nie?

Hierdie vrae stel Christene voor moeilike kwessies, waarvan ons by voorbaat moet sê dat ons hier voor ‘n diepe misterie staan wat nie regtig te deurgrond is nie. Ons sal nie op aarde by glashelder, finale antwoorde uitkom nie.

In die grond van die saak gaan dit oor twee waarhede wat met mekaar in verband gebring moet word. Enersyds bely Christene die universele Heerskap van Christus. Die Bybel leer ons inderdaad dat daar maar een ware God is, dat Hy Hom in Christus geopenbaar het, dat daar slegs een Naam is waaronder mense gered sal word – Jesus Christus – en dat ons die roeping het om van alle nasies sy dissipels te maak.

Andersyds was daar nog altyd in die hoofstroom Christelike denke die oortuiging dat God Hom nie onbetuig laat onder mense nie. Kragtens die feit dat almal na die beeld van God geskape is, is daar inderdaad by alle mense ‘n Godsbesef en die potensiaal tot ware Godskennis en aanbidding aanwesig, maak nie saak wie jy is of binne watter godsdienstige sisteem jy grootword nie.

Die spanning tussen die belydenis van God se finale en unieke openbaring in Jesus Christus en die erkenning van God se algemene maar egte werksaamheid buite Christus om is nie deursigtig of oplosbaar nie. Hierdie spanning sal bly en daarmee moet ons vrede maak.

Dié spanning hoef egter nie ons sendingywer te verlam nie. Dat sendingwerk nie in ‘n vakuum plaasvind nie, maar telkens ontdek hoe God reeds werksaam was waar die evangelie verkondig word, spoor ons juis aan.

Verder, ons werk met die oortuiging dat die Christendom ‘n bewese rekord het. Waar die hart van die evangelie eg aan die werk is, word omvattende redding en genesing gebring. Christene kan daarom hulle belydenis oor God se openbaring in Jesus Christus met oortuiging en onverdun uitleef, maar ook met beskeidenheid, wetende dat die vraag oor wie almal uiteindelik gered word, sy geheim is. Daarvoor moet ons wag tot by die voltooiing van die totale geskiedenis.

God se heilswerk in Christus is universeel, daarom moet dit aan almal uitgedra word. Maar presies hoe Hy die heil in Christus selfs buite Christus om meedeel, is ‘n misterie. Eers aan die einde sal die ware kinders van God aan die lig tree.

Oor God se misterievolle werking onder alle mense en godsdienste, wil ek graag die volgende voorbeeld gee, wat juis in hierdie tye van terreuraanvalle deur Islamgesinde mense ons weer tot besinning dwing oor al ons vooroordele. (Terloops, ware Islam-aanbidders is net so onsteld soos Christene oor hierdie aanvalle wat sogenaamd in die naam van die Islam gepleeg word. Moslemleiers is dit deur die bank eens dat dit nie die hart van Islam verteenwoordig nie.)

Maar die voorbeeld: ‘n Paar jaar gelede het ek die voorreg gehad om na ‘n praatjie van ‘n sekere dr Abuelaish (‘n mediese dokter) te luister. Hy is ‘n Palestyn en oortuigde Moslem wat in die Gasa-strook in Palestina gepraktiseer het. In 2009 het drie van sy dogters in ‘n Israeli tenkaanval op sy huis gesterf, net enkele maande nadat sy vrou aan kanker dood is.

Gegewe die slegte verhouding tussen die Palestyne en Israeli’s sou mens Abuelaish nie verkwalik het as hy wraak gesweer het nie. Dit is immers hoe dit in daardie geweste werk – bloed roep om bloed. Maar presies die teenoorgestelde het gebeur. Die tragiese gebeure het hom na sy Islam-wortels gedryf, en na volhardende gebed en besinning het hy tot die oortuiging gekom dat God hom tot iets beter roep. Hy hoef nie sy lewe met wraak te vergiftig nie, maar hy kan iets anders in die plek daarvan stel: liefdesdiens aan ander. Die beste manier waarop hy die nagedagtenis van sy dogters kan lewend hou, is nie deur te haat nie, maar deur geleenthede aan ander te bied. Hy roep daarom ‘n stigting in die lewe, Daughters for Life, wat beurse toeken aan meisies – waaronder Israeli’s – om hulle lewensdrome te verwesenlik. Hy wy sy lewe aan vergiffenis en naastediens.

Wat dring hom daartoe? Abuelaish glo dat ons grootste vyand nie die ander is nie, maar onkunde. Dis eers wanneer jy die ander ontdek in sy/haar gewone menswees dat begrip daag en nuwe verhoudings moontlik word. Verder, ons ken nie ons eie godsdienstige tradisies nie. Mense maak karikature van hulle eie godsdiens. So pas dit Moslem geweldenaars om net sekere dele van die Koran aan te haal om aanvalle op die “Groot Satan” – die Weste – te regverdig. Dis ‘n soort fundamentalistiese omgaan met jou eie tradisie wat jy eintlik net misbruik om jou eie idees en haat te vergoeilik. Terreur en ongebreidelde haat is egter nie waaroor die Islam gaan nie. Aldus Abuelaish.

Ook binne die Christendom kan groot onkunde heers. Ons klou dikwels verbete vas aan troetelopvattings – hoe skeef dit ook al is – en hou dit voor as Goddelike waarheid, sonder om te vra of dit is wat ons tradisie werklik sê. Daar is soveel onkunde oor wie en wat die Christus van die Christendom is en sê.

As elkeen opreg voor God die beste in sy eie tradisie soek en uitleef, en bereid is om met ander in gesprek te tree, sal ons verras staan hoe ons mekaar as gewone medemense ontdek. Dit beteken glad nie dat ek my identiteit as Christen moet prysgee of dat die uniekheid van die openbaring in Christus in gevaar gestel word nie. Inteendeel. Dit bring juis die besonderse daarvan na vore. Maar terselfdertyd word ook erkenning gegee aan die misterievolle werking van God se Gees wat baie wyer strek as die spesifiek Christelike.

En so verloor die eindelose geredekawel oor wie nou eintlik reg is, sy skerp kante. Die oordeel hieroor kan ons gerus aan God oorlaat. Ten minste weet ons wat ons as Christene aan God het – genoeg om getroos te lewe en te sterwe, en ‘n leeftyd van sinvolle diens aan God en naaste te lewer.

Ek vertrou dat bogenoemde gedagtes darem in ‘n mate help om die misterievolle werking van God se Gees van liefde op aarde te probeer peil.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Jan Smith vra:

Joh 15: 26. Praat van die Gees van die waarheid wat van die Vader UITGAAN. Ampl Bible: (proceeds) from the Father.
Gal 4: 6. En omdat julle kinders is, het God die GEES VAN SY SEUN in julle uitgestuur en Hy roep ABBA Vader.. Ampl Bible: God has sent the (Holy) Spirit of His Son into your hearts —.
Fil 1: 19. Want ek weet dat dit deur julle gebed en die ondersteuning van die Gees van Jesus Christus my tot heil sal strek. Ampl: the Spirit of Jesus Christ (the Messiah).

Op die Pinksterdag ontvang die dissipels die Heilige Gees wat van God uitgaan.
Nou praat Paulus van:

Die Gees van Sy Seun.
Die Gees van Jesus Christus.
Ek sal dit op prys stel as die verband tussen die terme Gees van die Seun/Jesus Christus en die Heilge Gees verklaar kan word, asseblief?

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Vir Filippus wat vir Jesus gevra het: Wys ons die Vader, en dit is vir ons genoeg, het Jesus geantwoord: Ek is al so ‘n lang tyd by julle en het jy My nie leer ken nie, Filippus? Wie My gesien het, het die Vader gesien. Waarom sê jy dan ‘Wys ons die Vader?’ Glo jy dan nie dat Ek in die Vader is en die Vader in My nie? Die woorde wat Ek vir julle sê, sê Ek nie uit Myself nie, maar dit is die Vader wat in My bly en sy werke doen..’ (Joh 14:8-10).

So kan 1 Kor 8:6 sê: Vir ons is daar één God, die Vader, uit wie alles is en ons vir Hom,

En één Here, Jesus Christus, deur wie alles is en ons deur Hom.’

Dieselfde as Joh 1:1-3: In die begin was die Woord, en die Woord was by God, en die

Woord was God. Hy was in die begin by God. Alles het deur Hom ontstaan, en

sonder Hom het selfs nie een ding wat bestaan, ontstaan nie.

Daarmee verwys Johannes na Genesis 1:3-26 waar telkens staan: ‘Toe het God gesê…’ –

God skep deur sy Woord, en Joh 1:1 sê Jesus is die Woord van God was skep.

Die Heilige Gees het ook deelgeneem aan die skeppingswerk. In Gen 1:2 staan: Die Gees van God het oor die waters gesweef – die Hebreeuse woord beteken: vrugbaarmakend gesweef. Hy het lewe geskep in die skepping (Ps 33:6: Deur die woord van die HERE is die hemele gemaak en deur die asem van sy mond die hemel se hele leër), ook toe God sy lewensasem in die mens geblaas het (Gen 2:7). En Hy is nou nog daarmee besig (Job 33:4: Die Gees van God het my gemaak, en die asem van die Almagtige het my die lewe gegee), ook in die skepping (Ps 104:30: Stuur U u asem, word hulle – die diere – geskape en U vernuwe die aangesig van die aarde).

Dat die Heilige Gees as Persoon uit die Vader en die Seun uitgaan, soos asem uit sy mond (en die Seun as God se woord uit sy mond) verwys na die intieme verhouding tussen die Gees, die Vader en Jesus Christus, sodat die Heilige Gees uitdruklik die Gees van God en die Gees van Christus genoem kan word. In Romeine 8:9 word Hy die Gees van God en die Gees van Christus in een vers genoem.

Die Heilige Gees is ook intiem betrokke by Jesus. Die ganse lewe van Jesus staan van begin tot end onder die leiding van die Gees. Andersyds staan die Gees volledig in diens van Christus wat Hom stuur om sy, Jesus se, werk op aarde te doen.

Met sy geboorte word Maria swanger deur die werking van die Heilige Gees (Matteus 1:18; Lk 1:35). Vir sy werk word Hy gedoop met die Gees (Mk 1:10) en die Gees stuur Hom om deur die duiwel versoek te word (Mt 4:1). Hy keer daarna terug ‘vol van die krag van die Gees’ (Lk 4:14), en in sy eerste preek identifiseer Hy Hom met Jesaja 61:1-12: die Gees van die Here is op My omdat Hy My gesalf het om die evangelie aan armes te verkondig. Sy hele bediening is in die krag van die Gees (Lk 10:21: Jesus het deur die Gees uitgejubel in sy lof aan sy Vader; Joh 3:34: Jesus kan die woorde van God spreek want die Vader het nie die Gees in geringe mate aan Hom gegee nie – maar ten volle; Hd 10:38: God het Jesus van Nasaret met die Heilige Gees en met krag gesalf; Mt 12:28: Ek dryf die demone uit deur die Gees van God; vgl. Jes 11:2 se belofte). Ook in sy lyding, sterwe en opstanding word Hy gelei en versterk deur die Gees (vgl. Rom 8:11).

Aan die anderkant werk Christus deur die Gees voort in die wêreld. Ook Hy stuur die Gees (Joh 15:26 die Gees wat Ek vir julle van die Vader af sal stuur; Joh 16:7 As Ek weggaan sal ek Hom na julle stuur). Die Gees sê net wat Hy van Christus hoor – Joh 16:15: Wat Hy van My ontvang, sal Hy ook aan julle bekendmaak. Hy getuig oor Jesus (Joh 16:26). Niemand kan sê: ‘Die Here is Jesus!’ behalwe deur die Heilige Gees nie (1 Kor 12:3).

In Johannes 14:16-17 belowe Jesus dat Hy die Vader sal vra en Hy sal vir hulle ‘n ander Helper/Trooster/Voorspraak gee sodat Hy ewig by julle kan wees…Hy sal by julle bly en in julle wees. En in dieselfde hoofstuk, 14:23: As iemand My liefhet, sal Hy ter harte neem wat Ek sê en my Vader sal hom liefhê en Ons sal na hom toe kom en by hom woon.

Die Heilige Gees gebruik die woord van God om ons te oortuig van ons sonde, en van ons geregtigheid wat Jesus vir ons aan die kruis verwerf het en so ons verhouding met God reg gemaak het, en van oordeel as ons ons nie bekeer nie (Joh 16:8-11). So lei Hy ons tot die besluit om te glo dat Jesus vir ons sonde gesterf het (wat Jesus slegs kon doen omdat Hy God is), en verbind die Gees ons in die geloof aan die Seun van God sodat ons kinders van God genoem kan word deur ons verbondenheid aan sy Seun, deurdat die Gees self in ons kom woon het (vgl. Rom 8:11,14,16).

1 Johannes 4:8,16 sê God is liefde. Liefde is ‘n verhouding. So is liefde die verhouding tussen die Vader en die Seun en die Heilige Gees. Hulle eenheid in ‘n liefdeseenheid, hulle liefdesverbondenheid aan mekaar.

Jesus se soendood aan die kruis is God se hoogste liefdesoffer vir die wêreld wat Hy so lief het dat Hy sy Seun gegee het, sodat elkeen wat in Jesus glo (glo deur die werking van die Heilige Gees) die ewige lewe kan hê – ewige lewe is ‘n lewe in gemeenskap met God, wat nou reeds begin met God die Heilige Gees wat in elke gelowige woon en ons verbind aan Jesus as ons Verlosser en aan die Vader as ons Versorger se liefde. Hy stort sy liefde in ons om aan dit ander te gee (1 Joh 4:19: Ons het lief omdat Hy ons eerste liefgehad het). Jesus se nuwe gebod aan sy dissipels op die vooraand van sy kruisiging was: Julle moet mekaar liefhê soos Ek julle liefhet (Joh 13:34; 15:12).

Die term Heilige Gees?

Die woord heilig beteken letterlik afgesonderd vir God en toegewyd aan God. Daarom identifiseer ons met die naam die Heilige Gees Hom as die Gees wat saam met die Vader en die Seun die ware God is, wat toegewy is aan die Vader en die Seun. Dit is ‘n onderlinge liefdestoewyding. So noem Jesus ook God sy Heilige Vader (Joh 17:11) en word Jesus genoem ‘U heilige dienskneg Jesus’ in Hand 4:27,30).

Skrywer:  Prof Francois Malan

Sue vra:

Hoe versoen ‘n mens die Heilige Gees? – dis ‘n vraag wat een van my dogters my gevra het en ek sal graag aan haar die korekte antwoord wil gee.

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Ek veronderstel die vraag bedoel: hoe word ek/ons met die Heilige Gees versoen.

Die Heilige Gees is ‘n Persoon in die godheid saam met die Vader en die Seun. In Johannes 14 sê Jesus:

In die huis van my Vader is daar baie woonplek…Ek gaan om vir julle plek te berei (14:2)

As iemand My liefhet, sal hy ter harte neem wat Ek sê, en my Vader sal hom liefhê en

Ons sal na hom toe kom en by hom woon (14:23)

As julle My liefhet, sal julle my opdragte gehoorsaam. En Ek sal die Vader vra en Hy sal

vir julle ‘n ander Helper gee sodat Hy vir ewig by julle kan wees. Hy is die Gees

van die waarheid…Julle ken Hom, om Hy by julle en in julle sal wees (14:15-17).

Die Helper, die Heilige Gees, wat die Vader in my Naam sal stuur, Hy sal julle in alles

onderrig en julle aan alles herinner wat Ek vir julle gesê het (14:26).

Ons versoening is met God, die Vader en die Seun en die Heilige Gees.

Dit begin by God wat die wêreld wat Hy geskep het so lief het dat Hy sy enigste Seun

gegee het, sodat elkeen wat in Hom glo, nie verlore gaan nie, maar die ewige lewe kan hê (Joh 3:16).

…wanneer iemand gesondig het, het ons Jesus Christus, die Regverdige, as Helper by die Vader. En Hy is ‘n versoening/soenoffer vir ons sondes – nie net vir ons sondes

nie maar ook vir dié van die hele wêreld ( 1 Joh 2:1-2)

Hierin bestaan die liefde: nie dat ons God liefgehad het nie, maar dat Hy ons liefgehad

het en sy Seun gestuur het as soenoffer vir ons sondes (1 Joh 4:10).

Almal het gesondig en nagelaat om die eer aan God te gee, en tog word hulle

goedgunstiglik vrygespreek deur die bevryding in Christus Jesus. Hom het God

daargestel as ‘n versoeningsoffer in sy bloed, en wat deur die geloof verkry word

(Romeine 3:23-26).

Die geloof in Jesus as ons versoening met God word gewerk deur die Heilige Gees wat ons deur die woord van die Here oortuig van ons sonde, en van geregtigheid – dat ons verhouding met God reggestel is deur Christus se offer – en oordeel – as ons ons nie bekeer tot die Here Jesus nie (Johannes 16:7-11). Efesiërs 2:8 sê ook dat ons geloof in Jesus ‘n gawe van God is.

Romeine 8:11 sê: As die Gees van Hom wat Jesus uit die dood opgewek het in julle woon, sal Hy wat Christus uit die dood opgewek het, ook julle sterflike liggame lewend maak deur sy Gees wat in julle woon.

God werk in ons deur sy woord wat ons hoor oor Jesus wat ons versoening met God bewerk het deur sy sterwe en opstanding. Die Heilige Gees gebruik dié woord om ons te oortuig van ons sonde en dat ons deur Jesus se sterwe met God versoen is en God se kinders geword het in ons geloofsverbondenheid aan sy Seun. Ons versoening is met God. Jesus het dit bewerk aan die kruis toe Hy, wat self God is, al ons sonde en die sonde van die ganse wêreld op Hom geneem het en so versoening vir ons berei het. Die Heilige Gees verbind ons aan Jesus se soenoffer deur ons tot geloof in Jesus te oortuig.

Hoe versoen ‘n mens die Heilige Gees? – 1 Joh 1:9 sê: As ons ons sondes erken – God is getrou en regverdig en daarom sal Hy ons ons sondes vergeef en ons van alle kwaad reinig.

Romeine 8:26 sê: So kom die Gees ons ook in ons swakheid te hulp, want ons weet nie mooi waarvoor ons behoort te bid nie; maar die Gees tree self vir ons in met versugtinge wat nie verwoord kan word nie.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Francois vra:

In die Ou Testament word die heiligheid van God oor-en -oor beklemtoon en mense wat die heiligheid nie gerespekteer het nie, is erg gestraf, selfs met die dood. In die Nuwe Testament word daar baie minder, en minder eksplisiet, verwys na die heiligheid van God (met moontlik die uitsondering van in Openbaring en die Ananias en Safira gebeurtenis). Jesus se koms het tog nie God se heiligheid verminder nie. 1. Hoe moet God se heiligheid volgens die Nuwe Testament verstaan word? 2. Hoe moet die heiligheid van God vandag deur sy kinders uitgeleef word?

Antwoord:

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Die term “heilig” in die Bybel het meer as een betekenis. Toegepas op God druk dit die essensie van sy wese uit as die Een wat nie soos mense is nie maar vlekkeloos, sondeloos en absoluut volmaak. So besing die hemelse wesens dan ook sy heiligheid (vgl die sg trishagion, of te wel, “drie maal heilig”-uitroep in Jes 6:3 en Op 4:8). As die Heilige verdra Hy ook nie onreg en sonde nie; uiteindelik moet die sonde gestraf word (Jes 65:1-5; Am 2:7).

As die Heilige in absolute sin is God nie net anders as mense nie, maar ook anders as die sogenaamde gode, wat eintlik maar net projeksies van mense was en dieselfde eienskappe as mense vertoon het, behalwe net dat hulle baie magtiger as mense was. Mense moes daarom voortdurend die gode paai en kalmeer sodat hulle nie in toorn ontbrand teen mense nie. Die lewende God se heiligheid kom egter veral in sy liefde, barmhartigheid en genade na vore. Dit maak Hom nie net totaal anders as die gode nie, maar ook as mense. Waar die gode in blinde woede kan reageer, is God lankmoedig en genadig. Waar mense ontrou is, is God betroubaar en onwankelbaar in sy liefde en genade (vgl Hos 11:9).

“Heilig” word verder ook op die kinders van God toegepas, bv Lev 19:2 en 1 Pet 1:15-16, waar gesê word dat hulle heilig moet wees omdat God heilig is. So gesien kan dit nie “sondeloos” of “volmaak” beteken nie, maar eerder dat God se kinders volkome toegewyd aan God moet lewe. God se heiligheid skuur as’t ware af op sy kinders. Hy wil hê dat sy kinders hulle moet wegkeer van wat sondig is en toegewyd aan Hom moet lewe. Hier is “heilig” dan nie soseer ‘n wesenskwaliteit van mense nie, maar eerder ‘n etiese kwaliteit, d w s, hoe mense moet lewe om daardeur te wys dat hulle aan God behoort. Toewyding het ook die betekeniskomponent van “afsondering”, wat veral in die OT ten opsigte van die priesters gegeld het. Hulle moes hulle van sekere praktyke wegkeer of afsonder om daardeur hulle toewyding aan God te demonstreer (vgl 1 Kron 23:13). Afsondering het egter niks te make met wêreldvreemdheid of wêreldmyding nie, maar dat God se kinders in hierdie wêreld maar nie van die wêreld nie sal wees.

In die Ou Testament (OT) was dit veral nodig om die heiligheid van God te beklemtoon sodat die volk Israel sou weet dat hulle God nie maar soos ‘n gewone mens is, net baie magtiger nie. Nee, Hy is die “gans andere”, die een wat die Skepper is van hemel en aarde, wat ontoeganklike lig bewoon (Ps 104:2; Dan 2:22; vgl 1 Tim 6:16), en tog Homself as die barmhartige en genadige betoon wat besorg is oor die weduwee, die weeskind en die arme.

Dit is veral lg aspek wat in die Nuwe Testament (NT) baie meer prominent is as in die OT. Want die NT leer dat die Heilige, die Ewige, méns geword het in Jesus Christus, dat Hy naby ons gekom het, dat Hy die gestalte van ‘n slaaf aangeneem het (Fil 2:7), om te dien, selfs tot in die dood toe. Dus, die heilige God is in Jesus Christus volkome mens, maar sonder sonde (Heb 4:15). Juis so het God kom toon wie Hy en wat ware menswees eintlik is.

Dis om hierdie rede dat die NT minder klem lê op die afstand tussen God en mens en meer die nabyheid van God aan die mens benadruk. Maar Hy is steeds Gód, en ons ménse. Geen wonder nie dat Paulus die absolute andersheid en ondeurgrondelikheid van God in Rom 11:33-36 besing. Sy nabyheid hef dus nie sy Godheid of heiligheid op nie. Dit gee net daaraan ‘n bepaalde dimensie wat voorheen in die OT nog nie so prominent was nie.

Die slotsom van bogenoemde is dat ons vandag nie beangs en bevrees vir God hoef te lewe nie. Sy heiligheid maak ons nie bevrees om in sy teenwoordigheid te verskyn nie, maar nooi ons eerder uit om in gemeenskap met Hom te lewe. Maar dit beteken ook dat ons, synde God se kinders, hoe langer hoe meer God die Heilige se eienskappe in ons lewe sal reflekteer.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl