7:9 In 7:4 hoor Johannes die simboliese vol getal van God se verseëldes; in 7:9 sien hy ‘n groot ontelbare menigte uit elke nasie, stam, volk en taal. God se verseëldes sluit almal in wat die Lam volg (vgl. die Here se belofte aan Abraham in Gen 17:4-5). Hulle lewe op die aarde as dienaars van God word deur die verseëling gewaarborg, maar hulle is ook vir die hmel bestem, om saam met God en die Lam as oorwinnaars fees te vier. Teenoor almal oor die hele aarde wat in die grotte en skeure wegkruip en die dood soek om die Lam se oordeel te ontvlug (6:15-17), staan die menigte sonder vrees in die teenwoordigheid van die troon en die Lam. Hulle wit stolas en palmtakke in die hand is tekens van oorwinning (stolas is lang togas wat tot op die voete strek as simbool van hoë status, van bv. ‘n oorwinnende Romeinse generaal op sy triomftog deur die stad) – hulle staan voor God se troon, die ereposisie wat die Lam vir hulle verdien het, en waaraan hulle volhardend vasgehou het. Soos die palmtakke by Jesus se intog in Jerusalem (Jn 12:13), getuig die palmtakke van feesvreugde, soos die Joodse Sukkot, hulle Loofhuttefees met verblyf in hutte van palmtakke gevleg, as dankfees na die insameling van die olywe en druiwe-oes, en ter herinnering aan die uittog uit die Egiptiese slawerny (Lev 23:39-43) .

7:10 Met ‘n luide stem roep hulle uit: Die verlossing behoort aan ons God wat op die troon sit en aan die Lam. Die menigte vier hulle bevryding tydens en na die vervolging. Elkeen wat volhard het met sy geloof in Jesus, selfs tot die dood toe, word met die wit kleed beklee (3:4-5), soos die 144,000 verseëldes alle gelowiges insluit. In 6:10 het hulle geroep om God se regverdigheid. Hier jubel hulle dat sy verlossing gekom het met die sterwe en opstanding van die Lam.

7:11-12 Die groot menigte se jubelroep oor hulle verlossing is aansteeklik en al die engele – God se hemelse boodskappers – die vier lewende wesens wat die skepping verteenwoordig, en die ouderlinge wat die kerk verteenwoordig, val aanbiddend voor God se troon neer, met hulle gesigte op die grond as teken van ootmoedige eerbetoon. Twee ‘Amens’ omsluit die sewevoudige lof aan God, wat telkens met ‘en’ aan mekaar verbind word (in Grieks) om elkeen van die sewe onderdele te beklemtoon, en die ‘Amens’ bevestig dit: lof vir God se verlossing van die menigte; die heerlikheid van die God van liefde en sy liefde vir die wêreld (vgl. Jn 17:4-5); wysheid met sy plan van verlossing (1 Petr 1:19-20); danksegging vir die grootheid van sy genade (Ps 69:31: letterlik: ek sal Hom grootmaak met ‘n loflied); mag, sy almag (4:11; 5:12; 12:10; 19:1); sterkte, sy onstuitbare vermoë om verlossing tot uitvoer te bring. Hy is ons God wat ons lewe in sy hand hou, en ons leef vir Hom; al die lofbetuigings kom Hom vir ewig toe.

7:13-14 Die dubbele vraag vra die leser se aandag vir die identiteit van die groot menigte en hulle plek van oorsprong, soos van Bo af gesien. Die ouderlinge verduidelik aan Johannes dat die groot menigte steeds vanuit die groot verdrukking (Mt 24:21) kom wat met Jesus se lyding, dood en opstanding begin het tot sy wederkoms (1:9; 2:10); die Griekse woord ‘die komendes’ wys dat dit steeds aangaan; ‘vanuit’ wys dat hulle deur die verdrukking gaan en nie daaruit ontsnap nie. Die lewe van gelowiges op aarde word gesien as voortdurend in die vuurproef van versoekings en teenstand, soos Jesus dit ook beleef het. Die uiterlike kleed is ‘n simbool van die innerlike lewe en geestelik stand van die persoon. Die gelowiges het hulle klere gewas in die bloed van die Lam wat ons uit liefde verlos het van ons sonde (1:5); die aktiewe werkwoord ‘hulle het gewas’ wys na die mens se verantwoordelikheid om dwarsdeur sy lewe te identifiseer met Jesus se offerdood vir ons, sodat ons rein voor God kan lewe, en waardig is om voor God se troon te staan en in sy teenwoordigheid te lewe (voor Israel se ontmoeting met God by Sinai moes hulle ook hulle self reinig en hulle klere was, Eks 19:10-11).

7:15 Die gelowiges reageer op hulle veilige deurgang op aarde deur hulle aanbidding voor God se troon waar hulle Hom dag en nag in sy tempel dien. Dit is in teenstelling met die volgelinge van die dier wat dag en nag geen rus sal hê van hulle foltering nie (14:11). In 5:10 word die Lam geloof omdat Hy van die gelowiges priesters vir God gemaak het. Hulle diens as priesters is om God dag en nag onophoudelik te loof – Jerusalem se tempel was snags gesluit. In 21:22 word gesê dat daar geen tempel in die nuwe Jerusalem is nie, want God en die Lam is volmaak teenwoordig in die hemel (vgl. Jn 2:21: ons nuwe tempel om by God te wees, is die liggaam van Jesus, afgebreek en deur Hom in drie dae opgebou). Hy wat op die troon sit as regeerder, sal hulle lei en beskerm deur ‘tent op te slaan’ oor/tussen/by hulle (die Griekse voorsetsel kan enige van die drie aandui). Die wolkkolom bedags en vuurkolom snags was die teken van sy teenwoordigheid, leiding en beskerming van Israel deur die woestyntog (Eks 13:21-22; 14:19-20).

7:16-17 Teenoor die vier winde van vernietiging aan die begin van die hoofstuk, word vier beloftes gemaak aan dié wat dwarsdeur die vuurproef getrou bly: geen honger, dors, of verbranding deur die son of hitte meer nie. Dieselfde belofte is in Jes 49:10 gemaak aan die ballinge wat terugkeer uit Babilon. Om die Middellandse-See en in die Sinaiwoestyn was sonsteek en hittegolwe goed bekend (vgl 2 Kon 4:19; Ps 121:6). Gelowiges keer uit die ballingskap van sonde veilig terug na die nuwe beloofde land deur die Lam te volg (18:4), na ‘n hemel waar die aardse verwysingsraamwerk nie meer bestaan nie (Johannes probeer om sy visioene in aardse terme oor te dra). Die Lam sal hulle as herder lei na strome van lewende water (Op 21:6; Jn 4:14; 7:37-39). Die nuwe lewe word voorgestel as ‘n fontein van water wat uit ons binneste vloei as beeld van die Gees wat in ons kom woon (Jn 7:38). God die Heilige Gees woon nou reeds in die gelowiges, maar dan sal ons volledig in Hom lewe, soos die Vader in die Seun en die Seun in die Vader (Jn 14:10) en hulle in ons (Jn 14:23). Soos ‘n ouer sy kind se trane afvee, sal God die gelowiges se trane van pyn en lyding tydens hulle vuurproef op aarde, wegvee/uitwis (Op 21:4). Die teerheid en troos van die Lam en van God wat die hele skepping sal regmaak, staan in skrille kontras met die chaotiese gebeure in hoofstuk 6.

Waar is God in al die gebeure van ons dag? Op. 7 teken twee prente wat sekuriteit en moedskep uitbeeld. Gelowiges op aarde word op hulle voorkop verseël as God se eiendom. Daarna verskuif die fokus op ‘n hemelse toneel waarin dieselfde getal Christene rondom die troon feesvier en God en die Lam se lof besing. Dit laat Christene moed skep om te weet ons lewensreis op pad daarheen sal soms afgryslik wees, maar die veilige aankoms is gewaarborg. God se versekering dat Hy ons besit en vir ons omgee, plaas ‘n nuwe perspektief op ons op-pad-wees om vir ewig by God te wees. Die fees in die hemel is die ewige lewe, die volmaakte saamwees met God en die Lam.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Na die verskrikking deur die eerste ses seëls wat die Lam oopbreek om God se toorn aan te kondig oor die sonde en die sondaars wat sy liefde versmaai, en sy oordeel oor die hele skepping as gevolg daarvan, maar voor die oopbreek van die sewende seël in hoofstuk 8, antwoord hoofstuk 7 op die vraag van 6:17. Die oopbreek van die seëls word onderbreek met wat vir die leser van uiterste belang is: die verseëling van die gelowiges. Dit oriënteer die leser vir die ‘nog nie’ van die voltrekking van die oordeel. ‘Wat gou (en tachei) moet gebeur’ (in 1:1), word terug gehou tot die einde aanbreek in 22:20: ‘Ja, Ek kom gou (tachu).’ Ons lewe in hierdie voorlaaste tyd tussen die ‘alreeds’ van Jesus se eerste koms om te verlos, en die ‘nog nie’ van sy tweede koms om te oordeel. Hoe ons vanuit sy eerste koms se verlossing lewe, bepaal ons posisie op die dag van sy tweede koms. Die gelowiges sal kan staande bly (6:17), omdat hulle gemerk is as God se kosbare eiendom, vrygekoop uit die sondeslawerny deur Christus se liefdesoffer (1 Kor 6:20). Dit is noodsaaklik dat gelowiges die perspktief van Bo af behou. Johannes teken dit met twee tonele, elkeen ingelei met ‘hierna…’: 7:1-8 die gelowiges op aarde in hulle stryd teen die bose; 7:9-17 die oorwinnende gelowiges in die hemel voor die troon van God.

Die verseëling van God se eiendom op aarde (7:1-8)

7:1 Vier engele wat by die vier hoeke van die aarde staan om die vier winde van die aarde in bedwang te hou, sodat hulle nog nie die aarde vernietig nie, totdat die gelowiges eers met ‘n seël gemerk is. Die ophoping van die getal vier wys dat die totale vernietiging wêreldwyd gaan wees, maar dat dit eers moet wag. God se oordeel word nog nie finaal voltrek nie. Dit word kalm op die aarde en die storms op die see bedaar, die ritsel van die blare aan die bome word stil (vgl. Dan 7:2 waar die vier winde alles onstuimig laat word; en die wind wat simbool is van God se oordeel in Hos 13:15). Die spanning van die leser, wat opgelaai het tot by die oopbreek van die sesde seël, kry ‘n blaaskans, voordat die klimaks bereik word met die oopbreek van die sewende seël. Die winde van God se oordeel moet op sy bevel eers in bedwang gehou word,

7:2-3 Die woord ‘seël’ word ses maal in 7:1-8 ingeweef om die aandag van die leser daarop te vestig. In die taal van Openbaring dra elke mens ‘n teken: óf die seël van God, óf die merk van die dier (13:16). Die merke is nie letterlike tatoëermerke nie, maar simbole wat gesien kan word in die mense se lewenswyses, hulle norms, waardes en geloof. Die merke op die voorkop wys wat in die mense se koppe aangaan (vgl. Eseg. 9:4-6). Die afdruk van ‘n seëlring in klei of was, het eienaarskap aangedui (dokumente is met die seëlring van bv. die koning gewaarmerk, vgl. 1 Kon 21:8; Ester 3:10,12; 8:8; slawe is gemerk met die merktekens van hulle eienaars). Dié mense, wat met die seël van God verseël is, word beskerm teen die vernietiging van die plae (9:4), soos die Israeliete se bloed aan die kosyne hulle teen die tiende plaag , die dood van die eersgeborenes, beskerm het (Eks 12:12-13). Die bloed van die Lam (Op 7:14) gee aan die gelowiges hulle identiteit as God se eiendom, sy slawe, en dra die merkteken dat hulle navolgers van die Lam is.

7:4-7 Vanuit die aardse perspektief hoor Johannes die getal 144,000 wat met die seël gemerk is om hulle te beskerm teen die plae op die aarde tydens die vervolging. Vanuit die hemelse perspektief sien hy ‘n ontelbare skare voor die troon en die Lam. Waarskynlik word die groep van 144,000 wat nog lewe ingesluit by die ontelbare skare van alle gelowiges, dié wat reeds dood is en dié wat nog lewe. Die ontelbare skare wat Johannes sien (7:9), verklaar die getal wat hy gehoor het (7:4-8). Die 144,000 verteenwoordig al die gelowiges, almal wat aan God behoort, van voor en Christus. Die simoliese getal 144,000 word saamgestel uit 12x12x10x10x10. Dit verteenwoordig die gelowiges uit die 12 stamme van Israel (vgl. die 12 stamname van die 12 poorte van die nuwe Jerusalem 21:12) en die kerk, verteenwoordig deur die 12 apostels van die Lam, wie se name op die fondamente van die stadsmuur staan (21:14) – stamname en apostelname saam in die nuwe Jerusalem; die getal 10 vir afgerondheid, 3 as die getal vir God – 10x10x10 = 1,000×144= 144,000 as God se volle getal volgelinge van die begin van die skepping tot by die herskepping. In 7:1-8 hoor Johannes van hulle as God se weermag op aarde wat oorwin oor die sonde, en getuies is van God se verlossing deur die Lam en van sy liefde om mense tot bekering te roep; in 7:9-17 sien Johannes dieselfde volle getal van God se oorwinnaars wat in die hemel triomfeer (vgl. Luk 15:7,10). God vrywaar nie sy eiendom teen die vervolging en geweld op aarde nie, maar rus hulle met sy Gees toe om as oorwinnaars te volhard op grond van die Lam se offer en opstanding.

7:8 Johannes hoor van ‘n sensusopname, God se ‘roll call,’ van 12,000 uit elke stam van Israel, wat ingesluit word met die woord ‘verseëldes’ aan die begin van die lys by die Judastam en aan die einde by die Benjaminstam. Die welluidende herhaling van ‘verseëldes’ beklemtoon dat niemand van God se volk makeer nie. Die twaalf name verteenwoordig God se volle getal volgelinge op aarde met die simboliese merk op hulle voorkoppe. Die nuwe Israel sluit alle gelowiges van die Ou- en Nuwe Testamentiese tyd in onder die name van die stamvaders, soos uit 7:9 gesien word.

Skrywer: Prof Francois Malan

6:9-11 Met die oopbreek van die vyfde seël word die tempo stadiger, en die toneel verskuif van die aarde na die hemelse altaar, vanwaar die ‘siele’ van dié wat geslag is ter wille van die woord van God en die getuienis wat hulle gelewer het, uitroep – die woord ‘siel’ wat vir die mens se innerlike wese, gedagtes en gevoelens, gebruik word, word dikwels in die Bybel vir ‘n persoon as ‘n lewende wese gebruik, soos hier. Hulle wag op ‘n antwoord vir hulle teologiese raaisel, wanneer die heilige en ware Alleenheerser hulle bloed sal wreek en die aardbewoners sal oordeel – daarmee erken hulle God se regverdigheid. Hulle vra hoe lank hulle nog moet wag totdat God hulle getroue getuienis bekendmaak as die regte weg, naamlik die kruisweg van God se liefde wat die bose oorwin en ook die onreg op aarde. Hulle moet daarvoor nog ‘n kort rukkie wag, totdat die volle getal gelowiges daar is. Hulle dra egter reeds ‘n wit stola, ‘n simbool van hemelse heerlikheid en van hulle oowinning oor die bose (vgl 3:5). Hulle is ‘wit gemaak in die bloed van die Lam’ (7:14).

Hier is die eerste van agt verwysings in Openbaring na die altaar, hier as ‘n toevlugsoord vir die martelare naby die troon van God, ‘n rusplek na hulle stryd – dit is die hemelse teenbeeld van die onbewoonde woestyn vir die vervolgde kerk op aarde, in 12:6,14. Hulle ‘rus ‘n bietjie’ is die gevolg van die gelowiges op aarde se volharding en uithou teen Babilon se verleidings (1:9; 2:2,3,19; 13:10; 14:12). Die gelowiges op aarde word genoem: mede-slawe (vir wie God gekoop het as sy eiendom) en broers (medegelowige kinders van God).

6:12-15 Die oopbreek van die sesde seël merk die laaste dag, die dag van die Here, wanneer die orde van die skepping aan die begin omgekeer word tot chaos (vgl. Jes 13:9-13; 24:19-23; Mark 13:24). Die hele aarde en die hele skepping word tot in elke onderdeel geskud. Dit is egter nog nie die einde nie, maar die voorlaaste tyd, voor die finale aanbreek daarvan met die oopbreek van die sewende seël. Terwyl die skepping in morele chaos verval as gevolg van die mens se weerstrewigheid en sondigheid, word die aankondiging van Christus se koms vertraag vir nog ‘n paar hoofstukke. Maar die verhoog is skoongewas vir die nuwe skepping bo-oor die morele chaos. Omdat die mense hoogmoedig is en weier om die Skepper te erken is daar chaos. Daarom moet die mensdom eers gebring word tot erkenning van God voordat die nuwe orde moontlik word met die koms van God en die Lam.

Die omwentelings in die hele skepping is ook simbole van wat in die samelewing plaasvind. Die groot aardbewing wat die aarde skeur, is die uiterlike teken dat die wêreldorde met die belange van menslike instellings en magte teen God, onherstelbaar in stukke gebreek is. Die son trek rouklere (harige sakmateriaal) aan as teken van rou oor die morele verval van die wêreld. Die maan se onnatuurlike rooi glans soos van ‘n sirkusnar is sinnebeeld van die onderstebo wêreld wat in chaos ontbind. Die sterre, wat soos vrugte in die winter afval, simboliseer die wêreld wat van God as sy anker losskeur (Mark 13:24). ‘n Hemelruim wat soos ‘n boekrol oprol (Jes 34:4) met stewig gevestigde berge en eilande wat begin dryf, is metafore vir die morele, geestelike en fisiese ontbinding van die aarde. Die korrupsie op aarde gaan saam met die verswakking en verplasing van die hemelliggame. Die gebroke skepping en sy gebroke mensdom het herstel deur Christus dringend nodig.

6:16-17 Die mense reageer wanhopig. Die ganse mensdom, van konings tot slawe (7 tipes word in 6:15 genoem om volheid aan te dui) soek ironies hulle toevlug in ‘n wêreld wat vinnig besig is om te ontbind. Uit vrees vlug hulle in grotte en onder kranse in (vgl. Jes 2:19,21); hulle roep na die berge en heuwels om hulle te bedek (vgl. Hosea 10:8). Almal, lewendes en die wat reeds dood is, moet voor die lewende God verskyn om die finale oordeel te hoor (Openb 20:11-14).

Die konings van die aarde het volgens Openb 17:12-13 hulle mag en gesag tot die antichris se beskikking gestel, en is daarom simbole vir die goddelose maghebbers; die uitvoerende amptenare voer die konings se bevele uit; die generaals verteenwoordig die miliêre gesag; die rykes regeer die Romeinse Ryk deur hulle invloed en middele; die magtiges wat die toon aangee, is ‘n samevatting van die eerste vier groepe; ‘elke slaaf en vrymens’ is die laer groepe in die samelewing. Alle sosiale onderskeidings val weg wanneer God se eindoordeel die goddeloses tref..

Soos Adam en Eva probeer hulle om hulle naaktheid vir God weg te steek (Genesis 3:8). Vir hulle is die Lam se oorwinning ‘n teken van God se toorn (v16). Die woord ‘toorn’ (wraak) druk God se regverdige toorn oor die goddelose wêreld uit (vgl. Op. 16:1,19; 19:15). Sy toorn is God en die Lam se ‘hartseer;’ hulle verwonde liefde vir die mense wat hulle rug op God en die Lam gedraai het (vgl. Joh 3:36). Die vraag is: wie kan die toorn van God weerstaan? (vgl. Maleagi 3:2 en Joël 2:11). Hoofstukke 2-3 het gewys wat gedoen moet word om dit vry te spring. Hoofstuk 7 sal wys wie sal stand hou op die groot dag van die Here se oordeel, en wat die kerk se rol is in die gebeure wat daartoe lei.

Skrywer:  Prof Francois Malan

Die verhaal van die sewe seëls is verdeel in 4+3=7; vier, die getal van die aarde, vertel die verhaal van die verwoesting op die aarde deur die vier perderuiters (6:1-8); drie, die getal van die hemel, vertel van gebeure in die hemel (6:9-11; 8:1) en geweldige ontwrigtings op aarde (6:12-17). Hoofstuk 8 bring ‘n verposing in die verhaal van die verwoesting met die oopbreek van die sewe seëls (sfragida) deur die teenpool daarvan, met die verseëling (sfragizoo) van die gelowiges met die seël (sfragis) van God, en ‘n beskrywing van die plek waar Johannes en die gelowiges staan, tussen die oopmaak van die sesde en die sewende seël, die tussentyd, met verwagting, maar nog nie die voltooiing van die reis nie. Dit is soos die Israeliete se trek deur die woestyn, na die bevryding uit Egipte, maar nog nie in die beloofde land nie, tussen die chaos en verwoesting van hierdie tyd, en die kalmte en orde van die nuwe tyd. Dit is die tyd en plek van die ballingskap in ‘Babilon’ (simbool van die onderdrukking en dekadensie van Rome) aan die eenkant, en die reis na die nuwe Jerusalem, aan die anderkant. Die oopbreek van die seëls beskryf ook gebeure van ons dag wat wag op vervulling aan die einde. Johannes beskryf die vinnige disintegrasie tot wanorde wat hy sien, en hy hoor die belofte van die herstel van die gebroke skepping deur die Messias wat aan die kom is (22:17,20).

Vier ruiters (6:1-8)

6:1 Die Griekse woord ercho kan soms beteken ‘gaan,’ soos in die 1983-vertaling, as opdrag aan die ruiters – hoewel die opdrag om te straf van God af kom, en nie van die lewende wesens af nie; maar ercho word eintlik gebruik vir ‘kom’ en dikwels juis ‘kom’ teenoor ‘gaan,’ soos korrek in die 1933/53-vertaling, wat egter foutief daarby gesê het ‘kom kyk.’ Die 2014-vertaling het slegs ‘kom,’ soos in die Griekse teks. Die ‘kom’ word verskillend verklaar as ‘n opdrag aan Johannes wat moet kyk, of, in die betekenis van Openb. 20:17,20, as ‘n roep tot die Here Jesus om te kom verlos (en te oordeel). Dan is dit wat Johannes sien en wat hy hoor twee teenpole: hy sien die seëls word oopgebreek en die orde van die skepping disintegreer onder die oordeel van die Lam; maar hy hoor telkens een van die lewende wesens wat tot die Lam roep om die gebroke skepping te kom heelmaak. So word die mens se boosheid ingeweef in God se genade plan. Die oordeel kom uit God se almag en heiligheid waardeur Hy sonde en onreg nie ongestraf laat bly nie, maar vir die gelowiges het Christus reeds die straf gedra. So word ‘kom’ ook ‘n oproep aan die goddeloses om tot Christus te kom.

6:2 Johannes sê hy het gesien, en hy roep dringend: ‘kyk’ – kyk goed na die wit perd en sy ruiter met sy boog en oorwinnaarskroon, wat oorwinnend optrek om te oorwin. Op die oog af lyk dit soos die Woord van God wat op ‘n wit perd as regter kom oordeel (Openb 19:11-16), maar as jy mooi kyk, sal jy die valse christusse en valse profete van Markus 13:5,6,22 in hierdie ruiter raaksien. Pyl en boog is simbole van Apollo, die Griekse god van profesié en propaganda. Met sy kroon lyk hy soos Christus, maar dit is ‘n stefanos, ‘n oorwinnaarskroon van ‘n atleetvegter, en nie Openb 19:12 se baie konigskrone nie (diademata); met sy boog oorwin hierdie ruiter met geweld, Openb 19:15 se ruiter oorwin met die vlymskerp swaard van sy mond en sy getuienis aan die kruis. Hierdie ruiter kom eintlik met sy valse propaganda die sending van die ander drie ruiters voorberei deur die mense te verlei, met die wit perd van propaganda, verleiding en opstokery.

6:3-4 Die Lam breek die seëls waardeur die oordeel van God die mense aan hulle eie begeertes oorgee en hulle mekaar vernietig (Rom 1:18,24,26). Die vuurrooi perd bring bloed en vernietiging van lewens deur oorlog. Hy verteenwoordig Markus 13:7-9 se oorloë en gerugte van oorloë, nasie sal teen nasie in opstand kom, en koninkryk teen koninkryk. Hy neem die vrede weg met die swaard (die groot swaard van Rome se simbool van hulle militêre mag); dit spel oorlog en geweld – letterlik staan daar: die mense sal mekaar slag (sfrazoo, genadeloos met geweld), soos die pax Romana (Rome se ‘soort’ vrede), wat 95% van die bevolking onderdruk met slawerny, kruisigings, veldslae, swaardgevegte en gevegte met diere in die arena. Rome se vrede vir sy 5% elite sal plek maak vir die ware vrede wat God en sy Christus uit gernade bring (Openb.1:4).

6:5-6 Toe die Lam die derde seël oopbreek het Johannes die derde engel hoor roep: ‘kom!’ En hy het gesien: ‘kyk! (gee aandag!): ‘n swart perd! (in 6:12 word die son so swart soos ‘n harige sak). Sy ruiter hou ‘n skaal vas om kos af te weeg in ‘n skaars tyd. Hy verteenwoordig hongersnood ná verowering en doodslag. Johannes hoor ‘n stem wat tussen die vier lewende wesens opklink wat die gevolge van die hongersnood aandui: vir ‘n arbeider se dagloon (‘n Romeinse denarius) kan hy slegs ‘n kwartmaat koring en ‘n driekwartmaat gars bekostig – koring en gars, die stapelkos in die Romeinse provinsies – genoeg vir een dag, maar baie duurder as gewoonlik vanweë die inflasie wat die pryse van produkte geweldig opstoot. Olyfolie is noodsaaklik vir lampe, offers, om kos mee te kook, en wyn die veilige alternatief vir besmette water en vir feesviering, dit moet nie beskadig word nie. Vir die hongersnood word ‘n grens gestel deur die stem vanuit die lewende wesens, sodat mense in die noodsituasie kan bly lewe met harde werk. In 8:7 en 16:3 word dit egter veel erger – in 8:7 verbrand ‘n derde van die aarde, in 16:3 gaan alles in die see dood. (Toe Domitianus in 92 n.C. beveel het dat die helfte van Palestina se wingerde uitgekap moes word om plek te maak vir graanlande was die reaksie so heftig dat hy sy bevel moes terugtrek).

6:7-8Toe die Lam die vierde seël oopbreek, roep die vierde lewende wese: ‘Kom!’ Sy ruiter, met die naam ‘Dood,’ ry op ‘n grys-groen perd, die kleur van ‘n lyk. Kort op sy hakke volg ‘Dood’ se metgesel Hades (doderyk) wat die dooies opslurp (in die Bybelse tyd het mense gedink die doderyk is ‘n plek onder die aarde waarheen mense afdaal as hulle sterf). Hulle twee word beperk tot ‘n kwart van die aarde, wat hulle op vier maniere uitwis: met die swaard, hongersnood, ‘n dodelike siekte, aardse wilde diere.

Die viertal word in 6:7-8 viermaal herhaal: die vierde seël, vierde lewende wese, vierde van die aarde, vier plae – om die aard en omvang van die plae op aarde te beklemtoon (vgl Eseg 14:21).

Skrywer: Prof Francois Malan