Die Groot Geloofswoordeboek: Apostel en dissipel

Apostel

Apostel is ‘n Griekse woord wat net soos “halleluja” en “amen” net in ons (Arabiese) letters oorgeskryf is. Die woord het oor­spronklik verband gehou met iemand wat gestuur is. In die tyd van Jesus se aardse bediening word meestal van “dissipels” ge­praat wat iets soos volgelinge of leerlinge beteken. Die dissipels is nie in die tyd van Jesus dikwels apostels genoem nie. “Dissipels” of “die twaalf” is die gewone benaming. Maar ons kry “apostels” tog hier en daar in die Evangelies, veral in Lukas (Matt 10:2; Mark 6:30; Luk 9:10; 17:5). Dis nie duidelik of die Evangeliste hulle maar later, toe hulle die Evangelies geskryf het, so genoem het omdat hulle toe al aan die woord gewoond was nie. In Handelinge neem die woord “apostels” heeltemal oor en word hulle glad nie meer “dissipels” genoem nie.

Na die opstanding van Jesus word Mattias in die plek van Judas gekies (Hand 1:26), maar ‘n mens hoor nooit weer van hom nie. Later lyk dit of Paulus eintlik die plek van die twaalfde apostel in­geneem het (1 Kor 9:1 ev; 15:9-10).

Die woord “apostel” word later in die Nuwe Testament ook vir ander leiers gebruik (Rom 16:7; 2 Kor 8:23; Fil 2:25), maar som­­mige vertalings, soos dié van 1983, het verkies om dit met ander woorde te vertaal soos “afgevaardigde” (2 Kor 8:23). Oor Romeine 16:7 is daar groot verskille. Die Grieks laat meer as een vertaling toe. Ver­talers kies tussen ten minste twee moont­lik­hede: ons lees daar van Andronikus en Junias: “hulle is hoog­aan­geskrewe by die apostels”, of “hoogaangeskrewe onder die apos­tels”, of selfs “hulle neem on­der die apostels ‘n besondere plek in”. Die verskil in betekenis is duidelik. Hierdie twee was óf mense wat deur die apostels hoog geag is, maar self nie apos­tels nie, óf hulle was vername apostels. Wat hierdie uitspraak nog meer omstrede maak, is die feit dat daar nie so ‘n naam soos Junias (‘n man) bekend is nie; wel Junia, wat ‘n naam vir ‘n vrou is. Dit kan beteken dat ons hier met ‘n man en ‘n vrou te doen het, en dus dat daar ‘n vroulike apostel was, ‘n saak baie na aan die hart van mense wat pleit vir vrouens in die kerklike ampte. Niks is egter seker hieroor nie. (*Feminisme)

Die apostels het ‘n baie belangrike plek in die grondlegging van die kerk ingeneem. Hulle was volgelinge van Jesus wat op ‘n be­sondere manier deur Hom opgelei en voorberei is om die evan­ge­lie verder te dra. Wanneer die kerk die tempel van God genoem word, word hulle saam met Christus genoem: Hy is die hoeksteen, hulle is (saam met die profete van die Nuwe Tes­tament) die fondament van die kerk (Ef 2:20). Daarom praat ons vandag nog van die *apostolisiteit van die kerk as ‘n onmisbare eienskap.

Dit is dan ook nie vreemd nie dat die vroeë kerk besondere ont­sag vir die apostels gehad het. Die vraag of ‘n bepaalde geskrif met ‘n apostel verband gehad het (bv deur ‘n apostel geskryf is of deur die volgeling van ‘n apostel), was een van die belangrike sake wat gesag aan ‘n geskrif gegee het sodat dit later as deel van die Nuwe Testament beskou is. (*Kanon) Alhoewel hulle geweet het dat Markus nie ‘n apostel was nie, was dit genoeg om te weet dat hy ‘n besondere verhouding met Petrus gehad het. En Lukas weer met Paulus. Verder was hulle oortuig dat Matteus en Johannes self apostels was.

Petrus

Die rol van Petrus het altyd besondere aandag getrek. Dit lei min twyfel dat hy die leier onder die dissipels was. Wanneer Jesus die dissipels aangespreek het, was dit telkens hy wat geant­woord het, dikwels duidelik as hulle verteenwoordiger (Mark 8:27-30). Ook ná die koms van die Gees is hy die spreekbuis (Hand 2:14 ev).

Die vraag is egter of die kerk regtig op Petrus gebou is. Die Ka­tolieke Kerk glo dit na aanleiding van onder andere Matteus 16:18 waar Jesus vir hom sê: “Jy is Petrus, en op hierdie rots (petra) sal Ek my kerk bou.” Die woordspeling is opvallend. Die Katolieke aan­vaar dat Petrus die rots is. Daarom glo hulle hy is die aardse hoof van die kerk (hulle ontken nie dat Christus die hemelse Hoof is nie), en die *pous is sy opvolger. Die pous moet dus die leier van die kerk wees.

Die meeste ander kerklike tradisies is nie so seker hiervan nie. Sommige meen dat Jesus bedoel het die rots waarop die kerk gebou word, is Petrus se belydenis (hy het net tevore bely dat Jesus die Messias is). As Hy regtig die kerk op die persoon van Petrus wou bou, kon Hy maklik genoeg gesê het: Jy is Petrus en op jou sal Ek my kerk bou.

‘n Mens kan vra waarom jy so min van die meeste ander apos­tels in die Nuwe Testament lees. Eintlik is dit net Petrus, Ja­kobus en Pau­lus wat prominent is in Handelinge. Maar ‘n mens moet ont­hou dat Handelinge deur Lukas geskryf is wat na aan Paulus gestaan het, en dat Petrus en Jakobus in elk ge­val aan die begin ‘n prominente rol gespeel het. Die ander kon in ander verbande baie gedoen het wat maar net nie in die Nu­we Testament genoem word nie. Die Nuwe Testament is nie planmatig opgestel om vir die nageslag ‘n volledige verslag te bewaar van alles wat gebeur het nie. Geen apostel het besef sy geskrifte gaan later opgeneem word in ‘n bundel wat die eeue sal ingaan nie. Hulle het maar net geskryf wat op daardie oom­blik belangrik was vir die groep aan wie die geskrif gerig was. Uit ander bronne weet ons dat ander apostels in ander gebiede betrokke was. Daar is byvoorbeeld die oorlewering dat Matteus vroeg na Indië is en dat die kerk wat van baie vroeg af in Indië bestaan, na sy sendingwerk teruggevoer kan word.

Woorde gemerk met ʼn * word elders bespreek.

Outeur: Prof Adrio König

Die oorspronklike (eerste) lesers van 1 Petrus – Wie hulle was en in watter omstandighede hulle hulself bevind het

Die eerste lesers van 1 Petrus was gelowiges van sowel Joodse as heidense afkoms. Waarskynlik was die meerderheid van hulle van die laer sosiale status- groepe, armes, slawe, vrouens. Daar is op verskillende maniere teen hulle gediskrimineer in hulle plaaslike gemeenskappe, veral deur dit wat vir hulle en oor hulle gesê is. Gevolglik was hulle soos “vreemdelinge en bywoners” in die wêreld (2:11) waar hulle tydelik moes swaarkry, terwyl hulle hoop gerig was op ‘n ewige woning by God (1:4-6)

Die omsendbrief 1 Petrus word gerig (1:1) aan die “uitverkorenes”, “vreemdelinge van die diaspora”.  Hoewel die woord “diaspora” letterlik verwys na die verspreiding van die Jode oor die Antieke wêreld, beteken dit nie dat die brief primêr of uitsluitlik aan gelowiges uit ‘n Joodse agtergrond gerig is nie.  Ooreenstemmend met wat ons weet van die vroegste christelike gemeentes in die algemeen, is dit die beste om te aanvaar dat daar persone van sowel Joodse as heidense agtergronde in die gemeentes was.  Die verwysing na “vreemdelinge van die diaspora” is dus metafories van toepassing op die gelowiges as die nuwe Israel – die nuwe uitverkore eiendomsvolk van God wat verspreid deur die Antieke wêreld gewoon het.

Hierdie gelowiges was nie self ooggetuies van die lewe van Jesus nie (1:9), en het waarskynlik nié deur die evangelisasie-werk van Petrus gelowig geword nie, maar onder ander persone (1:12, 25).  Dit is moontlik dat die eerste “evangeliste” wat in hierdie streke gewerk het, gelowiges was wat op Pinksterdag in Jerusalem teenwoordig was (Hand. 2).  Dit is ook moontlik dat sommige van die eerste lesers deur Paulus se bediening in hierdie streke gelowig geword het.

Op grond van die meer omvattende opdragte aan vroue as aan mans (3:1-7), is dit moontlik dat daar meer vroue as mans in die gemeentes was.  So vind ons ook opdragte aan slawe (2:18-20), maar nie aan meesters of slawe-eienaars nie, wat daarop kan dui dat daar nie baie van hulle in die gemeentes was nie.  Netso ontbreek opdragte aan die rykes, wat weereens daarop kan dui dat daar nie baie van húlle in die gemeentes was nie.  Hierdie afleidings bly egter baie onseker.  Uit Paulus se briewe weet ons dat daar wel ook mans, slawe-eienaars, rykes en vooraanstaande burgers in die vroeë gemeentes was.  Die geadresseerde gemeentes sou dus waarskynlik van gemengde sosiale stand wees, maar met ‘n meerderheid persone uit laer sosiale status-groepe.

Die lesers van 1 Petrus word beskryf as vreemdelinge (1:1, 17, 2:11) en bywoners (2:11).  Hulle is mense op wie die ewige heerlikheid, die onverganklike hemelse erfenis wag (bv. 1:4), maar wat intussen moet ly (bv. 1:6).  Gevolglik is hulle tydelik in hierdie wêreld – hulle eintlike woning is by God Self, en dus is hulle “vreemdelinge en bywoners” tot op die dag van Goddelike regspraak (1:17, 2:12).  Hierdie metafoor is bedoel om hulle te bemoedig en te motiveer tot volharding in nie-ideale omstandighede, aangesien hulle die hoop het op ‘n beter toekoms.  Dit is ook baie insiggewend ten opsigte van die optrede van die plaaslike bevolking jeens hulle.  Daar is op verskeie wyses teen “vreemdelinge” (nie-plaaslike inwoners en nie-burgers) gediskrimineer.  Hoewel hulle dieselfde verantwoordelikhede as burgers gehad het, byvoorbeeld ten opsigte van belasting, het hulle beslis nie dieselfde voorregte geniet nie.  Hierbenewens is hulle met agterdog en vyandigheid bejeen, dikwels onregverdig beskuldig en selfs daarvan aangekla dat hulle die oorsaak was van die gode se woede vir plaaslike gemeenskappe.

Watter soort lyding het hulle verduur?  Die meeste navorsers is dit eens dat die gelowiges se swaarkry in 1 Petrus verwys na die plaaslike (meestal nie-amptelike en nie-georganiseerde) diskriminasie wat Christene moes verduur.  Hierdie diskriminasie sou veral voortspruit uit Christene se onwilligheid om aan die stedelike sosiale lewe deel te neem, aangesien dit tot ‘n groot mate deurlopend met afgodsdiens, en die meelopende losbandigheid (4:3), gepaard gegaan het. Die plaaslike Joodse bevolking het hulle netso van die stedelike lewe onttrek, en daarom is beide groepe mettertyd beskuldig van “haat teen die mensdom”.  Daar was groot onkunde onder mense ten opsigte van die christene se gebruike in die erediens, en dit het tot agterdog en selfs die allerverskriklikste beskuldigings gelei, soos bv. kanibalisme (verwysings na bv. die “eet van die liggaam van Christus” met die nagmaal, is verkeerd verstaan!).  Teen 64 n.C., die jaar waarin Nero die Christene in Rome vervolg het vir die groot brand, was die Christene al reeds genoegsaam geïdentifiseer as voorwerp van agterdog dat hulle gerieflik byderhand was vir Nero om die skuld vir die brand op hulle te laai.

Hoewel daar ten tye van die sirkulasie van die brief per geleentheid wel fisiese vervolging van die Christene plaasgevind het, was die aard van die optrede teen hulle meestal verbaal.  Interne getuienis in 1 Petrus ondersteun hierdie afleiding.  Daar is nooit sprake van fisieke aanrandings, amptelike verhore, tronkstraf, teregstellings ensovoorts in die brief nie, maar wel van kwaadpratery (2:12, 3:16), laster (3:16), beswaddering (4:4), belediging (4:14), ens.

Hierdie lyding / diskriminasie is deur die eerste lesers verduur ten spyte van hul onskuld en hul korrekte gedrag (3:13-14, 16), en is dus as ongeregverdig beleef.  Dit was egter iets wat in daardie tyd deur al die gemeentes “dwarsdeur die wêreld” (5:9) beleef is.

Skrywer: Ds Dirk Venter

Die Openbaring van Petrus (1)

Hoe lyk dit in die hemel? Omdat daar in die Nuwe Testament nie veel detail oor die hemel gegee word nie, het Christene later verhale uitgedink waarin baie meer detail oor die hemel gegee word.

Sulke boeke word “apokalipse” genoem. Een van die bekende Nuwe-Testamentiese apokalipse is Die Openbaring van Petrus (nie regtig deur Petrus geskryf nie!). Die uittreksel hieronder wys hoe die hemel in hierdie boek beskryf word.

⁴Die Here Jesus het verder gesê: “Kom ons gaan na die berg toe om te gaan bid.” ⁵Ons twaalf dissipels het saam met Hom gegaan en Hom gesmeek om vir ons een van sy volgelinge te wys wie se lewe reg was, maar wat al dood was. Ons wou graag sien hoe hulle lyk en dan moed skep sodat ons die mense wat na ons luister, kon aanmoedig. ⁶Toe, terwyl ons nog besig was om te bid, het daar skielik twee mans voor die Here gestaan! Ons kon nie na hulle kyk nie, ⁷want hulle gesigte het geskitter soos ‘n sonstraal, hulle klere het geblink soos iets wat geen mens nog ooit gesien het nie! Ja, geen mens kan beskryf of begryp hoe wonderlik hulle aangetrek was en hoe pragtig hulle gesigte was nie! ⁸Toe ons hulle sien, was ons verbaas, want hulle lywe was witter as die witste sneeu en rooier as die rooiste roos. ⁹Die rooi en die wit kleure het gemeng en was so mooi dat ek eenvoudig net nie kan verduidelik hoe mooi dit was nie! ¹⁰Hulle hare was gekrul en baie mooi. Dit het pragtig om hulle gesigte en oor hulle skouers gehang, soos ‘n krans wat gevleg is van nardusbloeisels en blomme van allerhande kleure of soos ‘n reënboog in die lug. Ja, hulle het pragtig gelyk! ¹¹Toe ons sien hoe mooi hulle lyk, was ons verbaas, want hulle het sommer skielik net verskyn.

Skrywer: Prof Francois Tolmie