Leser vra:

Ek het my hele lewe lank nooit God se Woord gelees of geken nie. In die huis was nie so iets soos godsdiens of kerk van enige aard nie. Ek is vandag 57, en probeer dinge optel. Al meer vrae duik op en ek sukkel om werklik met die Woord reg te kom en te verstaan. Ek glo dat God bestaan, maar op die oomblik is ek werklik op soek na iets om aan vas te hou in die Woord.

Ek het lank met drank en vriende omgegaan, en het op ‘n tyd rondgeslaap terwyl ek getroud was. Dit is net asof iets my ongeveer drie jaar gelede gestop het, en ek het al meer na God se Woord en ‘n waarheid begin soek wat vir my kan sê en wys dat God werklik is. Ek het ‘n ruk lank die Bybel begin lees, ensovoorts, totdat my vrou eendag gesê het jy kan die “stuk ding” maar verbrand. Ek het opgehou lees, maar kyk en luister net waar ek kan en kans het na die Woord, soekende na God. Waar en hoe soek en vra ek om vergifnis vir alles wat ek aangejaag het, teen God gesondig het, asook teen almal om en met my?

Antwoord

Prof hermie van Zyl antwoord:

Ons vraagsteller trek die gordyn net so op ‘n skrefie oop om ons ‘n kykie in sy lewe te gee, maar wat duidelik is, is dat God met hom aan die werk is. Want hier het ons met iemand te doen wat ‘n substansiële deel van sy lewe agter die rug het maar blykbaar nog nooit regtig erns gemaak het met die dieper vrae van die lewe nie. Hy erken wel die volgende: dat hy nie godsdienstig of kerklik grootgeword het nie; dat hy ‘n tyd lank losbandig gelewe het, ten spyte daarvan dat hy getroud was; dat hy drie jaar gelede ‘n soort inkeer beleef het wat hom sy immorele praktyke laat vaar het; dat hy tans dringend op soek is na ‘n egte verhouding met God; en dat laasgenoemde saamhang met ‘n begeerte om na waarheid te soek in die Bybel, hoewel hy blykbaar nie veel ondersteuning hierin van sy vrou geniet nie. Al hierdie dinge wat met ons vraagsteller aan die gebeur is, laat mens net weer besef dat die ou kerkvader, Augustinus (354-430 nC), reg was toe hy gesê het: “U het ons vir Uself gemaak, o Here, en ons harte is onrustig tot dit rus vind in U.”

Waar begin mens om aan iemand soos ons vraagsteller ‘n weg aan te wys waar hy wel hierdie rus waarvan Augustinus gepraat het, kan ervaar? Ek vertrou dat die volgende kan help:

Eerstens, dit wil lyk of die dringendste behoefte van ons vraagsteller is dat hy dinge tussen hom en God, en tussen hom en ander mense, wil regmaak; hy wil vergifnis ontvang. Want hy besef dat hy teen God en teen ander gesondig het. En daar is seker geen beter manier nie om hom die pad na God se Vaderhart te wys as deur middel van die gelykenis van die verlore seun (Lukas 15:11-32). Hier ons ‘n man wat alles gehad het wat sy hart begeer, maar hy gaan verkwis toe sy hele erfporsie deur losbandig te lewe (15:13,30). En op ‘n dag, toe lekker nie meer lekker was nie, kom hy tot inkeer daar tussen die varke, met die diep behoefte in die hart: om vir sy pa te gaan sê dat hy teen God en teen hom (sy pa) gesondig het. Hy voeg die daad by die woord en gaan terug huis toe. Daar vind hy toe dat sy pa sy oë al seer gekyk het vir sy seun se terugkoms (15:20). Hy word oorweldig deur sy pa se liefde en goedheid, en word weer as seun in sy vaderhuis herstel.

Hierdie gelykenis sê vir ons hoe God is. Hy is nie ‘n God wat verwyt nie. Hy gee nie om waar ons ons tyd, besittings en lewe vermors het nie. Al waarin Hy belangstel, is dat ons na Hom toe sal terugkeer om die volle lewe in die Vaderhuis te ervaar. Iemand wat so ‘n verlange het en so terugkeer na God se woning – soos ons vraagsteller – sal ervaar dat God sy sonde van harte vergewe. God reken ons ons sonde nie toe nie, Hy verwyder dit van ons so ver as die ooste van die weste is, Hy ontferm Hom oor ons soos ‘n vader hom ontferm oor sy kinders. Want Hy weet dat ons maar stof is, geneig tot alle kwaad (Psalm 103:8-14). Vanuit die Nuwe Testament weet ons verder dat God ons sonde vergewe omdat Hy dit in Christus gestraf het aan die kruis. Daarom kan ons vrygespreek word van die skuld wat ons sonde oor ons bring (vgl Romeine 5:8-11; 2 Korintiërs 5:17-21). Ons hoef onsself dus nie meer te kasty oor ons verlede of self te probeer vergoed vir alles wat ons “aangejaag” het nie. Jesus Christus het alles wat God van die mens verlang, reeds in ons plek gedoen; Jesus het die straf op ons sonde gedra, en die volmaakte lewe gelei. Al wat ons moet doen, is om ons sonde te bely, en God se vergifnis in Christus te aanvaar. Mag ons vraagsteller by daardie punt uitkom.

Tweedens, wanneer ons by daardie nulpunt van ons bestaan gekom het, waar ons besef dat ons geestelik bankrot is, en onsself werp op Christus, dan begin die nuwe lewe wat stand hou tot in alle ewigheid. Dan begin God in ons werk en bou aan hierdie nuwe lewe. Ja, dit is wel so dat God ons vat nes ons is (die eerste punt hierbo), maar dis net so waar dat Hy ons nie los soos ons is nie (wat hierdie punt twee wil sê). Hy wil hê dat ons Christus sal begin volg sodat sy Gees die tekens van ‘n lewe wat aan Christus behoort, kan vertoon aan die wêreld (vgl Matteus 5:13-16). Of, soos Galasiërs 5:22 sê, sodat die vrug van die Gees, naamlik liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelikheid, goedhartigheid, getrouheid, nederigheid en selfbeheersing in ons lewe kan sigbaar word. Want iemand wat sê dat sy of haar sonde vergewe is, maar wat weer terugkeer na hulle ou lewe, verstaan nie mooi wat die nuwe lewe in Christus behels nie. Dis ondenkbaar dat mens jou rug kan draai op so ‘n groot verlossing en weer doodluiters voortgaan soos voorheen. Soos Paulus in Romeine 6:1-11 sê: Iemand wat aan Christus behoort, is begrawe saam met Christus en daarom dood vir die sonde, maar het ook opgestaan saam met Christus en is daarom lewend vir God, om vir Hom en vir ander te lewe. Dis daarom so treffend wat mens lees van Saggeus, die tollenaar. Pas nadat hy redding ervaar het toe Christus in sy huis tuisgaan, sê hy dat hy nou anders gaan lewe as voorheen: hy gaan die helfte van sy goed aan die armes gee, en mense wat hy uit hulle geld gekul het, gaan hy vierdubbel vergoed (Lukas 19:1-10). God se genade in Christus dóén iets aan ‘n mens; dit verander jou ten goede; dit maak van jou ‘n mens na God se hart. Jy begin nou al meer lyk soos die beeld van God wat ons na regte is.

Derdens, om te bly volhard op hierdie geloofspad moet ons besef dat ons nou deel is van die liggaam van Christus op aarde, die kerk. ‘n Mens is nie bedoel om op jou eentjie die pad as gelowige te bewandel nie. As mens die bladsye van die Bybel lees, is dit merkwaardig dat gelowiges altyd deel is van die gemeenskap van gelowiges. In die Nuwe Testament is gelowiges altyd deel van ‘n gemeente of ‘n kerk. Want dís hoe ons bly volhard op die pad van die geloof. As ons alleen probeer staande bly in hierdie lewe, gaan ons gou vind dat ons struikel en val. Maar wanneer ons saam met ander die pad bewandel, hou ons mekaar warm in die geloof. Die meeste van ons is sterk individualiste, ons wil ons eie ding doen. Maar as deel van die kerk erken ons dat ons almal saam die liggaam van Christus vorm en dat ons mekaar se insette en gawes nodig het (vgl 1 Korintiërs 12). So word ons voortdurend opgebou in ons geloof (Efesiërs 4:1-16; eintlik die hele hoofstuk). Dis in die kerk dat ons ook leer hoe om die Woord van God na sy bedoeling te verstaan. Al die geleenthede word daar geskep om te groei in Godskennis en Bybelkennis. Wie hierdie geleenthede misloop en misken, misken die genademiddele wat die Here aan ons op aarde gee. Dit is dus noodsaaklik dat ons vraagsteller so gou moontlik die gemeenskap van gelowiges sal opsoek. So kan hy verder gehelp word op hierdie geloofspad en nie maar op sy eie voortsukkel nie.

Met bostaande uiteensetting het ek probeer om aan ons vraagsteller ‘n handvatsel te bied waarmee hy ‘n greep kan uitoefen op die genade van God – eintlik so kan agterkom dat God op hom ‘n greep uitoefen. Dis weliswaar nie die volle verhaal nie, maar genoeg om die pad saam met God te begin. Dit is die waarheid waarna ons vraagsteller op soek is in die Bybel. Alles wat in die Bybel staan, kan in bostaande drie gedagtes saamgetrek word. Ek glo dat God met ons vraagsteller op ‘n besondere wyse besig is, en dat Hy die goeie werk wat Hy so in hom begin het, ook sal voltooi (vgl Filippense 1:6). Mag hy die roersele van God se Gees nie weerstaan nie, maar homself oorgee daaraan en uiteindelik die rus vind waarvan Augustinus gepraat het.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl

The old Adam must literally be drowned anew every day. –  Emil Brunner

 Die Christelike geloof teenoor godsdiens

Ken Blanchard bekende skrywer (We are the Beloved) vertel van ‘n ete wat hy en Bill Hybels saam gehad het. Blanchard val weg met die vraag: “Hoekom die oersonde? Dit is te negatief?” Bill  Hybels verduidelik vir hom die verskil tussen die Christelike geloof en godsdiens.

Hybels: “Jy spel godsdiens D-O-E-N. Dit beteken jy moet allerhande dinge doen om die Here se genade te ontvang. Godsdiens beklemtoon wat jy alles moet doen om God se guns te behou. Watter nuwe bladsy jy moet omblaai? Watter nuwe toewyding is nodig om jou saak met God reg te stel? Die probleem met godsdiens en hierdie “doen” filosofie is dat mense tou opgooi, want hulle weet nooit wanneer genoeg genoeg is nie. Sê nou maar jy doen 2500 goeie dinge in jou lewe en die Here sê vir jou: “Nie sleg nie, maar jy het 3000 goeie dinge nodig gehad.”

 Bill Hybels gaan voort:  “Jy spel die Christelike geloof: G-E-D-O-E-N. God het Jesus na die aarde gestuur om jou te versorg. Jy kan nie goed genoeg presteer of genoeg goeie dinge doen om in die hemel te kom nie. Jy kan net toegang kry as jy erken dat jy ‘n sondaar is en om dan vir Jesus Christus as jou Verlosser te aanvaar. Hy is die enigste een wat jou verlede kan skoonmaak. Jy kan dit nie self doen nie … Hy kan jou nie alleen verlos nie, maar Hy kan jou gids en vriend word. Hy kan jou lewe verander.

 Eenvoudig. Soos Blanchard erken het hy vir jare gereeld eredienste bygewoon, maar nooit die boodskap van genade so duidelik gehoor nie. Hybels sê ons geloof gaan nie oor toewyding en opvolg nie, maar oor ontvang en vertrou.

No man should judge unless he asks himself in absolute honesty whether in a similar situation he might not have done the same. -Viktor Frankl, skrywer, neuroloog en psigiater (1905-1997)

Is my godsdiens iets wat ek privaat kan uitleef?

Diegene wat glo dat hulle godsdienstig is, is aan twee versoekings onderworpe:

• Hulle glo dat geestelikheid iets innerlik en privaat is.
• Hulle glo dat geestelikheid ‘n saak van uiterlike prestasie is.

Ware liefde vir God se wortels lê in die hart, maar dit word in die lewe uitgeleef.

Ons sien die baie duidelik in Deuteronomium 6:6 – 9:

Hierdie gebooie wat ek jou vandag gegee het, moet in jou gedagtes bly. ⁷Jy moet dit inskerp by jou kinders en met hulle daaroor praat as jy in jou huis is en as jy op pad is, as jy gaan slaap en as jy opstaan. ⁸Jy moet dit as herinneringsteken vasbind aan jou hande, en dit moet ’n merk op jou voorkop wees. ⁹Skryf dit op jou deurkosyne en op jou stadspoorte.

Moses gebruik hier ‘n konsentriese patroon – vier sirkels wat al hoe wyer uitbrei. Onvoorwaardelike toewyding aan die Here moet alle dele van ons lewens deursuurdeeg.

1. Dit moet in jou gedagtes bly. Dit moet op jou innerlike wese geskryf word – onuitwisbaar. Israel se geloof word nierituele gedefinieer nie, maar deur ‘n diep innerlike toewyding aan die Here.
2. Dit is ‘n familiesaak: ⁷Jy moet dit inskerp by jou kinders en met hulle daaroor praat as jy in jou huis is en as jy op pad is, as jy gaan slaap en as jy opstaan.. Jy moet dit vir jou kinders leer en met die lede van jou huishouding bespreek. Inskerp beteken dat jy dit gereeld herhaal. Elke volwasse Israeliet en Christen is ‘n leermeester en moet elke geleentheid aangryp om te onderrig.
3. Dit is ‘n openbare saak. ⁸Jy moet dit as herinneringsteken vasbind aan jou hande, en dit moet ’n merk op jou voorkop wees. Wat vasgebind moet word, is die Shema – die oproep vir heelhartige verbondsliefde: Daarom moet jy die Here jou God liefhê met hart en siel, met al jou krag (6:5). Wat presies aan die hande gebind moet word, is onseker. Op die voorkop beteken letterlik tussen die oë. Israeliete en Christene moet gemerk word as mense wat aanspraak maak dat die Here hulle God is en wat Hom volledig liefhet.
4. Laastens is daar ‘n openbare verklaring: ⁹Skryf dit op jou deurkosyne en op jou stadspoorte. Hiermee herinner hulle hulleself dat hulle primêre verbondenheid aan die Here is. Hulle sien dit elke keer as hulle hulle huise verlaat of terugkom. So dra hulle die Here by hulle huise in as gas en Hoof van dieHulle moet dit op die stadspoorte skryf – so brei hulle hulle toewyding na die hele gemeenskap uit. Hulle herinner burgers en reisigers dat die Here oor hierdie stad regeer. Omdat hofsake naby die stadspoorte gehou is, herinner dit die mense wat die reg uitoefen dat alles tot eer van die goddelike Heerser gedoen moet word.

In hierdie gedeelte lees ons dat selfs die versierings in ons huise moet van ons geloof getuig – alle gaste en verbygangers moet weet van die geloof van die mense wat in daardie huis woon. Die inwoners van die huis moet herinner word dat hulle in afhanklikheid van die Here moet leef en dat hulle seëninge van hulle gehoorsaamheid afhanklik is. Sal mense wat in ons huise kom, weet dat ons gelowiges is?

Talent develops in tranquillity, character in the full current of human life. –Johann Wolfgang von Goethe, digter, dramaturg en filosoof (1749-1832)

Het ons ons godsdiens afgewater? En nou? (2)

Daar het die afgelope aantal jare heelwat boeke verskyn waarin gesê word dat die kerk sy boodskap afgewater het. (Michael Horton se  Christless Christianity en David Platt se Follow Me. A call to die; a call to live is goeie voorbeelde hiervan) Ons aanvaar sekere waarhede en bid die sondaar se gebed en glo alles is reg – ons is nou Christene. Maar dit is nie waar nie.

Ons gaan nou aan met die derde vraag.

• ØHoe sal ek God se liefde deel as getuienis vir hierdie wêreld?

God verlang dat ons sy evangelie van genade en heerlikheid aan hierdie  wêreld moet uitdra.

• §Aan wie? Aan alle nie-Christene wat God in jou wêreld geplaas het. Begin deur vir hulle te bid.
• §Hoe? In die konteks van waar jy werk of woon, begin met hulle praat oor God se karakter, die mens se sonde, Christus se versorging en ons behoefte aan sy versorging. Kyk na geleenthede wat God open waartydens jy die evangelie kan deel.
• §Wanneer? Skep geleenthede met die mense wat jy hierbo geïdentifiseer het. Nooi hulle vir koffie of ‘n ete.

• ØHoe sal ek as lidmaat van die kerk God se liefde wys?
• §Waar? Ons wys dit natuurlik teenoor ons broers en susters in die gemeente, maar ook waar ons nie-Christene raakloop – waar ons werk of speel en veral by ons huise.
• §Hoe? Deur ander te dien.

• ØHoe sal ek God se heerlikheid onder alle mense versprei?
• §Bid vir alle volke. Fokus veral op groepe wat nog nie deur die evangelie bereik is nie. Ons moet bid dat God se koninkryk oor die hele aarde sal kom.
• §Hoe sal ek vir hulle gee?
• §Hoe sal ek na hulle gaan?

• ØHoe sal ek dissipelmakers maak?
  • §Begin deur ‘n klein groepie waarmee jy wil werk, bymekaar te maak.
  • §Onthou dit gaan nie oor die oordra van inligting nie, maar oor die verandering van lewens.
  • §Modelleer. Volg my voorbeeld, soos ek die voorbeeld van Christus volg (1 Korintiërs 11:1) Onthou Jesus Christus is ons model.
  • §Hoe sal ek hulle uitstuur? Bemoedig hulle. Rus hulle toe. Kyk gerus na die volgende webblad: www.multiplymovement.com.

Daarmee kom ons aan die einde van die lang bespreking oor die vraag: Het ons ons godsdiens afgewater?