‘n Leser vra:

Kan julle vir die mense uiteensit wat God van praat of wat Hy bedoel met die vier dimensionaliteit van die koninkryk van God, volgens Efesiërs 3:18 en Markus 12:30. Dit is so ’n fenomenale openbaring. Die opsomming daarvan, wat die Vader my nou al gegee het, strek al oor 100 bladsye. Ek glo julle sal weet wat God alles bedoel het daarin.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Ek is ’n bietjie onseker oor wat ons vraagsteller presies bedoel met die “vier dimensionaliteit van die koninkryk van God” soos dit in Efesiërs 3:18 en Markus 12:30 na vore sou tree. Hy verwys waarskynlik na die feit dat in beide tekste vier dinge genoem word, maar die viertal wat in dié tekste voorkom verwys nie na dieselfde dinge nie. Die beste wat ek kan doen, is om gewoon ’n uitleg te gee van die twee tekste. Hopelik sal dit lig werp op die saak wat die vraagsteller graag aan die orde wil stel.

Efesiërs 3:18

Hierdie teks lui soos volg (volgens die 2020-Direkte Afrikaanse Vertaling van die Bybelgenootskap van SA): “… sodat julle volledig in staat mag wees om saam met al die heiliges tot die besef te kom van die breedte en die lengte en die hoogte en die diepte …”

Om dié teks na behore te verstaan, moet dit in sy onmiddellike verband geplaas word. Paulus is in 3:16-19 besig met ’n gebed. Hy bid vir drie dinge: 1. Dat die gelowiges innerlik versterk mag word (v16-17). Dit gebeur wanneer die Gees werksaam is in gelowiges en Christus in hulle harte woon; 2. Dat hulle kennis van die volle omvang van God se openbaring sal toeneem, veral wat die liefde van God behels (v18-19a); 3. Dat God se volle heil in hulle lewe ’n werklikheid sal word (v19b).

Dit is duidelik dat 3:18 deel is van die tweede bede. Paulus bid dat die gelowiges tot die besef / die kennis sal kom wat “die breedte en die lengte en die hoogte en die diepte” (van God se openbaring) is. Uitleggers het al baie verklarings aangebied vir wat hierdie viertal – die breedte en die lengte en die hoogte en die diepte – presies sou beteken. Ek gaan hulle nie almal hier noem nie, maar slegs op die mees waarskynlike verklaring ingaan. Die agtergrond van hierdie uitdrukking lê waarskynlik in die Ou-Testamentiese wysheidsliteratuur, waar soortgelyke uitdrukkings voorkom. Vergelyk byvoorbeeld Job 11:7-9: “Kan jy die geheimenisse van God ontrafel …? Dit is hoër as die hemel … Dit is dieper as die doderyk … Langer as die aarde … en breër as die see.” Hier kry ons die gedagte dat die geheimenis van God se wese en werksaamheid onpeilbaar is. ’n Mens kan dit nie ontrafel nie; die omvang daarvan is ver bokant ’n mens se begrip. Job vergelyk dit met die onmeetbaarheid van die hemel, die doderyk, die aarde en die see. Met ’n soortgelyke viertal wil Paulus dan ook in Efesiërs 3:18 dui op die onpeilbare omvang van God se heilswerk in Christus. ’n Mens kan dit nie met jou verstand volledig begryp nie. Tog bid Paulus dat die gelowiges in staat mag wees om iets van hierdie omvang – die breedte en die lengte en die hoogte en die diepte – te begryp. ’n Soortgelyk gedagte tref ons ook in Romeine 11:33-36 aan, waar Paulus wys op die diepte van die rykdom en wysheid en kennis van God, dat sy oordele ondeurgrondelik en sy weë onnaspeurlik is.

Wat verder betekenisvol is in Efesiërs 3:18-19 is dat hierdie kennis van God se omvangryke heilswerk in Christus gekoppel word aan die korporatiewe kennis van die gelowiges en aan die liefde. Korporatief: Paulus sê dat hulle “saam met al die heiliges” tot die besef mag kom van God se omvangryke genade. Dit gaan dus nie soseer oor ’n individuele, mistieke ervaring van God nie, maar dat gelowiges mekaar nodig het om tot hierdie kennis te kom. Sáám moet hulle soek na God se omvangryke genade. Hoe meer ons mekaar opsoek, probeer agterkom hoe God in almal se lewe sy genadewerk uitvoer, hoe meer leer ons dit ken en hoe meer staan ons verwonderd daaroor. Maar daar is nog iets: Kennis is nie alles nie; daar is iets wat kennis te bowe gaan, en dis die liefde. Daarom dat Paulus in 3:19a bid dat die gelowiges Christus se liefde sal leer ken, wat alle begrip te bowe gaan. Kennis kan opgeblase maak, soos Paulus op ’n ander plek sê: “Kennis maak verwaand, maar liefde bou op” (1 Korintiërs 8:2). Ook die kennis van God se omvangryke genadewerk moet altyd staan in die teken van die liefde wat alles bedek (1 Korintiërs 13:7).

Om dus saam te vat: Die viertal van Efesiërs 3:19 verwys nie soseer na afsonderlike dimensies wat elkeen op sy eie geneem moet word nie, maar druk gesamentlik die totale omvang van God se genadewerk uit. Dis Paulus se gebed dat die gelowiges grondige kennis hiervan sal bekom.

Markus 12:30

Hierdie teks lui: “Jy moet die Here jou God liefhê met jou hele hart en met jou hele siel en met jou hele verstand en met al jou krag.” Weer eens het ons hier met ’n viertal te doen – hart, siel, verstand en krag – maar hierdie keer verwys dit nie na die totale omvang van God se genadewerk aan ons, soos by Efesiërs 3:18 nie, maar hoe ons as mense God moet liefhê. In kort beteken dit dat ons God met ons hele menswees sal liefhê; “hele menswees” word hier konkreet uitgedruk as hart, siel, verstand en krag. Markus 12:30 is natuurlik ’n aanhaling van Deuteronomium 6:5 waar Israel reeds die opdrag kry om God lief te hê met hart en siel, met al hulle krag. Markus (soos ook Lukas 10:27) voeg egter “verstand” by, hoewel by Matteus 22:37 daar net ’n drietal voorkom (“krag” word weggelaat).

Uit hierdie vier- of drietal moet ons nie die afleiding maak dat die mens uit drie of vier dele saamgestel is nie, asof die mens ’n samevoeging van afsonderlike “onderdele” is wat uiteindelik die hele mens uitmaak nie. Dit is eerder so dat elkeen van hierdie woorde die hele mens beskryf, vanuit ’n bepaalde perspektief gesien. So is die hart die bron van die menslike bestaan, van waaruit sy denke, gevoel en wil voortspruit; die siel is die menslike bestaan gesien vanuit sy vermoëns en begeertes; die verstand is die mens gesien as ’n redelike, denkende, verantwoordelike wese; en die krag is die mens gesien vanuit sy gerigtheid op ’n taak, sy toewyding. Wanneer al drie (of vier) saam genoem word, wil dit dus net sê dat die mens in sy totaliteit, in sy volle menswees, vanuit alle perspektiewe gesien, betrokke is. En so, sê Markus 12:30, moet ons God liefhê. Niks van wie jy as mens is mag uitgesluit word by jou gerigtheid op God nie. Hy eis jou as totale mens vir Hom op.

Ek vertrou dat bostaande oorsig ’n bydrae sal lewer tot ons vraagsteller se eie ondersoek.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl

‘n Leser vra:

 Kan julle vir die mense uiteensit wat God van praat of wat Hy bedoel met die vier dimensionaliteit van die koninkryk van God, volgens Efesiërs 3:18 en Markus 12:30. Dit is so ’n fenomenale openbaring. Die opsomming daarvan, wat die Vader my nou al gegee het, strek al oor 100 bladsye. Ek glo julle sal weet wat God alles bedoel het daarin.

Antwoord         

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Ek is ’n bietjie onseker oor wat ons vraagsteller presies bedoel met die “vier dimensionaliteit van die koninkryk van God” soos dit in Efesiërs 3:18 en Markus 12:30 na vore sou tree. Hy verwys waarskynlik na die feit dat in beide tekste vier dinge genoem word, maar die viertal wat in dié tekste voorkom verwys nie na dieselfde dinge nie. Die beste wat ek kan doen, is om gewoon ’n uitleg te gee van die twee tekste. Hopelik sal dit lig werp op die saak wat die vraagsteller graag aan die orde wil stel.

Efesiërs 3:18

Hierdie teks lui soos volg (volgens die 2020-Direkte Afrikaanse Vertaling van die Bybelgenootskap van SA): “… sodat julle volledig in staat mag wees om saam met al die heiliges tot die besef te kom van die breedte en die lengte en die hoogte en die diepte …”

Om dié teks na behore te verstaan, moet dit in sy onmiddellike verband geplaas word. Paulus is in 3:16-19 besig met ’n gebed. Hy bid vir drie dinge: 1. Dat die gelowiges innerlik versterk mag word (v16-17). Dit gebeur wanneer die Gees werksaam is in gelowiges en Christus in hulle harte woon; 2. Dat hulle kennis van die volle omvang van God se openbaring sal toeneem, veral wat die liefde van God behels (v18-19a); 3. Dat God se volle heil in hulle lewe ’n werklikheid sal word (v19b).

Dit is duidelik dat 3:18 deel is van die tweede bede. Paulus bid dat die gelowiges tot die besef / die kennis sal kom wat “die breedte en die lengte en die hoogte en die diepte” (van God se openbaring) is. Uitleggers het al baie verklarings aangebied vir wat hierdie viertal – die breedte en die lengte en die hoogte en die diepte – presies sou beteken. Ek gaan hulle nie almal hier noem nie, maar slegs op die mees waarskynlike verklaring ingaan. Die agtergrond van hierdie uitdrukking lê waarskynlik in die Ou-Testamentiese wysheidsliteratuur, waar soortgelyke uitdrukkings voorkom. Vergelyk byvoorbeeld Job 11:7-9: “Kan jy die geheimenisse van God ontrafel …? Dit is hoër as die hemel … Dit is dieper as die doderyk … Langer as die aarde … en breër as die see.” Hier kry ons die gedagte dat die geheimenis van God se wese en werksaamheid onpeilbaar is. ’n Mens kan dit nie ontrafel nie; die omvang daarvan is ver bokant ’n mens se begrip. Job vergelyk dit met die onmeetbaarheid van die hemel, die doderyk, die aarde en die see. Met ’n soortgelyke viertal wil Paulus dan ook in Efesiërs 3:18 dui op die onpeilbare omvang van God se heilswerk in Christus. ’n Mens kan dit nie met jou verstand volledig begryp nie. Tog bid Paulus dat die gelowiges in staat mag wees om iets van hierdie omvang – die breedte en die lengte en die hoogte en die diepte – te begryp. ’n Soortgelyk gedagte tref ons ook in Romeine 11:33-36 aan, waar Paulus wys op die diepte van die rykdom en wysheid en kennis van God, dat sy oordele ondeurgrondelik en sy weë onnaspeurlik is.

Wat verder betekenisvol is in Efesiërs 3:18-19 is dat hierdie kennis van God se omvangryke heilswerk in Christus gekoppel word aan die korporatiewe kennis van die gelowiges en aan die liefde. Korporatief: Paulus sê dat hulle “saam met al die heiliges” tot die besef mag kom van God se omvangryke genade. Dit gaan dus nie soseer oor ’n individuele, mistieke ervaring van God nie, maar dat gelowiges mekaar nodig het om tot hierdie kennis te kom. Sáám moet hulle soek na God se omvangryke genade. Hoe meer ons mekaar opsoek, probeer agterkom hoe God in almal se lewe sy genadewerk uitvoer, hoe meer leer ons dit ken en hoe meer staan ons verwonderd daaroor. Maar daar is nog iets: Kennis is nie alles nie; daar is iets wat kennis te bowe gaan, en dis die liefde. Daarom dat Paulus in 3:19a bid dat die gelowiges Christus se liefde sal leer ken, wat alle begrip te bowe gaan. Kennis kan opgeblase maak, soos Paulus op ’n ander plek sê: “Kennis maak verwaand, maar liefde bou op” (1 Korintiërs 8:2). Ook die kennis van God se omvangryke genadewerk moet altyd staan in die teken van die liefde wat alles bedek (1 Korintiërs 13:7).

Om dus saam te vat: Die viertal van Efesiërs 3:19 verwys nie soseer na afsonderlike dimensies wat elkeen op sy eie geneem moet word nie, maar druk gesamentlik die totale omvang van God se genadewerk uit. Dis Paulus se gebed dat die gelowiges grondige kennis hiervan sal bekom.

Markus 12:30

Hierdie teks lui: “Jy moet die Here jou God liefhê met jou hele hart en met jou hele siel en met jou hele verstand en met al jou krag.” Weer eens het ons hier met ’n viertal te doen – hart, siel, verstand en krag – maar hierdie keer verwys dit nie na die totale omvang van God se genadewerk aan ons, soos by Efesiërs 3:18 nie, maar hoe ons as mense God moet liefhê. In kort beteken dit dat ons God met ons hele menswees sal liefhê; “hele menswees” word hier konkreet uitgedruk as hart, siel, verstand en krag. Markus 12:30 is natuurlik ’n aanhaling van Deuteronomium 6:5 waar Israel reeds die opdrag kry om God lief te hê met hart en siel, met al hulle krag. Markus (soos ook Lukas 10:27) voeg egter “verstand” by, hoewel by Matteus 22:37 daar net ’n drietal voorkom (“krag” word weggelaat).

Uit hierdie vier- of drietal moet ons nie die afleiding maak dat die mens uit drie of vier dele saamgestel is nie, asof die mens ’n samevoeging van afsonderlike “onderdele” is wat uiteindelik die hele mens uitmaak nie. Dit is eerder so dat elkeen van hierdie woorde die hele mens beskryf, vanuit ’n bepaalde perspektief gesien. So is die hart die bron van die menslike bestaan, van waaruit sy denke, gevoel en wil voortspruit; die siel is die menslike bestaan gesien vanuit sy vermoëns en begeertes; die verstand is die mens gesien as ’n redelike, denkende, verantwoordelike wese; en die krag is die mens gesien vanuit sy gerigtheid op ’n taak, sy toewyding. Wanneer al drie (of vier) saam genoem word, wil dit dus net sê dat die mens in sy totaliteit, in sy volle menswees, vanuit alle perspektiewe gesien, betrokke is. En so, sê Markus 12:30, moet ons God liefhê. Niks van wie jy as mens is, mag uitgesluit word by jou gerigtheid op God nie. Hy eis jou as totale mens vir Hom op.

Ek vertrou dat bostaande oorsig ’n bydrae sal lewer tot ons vraagsteller se eie ondersoek.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Johan:

In Kolossense 1:16 praat Paulus van “alles wat nie gesien kan word nie”, maar in die Engelse New Living Translation (NLT) praat hulle van “kingdoms”. Beteken dit dat God ander koninkryke het behalwe die een waarvan ons leer in die Bybel?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Kolossense 1:15-20 is ’n hooglied op die allesoortreffende posisie van Christus ten opsigte van die skepping en die kerk. Nie net is Hy die Een deur wie God die skepping tot stand gebring het nie (v15-17), maar Hy is ook die Herskepper, die Hoof van die kerk, die Een deur wie God alles met Homself versoen het (v18-20).

Die vraag is verder waarom Paulus dit nodig vind om die unieke status en posisie van Christus in die skepping so te beklemtoon. Die rede vind ons in Kol 2:6-23 (veral v8,15-23). Uit hierdie verse lei ons af dat die Kolossense vasgevang was in die verering van onsigbare hemelmagte, waaronder engele (2:18). Die gevolg was dat die Kolossense Christus se posisie in die skepping nie na behore verstaan en geëer het nie. Hulle het minder van Hom gedink as wat hulle moes, en Hom gelykgestel met die engele en ander onsigbare hemelse magte, soos konings (letterlik: trone), heersers, maghebbers en gesagvoerders (1:16; vgl 2:15). Dis nie duidelik wie en wat hierdie trone, ensovoorts, was nie. Die meeste uitleggers sien dit as hemelwesens of hemelse kragte wat veral in Joodse kringe hoog aangeslaan is en belangrike posisies in die hemel sou beklee het. Van hierdie Jode het volgelinge van Christus geword en deel uitgemaak van die Christelike gemeente in Kolosse. Maar die gevaar was dat hulle Christus op een vlak met hierdie hemelse magte gestel het. Paulus wou dit toe aan hulle duidelik stel (met behulp van 1:15-20) dat Christus die unieke Seun van God, die sigbare beeld van God is (1:15). As sodanig heers Christus oor alles – sigbare én onsigbare dinge (1:16). En deel van hierdie onsigbare dinge is die konings, heersers, maghebbers en gesagvoerders waarvan ons in 1:16 lees. Dit is die hemelwesens waarvan ons hierbo gepraat het. Vertalers is dit egter nie altyd eens oor waarna die onderliggende Griekse begrippe verwys en hoe dit vertaal moet word nie. Daarom dat ’n vertaling soos die NLT die een term (kuriotētes) met “kingdoms” vertaal, maar die 1983-Afrikaanse Vertaling vertaal dit met “heersers”. Die pas vrygestelde 2020-Direkte Vertaling het weer “heersende magte”. Die punt is: Waarna dit ook al verwys en hoe mens dit ook al vertaal – hierdie hemelse magte / heersers is almal ondergeskik aan Christus. Hulle verbleek in die teenwoordigheid van die Seun, want Hy het hulle gemaak, hulle is sy dienaars, hulle is vir Hom geskep (1:16). Dit dien dus geen doel om hierdie skepsele te aanbid nie; die Een wat aanbid moet word, is die Seun, Jesus Christus.

’n Verdere kwessie is of hierdie hemelse magte goedaardig of vyandiggesind is. Soms wil dit lyk asof hulle vyandig is, soos in 2:15 waar Paulus daarvan praat dat Christus elke “mag en gesag” ontwapen en gevange geneem het. In 1:20 word in dieselfde trant gepraat – van God wat alles in hemel en op aarde met Homself versoen het; die implikasie is dat hulle vyandig is of ten minste van Hom vervreem is. Hier in 1:16 lyk dit egter eerder na goedaardige magte, want God Self het hulle geskep. En verder het Hy hulle vir – dit wil sê, tot voordeel en diens van – die Seun geskep. Hoe dit ook al sy, goedaardig of vyandiggesind, dit gaan oor onsigbare magte wat ’n mag uitoefen op die mens, in so ’n mate dat die mens daardeur geïntimideer word en graag in vrede daarmee wil leef. Vandaar die behoefte om die hemelse magte te vereer en te aanbid. En dit is hierdie dwaling onder die Kolossense wat deur Paulus bestry word.

Om saam te vat: Die NLT se “kingdoms” is maar net ’n poging om ’n moeilike begrip, wat ons nie eintlik weet waarna dit presies verwys nie, te vertaal. Dit gaan egter nie oor “ander koninkryke” naas die een waarvan ons in die Bybel lees nie. God het maar net een koninkryk – sy skepping, die kosmos – wat Hy deur Christus, sy Seun, regeer. Die begrippe in 1:16 verwys dus na onsigbare magte wat hoog aangeslaan is deur die Kolossense en deur hulle vereer of aanbid is, in plaas daarvan dat hulle Christus alleen aanbid het. Met Kol 1:15-20 wil Paulus dus die allesoortreffende posisie van die Seun teenoor hierdie onsigbare hemelse magte beklemtoon om sodoende die Kolossense van die dwaalspoor af te kry waarop hulle was.

Skrywer: Prof Hermie van Zyl

Johan vra:

In Kolossense 1 vers 15 praat hy van alles wat gesien kan word en alles wat nie gesien kan word nie, konings heersers en in die engels bybel praat hulle van KINGDOMS. Waar is die kingdom en hoe moet ek dit verstaan?

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Kolossense 1:16 se konings en die Engelse Bybels se Kingdoms is vertalings van die Griekse woord thrónoi wat verskillende betekenisse in die Nuwe Testament het: Trone – die mooi en groot sitplek van die koning soos in Openbaring 5:1 Regeerders – figuurlik gebruik vir die heersende gesag van ’n koning soos in Kolossense 1:16 wat na ’n bonatuurlke gesag van engele of duiwels kan verwys of na menslike regeerders soos aardse konings. Bonatuurlike kragte – figuurlik gebruik vir bonatuurlike magte met ’n spesifieke rol om die lot en aktiwiteite van mense te bepaal, dit kan ook bose magte wees, soos in Kolossense 1:16. Die mag- en gesagsposisie om te regeer, soos in Lukas 1:32 die troon van sy vader Dawid wat aan Jesus gegee is. Die plek waarvan gesag en regering uitgeoefen word, soos in Hebreërs 4:16 Jesus se troon van genade; of Openb 2:13 die gemeente Pergamum woon waar die troon van Satan is. Die Kingdoms of konings kan verwys na die sigbare konings of regeerders van hierdie wêreld of na die onsigbare koninkryke van die engele of die duiwels (1:16). Na die engele word dwarsdeur die Ou en Nuwe Testament verwys. Psalm 103:20 noem hulle die HERE se boodskappers, sterk helde wat sy bevel gehoorsaam. Ook van die duiwels as gevalle engele word deurgaans vertel, vgl. bv. Openbaring 12:9 en die duiwels wat Jesus uit mense uitgedryf het. Die punt van Kolossense 1:16 is dat alle koninklike en heersende magte, owerhede of gesagvoerders deur Jesus geskep is en tot Hom vir sy doel geskep is. Hy beheer en gebruik hulle almal soos Hy wil, en aan Hom is almal uiteindelik verantwoording verskuldig. In die Christelike gemeente in die stad Kolosse in Klein-Asië (die huidige Turkye) was daar volgens Paulus ’n bedreiging vir die suiwer evangelie. Mense het gedink dit is nie genoeg om net in Jesus te glo vir jou verlossing en Hom te aanvaar as die Here oor jou lewe en die voorbeeld vir jou lewe nie. Paulus waarsku hulle om nie meegevoer te word deur filosofieë en leë bedrieëry nie, wat gegrond is op menslike tradisie en teorieë oor die kosmiese elemente as magte wat hulle vergoddelik. Hulle skryf bepaalde gedragsvoorskrifte in diens van hierdie magte voor. Hulle vereis bv. die besnydenis, soos die Jode (2:11), skryf voor wat jy mag eet of drink, dat jy die nuwemaanfees en die Sabbat moet onderhou soos die Jode (2:16); hulle aanbid engele en soek om visioene te kry (2:18). En dan roem hulle en vertrou hulle dat hulle reg lewe, eintlik met hulle goeie werke hulle eie verlossing verdien (vgl. 1:13-14). En dit terwyl Jesus, die Seun van God, self God, Homself verneder het tot die dood aan die kruis, sodat God self al ons sonde op Hom geneem het en ons daarvan vryspreek, as ons onsself oorgee aan Jesus Christus as ons enigste en genoegsame Verlosser en Heer oor ons lewe.

Skrywer:  Prof Francois Malan