Die psalms en lofprysing

If knowing God is our greatest priviledge, then knowing his gospel – “Good News” – is our greatest joy – Michael Horton

Die psalms en lofprysing

Baie psalms verwys na die gebruik van die psalm in aanbidding. Daarom kry ons verwysings na aanbiddingsgeleenthede, tempelpriesters, kore, koorleiers – party verwys selfs na die manier van sing (Voorbeeld: Met snarespel; met basstem – Psalm 6) of na die wysie (Voorbeeld: Op die wysie van “By die dood van die seun – Psalm 9) of die instrument.

 In hulle aanbidding gee die skrywers uitdrukking aan hulle verhouding met God – daar ondervind hulle God wat na hulle uitreik. Hulle skryf wie God is en wat Hy alles gedoen het vir hulle. Hierdie danksegging is ‘n openbare oefening – dit getuig in die openbaar van wat God gedoen het.

 

 In die psalms kry ons gewoonlik twee formele eienskappe van lofprysing:

Juig tot eer van die Here, almal op aarde! Dien die Here met blydskap! Kom voor Hom met gejubel (100:1 – 2. Ons kry dieselfde in Psalm 95).

  • Die rede vir die lofprysing

Want die Here is die magtige God, die groot koning oor al die gode. Die dieptes van die aarde behoort aan Hom, die kruine van die berge is Syne. Die see is Syne, Hy het dit gemaak; sy hande het die land gevorm (95:3 – 5).

Die redes vir die lofprysing is meestal ook die inhoud van die lofprysing. Tipiese redes om God te prys is sy grootheid en goedheid; sy heerskappy oor die wêreld omdat Hy die Skepper van alles is; God se trou aan Israel.

 Ons kla so baie – die regering, my finansies, veiligheid … Kom ons gebruik in 2014 die psalms om weer in dankbaarheid vir God te loof.

 

 

 



Vergeet God? Psalm 119:49

. —Peter Marshall

Vergeet God? Psalm 119:49

Onthou tog u woord aan my, die woord waarop U my laat hoop het (NAV)

Dink aan die woord aan u kneg, omdat U my laat hoop het (OAV)

Onthou tog al die dinge wat U vir my, u dienaar, gesê het; ek hou met my lewe daaraan vas (Die Boodskap)

 

Onthou tog. Vir wie moet jy dit sê? Vir mense wat vergeet. Ons sou tog nie dink dat ons vir God moet herinner nie – God vergeet mos nie. Ongelukkig is die skrywer van Psalm 119 nie die enigste persoon wat God daaraan herinner dat Hy moet onthou nie. Baie mense in die Ou Testament voel dat hulle God moet herinner om te onthou:

  • Moses: Dink aan wat U met ‘n eed beloof het aan u dienaars (Eksodus 32:13)
  • Simson: Here my God, dink tog aan my (Rigters 16:28)
  • Hanna: As U tog op my ellende wou let en aan my, u dienares, wou dink en my nie vergeet nie (1 Samuel 1:11)
  • Salomo: Dink aan wat U toegesê het aan u dienaar, Dawid (2 Kronieke 6:42)

Daarby kan ons nog Hiskia (2 Konings 20:30), Nehemia (1;8 en 5:19), die psalmis (Psalm 74:2 en 89:51) en die skrywer van Prediker (Prediker 5:1) voeg.

Dink al hierdie mense nou dat God vergeet? Ek weet nie, maar wat ek wel weet, is dat ons maar by God kan pleit dat Hy sy beloftes sal nakom. Hoekom sê al hierdie mense dan dat God moet onthou?

  • Omdat Hy vergeet?
  • Omdat dit soms lyk asof Hy vergeet?
  • Omdat die psalmis vergeet het dat God nie vergeet nie?

Die antwoord is waarskynlik omdat dit soms lyk asof God vergeet. Daar is een groot verskil: ek word kwaad as mense my aan iets herinner  – vertrou jy my nie om te onthou nie. God word nie kwaad nie. As Hy sou kwaad geword het, sou so baie mense Hom nie daaraan herinner het om te onthou nie. 

Let ook daarop dat die psalmis nie arrogant is nie – hy verwys immers na homself as God se dienaar of kneg.

Hierdie is die eerste vers in die sewende gedeelte – Sajin – van Psalm 119.



Psalm 119:48

“A sunny disposition is worth more than fortune. Young people should know that it can be cultivated; that the mind like the body can be moved from the shade into sunshine.”   —Andrew Carnegie

Psalm 119:48

Op u gebooie, wat ek liefhet, sal ek al my hoop vestig. U voorskrifte sal my bybly (NAV)

En my hande ophef na u gebooie wat ek liefhet, en u insettinge oordink (OAV)

Om al u voorskrifte te hou maak my baie bly. Ek kan nie genoeg vir U sê hoe gelukkig dit my maak om te doen wat U sê nie, ek dink heeltyd daaraan (Die Boodskap)

 

Ons lig natuurlik ons hande op vir ‘n verskeidenheid van redes: om ons onderwyser se aandag te trek, om te waai, om dinge wat val te vang, om fees te vier, ens. Die psalmis sê ons moet ons hande ophef. Hoekom? Om te prys – om ons liefde vir God se gebooie te verklaar.

Daar is iets van ywer, maar ook ‘n begeerte om die leermeester se aandag te trek, in hierdie vers. Dwarsdeur Psalm 119 lees ons van die psalmis se ywer om met God te verbind. Hy lig sy hande entoesiasties op omdat God se gebooie hom bly maak. Die gevolg is dat hy al God se insettinge oordink.

Dit is interessant dat u gebooie wat ek liefhet ook in vers 47 voorkom. Sommige teoloë beweer dat hierdie ‘n oorskryffout is wat per ongeluk herhaal word Moontlik, maar dalk wou die psalmis net sy liefde vir God se woord herhaal het.

In die 176 verse van Psalm 119 kry ons in meeste ‘n sinoniem vir God se woord. In vers 48 kry ons twee sinonieme – gebooie en insettinge. Ons kry twee sinonieme net in verse 16 en 168. Al drie kom aan die einde van ‘n afdeling voor. Vers 48 is die einde van die Wau gedeelte.

Hoe lig ons ons hande op na God se gebooie?



Psalm 119:47

Jare gelede het hulle vir John Stott gevra waarom die kerk in Afrika, Suid-Amerika en Asië ontplof, maar in Europa en Noord-Amerika agteruitgaan. Sy antwoord was kort en kragtig:

Psalm 119:47

(NAV)

(OAV)

(Die Boodskap)

 

In die vorige vers het die psalmis gesê: Ook wil ek voor konings van u getuienisse spreek en my nie skaam nie. In die oorspronklike is daar ‘n sterk verband tussen verse 46 en 47. Om jou in God se gebooie te verlustig, of vreugde daarin te vind, is ‘n belangrike tema in Psalm 119 (verse 14, 16, 24, 36, 47, 70, 77, 92, 143, 174). Wat selfs nog meer in die psalm voorkom, is liefde vir God se gebooie.

God se gebooie/opdragte is soms baie eenvoudig.

God, laat ons ons in u gebooie verlustig. Amen.