‘n Leser vra;

 Waarom verskil gelowiges oor die kwessie van wie “alle nasies” is? Sommige sê hulle is net afkomstig van die 12 stamme van Israel met wie God ’n ou en nuwe verbond gesluit het. Ander het dit dat dit alle mense op die aarde is: vervloektes, verdelgdes, voorvadergeesaanbidders, Moslems, Hindoes, Boeddhiste, alle afgodsdienaars van die son, maan, sterre, water, aarde, ensovoorts. Laastens, waar oral in die ganse Bybel word verwys na “alle nasies”?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Ek verstaan die vraag so: Word met “alle nasies” werklik alle mense op aarde bedoel, of net sekeres? Anders gestel: Is die evangelie van redding in Jesus Christus net vir sekere mense bedoel of is letterlik alle mense op aarde hierby ingesluit? Dit gaan dus oor hoe inklusief die evangelie van Christus is. In my antwoord gaan ek op hierdie kwessie fokus.

My antwoord sal hopelik ook die vraag beantwoord oor waar in die Bybel oral na “alle nasies” verwys word. Daar is talle tekste wat na “nasies” en “alle nasies” verwys, maar ek sal slegs die sleuteltekste betrek wat handel oor die kwessie dat God se heil vir alle nasies bedoel is.

As mens die Bybel van voor af begin lees, wil dit lyk of die genadeverbond wat God met Abraham en sy nageslag aangaan, eksklusief is, dit wil sê, beperk tot Israel. Want God sluit spesifiek met Abraham, die vader van die Joodse nasie, ’n verbond. God beloof om vir die nageslag van Abraham ’n God te wees, en hulle sal vir Hom ’n volk wees (Gen 12:3). Dit klink dus of die Jode ’n uitverkore volk is, met uitsluiting van die ander nasies; net Israel is God se volk en net hulle aanbid die ware God; alle ander mense hou hulle met afgode besig.

Maar nou is dit ewe waar dat dit reg van die begin af God se bedoeling met hierdie “eksklusiewe” verbond met Israel was dat Hy deur hulle uiteindelik met alle nasies ’n heils- of genadeverbond wou aangaan. Hy is dus nie net die God van Israel nie, maar van alle nasies. Daarom dat reeds vir Abraham gesê word dat in hom (Abraham) al die nasies van die aarde geseën sal wees (Gen 12:3). God maak Israel juis ’n groot nasie sodat hulle ’n sigbare teken vir die hele wêreld kan wees dat God ’n genadige God is. En asof God dit wil inskerp by Abraham en sy nageslag dat hulle nie die enigstes is wat aan Hom behoort nie maar dat hulle instrumente in God se hand sal wees om alle nasies op aarde in te sluit by hierdie genadeverbond, kom hierdie gedagte herhalend voor in die geskiedenis van die aartsvaders (vgl Gen 18:18; 22:18; 26:4). Die gedagte dat al die volke van die aarde God se eiendom is en Hom moet dien, word ook bevestig in die profeteboeke waar vergesigte geopen word oor ’n tyd wanneer alle volke die lewende God, die God van Israel, sal dien. Selfs Egipte en Assirië, daardie gehate nasies van Israel, sal vir die aarde ’n seën wees (Jes 19:24-25). Israel moet dus so optree dat hulle ’n lig vir die nasies is sodat God se redding die uithoeke van die aarde sal bereik (Jes 49:6) en sodat al die nasies en taalgroepe kan bymekaarkom om op te trek na Jerusalem en eer aan die Here te bring. Dan sal daar inderdaad ’n nuwe hemel en aarde tot stand kom, soos in Jesaja 66:18-23 in die vooruitsig gestel word.

Ons moet egter byvoeg dat Israel eintlik maar selde hulle taak en roeping ten opsigte van die nasies verstaan het. Die feit dat hulle deur God met sy genadeverbond bevoorreg is, het hulle eerder trots en verwaand gemaak as nederig, eerder na binne laat keer as na buite. Hulle het hulleself as inherent beter as die nasies gesien. Veral na die terugkeer uit die ballingskap het hulle God se genadeverbond al meer eksklusief verstaan as net vir Israel bedoel, met uitsluiting van die nasies.

En dit is ongeveer die situasie wat mens aantref wanneer Jesus, gebore uit die Joodse volk, sy Vader se koninkryk op aarde begin vestig. Aanvanklik lyk dit asof Jesus net op Israel fokus (Matt 10:5-6), maar algou word dit duidelik dat God se koninkryk vir alle nasies bedoel is. Jesus beweeg byvoorbeeld buite die grense van Palestina na die stede Tirus en Sidon en genees ’n Kanaänitiese vrou se dogter (Matt 15:21-28). Hy genees ook ’n besetene van Gerasa, wat semi-heidense gebied was, en so versprei die evangelie in die hele Dekapolisgebied (Mark 5:1-20). En net voordat Jesus na die Vader terugkeer ná sy opstanding, gee Hy aan die dissipels die opdrag om na al die nasies toe te gaan, hulle sy dissipels te maak en hulle te leer om al sy gebooie te onderhou. Hierdie opdrag word ook bevestig in Lukas 24:46 – dat bekering en vergifnis van sonde aan al die nasies verkondig moet word. Dié gedagte word deur Handelinge 1:8 herhaal wanneer Jesus die dissipels uitstuur na die uithoeke van die wêreld, beginnende in Jerusalem. Die boek Handelinge beskryf ook hoe die Joodse volgelinge van Jesus gaandeweg bekeer moes word van hulle beperkte visie oor hoe wyd die genade van God strek. Petrus moes oortuig word deur ’n hemelse gesig dat daar nie so-iets is soos mense wat die evangelie waardig is (Jode) en ander wat dit nie waardig is nie (heidene) (Hand 10), en die Jode-Christene in Jerusalem moes hoor dat die heidene (die nasies) nie nodig het om eers kulturele Jode te word voordat hulle toegelaat word tot die nuwe verbond nie; hulle hoef maar net in Jesus te glo (Hand 15). Paulus moes ook hard praat met die Galasiërs dat mens nie nodig het om al die Joodse wette na te kom om goeie Christene te wees nie. Trouens, hy sê ronduit dat die belofte wat God aan Abraham gemaak het, in Christus in vervulling gegaan het. Al die nasies het nou in Christus vrye toegang tot die genadeverbond (Gal 3:8).

So gaan die belofte van God aan Abraham in vervulling dat al die nasies van die aarde geseën sal wees. Ja, God is inderdaad die God van alle mense – ryk en arm, goed en sleg, geseëndes en vervloektes. Openbaring sluit ook af met die gedagte dat wanneer die nuwe hemel en aarde aanbreek en die nuwe Jerusalem op die aarde neerdaal, die nasies in die lig van die stad sal lewe en die mense die rykdom van die nasies daarheen sal bring (Op 21:24-26). Die bedoeling is dat die evangelie dan reeds oor die hele aarde versprei het en al die nasies die geleentheid gehad het om hulle tot die lewende God te bekeer. Want die evangelie moet eers aan al die nasies verkondig word voordat die einde kom, sê Matteus 24:14. Alle mense moet die geleentheid kry om deur die lewende God geseën te word, soos aan Abraham lank tevore belowe. Dit was God se bedoeling van die begin af.

Die punt van bogenoemde oorsig is: Daar is geen aanduiding in die Bybel dat enige nasie of groep uitgesluit word by God se heil nie. “Alle nasies” beteken alle nasies, alle mense. Die goeie nuus van God se redding in Jesus Christus is bedoel vir alle nasies, groepe, volke en individue. Enigeen wat probeer om “nasies” of “volke” te beperk as sou sekeres by hierdie universele aanbod van genade uitgesluit is (soos mens bv kry by die sg Brits-Israel-beweging), is nie besig met die Bybelse boodskap van genade nie maar met sy of haar eie ideologie.

Naskrif:

Indien die vraagsteller verdere inligting wil bekom oor die sogenaamde Israelvisie- (ook Brits-Israel-beweging genoem), kan hy op die webblad van Bybelkennis.co.za ingaan en die skrywes van prof Adrio König lees. Hierdie stukke handel spesifiek oor die toekoms van Israel. Dit kan gevind word onder die volgende opskrifte: “Alle paaie lei na Jesus: Die toekoms van Israel (1)”; en: “Geloofsvrae: Die toekoms van die Jode”.

Voorts is daar ook ’n ander stuk op die internet wat oor die Israelvisie-beweging handel en die vals teologie hiervan uitwys. Dit is te vinde by:

https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&ved=2ahUKEwiBmteN4q3lAhXYilwKHTV9C_gQFjAAegQIAhAB&url=https%3A%2F%2Fwww.ankura.net%2F2006%2F05%2F02%2Fdie-israelvisie1%2F&usg=AOvVaw2rMqO94FdXDgK5S2sCxRyw

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Johan vra:

Ek het al dikwels daaroor gedink: God het die Israeliete verbied om met ander nasies te meng, tog het Salomo, die grootste aardse koning, omgang gehad met die koningin van Skeba.

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

’n Mens sou die vraag oor die boeg van sogenaamde gemengde huwelike kon gooi. Gemengde huwelike kan in ons konteks óf as rasgemengde óf as geloofsgemengde huwelike verstaan word. Indien een of beide van hierdie interpretasies die swaartepunt van die vraag uitmaak, wil ek die vraagsteller graag verwys na vorige bydraes op Bybelkennis.co.za se webblad wat dié kwessies volledig bespreek (vgl Hermie van Zyl: “Gemengde huwelike”). In my antwoord hier onder gaan ek egter net in op die kwessie dat God Israel verbied het om met ander nasies te meng, soos die vraagsteller dit verwoord.

Israel se verhouding met die omringende (heiden)nasies was kompleks. Ons moet onthou dat toe Josua die Israeliete die beloofde land, Kanaän, ingelei het, dit nie ’n leë land was nie. Dit was reeds bewoon deur allerlei ander nasies, soos die Kanaäniete, Hetiete, Amoriete, Feresiete, Hewiete en Jebusiete (vgl Eks 3:8), om die Filistyne nie te vergeet nie (Rig 13:1). En nog baie ander waarvan ons in die Ou Testament lees. En dis ook nie asof Israel sommer net kon instap en hulleself gaan tuismaak in die land van melk en heuning wat God aan hulle beloof het nie (Eks 3:8); hulle moes vir hulleself ’n plek oopveg. En selfs nadat hulle die land ingeneem het, was die heidennasies – of hulle oorblyfsels – steeds daar, en elkeen van hulle het sy eie gebruike, gewoontes en (af)gode gehad wat almal in ’n mindere of meerdere mate ’n suigkrag uitgeoefen het op Israel se leefwyse. Israel was daarom voortdurend in ’n stryd gewikkel om homself as unieke volk van God te handhaaf, maar tog ook nie in totale afsondering te leef nie. ’n Mens sou kon sê dat daar altyd twee perspektiewe teenwoordig was in die volkslewe van Israel wat mekaar in balans gehou het en soms ook in kompetisie was met mekaar, naamlik dié van uitsluiting en dié van insluiting van die heidennasies. Op die keper beskou sluit hulle mekaar nie noodwendig uit nie; hulle moet net nie na die een of ander kant toe verabsoluteer word nie (kyk slotparagraaf verder hieroor).

Die perspektief van uitsluiting was waarskynlik vir lank die dominante een, gegewe die stryd wat Israel gehad het om hulleself in Kanaän te vestig en te handhaaf. Dit het gelei tot Israel se afsondering van die omringende nasies. Die Israeliete het hulleself gesien as ’n gewyde of heilige nasie (Eks 19:5-6). Hulle het dit so verstaan: omdat die Here met hulle ’n verbond gesluit het, was hulle sy eiendomsvolk en vir Hom afgesonder (Deut 7:6); hulle moes aan God toegewy lewe, Hom alleen dien, en hulle weerhou van vermenging met ander nasies wat vreemde gebruike en afgode aangehang het (Lev 20:23-24,26). Uiteraard het dit ook ingehou dat daar nie ondertrouery met die omringende volke plaasvind nie, want dis die gouste wat Israel tot afgodery verlei sou word (vgl Deut 7:1-4; Num 25:1-4; Jos 23:12-13; 1 Kon 11:2). (Laasgenoemde teks dui op koning Salomo se baie vrouens, maar daar is geen aanduiding dat Salomo ooit met die koningin van Skeba “omgang” gehad het, soos die vraagsteller dit stel nie, tensy “omgang” ’n wyer betekenis toegeken word.) Dat Israel nie altyd so suiwer gehoor gegee het aan die verbod op ondertrouery nie, word bevestig deur die geskiedenis van Simson, een van die rigters van Israel, wat eers met ’n Filistynse vrou getroud was en later verlief geraak het op ’n ander een, Delila, en uiteindelik ’n duur prys daarvoor betaal het (Rig 14-16). Die geestelike leiers van Israel het daarom altyd gewaarsku teen heidense invloede en die volk herinner aan hulle herkoms en identiteit as God se eiendomsvolk (vgl 1 Sam 7:3). In die tyd ná die Babiloniese ballingskap (lg was in die 6e eeu vC), toe Jerusalem en die tempel herbou is, het daar ’n verskerping in die uitsluitende perspektief na vore getree. Dit word veral in die boeke van Esra en Nehemia beskryf. Nehemia het in sy hervormingspogings byvoorbeeld toegesien dat almal van gemengde herkoms van Israel afgeskei word (Neh 13:1-3); verder het hy die maatreëls van die sabbat afgedwing en ook met sy volksgenote baklei omdat hulle steeds huwelike met Ammonitiese en Moabitiese vrouens aangegaan het (Neh 13:23-27). Die ander groot hervormer, Esra, was op sy beurt so ontsteld oor hierdie ondertrouery tussen Joodse mans en die vroue van vreemde nasies dat hy hulle gedwing het om die vrouens te skei en terug te stuur na hulle onderskeie nasies toe (Esra 10). Ook in ’n buite-Bybelse boek uit hierdie tyd, Jubileë, kom hierdie uitsluitende tendens sterk na vore. Daar was dus ’n volgehoue tendens van uitsluiting teenwoordig in die volkslewe van Israel wat daarop gestaan het dat die enigste manier waarop hulle hulle roeping as Godsvolk kon uitleef, dié van fisiese afskeiding was, naamlik geen vermenging met die heidennasies nie. Maar, soos bo beskryf, het dit nie altyd in die praktyk gerealiseer nie.

Hierbenewens was daar ook die perspektief van insluiting teenwoordig, hoewel nie altyd so sterk op die voorgrond nie. Dis eerder iets wat aanvanklik slegs “tussen die reëls” voorgekom het, maar gaandeweg traksie gekry het as ’n geldige Goddelike perspektief. So lees ons van God wat aan Abraham, die vader van die gelowiges, sê dat hy enersyds ’n groot nasie sal word, maar andersyds dat deur hom al die volke van die aarde geseën sal wees (Gen 12:2-3). Die nageslag van Abraham – Israel – was dus nie net daar vir en ter wille van hulleself nie, maar ook ter wille van die wêreld. Die hele wêreld word ingesluit by die verbond wat God met Abraham gemaak het. En hierdie perspektief sien mens telkens in die geskiedenis van Israel na die oppervlak tree. Toe Israel deur Moses uit Egipte gelei is na die beloofde land toe, was daar ook ’n menigte mense van ander afkoms wat met hulle saamgetrek het (Eks 12:38). (Selfs Moses was met ’n Kussitiese vrou getroud [onder andere], ’n verbintenis waaroor hy verkwalik is deur sy suster en broer, Num 12.) Maar solank hierdie vreemdelinge tussen Israel besny is en die gebruike van Israel nagekom het, is hulle opgeneem as volwaardige Israeliete (Eks 12:48-49). Vreemdelinge het dus beskerming geniet en mag nie verdruk geword het nie (Eks 23:9; Lev 19:33-34). En toe die Israeliete Jerigo ingeneem het, is Ragab, ’n prostituut van Jerigo, en haar familie gespaar en opgeneem as deel van die Israeliete (Jos 6:25). Later is Ragab met Salmon getroud en het sy so ook een van die voorouers van Jesus geword (Matt 1:5). Verder, hoewel Ammoniete en Moabiete blykbaar nie lid van die Israelitiese gemeente kon word nie (Deut 23:3), was dit Edomiete en Egiptenare wel beskore (Deut 23:7-8). Tog lees ons later van ’n Moabitiese vrou, Rut, wat met die Israeliet, Boas, getroud is, so die oumagrootjie van koning Dawid geword het (Rut 2:2; 4:10,18-22) en ook opgeneem is in die geslagsregister van Jesus (Matt 1:5).

Verskillende tye en omstandighede het dus verskillende perspektiewe op Israel se verhouding met ander volke na vore gebring. Aanvanklik was dit merendeels individue uit ander volke wat opgeneem is in die Israelitiese gemeenskap, maar gaandeweg het daar ook ’n ander perspektief na vore getree met betrekking tot die nasies se insluiting in die Godsvolk. So lees ons in 1 Kon 8:41-43 hoe Salomo bid dat die Here ook die vreemdelinge wat nie tot Israel behoort nie se gebede sal verhoor sodat al die volke van die aarde die Here se Naam sal ken. En in Jes 56:3-7 word die tempel in Jerusalem as die geloofshuis van al die volke van die wêreld voorgehou. Israel moet as ’t ware soos ’n ligbaken uitstaan waardeur die nasies aangetrek word sodat die roem van God vermeerder kan word (Jes 60:1-7; vgl 42:6; 49:6). En uiteindelik maak die Here vir Hom uit al die nasies en taalgroepe mense bymekaar wat die mag van die Here sal sien en Hom sal dien. So sal daar ’n nuwe hemel en aarde tot stand kom wat in diens van die Here sal staan (Jes 66:18-24).

By terugskou oor insluiting en uitsluiting kan ’n mens sê dat ons in die Ou Testament hoofsaaklik ’n middelpuntsoekende beweging van die nasies na Israel toe het. Israel word voorgehou as ’n bastion van heil, as ’n lig vir die nasies wat die nasies na hom toe aantrek sodat hulle daar heil kan vind. Dis eers in die Nuwe Testament dat daar ook ’n middelpuntvliedende beweging plaasvind, waar die volk van God / die kerk die opdrag ontvang om uit te gaan na die nasies en hulle dissipels te maak sodat die lewende God aanbid kan word (Matt 28:18-20). Maar ook in die Nuwe Testament sou dit nog lank duur voor die insig ten volle deurgebreek het dat God se heil oopstaan vir die hele wêreld en nie beperk is tot ’n enkele nasie, Israel, nie. Die gebeure van Hand 15 bevestig dit. Hier moes die kerk ’n definitiewe besluit neem dat dit nie meer van die heidene wat toetree tot die kerk (wat nog hoofsaaklik uit voormalige Jode bestaan het) verwag sou word om hulle te besny nie. Al wat nodig is, is die geloof in Jesus Christus.

Ten slotte net nog ’n enkele opmerking oor die verhouding tussen insluiting en uitsluiting soos dit die Godsvolk se verhouding tot die heidennasies raak. In die Ou Testament het uitsluiting gedomineer, hoewel daar talle individuele gevalle was waar heidene ingesluit is die Godsvolk, mits hulle die verbondsvereistes nakom. Gaandeweg het daar profetiese vistas geopen van al die nasies wat na Israel stroom en so deel van die Godsvolk word. Dis eers in die Nuwe Testament dat die beweging weg van Israel ontstaan het en die heil wat God bied al minder ’n nasionalistiese inslag gekry het rondom Israel. Tog was die insluiting nooit onvoorwaardelik nie; die voorwaarde was altyd geloof in Jesus Christus en of jy jou onderwerp aan sy leer en lewe, of jy bereid is tot navolgingskap van Jesus. Hy is die bepalende faktor. Hoewel alle nasies dus nou vrye toegang tot God se heil in Christus het (jy hoef nie eers ’n Jood te word, soos in die Ou Testament, om tot die Godsvolk te behoort nie), gaan dit steeds met “uitsluiting” gepaard: wie hulle nie wil onderwerp aan die heerskappy van Christus nie, mag dalk hoor: Gaan weg ek het julle nooit geken nie (Matt 7:21-23). En verder sal die kerk van Jesus altyd ’n onderskeidende lewensuitkyk en -styl hê wat hulle anders maak as die wêreld, maak nie saak in watter gemeenskap die kerk hom bevind nie. Soos Petrus dit stel, met ’n aanhaling van dieselfde teks waarmee oud-Israel hulle van die heidennasies afgeskei het (Eks 19:5-6): “Julle is ’n uitverkore volk, ’n koninklike priesterdom, ’n nasie wat vir God afgesonder is, die eiendomsvolk van God, die volk wat die verlossingsdade moet verkondig van Hom wat julle uit die duisternis geroep het na sy wonderbare lig” (1 Pet 2:9). Daarom, die kerk se lewenswandel moet heilig wees; “wees heilig, want Ek is heilig” (1 Pet 1:15-16).

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Genesis 11 – Francois Malan

Willie Esterhuizen vra: 

Genesis 11 het betrekking . God het die mense se taal verwar om hulle te verhoed om verder te gaan met die bou van die toring . Is dit dalk hier waar die verskillende nasies ontstaan het? Dit is baie interessant , as n mens die skepping in ag neem , dan wonder ‘n mens maar onwillekeurig hoe het dit gebeur dat daar soveel verskillende rasse op aarde is, want ons glo tog God het alles geskep , niemand anders het geskep nie.

Antwoord:

Prof Francois Malan antwoord: 

‘Genesis 11 het betrekking . God het die mense se taal verwar om hulle te verhoed om verder te gaan met die bou van die toring . Is dit dalk hier waar die verskillende nasies ontstaan het?’

Genesis 11:1-9, oor die verstrooiing van die mense oor die hele aarde deur hulle taal te verwar, volg op Genesis 10:1-32 oor die verspreiding van die nasies wat uit die seuns van Noag ontwikkel het.

Genesis 10 verduidelik hoe die verskillende nasies almal uit Noag voortgekom het, nadat God alles wat op die aarde geleef het, mens en dier weggevee het met die uitsondering van Noag en dié by hom in die ark (Gen.7:23). Daarmee word die eenheid van die mensheid onderstreep.  

Genesis 11:1-9 spot met die mense se poging om vir hulle ‘n naam te maak, sodat hulle deur hulle bouwerk nog na hulle dood onthou sal word deur hulle nageslag. God belowe om Abraham se naam groot te maak (NAV ‘n man van groot betekenis). Dit is God wat ‘n mens se naam groot maak. Maar in Genesis 11:4 staan ‘laat ons vir onsself ‘n naam maak’. Soos in Genesis 3:5-6, wil die mens soos God wees om alles te ken, so wil hulle hier self sorg dat hulle geken sal word, en dan nog met ‘n hoë toring wat na die hemel reik. Hier word gespot met die kleinlike menslike poging teen die God van die hemel en die aarde.

‘…is dit dalk hier waar die verskillende nasies ontstaan het?’ Nee, dit word in hoofstuk 10 bespreek.

‘…as ‘n mens die skepping in ag neem…’

Die samesteller van die boek Genesis behandel die skepping voor die geskiedenis van die mensheid kan begin, in twee beskouings na mekaar (1:1-2:4a en 2:4b-4:26), soos die twee berigte oor die verspreiding/verstrooiing van die mensedom in hoofstukke 10 en 11.

Genesis 1:1-2:4a is kunsprosa in sewe afdelings met ‘priesterlike terme’ oor God wat skep deur sy bevele, en sy heerskappy só uitvoer dat sy skeppings meewerk soos Hy bepaal, en tot die doel wat Hy op die oog het. Hier word die mens laaste geskep, aan die einde van die sesde skeppingsdag.

Genesis 2:4b-4:26 is in eenvoudige verhaalstyl van ‘n gekiedenis wat ontvou in die taal van iemand wat in landbou en veeteelt belangstel, ‘n ‘boereverhaal’. Die mens word eerste geskep uit die aarde en daarna die diere. In 2:4-25 kry die mens ‘n opdrag, in 3:1-24 word die mens se ontrou aan sy opdrag beskryf, in 4:1-26 hoe dit verder met die mens gaan.

In Genesis 10:1-11:9 plaas die samesteller ook twee berigte na mekaar. Soos Genesis 1 die plek van die mens in die skepping aandui, dui hoofstuk 10 aan waar Israel tussen die volke sal verskyn. Die ‘priesterberig’ oor die skepping van die mens met die seënende opdrag om te vermeerder en die aarde te vul (1:26-28) word uitgebrei in die ‘boereverhaal’ se vertelling van die skepping, eers van die man, dan die diere, dan die vrou, en dan van die mens se poging om soos God te wees deur alles te ken. So beskryf hoofstuk 10 eers die verspreiding van die nasies oor die aarde na die sondvloed (10:32) met Jafet in die noorde en weste, Gam in die suide en ooste, en Sem in die middel. Daarna beskryf 11:1-9 hoe die Here die mense oor die hele aarde verstrooi (11:9).

Skrywer: Prof Francois Malan