1:1-8 Die voorwoord antisipeer die naskrif (22:6-21) om die hele boek te omsluit. Tussenin is dit deurmekaar; die chaos deur die vervolging van die kerk in die wêreld. Maar die boek vertel eintlik hoe God alles en elkeen aan die einde in sy regte plek plaas. Die balans en simboliese parallelle van die begin en einde van die boek wek by lesers en hoorders die verwagting en uitsien na die orde en harmonie wat God uit die chaos skep. Dit bied ‘n gesig op dit wat in die wêreld agter die skerms gebeur, van Bo af gesien.

‘Ek is die Alfa en die Omega’ is die anker van die inleiding (1:8) en die slot (22:13). ‘Die bestemde tyd is naby’ in 1:3 en 22:10, kondig aan dat alles op die regte tyd in die regte orde geplaas sal wees. Die klimaks van die proloog en van die epiloog is die welkome nuus van Jesus se koms om die gebroke skepping te herstel (1:7; 22:20). Die antwoord van die gemeente op die nuus is die dubbele bevestiging: (i) in Grieks ‘nai’ – ja,/vir seker; en (ii) in Hebreeus: ‘amen’ – in der daad/waarlik (1:7; 22:20).

Die getalle en beelde is simbole uit die Ou Testament wat deur die eeue gebruik word om gebeure met gelowiges in ‘n ongelowige wêreld te tipeer, en is vir elke geslag van toepasssing.

Johannes se woordkuns blyk uit die inleiding se patroon van telkens ‘drie’ woorde en frases, met ‘n begin en einde wat die inhoud omsluit. Die woord vooraf het twee dele:

1:1-3 (i) titel, (ii) hoofkarakters in die verhaal, (iii) eerste van sewe saligsprekings in die boek.

1:4-8 (i) brief-opskrif, (ii) seën (iii) twee profetiese woorde.

Voorwoord (1:1-3)

Die voorwoord suggereer wat die leser in die werk gaan ontmoet – die woord ‘openbaring’ wys na ‘n nuwe gesigspunt om dinge van Bo af te sien. Die Griekse woord apokalupsis praat van iets wat bedek was en oopgemaak word, ‘n onthulling. Die leser kan dinge verwag wat slegs verstaan kan word as dit van Bo af oopgemaak word – anders as die gewone beperkte aardse gesigpunt van mense, is dit die gesigspunt van Bo af wat sin maak van die dinge en gebeure op aarde.

‘deur/van Jesus Christus’ wys na Hom as die bron van die openbaring van God, maar dit is ook die openbaring oor Jesus, wat vir ons Jesus Christus se verhaal en boodskap met lewendige prente skets, goeie hoopvolle nuus, in ‘n wêreld vol slegte nuus en nood. Dit openbaar die betekenis en belangrikheid van Jesus se lewe, dood, opstanding en finale verskyning vir die geskiedenis van die wêreld. Sy volle titel, Jesus Christus, word slegs driemaal in Openbaring gebruik (1:1,2,5): ‘Jesus’ beteken ‘Jahweh/die Here, is Verlosser’ (Mat 1:21); ‘Christus’ is die Grieks vir die Hebreeuse titel ‘Messias,’ ‘Gesalfde,’ gesalf/aangestel en toegerus as koning, priester, profeet. Dit is Hy wat God aan ons kom bekendmaak. Die ketting van openbaring is: God-Christus-engel-Johannes-slawe/diensknegte van Jesus.

Die inhoud van die openbaring is ‘wat gou/binnekort moet gebeur’ – dit word herhaal in 1:3 met ‘want die bestemde tyd is naby’ wat alles tussenin omsluit. Soos wat daar ‘n ruimtelike gesigspunt is (‘van Bo’ teenoor ‘van onder’) is daar ook in Openbaring ‘n tyd-gesigspunt: ‘gou,’ om die dringendheid van die boodskap te beklemtoon, teenoor ‘nog nie,’ om die noodsaaklikheid van volharding te ondertsreep. Jesus kom ‘gou’ weer, die bose word vernietig, en die nuwe hemel en die nuwe aarde word geskep. Die ‘nog-nie’ loop deur die hele boek. Die einde word vertraag. Die martelaars se vraag ‘hoe lank nog’ word beantwoord met ‘rus nog ‘n bietjie langer (6:10-11). Met die oopmaak van die sewende seël lyk dit of die einde om die draai is (8:1-5), maar dan ontvou die verhaal nog oor die volgende 18 hoofstukke. Met die sewende trompet lyk dit of die einde daar is (11:15), en dan gaan die tyd nog voort. Dié spanning is deel van God se naam (1:4) ‘die Een wat is, en wat was, en wat besig is om te kom’ – Hy is nou besig om in te breek in die lewe van sy hoorders om hulle wakker te skud vir nuwe en vars maniere van lewe. Die eindgebeure het alreeds begin met die oorwinning van die Lam, en sy wederkoms sal dit afsluit. Dit kom vir seker en die gelowiges moet elke dag gereed wees, deur nou al nuut te lewe in die verwarde wêreld. Die Satan weet hy het min tyd oor (12:12) en kom dus met ‘n felle aanslag. God is egter verhewe bo menslike en aardse tyd , en bly in beheer van die tyd. Hy wag tot die gelowiges voltallig is (Op 6:11; 2 Petr.3:8).

Die woord marturia ‘getuienis’ en marturein ‘getuig,’ wat drie maal in die opening voorkom, is ‘n belangrike tema van die boek. In 1:2 kom dit tweemaal voor: Johannes het vir die woord van God getuig; tot getuienis deur/van Jesus Christus. In 1:5 word Jesus Christus ‘die getroue getuie’ genoem. Dit word gebruik soos in die hof, waar getuies geroep word om oor die waarheid te getuig, soms selfs met hulle lewens. In hierdie boek getuig Jesus eerste en Johannes getuig verder oor die woord van God. Ander sal geroep word om te getuig, selfs met hulle lewe, soos Jesus, bv. Antipas 2:13 (vgl. 6:9; 12:11; 17:6; 19:10). Die twee getuies van Openb. 11, wat kwaai teenstand kry van die dier en die bewoners van die aarde, verteenwoordig die getroue getuienis van die kerk in die wêreld.

Die twee-stap stelling ‘die woord van God’ en ‘die getuienis van Jesus’ ontwikkel die inhoud van Johannes se getuienis. Die tweede deel verduidelik die eerste: die woord van God is die getuienis oor Jesus se woorde en dade, sy sterwe en opstanding. As ‘die getroue getuie’ is Jesus die voorbeeld vir die gelowiges (14:5) – die verdraaiing van die waarheid is die kenmerk van die dier wat vir Jesus na-aap (13:14).

Die voorwoord sluit met die eerste van die sewe saligsprekings (makarios – geseënd of gelukkig: 1:3; 14:13; 16:15; 19:9; 20:6; 22:7,14). Sewe is die volle verbondsgetal van God met sy skepsels – drie vir die goddelike, plus vier vir die skepping. Dit bevestig die volheid van die seën vir dié wat die woord hoor en daarby bly. Die dubbele seën, aan leser en hoorders, veronderstel dat iemand die woorde van die profesie hardop voorlees. Openbarings kom ook telkens met harde geluide om seker te maak dat almal hoor en dat die gemeentes dit onderhou. Dit veronderstel aandagtig luister, die woorde ter harte neem en daarvolgens lewe. Die tema van ‘ore wat luister’ word by elkeen van die sewe briewe herhaal (2:7,11,17,29; 3:6,13,22; vgl. 13:9; 14:12; 22:7). Die klem val op gehoorsaamheid aan God se opdragte as die vervulling van die gelowiges se volharding. ‘n Hele lewe volgens God se opdragte is wesenlik deel van hulle oorwinning..

Skrywer:  Prof Francois Malan

Werner vra:

Hierdie vraag is oeroud en ek kon tot hede nie ‘n sinvolle antwoord kry nie. Waarom moet die nuwe Jerusalem dik mure kry met engele wat die porte bewaak as satan en sy helpers saam met verlore mense in die hel is? Is daar dan steeds ‘n bedreiging van een of ander aard?

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Openbaring 21:12 praat nie van ‘dik mure’ nie, maar van ‘groot en hoë mure.’ Daar staan ook nie dat die 12 engele by die poorte ‘die poorte bewaak’ nie.

Die hele boek Openbaring werk met beelde en getalle, simbole wat nie letterlik geïnterpreteer word nie (anders sal daar bv. slegs 144,000 mense in die hemel kom, Openb. 7:4). Die meeste van die simbole is reeds in die Ou Testament gesien. So sien Esegiël tydens die ballingskap in Babelonië ‘n gesig van hoe die tempel in Jerusalem weer opgebou gaan word as ‘n boodskap om die ballinge te bemoedig en gereed te maak en dat die Here hulle weer gaan teruglei na die land van Israel en dat stad en die tempel weer opgebou gaan word (Eseg. 40-44).

So word die nuwe Jerusalem in Openbaring 21:9 genoem ‘die bruid, die vrou van die Lam,’ en word die heilige stad ‘n simbool van die heerlikheid en die glans van God (21:10-11). Daarby is die stad verlig (sonder son en maan) deur die heerlikheid van God en die Lam (21:23). Die poorte word nooit toegesluit nie (21:23), en die Here God, die Almagtige en die Lam is die stad se tempel (21:22).

Die hoë mure (1,000 kilometer hoog, 21:16) is nie vir beveiliging nie, maar simbool vir die heerlikheid wat van God uitstraal, hoe hoër die mure, hoe groter die weerkaatsing van God se heerlikheid. Die engele by die twaalf poorte (21:12) herinner aan die engele van die sewe gemeentes, die leiers van die sewe gemeentes van hoofstuke 2-3, as boodskappers of skakels tussen God en die mense. Die 12 poorte, 3 in elke windrigting, soos Esegiël 48:30-35 se 12 poorte in elke windrigting is simbool vir voldoende toegang vir die volke van die wêreld. 21:7 sê: elkeen wat die oorwinning behaal, sal dit alles kry, het deel aan die nuwe Jerusalem, dat die Here sy God sal wees en hy sal my seun wees. 12:11 sê: hulle sal self die oorwinning oor die vrou en die draak behaal danksy die bloed van die Lam. 7:14 praat van hulle wat hulle klere wit gemaak het in die bloed van die Lam. 21:27: net dié wie se name in die boek van die lewe, die boek van die Lam geskrywe staan, sal in die nuwe Jerusalem inkom. Dit is slegs deur geloof en vertroue op Jesus as die Here van jou lewe dat jy deel word van die ewige lewe by God (Joh 3:36).

Teenoor die sedelose Babilon van 17:1-19:5 staan die bruid, die nuwe Jerusalem van 21:9-22:5 in skrille kontras met mekaar, sodat die lesers opgeroep word om tussen die twee te kies: of vir Babilon of vir die nuwe Jerusalem, of vir die sedelose vrou, of as vrou van die Lam wat die sonde van die wêreld wegneem (22:7: Geseënd is elkeen wat die woorde van hierdie profetiese boek ter harte neem; vgl. Joh. 1:29).

[Die stad Babel is reeds in 162 v.C. totaal verwoes, en word hier gebruik as simbool vir alle onderdrukkende regerings. Tydens die skrywe van Openbaring was dit Rome].

Skrywer:  Prof Francois Malan

Willie vra:

In Openbaring verskyn ‘n Engel aan Johannes en openbaar baie dinge wat soms moeilik verstaan word. Daar word in Hoofstuk 20 tot 22 geskryf van die eerste opstanding / die tweede dood / die laaste oordeel en ‘n Nuwe Hemel en aarde. Ook van 1000 jaar van vrede en Satan word oorwin en weer vrygelaat! Is daar ‘n kronologiese patroon van wat en wanneer dit gaan gebeur??

Antwoord

Prof. Francois Malan antwoord:

1      Oor die 1,000 jaar

Daar is baie verklarings vir die 1000 jaar. Die verklarings kan hoofsaaklik verdeel word in drie groepe (die woord ‘millennium’ kom van Latyn  mille vir 1000 en annus jaar; ‘chiliasme’ kom van die Griekse chilioi vir duisend):

1 post-millennialisme (‘ná-duisend jaar’) dink dat God die kerk geleidelik lei tot herlewing deur die verkondiging van die evangelie en ‘n wêreldwye uitbreiding deur evangelisasie tot die 1000 jaar van vrede en geregtigheid aanbreek waarin God sal regeer en die Satan gebind sal wees. Aan die einde van die 1000 jaar word die Satan losgelaat, Christus keer terug, oorwin die Satan, oordeel oor alle mense, en die gelowiges word deel van die nuwe hemel en nuwe aarde.

2 pre-millenialisme (vóór-duisend jaar) glo dat die samelewing en gedrag van die mensdom geleidelik agteruitgaan gelei deur ‘n bose regering van die eindtyd met die groot verdrukking en vervolging van gelowiges. Ná die verdrukking kom Christus.

Daar is hoofsaaklik drie takke van die premillenialisme:

(i)             dispensasionalisme of bedelingspremillianisme genoem: voor die 7 jaar verdrukking word die gelowiges deur Christus weggeraap en Christus kom hulle in die lug ontmoet (die eerste opstanding). Na die sewe jaar se heerskappy van die antichris, kom Christus, verslaan die antichritelike magte by Armageddon om vir 1000 jaar op aarde te regeer en Israel daarby inskakel. Na 1000 jaar vaar Christus na die hemel met sy gelowiges. Die Satan word ‘n kort tydjie losgelaat om die wêreld te teister. Daarna kom Christus vir die tweede maal weer vir die tweede opstanding en die finale oordeel.

(ii)            die tweede groep sien die wegraping na drie en ‘n half jaar se verdrukking voordat God se oordeel oor die volke uitgestort word.

(iii)           die derde groep meen die wegraping vind plaas na die 7 jaar se verdrukking, die gelowiges ontmoet Christus in die lug en kom saam met Hom om deel te wees van sy 1000-jarige vrederyk op aarde, terwyl die satan vir die 1000 jaar gebind is. Ná die 1000 jaar se vrederyk word Satan losgelaat, hy voer oorlog teen God, word verslaan en in die vuurpoel gegooi. Ongelowige gestorwenes word opgewek vir die oordeel, en gelowiges word deel van die nuwe hemel en nuwe aarde.

3 a-millennialisme sien die duisend jaar as ‘n simbool vir ‘n afgeronde getal (vgl. bv. Openb 7:4 se 144,000 wat al die gelowiges uit die Ou Testament en die Nuwe Testament simboliseer), soos alle getalle en beelde in Openbaring simbole is. Vir die hele tyd van Christus se eerste koms tot sy wederkoms sal gelowiges en goddeloses langs mekaar lewe (vgl. Mt 13:30). Dan breek die volmaakte koninkryk van God aan. Die duisendjaar dui die volle tydperk aan van Christus se huidige geestelike heerskappy in die lewe van die gelowiges op aarde en van die wat gesterf het en in die hemel by Hom is. Volgens Mt 12:29 het Christus met sy menswording en sterwe aan die kruis die Satan reeds gebind – hy kan die gelowiges nie meer voor God aankla nie, want Christus het hulle sondeskuld op Hom geneem, maar hy  probeer hulle met geweld, misleiding en verleiding weglei van Christus af.

(vgl. Openb 12-13 vir die draak/Satan wat as god vereer wil word as die godsdienstige mag, die dier uit die see, nl. die antichris, wat Christus na-aap, maar met politieke mag mense dwing om die draak te aanbid, en die dier uit die aarde wat die Heilige Gees na-aap en mense met ekonomiese beperkings en versoekings weglei van God af).

Deur die volle tydperk voor Christus se wederkoms gaan gelowiges dood om ook vir die volle tyd (simbolies 1000 jaar) tot sy wederkoms in die hemel saam met Christus te regeer. Die eerste opstanding breek dus aan vir elke gelowige met sy/haar sterwe (Openb 20:4-6; Flp 1:23).

Net voor Christus se wederkoms is daar vir ‘n kort tydjie ‘n hewige toename in verdrukking van die gelowiges deur die Bose en die antichris (Openb 20:3; 2 Tess 2:3-10). Die tyd word deur God ingekort ter wille van God se uitverkorenes (Mt 24:21-22).

Op die oordeelsdag daal Christus neer en versamel sy eiendom (vgl. Mt 13:37-43). Die dooies word opgewek en verskyn saam met die lewendes voor Christus (1 Kor 15:51-52 Almal verskyn voor die regterstoel van Christus (Openb 20:11-15). Dié mense wie se name nie opgeskryf is in die boek van die lewe nie, word in die vuurpoel gegooi, dit is die tweede dood. (Openb 20:14; 21:8; vgl. Mt 25:41), en die getroue gelowiges word deel van die nuwe hemel en die nuwe aarde van Openb 21:1-7; vgl. Mt 25:31-34).

Skrywer:  Prof Francois Malan

Die laaste oordeel – Francois Malan

Francois vra:

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

Volgens Openbaring 20:12,15 is daar twee boekrolle, die een waarin jy self skryf deur alles wat jy doen of sê of dink – of nie doen of sê nie. Die ander is die boek van die lewe, waarin God die name van sy kinders skryf, hulle wat glo in sy Seun as hulle Verlosser wat hulle sonde gedra het.