Na die eerste visioen van die verheerlikste Christus in sy kerk (1:9-3:22), teken die volgende visioen God as die Skepper (4:1-11) en Verlosser (5:1-14). Hy sit op die troon in beheer van die geskiedenis, en in die volgende hoofstukke voltrek Hy sy oordeel oor die goddeloses, soos deur die seëls, trompette en bakke uitgebeeld word, maar demonstreer Hy ook sy verlossing, deur die verseëling van die gelowiges en die afmeet van die tempel, met die nuwe Jerusalem as die hoogtepunt.

Hoofstuk 1-3 fokus op die kerk as ontvangers; hoofstukke 4-11 op die heelal as ontvangers van God se oordeel en verlossing; in hoofstukke 12-22 word gefokus op die geskiedenis waarin die oordeel en die verlossing opbou tot ‘n hoogtepunt.

In hoofstukke 4-5 word God en die Lam aanbid, teenoor die wêreld se aanbidding van die dier uit die see in hoofstuk 13; God se troon is in die sentrum van die gesig, om sy algehele heerskappy oor die hele skepping aan te dui; teenoor die troon van die draak en Babilon, wat God probeer uitskuif uit die sentrum, en God se gesag wederegtelik vir hulle probeer toe-eien (hoofstukke 13 en 17). In die geweldige stryd tussen God en die Bose is God se oorwinning reeds bekend. Rome vervolg Christus se volgelinge sodat hulle Rome se kultuur sal volg of sterf; God oordeel die ‘aardbewoners’ (goddeloses) om hulle tot bekering te roep en aan hulle die ware lewe te gee (9:20-21; 14:6-7; 16:9,11). Die boek eindig met God se heerskappy wat deur die hele skepping seëvier in die nuwe hemel en nuwe aarde.

God word aanbid, eers deur die vier lewende wesens (4:8), dan die 24 ouderlinge (4:10-11), dan weer deur die twee groepe (5:8-9), daarna die menigte engele (5:11-12), en dan die klimaks – die hele skepping (5:13). So word God aanbid in Esegiël 1, en in Jesaja 6 met God op sy troon in die tempel. In Openb 4 word God as Skepper aanbid, in hoofstuk 5 as Verlosser op grond van wat die Lam gedoen het. So word die Vader, die Seun, oordeel en verlossing saam gebind.

Johannes se hemelse visioen (4:1-2a)

‘Hierna het ek gesien’ – dié uitdrukking merk vyf nuwe gedeeltes in die boek (4:1; 7:1,9; 15:5; 18:1). Johannes se posisie verskuif van die aarde na die hemel, waar hy ‘n deur gesien het wat oopgemaak is, en nou oop staan (‘n voltooide werkwoord, om die werk van Christus wat geskied het en voortgaan, aan te dui). Daarmee kry Johannes ‘n gesig van Bo af op wat op aarde gebeur (in 9:1-2 word die bodemlose diepte oopgesluit vir die verwoester om sy werk op aarde te kom doen). Die eerste stem, so hard soos ‘n basuin (1:10, waarskynlik die stem van Christus) roep Johannes om die troonsaal te betree om ‘n visie van Bo te kry op wat hierna moet gebeur – dit open egter ook die visie op die verlede van Christus se kruisdood, die toekoms van die nuwe Jerusalem en die hede van die huidige heerskappy van die dier en Babilon, alles in die konteks van God se totale plan vir die geskiedenis.

Johannes is meteens in die Gees, deur die Gees in besit geneem. Hy sien wat gewone oë nie kan sien, en hoor wat gewone ore nie kan hoor nie. Die Heilige Gees lei hom om die ‘geheime’ van God se plan vir hierdie wêreld aan sy lesers te gaan oordra.

4:2b-3 Kyk, daar was ‘n troon in die hemel, en Iemand wat op die troon sit… ‘n Oorweldigende visioen van God, die heerser en regeerder, as die fokuspunt. Vanuit hierdie gunstigste posisie kan Johannes die wêreld en sy gebeure aanskou en beskryf vanuit ‘n perspektief wat op God sentreer. Die ‘troon’ is ‘n sentrale simbool van die hele boek, wat 47 keer voorkom uit die 62 keer in die Nuwe Testament. Aardse trone kompeteer met God se sentrale troon (Pergamum bly waar die troon van die Satan is, 2:13); die diere uit die see ontvang krag en gesag uit die troon van die draak (13:2); die vyfde engel gooi sy bak uit op die troon van die dier (16:10). Vanuit die aardse perspektief lyk dit of die dier oor die aarde regeer (13:4). Maar vanuit die perspektief van Bo af regeer God oor alles; Openbaring beskryf God veral as die Een wat op die troon sit (4:3,9,10; 5:1,7,13; 6:16; 7:10,15; 19:4; 20:11; 21:5).

Daarby gebruik Johannes edelstene as metafore om God se heerlikheid te beskryf: sy voorkoms is soos om te kyk na ‘n kristalhelder jaspis steen (in 21:11, soos ‘n diamant), en na ‘n rooi karneool (in Latyn, soos rooivleis; in Grieks sardion, deursigtig rooi, word ook vir die vroulike wese gebruik). Die stene wat die lig weerkaats, verdiep God se misterieuse andersheid. Soos sy karakter, sal die stad waarin God sal woon, ook soos glinsterende edelstene lyk (21:11,18-20).

en rondom die troon soos ‘n stralekrans is daar ‘n reënboog wat net soos groen smarag lyk (Engels: emerald). Terwyl die troon God se heerskappy en oordeel simboliseer en aan Jesaja 6:1-4 en Esegiël 1:26-28 se roepingsvisioene herinner, kombineer die reënboog simbolies die helder ligglans wat God omring, volgens Esegiël 1:28, en die verbondsteken aan Noag,volgens Genesis 9:12-17. So wil Johannes sy lesers voorberei op God se oordeel wat op hande is (2 Petr. 3:5-7, 10-13).

Skrywer:  Prof Francois Malan

3:18     (i) Die gemeente met sy goud in die banke van die ryk stad, moet vir sy geestelike armoede goud wat in die vuur gelouter is by die Here koop om by God ryk te wees – 1 Petr. 1:7 praat van ons geloof se egtheid wat deur allerhande beproewings gelouter word en kosbaarder is as verganklike goud wat met vuur getoets word, maar wat uitloop op lof en heerlikheid en eer wanneer Christus geopenbaar word.

(ii) Kolosse se purperrooi wolklere en Hierapolis se gekleurde wolmateriaal het vér afgesteek by Laodisea se gesogde swart wolklere wat hulle rykdom en vernaamheid vertoon het, maar hulle was naak in God se oë – ‘n groot skande in die Joodse kultuur (vgl. Jes. 20:1-4); die besetene van Gerasa/Gadara het soos ‘n bees naak rondgeloop, geestelik versteurd en bankrot, maar na sy genesing het hy by Jesus se voete gesit, met klere aan en by sy volle verstand (Luk. 8:27,35). Wit klere is in Openbaring simbool vir geregtigheid, verlossing en oorwinning wat ons by Jesus kan kry deur in Hom te glo en Hom te volg op sy lydenspad (6:11; 7:9; 13-14 wit gemaak in die bloed van die Lam; 19:13-14). Laodisea se swart wolklere van selfvoldaanheid moet vervang word met wit klere van gesuiwerde geloof en vertroue op die Lam van God wat die sonde van die wêreld wegneem (Joh. 1:29).

(iii) Laodisea se mediese skool was wêreldberoemd en ook sy oogsalf van sandsteen wat verpoeier was. Deur hulle voorspoed en selfvoldaanheid is hulle verblind om nie hulle geestelike blindheid en verval raak te sien nie. Daarom beveel Christus by hulle sy oogsalf aan, ‘n nuwe gesigspunt van Bo, deur die verandering van hulle denke (metanoia bekering) oor Christus en oor hulle lewe as kinders van God. Vgl. die genesing en verlossing van die blindgeborene teenoor die blindheid van die Fariseërs wat sê dat hulle sien, in Joh. 9:39-41.

3:19 Die oplossing gaan nog verder. As hulle Vriend, berispe en tugtig Christus die gemeente, omdat Hy hulle liefhet (fileoo vriendskapsliefde). Berispe behels die identifisering van die probleem om iemand daardeur te oortuig om iets daaraan te doen; tug se doel is om iemand te help om op die regte spoor te kom (vgl. Spr. 3:11-12,24; Hebr. 12:5-6). Goddelike liefde gaan gepaard met dissipline. As Laodisea dissipline uit liefde verstaan en ernstig opneem, sal hulle ywerig wees om hulle te bekeer – van louwarm tot vuurwarm in Christus se diens. Die fokus van hulle lewe moet verskuif van eie gewin na ‘n lewe toegewy aan die diens van Christus en God, as volgelinge van Christus en kinders van God omdat hulle verbind is aan die Seun van God, met ‘n liefde wat gee en nie gryp nie.

3:20 is ‘n goddelike uitnodiging om tot inkeer te kom. Die Laodisense het skynbaar die deur van hulle harte gesluit vir gemeenskap met Hom. Die geslote deur is ‘n beeld van die gevaarlike dieptes waarin die gemeente verval het. Die Here van sy kerk staan by hierdie kerk, maar buite, en klop om in te gaan om vir hulle ‘n fees aan te bied. Hulle word opgeroep om mooi te luister na sy kloppende hart: ‘Kyk!’ Elke lidmaat moet self besluit of hy/sy vir die kloppende Vriend gaan oopmaak en Hom as die Here van hulle lewe in te nooi om in sy gemeenskap hulle hele lewe uit te leef. Tafelgemeenskap is ‘n teken van hartlike deelname en intieme gemeenskap van vriende (Joh. 15:12-15). Dit is ‘n voorafskuwing van die hemel (Op. 19:7,9, die bruilofsfees van die Lam; vgl. Jes. 25:6; Luk. 12:35-41; 13:29; 22:29-30).

3:21 Die hoogste eer vir dié wat oorwin oor die versoekings en aanslae van die wêreld en hulle eie hart se louheid, is om saam met Jesus op sy troon te sit langs die Vader (vgl. 20:4; 22:3-5). Satan en die dier wat as despote regeer, sal onttroon word, en Jesus, wat saam met die Vader regeer, sal sy oorwinning met diegene deel wat die deur van hulle lewe vir Hom oopgemaak het. Die wyse waarop die oorwinning verkry word, is die onderwerp in hoofstuk 5, ‘n oorwinning deur die Lam wat sy lewe gee, en daarom is Hy waardig om die boekrol, wat die geskiedenis van die heelal laat voortrol, oop te maak en met liefde te regeer.

3:22 Die boodskap is vir alle gemeentes bedoel, en wie ookal die woord met oop ore hoor, en luister deur dit gehoorsaam te volg, ontvang van Christus die lewe saam met God, wat nou reeds sy deel word, en vir ewig.

Van vier uit die sewe gemeentes in Klein-Asië (huidige Turkye) het slegs bouvalle oorgebly: Efese, Pergamum, Sardis, Laodisea. Die ander drie, Smirna, Tiatira en Filadelfia, is vandag moderne stede met moderne name, en het min van die ou stede se bouvalle oorgebly.

Efese, die groot handelstad, met die tempel van Artemis as een van die sewe wonders van die antieke tyd, wat haar eerste liefde verlaat het, is in 262 n.C. deur die Gote verwoes, en het later onder Arabiere, Turke en Mongole deurgeloop.

Smirna, vir wie vervolging voorspel is, waar Polikarpus in 155/156 n.C. op die brandstapel gesterf het, het die Turkse invalle en Islam ‘n tyd lank afgeweer, en daar is tans nog ‘n Roomse klooster.

Pergamum, gewaarsku teen die Nikolaïte, het na die Arabiese invalle in 716-717 n.C. agteruitgegaan, tot net bouvalle daarvan oorgebly het.

Tiatira, met geld as hulle god, is telkens herbou ná die Arabiere en Turke se aanvalle, en heet vandag Akisar.

Sardis, geestelik dood, is in 117n.C .deur ‘n aardbewing verwoes, deur die Romeine opgebou, en in 716 n.C. deur Arabiere vernietig.

Filadelfia, die getroue, is in 390 n.C. deur die Turke verower en in 716 n.C. deur Islam oorgeneem, tans Alaseïr (stad van Allah).

Laodisea, die loue bankhoofstad, is in die Middeleeue deur die Moslemoorloë vernietig.

Hoewel daar ‘n opbloei in die gemeentes was na ontvangs van die briewe, en die Christelike geloof deur Turkye versprei het, maar weer lou geword het, het Islam in 716-717n.C. Turkye oorspoel en die kerk onderdruk en uitgedruk. Na die eerste wêreldoorlog het Turkye in 1923 ‘n onafhanklike Moslemstaat geword, wat alle Christene verban het, sodat daar vandag nie eers 1% van die bevolking in Christus glo nie.

Skrywer:  Prof Francois Malan

In die Likusrivier se vallei lê die ruïnes van drie ou stede naby mekaar: Hierapolis (Pammukale) en Kolosse aan die oostekant, en Laodisea (huidige ruïne Eski-hisar ‘ou fort’) 17km. wes van Kolosse en 10 km. suid-wes van Hierapolis (die drie gemeentes is waarskynlik deur Paulus se volgeling Epafras gestig (Kol. 1:7; 4:12-13). Antiogus II van Sirië het die stad in 250 v.C. gestig as die poort na die provinsie Frigië, dit bevolk met Siriërs en Jode uit Babilonië, en die stad genoem na sy suster en vrou Laodike. Laodisea se lou kalkwater word met pype, wat uit klip gekap is, 10km. vanaf Denizli gelei en tot op die heuwel, waarop die stad gebou is, gehewel. Dit was ‘n groot sentrum van die klerebedryf met wol van die omgewing se skape. Die mediese sentrum van die Kariese god Men is na die stad toe verskuif waarvandaan hulle ook beroemde genesende salf vir ore en oë versprei het. Dit was ‘n ryk stad met banke waar geld omgeruil kon word, en wat sonder hulp van die Romeinse regering die stad herbou het na sy verwoesting deur die aardbewing van 61 n.C.

3:14 Aan die ‘engel’/boodskapper van die gemeente stuur die ‘Amen, die getroue en ware getuie, die begin van God se skepping,’ die boodskap. Die Hebreeuse ‘Amen’ bevestig wat gesê word (Ps 41:14 waarmee die eerste bundel in psalms afgesluit word). Daarmee dui Jesus sy gesaghebbende goddelike uitsprake aan: amen, amen – voorwaar, voorwaar, Ek sê vir julle (Joh. 1:51 en nog 26 maal in die Johannes-Evangelie). Christus se woord is betroubaar en gesaghebbend. Jesus is die voorbeeld van ‘n getroue en ware getuie (martus); Antipas wat met sy lewe daarvoor betaal het, word ook so genoem in 2:13. So word die gelowiges opgeroep om enduit getroue getuies te wees – dit teenoor Laodisea wat lou geword het. ‘Die begin (arche) van God se skepping’ en sy herskepping – arche dui ook die oorsprong daarvan aan, en die regeerder oor die skepping en die kerk (vgl.; Joh. 1:2-3; 1 Kor. 8:6; Kol. 1:15-16 en Jes. 65:17 en Hy regeer ook oor die skepping van die nuwe aarde; Ef. 1:22 as hoof oor alles.)

As die sewende gemeente is dit ook die klimaks van die sewe briewe – soos die sewende seël, die sewende trompet, en die sewende bak met die toorn van die Here, telkens die klimaks aandui. Dit som die gevare in al sewe die gemeentes op, en ook die belonings wat vir die getroues wag. Dit skep ook die verwagting op die baie omsettings in die hele boek: rykes word arm, en armes word ryk deur hulle ‘dure getuienis.’

3:15-16 Die Here ken sy/hulle dade wat nòg koud nòg warm is; was hy tog maar koud of warm! Omdat hy louwarm is gaan die Here hom uit sy mond spoeg. Laodisea se buurdorp Hierapolis se bronne het warm water, nuttig om in te bad en te was, en Kolosse het koue bergwater, bruikbaar as drinkwater. Maar Laodisea se louwarm kalkwater is ‘n beeld van die leier en gemeente se nutteloosheid en onbruikbaarheid vir die Here. Daarom dreig die Here om hulle uit te spuug soos iemand wat naar is, as ‘n sprekende metafoor vir die Here se uitskakeling van die gemeente, uitgespuug uit die liggaam van Christus. Hierdie dreiging is ‘n laaste waarskuwing om hulle lewe voor God reg te stel. Hulle grootste gevaar is hulleself, hulle selfingenomendheid:

3:17 Die rede vir hulle louwarmheid word uitgespel: Omdat jy sê: ‘Ek is ryk, ek het skatryk geword en ek het aan niks gebrek nie,…’– die driemaal ‘ek’ beklemtoon die leier en gemeente se selfgenoegsaamheid; uiterlik ‘n ryk en selfversekerde gemeente (vgl. Babilon se innerlike verwaandheid met drie ‘ek’ stellings in 18:7) . Hulle het hulle materiële voorspoed aanvaar as ‘n teken en bewys van hulle geestelike ‘voorspoed.’ Dit kan egter ‘n masker wees vir geestelike bankrotskap. ‘…en jy besef nie dat jy ellendig en bejammerenswaardig, brandarm en blind en naak is nie’ – die kontras tussen voorkoms en werklikheid, ‘jy sê…jy besef nie,’ is ‘n opsomming van die hele boek Openbaring. Uiterlike voorkoms is misleidend en kan ‘n onsigbare realiteit bedek. Die enigste uitweg uit die dilemma is ‘n visie van Bo-af wat die krisis ontleed en genesing en herstel voorsien.

‘ellendig’ – (uit den lande – beskryf iemand as vreemdeling sonder burgerskap, ontredderd in ‘n vreemde land; die Griekse woord talaípooros verwys letterlik na die ellende om ‘n swaar klip rond te dra) – in Rom. 7:24 roep Paulus uit: Ek ellendige mens, wie sal my tog red uit hierdie doodsbestaan van die stryd tussen goed en kwaad in my – en Paulus se oplossing vir sy ellende: Aan God die dank: deur Jesus Christus ons Here.

‘bejammerenswaardig’ – of pateties, kom in die NT nog net in 1 Kor. 15:19 voor vir mense wat hulle hoop slegs vir hierdie lewe op Christus vestig en nie vir die ewigheid nie – wat hulleself uitgesluit het uit die ewigheid.

Die betekenisse van die ander drie beskrywings moet uit die stad se agtergrond gesien word en volg uit hulle geneesmiddels (vervolg in die volgende studie).

Skrywer:  Prof Francois Malan

Die stad Filadelfa (‘broerliefde’; huidige Alasehir) lê 40 km suid-oos van Sardis, in die vrugbare Hermusvallei, in ‘n aardbewingsstreek. Dionisos (=Bakgus), die god van wyn en vrugbaarheidspartytjies, was destyds sy beskermgod.

3:7 Die boodskap kom van ‘Die Heilige, Die Ware, wat die sleutel van Dawid hou, wat oopmaak en niemand sal dit toesluit nie, wat toesluit en niemand sal dit oopmaak nie’ – in die Ou Testament is ‘die Heilige’ en die ‘Ware’ titels vir God, die gans andere, en dié Een wat vertrou kan word (Jes. 1:4; 37:23; Hab. 3:3; Jer. 42:5; in die Nuwe Testament is God die geloofwaardige getuie van Joh. 7:28, die enigste ware God van Joh. 17:3; en Jesus se getuienis is waar, Joh. 8:14). In Op. 1:18 hou Jesus die sleutels van die dood en die doderyk om vir die gelowiges die dood te verander in ‘n deurgang na die lewe; Jesus het die sleutel van Dawid wat die deur na die Messiaanse koninkryk oopmaak (Op. 3:7; vgl. Jes. 22:20-23). Jesus is die enigste sleutel tot die nuwe Jerusalem, al sluit die Jode die sinagoge in Filadelfia vir die Christene.

3:8 Soos die gemeente in Smirna, het die Here geen klagte teen die gemeente en leier in Filadelfia nie. Die Here ken hulle werke. ‘Kyk, Ek het voor jou ‘n oop deur gegee wat niemand kan sluit nie…’ – die deur kom in Openbaring vier maal voor as ‘n beeld: hier en tweemaal in 3:20 waar Jesus voor die deur staan en klop by Laodisea; in 4:1 word ‘n deur na die hemel vir Johannes geopen om van Bo af die geheimenisse van God se plan met die wêreld te sien. So kry die leier en gemeente van Filadelfia insig in die geheimenisse van die messiaanse koninkryk, om hulle lyding en probleme saam met Jesus uit God se oogpunt te sien. Wat op aarde as ‘n neerlaag beskou word, is van Bo af gesien ‘n oorwinning.

‘Al is jou krag min, was jy gehoorsaam aan my woord en het jy my Naam nie verloën nie’ – sy uiterlike voorkoms van swakheid het nie die leier en gemeente se besluit verydel om getrou te bly om die woord van die Here te gehoorsaam en nie sy Naam te verloën nie. Hulle het getrou bely dat Jesus die Seun van God, die Verlosser is – teenoor die Jode van Filadelfia wat geswig het voor die keiser-verering en Jesus nie as hulle Messias/Christus wou aanvaar nie.

3:9 ‘Kyk, Ek laat toe dat daar mense uit die sinagoge van die Satan kom wat beweer dat hulle Jode is, en dit nie is nie, maar lieg – kyk, Ek sal sorg dat hulle kom en voor jou voete neerbuig, en erken dat Ek jou liefhet.’ Dit is dieselfde beskrywing as van die Jode in Smirna (2:9). Jes. 60:2-4 se verwagting is dat die lig wat in Jerusalem skyn die nasies uit hulle duisternis sal trek na die magtige teenwoordigheid van die Here. Van Bo af word die Jode saam met die heidense volke gereken. Jesus het voorspel: As Ek van die aarde af verhoog is (aan die kruis), sal Ek almal na My toe trek (Joh. 12:32-33; vgl. Jes. 2:3; 45:14; 49:23; Eseg. 36:23).

3:10 Die tweede belofte is dat, soos hulle vashou (gehoorsaam) aan Christus se woord en geduldig verdra onder moeilike omstandighede, Christus die gelowiges sal vashou (bewaar, ook 3:8) ‘in die uur van beproewing wat oor die hele bewoonde wêreld gaan aanbreek om die bewoners van die aarde op die proef te stel.’ In hulle swaarkry gee Hy aan hulle krag en volharding. Die swaarkrytyd strek van Jesus se eerste koms tot by sy wederkoms. Dit is ‘n tyd van sifting tussen mense wat vir God kies en ander wat valse gode verkies, tussen God se vyande en sy vriende, saam met die Lam op pad na die nuwe Jerusalem of gevestig in Babilon. Christus beskerm sy volgelinge in die oordeel, maar nie teen die wraak van die Satan nie. In die vervolging is gelowiges deel van Christus se kruisdood, opstanding en verheerliking (Mat. 16:24-25; Rom. 8:17).

3:11 Dit is die vierde maal wat Chrisus se spoedige koms met bekering verbind word: aan Efese: Bekeer julle anders sal Ek kom en julle lampstaander wegneem (2:5); aan Pergamum: Bekeer julle anders kom Ek gou en sal Ek daardie mense bestry met die swaard van my mond (2:16); aan Sardis: Bekeer julle…anders kom Ek soos ‘n dief in die nag (3:3); aan Filadelfia: Ek kom gou. Hou vas wat julle het sodat niemand julle kroon wegvat nie (3:11). Soos in 22:7,20 is hierdie refrein in 3:11 positief gestel. Vir die gelowiges in Filadelfia beteken Christus se koms beloning en regverdiging. Sy wederkoms is ‘n goue draad in Openbaring van 1:7 af tot 22:20. Wat die gemeente het is die geopende deur wat hulle burgerskap van die Christusryk verbeeld; die lourierkrans as simbool van hulle geestelike oorwinning, deur Christus aan hulle toegeken. Dit kan die Jode en Satan nie van hulle wegneem nie, maar as hulle met die ongelowige samelewing sou begin saamloop kan hulle soos gekroonde atlete gediskwalifiseer word.

3:12 Terwyl ‘n kandelaar maklik verwyder kan word, is ‘n pilaar ‘n steunpunt wat sorg dat die gebou nie inmekaar stort nie en kan nooit verwyder word nie – ‘wat nooit weer daar sal uitgaan nie.’ God en sy kinders word verenig in een ewige gebou – ‘die tempel van my God.’ In 21:22 word gesê dat daar nie ‘n tempel in die nuwe Jerusalem is nie, want die Here God, die Almagtige, en die Lam is haar tempel (vgl. Joh. 2:19-21; 1 Kor. 3:17; 6:19).

[Al wat tans van die Bizantynse kerk in Filadelfia oorgebly het is twee yslike pilare. Net oor die straat is die oorblyfsels van wat ‘n klein Joodse sinagoge was]

Drie name beskryf die nuwe identiteit van die gelowiges:

i die Naam van God word op hulle geskryf, soos ‘n brandmerk, as teken dat hulle aan God behoort;

ii die naam van die stad van God, die nuwe Jerusalem, wat uit God se hemel afdaal – waarvan hulle nou burgers is, en nie van die bose Babilon wat op sewe heuwels gebou is soos die aardse Rome (17:9) en strewe om God te wees wat opklim hemel toe soos met die toring van Babel nie. Hulle nuwe adres is die stad van God, die ander soort stad (vgl. Eseg. 48:35 vir die naam van die stad: ‘Die Here is daar’).

iii en ook my nuwe Naam (saam met die Naam van God) – volgens 7:3 en 22:4 word gelowiges op hulle voorkoppe gemerk as simbool vir hulle denke, en in 14:1 ook met die Naam van die Lam en van sy Vader (vgl. Eks. 28:36-38: op die goue blom op Aäron se tulband is gegraveer: ‘Aan die Here gewy,’ as teken dat die Here Israel goedgesind is). Wat Christus se nuwe naam sal wees sal ons by sy wederkoms hoor – vgl. 19:12. ‘n Naam wat niemand anders ken nie as net Hy self. Hy is die Heilige, die Ware, wat aan die gemeente ‘n oop deur gegee het wat niemand kan sluit nie (3:8).

3:13 Die dringende oproep aan alle gemeentes, om te luister na die Gees, vereis oop ore van bereidheid om die boodskap gehoorsaam uit te lewe.

Skrywer:  Prof Francois Malan