Iemand vra vir John D. Rockefeller Sr hoeveel geld nodig is om ‘n mens gelukkig te maak. Sy antwoord: Just a little bit more.

My roeping en tydsberekening

As jy iets wil bereik, is tydsberekening baie belangrik. As  jy die regte ding op die regte tyd doen, is die moontlikheid van ‘n positiewe effek net soveel groter. Daar is ‘n paar temas in Jesus Christus se onderrig  wat belangrik is vir ons tydsberekening:

• Roeping beteken ek het vertroue in God – ek glo in Hom en ek is nie bang nie. Hoekom? Want Hy weet wat ek nodig het. Ons het net nie die kennis en wysheid om onder alle omstandighede die tye reg te lees nie. Dit is belangrik om daarop te let dat sy tydsberekening dikwels van ons tydsberekening verskil. As dit kom by tydsberekening moet ons toelaat dat God besluit.
• Roeping beteken ek is gereed. Ons moet te alle tye waaksaam wees. Ons weet dat Jesus gesê het dat ons die tyd van sy wederkoms nie weet nie. Gereedheid beteken gehoorsaamheid; beteken my oë is altyd op Hom gerig.
• Ek kan nie my hand op die ploeg hou en aanmekaar omkyk nie. Roeping is ‘n besluit om God onvoorwaardelik te gehoorsaam. Ek moet gereed wees vir die taak – geen voorwaardes nie.
• Geen taak is bokant my vermoëns nie. Die Here het immers belowe dat as Hy my roep Hy vir my die krag wat ek vir die taak nodig sal hê, sal gee.

A stateman’s main task is to listen until he hears the rustle of God’s robe, then leap up and grab the hem of the garment – Bismarck.

Imagination governs Mankind – Benjamin Disraeli

Roeping moet tot dankbaarheid lei

Roeping vir die volgelinge van die Here is ‘n herinnering dat ons niks as vanselfsprekend mag aanvaar nie. Alles in die lewe moet ons met dankbaarheid ontvang. Maar ons is trots en spog dat ons onafhanklik is. Hoe dikwels hoor ons nie: Ek is ‘n selfgemaakte man. Ons moderne mense glo dat ons God nie meer nodig het nie – ons het nie meer ‘n sin vir dankbaarheid nie.

Daar is twee dinge nodig vir dankbaarheid:

• ‘n Besef van totale afhanklikheid. Vandag glo ons ons kan ons lewens op ons rede, tegnologie, ens bou – ons het God nie meer nodig nie.
• ‘n Besef dat ons moreel skuldig is. Hierdie skuldbesef  het verander in ‘n aanspraak op ons regte – dit waarop ons glo ons geregtig is.

Wat het ons wat ons nie ontvang het nie? Soos Dante in sy Paradise sê: No one thinks of how much blood it costs. Die oomblik as jy dit besef, kan jy net in verwondering gaan stilstaan. Dan word ons onafhanklikheid vervang met wonder en dankbaarheid; dan word ons bewus van God se genade en sy soewereine inisiatief.

Wat leer ons hieruit?

• Omdat ons soveel genade ontvang het en steeds ontvang, moet ons gewers van genade wees. I have never met the man I could despair  of after discerning what lies in me apart from the grace of God (Oswald Chambers).
• Hierdie verband tussen roeping en genade moet ons daaraan herinner dat dankbaarheid ons eerste reaksie moet wees. You have given so much to mee. Give me ons thing more – a greatful heart (George Herbert).

Die feit dat God ons geroep het, moet lei tot ‘n besef van afhanklikheid van Hom en ‘n gevoel van diepe dankbaarheid.

Pride gets no pleasure of having something, only having more of it than the next man – C. S. Lewis

Roeping en my laaste lewensdae

Roeping staan sentraal as ons ons lewens goed wil afsluit. Daar is veral drie groot uitdagings waaraan ons aandag moet gee.

• Roeping spoor ons aan om steeds doelgerig op ons lewenspad te reis. Ons moet tot aan die einde van ons lewens steeds groei. Nou vind ons dat party ouer mense voel dat hulle niks meer het om te leer nie.  Alles is duidelik; ons het die ondervinding en weet alles.  Dan is daar ander ouer mense wat glo dat hierdie ‘n reis sonder einde is. Die reis is hulle passie. Die reis word nou ‘n doel op sigself. Die Christelike geloof bring ‘n balans tussen hierdie twee sienings. As ons op God se roeping reageer, is ons ‘n volgeling van Jesus Christus. Ons is reisigers met al die gepaardgaande kostes, risiko’s en gevare. Ons kan nooit sê dat ons by ons bestemming aangekom het nie. Ons weet dat ons ons oorspronklike woning verloor het,  maar ons weet na watter woning ons op pad is. Ons kan by die werk aftree, maar ons roeping bly staan. He who thinks that he has finished is finished. Those who think they have arrived have lost their way (Henri Nouwen).
• Roeping is belangrik vir oud word, want dit verhoed dat ons werk en roeping gelykstel. Roeping is nie wat ons doen nie. As ek my werk verloor, het ek beslis nie my roeping ook verloor nie. Ons sin vir roeping moet hoër, wyer, dieper en langer wees as enige taak wat ons onderneem. Jy mag werkloos wees, maar nooit sonder ‘n roeping nie. Na jare van reis nader ons ons bestemming. Na jare van net sy stem hoor, is ons op pad om sy gesig te sien en om sy arms om ons te voel.
• God se roeping bemoedig ons om die uitkoms van ons hele lewe aan God oor te laat. Soos G. K. Chesterton op sy unieke manier dit stel: To the question, “What are you?” I could only answer: God knows.”

Die roeping vir ons lewens is om verder, dieper, hoër en altyd nader aan die Here wat ons geroep het en steeds roep, te gaan.

God’s purpose in redeeming men from sin is not to give them freedom to do as they please but freedom to do as He pleases. —John MacArthur

Christene is mense op reis

Ons roeping herinner ons daaraan dat volgelinge van Jesus Christus mense is wat die Weg bewandel. Geen persoonlike of geestelike verhouding groei vanself nie – dit moet gekoester word; die kole moet aangeblaas word om te verseker daar is ‘n vlammetjie. Doen ons dit nie gaan die vuurtjie dood. Die probleem is dat die Christelike geloof vandag ‘n formaliteit, roetine, geword het. Dit wat buitengewoon was, is nou gewoon. Die band tussen die verklaring van ons geloof en die uitoefening van ons geloof is verbreek. Geen wonder die geloof in Christus verloor sy geloofwaardigheid nie. Daarom kry ons T-hemde soos: Jesus, save me from your followers. Aartsbiskop William Temple sê: I believe in the Holy Catholic Church and I only regret that it does not exist.

  As Christene besef dat die lewe ‘n reis is, word baie dinge vir ons duideliker:

• Ons besef ons is net volgelinge solank as wat ons Hom volg – as ons al ons ander lojaliteite los; as ons doen wat Hy vir ons sê; as ons leef soos Hy van ons verwag. Die weg is vir reis – of ons vorder of ons het die pad byster geraak. Goeie bedoelings en teorie is nie deel van hierdie reis nie.
• Ons moet besef dat hierdie reis nooit sy eindpunt op aarde sal bereik nie. As ons ons lewens en geloof as ‘n reis sien. Het dit implikasies vir ons: dit herinner ons dat almal wat nog op reis is nog nie by die eindpunt uitgekom het nie. The true city of the saints is in heaven … Here on earth Christians travel as ons a pilgramage through time looking for the Kingdom of Eternity (Augustinus).
• Christene weet waarheen hulle op pad is en wat vorentoe vir ons wag; ons weet wie is saam met ons op reis … maar ons bly steeds op reis.
• As ons besef dat ons almal op reis is, besef ons dat nie almal op dieselfde plek is nie. Party staan nog aan die begin; ander het al ‘n ent langs die pad gevorder.

Ons is God se kinders op reis. Hy het vir ons die kaart gegee vir hierdie pad. Volg dit.