Vraag:

Benita vra

Ek wil graag weet hoe interpreteer ons in ons hedendaagse lewens dié spesifieke gedeelte in ’n Christen se lewe. Die jeug verstaan nie die konsep van die wet nie en ek vind dit net interessant, ten spyte daarvan dat dit ’n wet in die Ou Testament is.

Antwoord vanaf Prof Hermie van Zyl

Wie uit Deuteronomium (Dt) 24:1-4 op die klank af direkte lyne wil trek na vandag toe, loop haar/hom gou vas. Want nie net is daar onsekerheid oor presies hoe ons Dt 24 in sy antieke konteks moet verstaan nie, maar dit is ook duidelik dat hierdie verse deur die eeue herinterpretasies ondergaan het soos tye verander het. So byvoorbeeld verwys Jesus in Matteus 5:31-32 en 19:3-9 ook na hierdie teks. En Paulus redeneer eweneens teen die agtergrond van Dt 24 as hy oor trou, skei en hertrou handel in 1 Korintiërs 7. Maar beide Jesus en Paulus hanteer Dt 24 in hulle kontekste om die populêre opvattings van hulle eie tyd oor trou en skei uit te daag, terwyl hulle terselfdertyd God se diepste bedoeling met die huwelik beklemtoon. En dan moet ons natuurlik ons eie tyd en konteks ook in ag neem wanneer ons probeer raad gee oor hierdie kwessie. Kom ons probeer ’n bepaalde lyn trek.

Ons begin by Dt 24:1-4. Hier word verskillende situasies geskets. ’n Man trou met ’n vrou, ontdek dan iets onbehoorliks by haar, en skei haar. Die vrou trou vervolgens met ’n ander man, en dié kry ook ’n weersin in haar, en skei haar ook. Of dit gebeur dat die (tweede) man sterf. Nou word gesê dat die eerste man nie die vrou mag terugneem (hertrou) nie, omdat dit iets afstootliks vir die Here is. (Ek volg die bewoording van die 2020-Afrikaanse vertaling van die Bybelgenootskap van SA.) Die vraag is wat presies die rede is waarom die eerste man nie die vrou mag terugneem nie? Hoekom is dit iets afstootliks vir die Here? Veral omdat daar geen beletsel op die hertroue van die vrou met ’n tweede man was nie. Omdat die gegewens so karig is en die omstandighede rondom antieke huwelike in Israel gehul is in reëls en taboes wat vir ons vandag nie meer toeganklik is nie, is daar verskillende oplossings wat geleerdes aan die hand doen. Ek bespreek nie almal nie, maar handel net oor wat die mees waarskynlike argument hier is.

Die onderliggende agtergrond waarteen Dt 24:1-4 verstaan moet word, is dat die huwelik as ’n heilige instelling in Israel beskou is wat deur God in beskerming geneem is. Mense mag daarom nie vir enige bakatel skei nie. Verder is dit veral die vrou wat in hierdie verse in beskerming geneem word, omdat dié se posisie in die antieke samelewing – ook in Israel – uiters kwesbaar was; sy was grootliks uitgelewer aan die grille en giere van die man, veral in die huwelik. En in Israel is God veral die God van die weerloses – die armes, weduwees en wese. Hy waak in die besonder oor hulle (vgl Eksodus 22:22-24; Sagaria 7:10). En dit is ook die basiese saak wat in dié verse ter sprake is. Hoe verloop die argument?

Verkillende scenario’s word hier geskets. Die eerste kan mens so verstaan dat wat die eerste man as onbehoorlik aan sy vrou gevind het, die feit is dat sy nie ’n maagd was nie. Waarskynlik is sy as jongmeisie in die veld verkrag, waar niemand haar sou hoor as sy om hulp roep nie (vgl Dt 22:25-27). En dié geheim is deur haar pa stilgehou, om verstaanbare redes. (Sy sou nie goeie troumateriaal gewees het nie.) Toe haar eerste man dit ná hulle troue uitvind, kon hy eenvoudig nie daarmee saamleef nie, en het hy haar geskei. ’n Tweede scenario ontstaan wanneer sy ’n tweede huwelik aangaan, maar waar ook dié man haar geheim uitvind, en haar eweneens skei. ’n Derde scenario kan ontstaan wanneer die tweede man dit wel goed vind om met haar saam te leef, ten spyte van haar geheim, maar dan later tot sterwe kom. ’n Vierde scenario ontstaan as die vrou se eerste man dit as ’n geleentheid sien om munt te slaan uit die situasie deur sy twee keer geskeide ex, of tans weduwee, weer as vrou te neem. Moontlik sien hy dat hy geldelik daarby kan baat, aangesien sy ex ná twee huwelike met ’n aansienlike bruidskat kon sit. (Vroue is in bepaalde gevalle toegelaat om na ’n egskeiding hulle bruidskat te behou.) Maar dis nou op hierdie punt dat die Here bepaal dat ’n hertroue nie mag plaasvind nie, omdat die vrou nie ’n seksuele speelbal tussen mans mag wees nie, en omdat die vrou nie as ’n objek van winsbejag hanteer mag word nie. (Destyds is vroue as die man se besitting beskou.) Want dan word die huwelik bespotlik gemaak en in sy wese aangetas. En dis iets afstootliks vir die Here.

Hoe mens ook al die scenario’s van Dt 24 rekonstrueer, dit is duidelik dat die hele kwessie van skei en hertrou ’n spesifieke konteks in oud-Israel gehad het, wat nie noodwendig vandag meer geld nie. (Kyk byvoorbeeld ook die wetgewing rakende seksuele misdrywe in Dt 22:13-30 waarvan sommige vir ons vandag baie vreemd op die oor val. Net om te sê dat mens nie summier die OT wette net so vir vandag kan oorneem sonder inagneming van die konteks en ander uitsprake in die Bybel nie.) Die punt is egter dat die huwelik nie aan die willekeur van die man uitgelewer is nie, en dat die vrou se eer én die huwelik as eerbare en heilige instelling in Israel, deur God in beskerming geneem word. So word verhoed dat die land in sonde verval (Dt 24:4).

Kyk ons hoe Jesus die kwessie van egskeiding en hertroue hanteer, dan is dieselfde beginsels ter sprake, hoewel in ’n ander konteks. In Matteus 19:3-9 handel Jesus oor egskeiding en hertrou. As die Fariseërs Hom daarop wys dat Moses hulle toelaat om te skei (v7, verwysende na Dt 24:1-4), dan voer Jesus hulle terug na die oorspronklike bedoeling van die huwelik in Genesis 2:24, dat man en vrou een vlees is, dat God hulle saamgevoeg het, en dat ’n mens daarom nie mag skei nie. Hulle mag nie maak soos sommige Fariseërs Dt 24:1-4 geïnterpreteer het, dat mens sommer vir enige rede skei nie (Matteus 19:3). Jesus sê: slegs in geval van owerspel (v9, ook verwysende na Dt 24), kan dit oorweeg word. Maar eintlik is dit slegs by wyse van toelating, nie verpligting nie. As daar versoening kom, is dit steeds die beste as man en vrou bymekaar bly. Want soos die lewe in die algemeen, is ook die huwelik aan sonde onderworpe, en is ons geroepe om mekaar te vergewe, as dit enigsins moontlik is. Verder is Jesus streng oor die kwessie van hertrou na egskeiding: Hy sê dat ’n vrou wat sommer om een of ander ligsinnige rede in ’n egskeiding gedwing is, eintlik in ’n staat van egbreuk leef en nie weer behoort te trou nie (Matteus 5:32). En so, by implikasie, natuurlik ook die man wat die egskeiding aan die gang gesit het. Weer eens, so neem Jesus die huwelik as eerbare instelling in beskerming.

Dus, in die konteks van die ligtelike manier waarop Dt 24 deur sommige strominge in die Joodse gemeenskap van sy tyd hanteer is, gryp Jesus terug na die oorspronklike bedoeling van die huwelik, lê klem op die wesenlike onontbindbaarheid daarvan, en neem dus die huwelik en veral die kwesbare posisie van die vrou in beskerming.

Paulus, in sy raad aan die Korintiërs oor die huwelik in 1 Korintiërs 7, herhaal die opdrag van Jesus, naamlik dat man en vrou nie van mekaar mag skei nie, en ás hulle skei, dat hulle ongetroud moet bly, of met mekaar moet versoen (v10-11). Selfs in die geval waar gelowiges met ongelowiges getroud is, is die opdrag ook aan die gelowige partye om nie ’n egskeiding aanhangig te maak nie, want volgens Paulus word die ongelowiges deur die gelowiges geheilig (v12-14). Maar in die geval waar die ongelowige wil skei, laat Paulus dit toe (v15-16). Paulus is dus verbasend soepel in sy raad. Enersyds hou hy vas aan die heiligheid en wesenlike onontbindbaarheid van die huwelik, andersyds hou hy rekening met die praktiese omstandighede, veral in ’n heidense omgewing, soos waarin die Korintiese gelowiges hulle bevind het. Vir die ongetroudes hou hy selfs sy eie ongetroude status as voorbeeld voor, omdat die tyd kort is en mens eerder al jou kragte vir die koninkryk van God moet aanwend as vir die huwelik met al sy sorge (v25-35). Maar dit is slegs ’n suggestie, nie ’n gebod nie, soos Jesus ook impliseer in Matteus 19:10-12. Hierdie raad van Paulus oor die ongetroude status is eintlik baie rewolusionêr vir sy tyd, waar die huwelikstatus vir veral vroue uiters belangrik was. Paulus sê egter dat daar ’n belangriker status is, en dit is om voltyds in diens te staan van die koninkryk van God. Maar dis net vir sommiges bedoel, dis nie ’n algemene reël nie.

En so sal elke tyd sy eie reëls rondom die huwelik hê. Veral sedert die emansipasie van die vrou in die Westerse samelewing, waar die vrou op gelyke basis met die man behandel word, word daar anders gedink oor die huwelik, en is hertrou nie aan allerlei taboes onderworpe soos in die antieke samelewing nie. Maar vir die Christen, wat anders as die wêreldling leef, geld die wil van God oor die huwelik nog steeds. Daarom hou Christene vas aan die volgende beginsels, soos hierbo uitgewys: God het man en vrou saamvoeg in die huwelik; die huwelik is ’n permanente eenheid; egskeiding mag slegs om ernstige redes oorweeg word; en hertrou, hoewel toelaatbaar, mag nie ligtelik opgeneem word nie, juis omdat die huwelik vir die gelowige ’n ernstige en heilige verbintenis is en ligsinnige “marriage hopping” vermy moet word.

Ek vertrou dat bostaande oorsig vanuit Dt 24, in die lig van die latere hantering daarvan deur Jesus en Paulus vanuit hulle kontekste, en in die lig van my opmerkings daaroor vanuit ons konteks vandag, vir ons vraagsteller iets sal gee om te oordink.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

‘n Leser vra:

Indien ’n paartjie al vir baie jare saamwoon in onthouding, is dit dan steeds sonde en is dit steeds nodig om te trou?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Hier word bitter min inligting gegee om op te gaan. Ek moet dus sekere aannames maak en dan daarvolgens antwoord.

Die eerste aanname is dat hier van ’n heteroseksuele paartjie gepraat word. Verder, die frase “in onthouding” roep die situasie op van ’n paartjie wat nie ’n seksuele verhouding het nie, hoewel die “baie jare saamwoon” veronderstel dat hulle tog ’n baie hegte verhouding het, amper ’n soort huwelik, maar sonder seks. Maar nou wil dit tog lyk of die vraagsteller hierdie “saamwoon in onthouding” as sondig ervaar, want sy vra of dit “steeds sonde” is. Met die (geïmpliseerde) vraag daarby: indien dit nie sonde is nie, is dit dan nodig om te trou?

Die hele situasie, soos ek dit hierbo gekonstrueer het, kom tog ’n bietjie vreemd voor. Saamwoon veronderstel gewoonlik ’n volledig fisiese verhouding, maar sonder dat ’n formele huwelik aangegaan word. Maar hier het ons ’n saamwoon sonder dat seks ter sprake is. Hulle deel net ’n gesamentlike woonruimte, deel waarskynlik ook die finansiële en ander verantwoordelikhede wat daarmee saamgaan, ondersteun mekaar op sosiale en emosionele vlak, maar begeer nie iets meer as dit nie. ’n Soort gerieflikheidsverhouding dus.

Vanuit Christelik-etiese perspektief hoef die hele kwessie van sonde in so ’n situasie myns insiens nie ter sprake te kom nie. Ek kan my voorstel dat ’n man en ’n vrou ’n woonruimte deel om daaruit bepaalde voordele te trek, sonder dat hulle die bedoeling het om soos man en vrou in die huwelik te lewe. Amper soos goeie vriende of soos broer en suster wat bloot ’n woonstel deel ter wille van die gerief daarvan, maar tog ook omdat hulle van mekaar se geselskap en teenwoordigheid hou. Soos reeds gesê, indien dít die situasie is, hoef ons vraagsteller haar nie druk te maak oor of dit sondig is of nie. (Sonde is in elk geval ’n baie breër aangeleentheid as net die vraag of hulle in so ’n saamwoonverhouding seks het of nie. Selfs binne ’n huwelik, waar seks formeel geoorloof is, kan man en vrou in sonde leef, weens die manier waarop hulle met mekaar en met die kinders omgaan.)

Natuurlik kan die situasie soos geskets deur ons vraagsteller vrae na buite oproep. Mense wat weet dat hulle “saamwoon” sal waarskynlik dadelik die afleiding maak dat hulle ook ’n seksuele verhouding het. Die paartjie sal dus voortdurend “vure moet doodslaan” om misverstande uit die weg te ruim, wat op die lang duur stremmend kan inwerk op hulle saamwoon. Verder, die paartjie kan later gevoelens vir mekaar ontwikkel wat dan uitloop op ’n seksuele verhouding. En ’n mens wonder of dit nie presies so ’n situasie is wat besig is om te ontwikkel en wat die vraagsteller noop om navraag te doen nie. Die blote feit dat ons vraagsteller die kwessie van sonde ter sprake bring, laat my juis dink dat dit vir haar belangrik is om die verhouding binne algemeen aanvaarbare Christelike norme te hou. Tot hiertoe was hulle saamwoonreëling nie vir haar sonde nie, maar nou raak dit ’n kwessie, gegewe die moontlike verandering in die verhouding. Indien ek die situasie reg opsom, wil ek vervolgens ’n paar opmerkings maak oor saamwoon-met-seks as ’n alternatief vir die huwelik.

Ek is bewus daarvan dat baie Christene vandag dit nie as sonde beskou om saam te woon sonder dat hulle tot trou oorgaan nie. Dit word nie meer as ’n “doodsonde” beskou nie; in sekere kontekste word dit amper as normaal aanvaar, die wenkbroue lig nie eens daaroor nie. Selfs in Christelike huise word dit maar stilswyend aanvaar as deel van die moderne samelewing waar die vrou in alle opsigte die man se gelyke is. Sy het haar eie beroep en het nie meer die man se geld of ondersteuning nodig om haar eie ding te doen nie. Trou is ’n vrye keuse, en nie ’n samelewings- of religieus-voorskriftelike norm meer nie. In ’n sekulêre samelewing word die huwelik ook as ’n “uitgediende” instelling beskou. ’n Mens het nie “papiere” nodig om saam met iemand anders in ’n intieme lewensgemeenskap te leef nie. As daar konsensuele toestemming tussen volwassenes is, is dit niemand anders se besigheid nie, word gesê. Daar bestaan ook deesdae wetgewing wat saamwoon-verhoudings en -gesinne beskerm. Daar het dus stil-stil ’n totale sosiale omwenteling plaasgevind wat die siening oor en status van die huwelik betref. En dít moet mens in ag neem wanneer oor en teen saamwoon gepraat word. ’n Mens moet oppas om nie met groot voete in te klim en links en regs te veroordeel nie.

En tog is die huwelik beslis nie uitgedien nie. Mense trou nog! Dis asof daar ’n diepliggende aanvoeling is dat die huwelik vir iets meer staan as maar net dat mense nou amptelike toestemming het om as man en vrou saam te woon. Want die huwelik, Bybels gesien, gaan oor onvoorwaardelike oorgawe en verbintenis aan mekaar, wat, godsdienstig gesproke, ook uitdrukking is van die liefde tussen Christus en sy gemeente. Soos Christus die gemeente liefhet en sy lewe daarvoor gegee het, so moet die man sy vrou liefhê en versorg (Efesiërs 5:25-33). Dit gaan eintlik oor ’n wedersydse oorgawe en onderwerping aan mekaar (Efesiërs 5:21), waar man en vrou mekaar deur dik en dun, in swaarkry en goeie tye, in siekte en gesondheid, ondersteun, liefhet en dra. In die lig hiervan is blote saamwoon as “proeflopie” om te kyk of dinge gaan uitwerk, ’n miskenning van waarvoor die huwelik ten diepste staan. Saamwoon is eintlik maar ’n voortydige en selfsugtige toe-eiening van die voorregte van ’n intieme verhouding sonder dat die geestelike kapitaal en verantwoordelikhede wat belê moet word in so ’n verhouding, aanvaar word. Hoe dikwels het dit nie al gebeur dat een van die partye eenvoudig uitstap uit so ’n verhouding en die ander met die gevolge laat nie.

Maar natuurlik, in saamwoonverhoudinge kan dinge ook goed uitwerk, terwyl dit weer in formele huwelike ellendig sleg daaraan kan toegaan. Maar in laasgenoemde geval is dit dan nie die huwelik as instelling se skuld nie, maar die mense in die huwelik wat weens die hardheid van hulle harte dit nie laat slaag nie (Matteus 19:8). So, eerder as om die huwelik die skuld te gee dat verhoudings nie uitwerk nie en dan ander opsies volg wat sy eie stel probleme skep, is dit beter om dit wat God vir ons gegee het, te maak werk. Dan weet ons ten minste dat ons in veiliger waters vaar en binne God se wil vir die lewe opereer.

Om dus saam te vat wat ons vraagsteller se vraag betref: Indien die paartjie van plan is om voortaan as man en vrou saam te leef, soos in ’n huwelik, sal ek vanuit Christelik-etiese perspektief beslis voorstel dat hulle formeel in die huwelik tree. In die lig van my uiteensetting hierbo bly dit nog die beste opsie – vir hulle eie sieleheil en gemoedsrus, vir hulle breë familie én vir die samelewing waarvan hulle deel is. Veral as hulle belydende Christene is en die verhouding met Christus vir hulle erns is. Dan wil mens tog binne die geopenbaarde wil van God jou lewe lei. Maar indien die situasie bly soos dit tans is – saamwoon “in onthouding” – dink ek nie dat die kwessie van sonde ter sprake is nie. Mits hulle nie hulleself bluf met die “in onthouding” nie.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Vraag

‘n Leser vra: Ek het ernstige vrae aangaande egskeiding en hertrou. My man het my om ’n egskeiding gedagvaar na ’n eerste huwelik van 17 jaar. Ons het ‘n seun wat uit die huwelik gebore is. Die egskeiding is 11 jaar gelede gefinaliseer. My man het die huwelik verlaat as gevolg van talle buite-egtelike verhoudings aan sy kant. Hy is tans in sy derde huwelik waaruit twee kinders gebore is.

Ek het intussen ’n man ontmoet wat 23 jaar gelede geskei is van sy eerste vrou. Die rede vir hul egskeiding was buite-egtelike verhoudings aan haar kant. Ek het ‘n YouTube-video van Dawid Pawson geluister en volgens hom is die Bybelse perspektief dat hertrou owerspel is.

Is dit dus onmoontlik vir my om weer te trou?

Antwoord

Prof Hermie van Zyl antwoord:

Dit is ’n baie moeilike onderwerp hierdie, aangesien daar aan die een kant duidelike Skrifuitsprake hieroor is, maar aan die ander kant ook ’n wye aanvoeling onder hoofstroomkerke is dat mens nie wetties met hierdie uitsprake mag omgaan nie. Ons moet die werklike situasie waarin mense verkeer ernstig neem en op die sinvolste manier hanteer sodat die wil van God rakende die huwelik wel eerbiedig word, maar mense ook nie opgehang word aan hulle verlede sodat daar vir hulle geen beweegruimte is nie. Ons is daarom nie letterknegte wanneer die Skrif vir vandag verstaan word nie, maar probeer eerder die Skrif Skrifmatig uitlê. Daarmee word bedoel: Daar is ’n verskil tussen, om Bybeltekste links en regs te paradeer net om godsdienstige punte aan te teken, enersyds, en, andersyds, om die Skrif op so ’n manier te verstaan dat dit aan die diepste bedoeling daarvan uiting gee. ’n Eenvoudige voorbeeld sal dit illustreer: Die duiwel probeer Jesus versoek deur Hom na die dak van die tempel te neem en dan aan te por om daar af te spring, omdat die Skrif kwansuis sou sê dat God se engele Hom op die hande sal dra sodat Hy nie seerkry nie (Matt 4:5-7; Ps 91:11-12). Dis egter ’n totaal verkeerde gebruik van die Skrif. Die regte manier van Skrifhantering in hierdie konteks is toe Jesus antwoord: “Jy mag die Here jou God nie op die proef stel nie” (Deut 6:6). ’n Mens kan die Skrif dus so verstaan dat dit nie die bedoeling daarvan na vore bring nie, maar dit eerder verdraai.

Kom ons probeer bostaande beginsel toepas op die kwessie van hertrou na egskeiding. (Ek herhaal grootliks hier onder wat ek reeds elders oor hierdie saak op Bybelkennis.co.za se webblad geskryf het.)

Die vraagsteller verwys na ’n YouTube-video van Dawid Pawson waarvolgens dit die Bybelse perspektief is dat hertrou owerspel is. So sou mens inderdaad na verskeie Bybeltekste kon verwys wat oor egskeiding en hertrou handel, soos Eksodus 20:14: “Jy mag nie egbreuk pleeg nie”; Maleagi 2:13-16 “… Die Here … haat egskeiding”; Matteus 5:32: “Elkeen wat van sy vrou skei behalwe oor owerspel, maak dat sy egbreuk pleeg, en iemand wat met die geskeide vrou trou, pleeg ook egbreuk”; Matteus 19:6,8: “Wat God dan saamgevoeg het, mag ’n mens nie skei nie… Dit is oor die hardheid van julle harte dat Moses julle toegelaat het om van julle vrouens te skei, maar dit was nie van die begin af so nie”; 1 Korintiërs 7:10-11: “Die getroudes beveel ek – nee, nie ek nie maar die Here – dat ’n vrou nie van haar man mag skei nie. As sy tog skei, moet sy daarna ongetroud bly of haar met haar man versoen. Net so mag ’n man ook nie van sy vrou skei nie”; Hebreërs 13:4: “Die huwelik moet deur almal eerbaar gehou word. Wees in die huwelikslewe getrou aan mekaar, want ontugtiges en egbrekers sal onder die oordeel van God kom.” En so kan ons die tekste vermenigvuldig wat aantoon dat God se wil oor die huwelik duidelik is: Dis ’n permanente verbinding; so het Hy dit van die begin af bedoel. En egskeiding was nooit deel van sy oplossing vir die probleme wat ’n egpaar binne die huwelik mag beleef nie.

Maar nou weet ons ook dat egskeiding, hoewel teen die wil van God, nie ’n groter sonde as ander is nie. Ook dít word deur God vergewe, as daar opregte berou is en die hartlike voorneme is om binne sy wil te lewe. Dan kan ons aanvaar dat God hierdie ongelukkige gebeure afsluit en die toekoms oopsluit. Die Bybeltekste wat oor egskeiding en hertrou handel, moet dus ook in die lig van God se genadige handelinge met die mens beoordeel word. God hang ons nie op aan ons sonde nie, maar handel ook hierin met ons volgens sy barmhartigheid, deernis, liefde en vergifnis. Hy weet waarvan ons gemaak is, Hy hou dit in gedagte dat ons stof is (Ps 103:14). Hy maak inderdaad ’n nuwe lewe moontlik.

Kom ons neem die kwessie van hertrou na egskeiding spesifiek vanuit Matteus 5:31-32 in oënskou. Ons gebruik dit as ’n voorbeeld van hoe mens oor hierdie en ander uitsprake in die Bybel oor iets soos egskeiding en hertrou, vandag moet oordeel.

Matteus 5:31-32 sê dat as iemand sy vrou skei om enige ander rede as owerspel, hy veroorsaak dat die vrou egbreuk pleeg, en wie met die geskeide vrou trou, pleeg ook egbreuk. In Matteus 19:9 word bygevoeg dat die man wat sy vrou skei, behalwe oor owerspel, sélf ook egbreuk pleeg. In Markus 10:11-12 word ook na die vróú verwys, as sý van haar man sou skei. By laasgenoemde teks is die bedoeling: As die vrou die oorsaak en inisieerder van die egskeiding is en weer trou, dan is sy ewe skuldig aan egbreuk. Die punt is: Man en vrou word deur Jesus op gelyke basis verantwoordelik gehou vir die huwelik.

Ons het hier ’n paar beginsels omtrent die huwelik wat neergelê word deur Jesus: 1. Die huwelik is in sy wese in die oë van God ’n permanente verbintenis. Egskeiding is dus geen ligtelike aangeleentheid nie, dit kan nie sommer vir enige bakatel oorweeg word nie; 2. Die man wat sonder grondige rede (owerspel) van sy vrou skei, pleeg egbreuk; 3. Die man wat só van sy vrou skei, veroorsaak dat sy vrou ook egbreuk pleeg en dat enigeen wat weer met haar trou, ook egbreuk pleeg (omdat in die oë van God die eerste huwelik na regte nog bestaan); 4. Vir die vrou geld dieselfde as sy die inisieerder van die egskeiding is.

Met hierdie uitsprake wou Christus nie mense se lewens onmoontlik maak wat deur egskeiding geraak word nie, maar wou Hy orde skep in die destydse klimaat waar mans – en soms ook vroue – sommer ligtelik van hulle vrouens geskei het. Hy belig weer die oorspronklike bedoeling van die huwelik – ‘n permanente lewenseenheid wat ernstig geneem moet word – en verder neem Hy in die besonder die vrou in beskerming. Sy is dikwels in ’n onmoontlike situasie ingedwing deurdat die man haar sonder enige geldige rede geskei het. Om te kon oorleef, moes sy weer so gou as moontlik trou. En dan, sê Jesus, word sy eintlik in ’n staat van egbreuk ingedwing wat sy nie gewil het nie. Die onus vir ’n gelukkige huwelik is dus net soveel die man se verantwoordelikheid as die vrou s’n. Die punt is: die destydse sosiale omstandighede moet deeglik verreken word om spesifieke Bybeluitsprake te verstaan en toe te pas vir vandag.

Die bedoeling van Jesus se uitsprake is om die heiligheid van die huwelik as Goddelike instelling te beskerm sodat daar nie op ’n ligtelike en ligsinnige manier mee omgegaan word nie. En natuurlik om die sondige en liefdelose praktyke van mense – selfs godsdienstige mense! – aan die kaak te stel. Ons leef egter in ’n gebroke werklikheid. Waar ’n egskeiding wel plaasgevind het – om watter rede ook al – en daar ’n tweede huwelik tot stand kom, word egpare vanuit bg uitsprake van Jesus opgeroep om hulle lewenspad in oënskou te neem, dit te belig in God se liefdeswil, daaroor met berou belydenis te doen soos nodig, en vervolgens die nuwe huwelik te koester en tot eer van die Here daarmee om te gaan. Die egpaar hoef nie te voel dat hulle nuwe huwelik vanweë die foute van die verlede gedoem is tot mislukking of in sonde voortbestaan en dat mens glad nie God se seën op die huwelik kan vra of verwag nie. As daar opregte belydenis van skuld by ons is en die hartlike begeerte om na sy wil te lewe, dan vergewe God ons sonde en stel Hy ons vry in ’n nuwe lewe wat ons tot eer van Hom moet lewe. Dis alleen die verharding van harte en volharding in die sonde (in hierdie konteks: onverantwoordelike skei en trou, skei en trou, skei en trou) wat veroordeel staan deur God. Maar wanneer die hartseer van egskeiding ook in die lig van God se wil en genade hanteer word, en die nuwe huwelik aanvaar word uit sy hand, kan die egpaar ook hierdie nuwe lewenspad loop met die volle vertroue dat hulle die seën van die Here kan verwag.

Dit behoort uit bostaande beredenering duidelik te wees dat dit in hierdie sake nie gaan oor die klakkelose nakom van “wetsbepalings” oor egskeiding en dan is alles weer reg nie. Daar moet veral aan die gees van die wet voldoen word. Die wetsbepalings is eintlik net daar vir dié wie se harte hard is (Matt 19:8). ’n Huwelik, egskeiding of tweede huwelik slaag nie bloot omdat aan sekere reëls voldoen is nie, selfs al is dit Bybelse reëls, maar wanneer mense mekaar van harte aanvaar en vergewe, en as nuwe mense voor die aangesig van God die pad saamloop.

As die gees van die wet rakende huwelike uitgeleef word, dan word die intieme liefdesband tussen man en vrou in die huwelik eerbiedig, en dan word die huwelik beleef en geleef as ’n permanente lewensverbintenis waar man en vrou mekaar in liefde ondersteun. Egskeiding is dan hoogs uitsonderlik, selfs waar moeilike tye beleef word. En wanneer ernstige probleme ontstaan waar egskeiding ’n laaste uitweg is (bv weens volhardende mishandeling of owerspel), moet hard probeer word om eers versoening te bewerkstellig. Iets soos owerspel verplig nie tot egskeiding nie, maar is eintlik ’n toegewing as dit nie anders kan nie. Vir Christene is die eerste opsie egter altyd om te kyk of versoening, restitusie en herstel nie moontlik is nie. Daar is baie voorbeelde waar huweliksgeluk na so ’n ernstige misstap weer moontlik was. Maar natuurlik vra dit opregte berou en vergifnis van beide egliede.

En wanneer ’n huwelik werklik onherstelbaar verbrokkel het en daar wel egskeiding plaasvind, is die regte hantering hiervan nie om te vra of formeel aan bepaalde Bybelse reëls voldoen is voor ’n tweede huwelik kan plaasvind nie. Die tweede kans moet eerder met dankbaarheid uit die hand van die Here ontvang en met hernude toewyding aangegryp word. En dit is altyd aan te beveel dat die afsluiting van die ou pad en die begin van die nuwe pad ook saam met die hulp van kundiges in huweliksberading aangepak word sodat die nuwe paartjie as mense wat waarlik vrygemaak is van die verlede die tweede huwelik kan begin.

Die presiese situasie van ons vraagsteller is uiteraard nie aan my bekend nie (behalwe soos sy breedweg verduidelik het). Maar uit die inligting wat sy verskaf het, en in die lig van my uiteensetting hierbo, wil ek dit tog waag om te sê dat sy nie om godsdienstige redes angstig hoef te voel om ’n tweede huwelik aan te gaan nie. Sy kan dit met vrymoedigheid uit die hand van die Here ontvang. Sy en haar tweede man mag God se vergifnis aanvaar vir alles wat skeefgeloop het, en saam kan hulle begin bou aan ’n nuwe fase in hulle lewe. God maak ons nie net vry van die verlede nie, maar sluit ook die toekoms vir ons oop.

Skrywer:  Prof Hermie van Zyl

Vraag:

Goeie dag, ek is ‘n 43jarige vrou wat al 14jaar lank geskei is, en nog nooit weer getrou het nie.
My eerste huwelik was net ‘n jaar en ‘n half lank want my man was ongetrou aan my met ‘n ander vrou terwyl ek nog baie lief was vir hom, dit was die vleur van my lewe en is so gou vinnig verpletter, ek was 5mnde swanger toe hy weg was. Ek het na die tyd besef hy was nie gelowig of lief genoeg vir my nie. Hy is intussen weer getroud en weer geskei en is tans besig met vrou nommer 3.
Nou na al die jare het ek weer liefde gevind maar is so bekommerd en wil die woord van God eer deur sy woord te volg, en ek lees dat mens nie weer mag trou nie. Ek was nie ontrou aan my man nie, maar wil graag God se blessing he in ‘n nuwe huwelik, indien dit ‘n nee is sal ek dit liewer wil aanvaar. Mens raak tog ook moeg vir aleen wees.

Maar as ek die geleentheid mag kry wil ek seker wees.

Antwoord

Prof Francois Malan antwoord:

In 1 Korinthiërs 7:10-11 bespreek Paulus egskeiding. Die Here sê ’n vrou mag nie van haar man skei nie en ’n man nie van sy vrou nie (Markus 10:5-12). As hulle skei moet hulle ongetroud bly of met mekaar versoen. Volgens jou man se optrede is versoening nie meer moontlik nie.

In 1 Kor 7:12-15 bespreek Paulus die uitsonderings as sy mening. As ’n gelowige se ongelowige man of vrou wil skei, laat hulle skei. In sulke gevalle is die (gelowige) broer of suster nie gebonde nie.

In 1 Kor 7:39 bespreek hy die posisie van ’n weduwee, dat sy vry is om te trou met wie sy wil, maar slegs as dit in verbondenheid met die Here is. Dit beteken dat jy as vrou wat in Jesus Christus glo as die Here wat die seggenskap en leiding van jou lewe het, en jou Verlosser wat vir al jou sonde aan die kruis gesterf het, nie met iemand moet trou wat nie in die Here Jesus glo nie.

Maar as julle albei in Jesus glo, skryf Paulus aan die Efesiërs 5:21: Wees ondergeskik aan mekaar uit ontsag vir Christus. In Filippense 2:3-5: Moenie iets doen uit selfsug of ydelheid nie, maar in nederigheid moet die een die ander hoër ag as homself. Julle moet nie elkeen na sy eie belange omsien nie, maar ook na dié van die ander. Julle moet dieselfde gesindheid onder mekaar openbaar as wat in Christus Jesus was. En gaan Paulus verder in verse 6-11 om ons te herinner hoe nederig Christus was om Homself prys te gee en die gestalte van ’n slaaf aan te neem, mens te word en Hom verder te verneder tot die dood aan die kruis. Daarom het God Hom verhoog as die Here oor die ganse skepping.

1 Korinthiërs 13 beskryf die liefde soos volg: Liefde bly geduldig, liefde gee om, liefde is nie jaloers nie, spog nie en is nie verwaand nie. Liefde tree nie onbehoorlik op nie, jaag nie eiebelang na nie, is nie liggeraak nie. Dit hou nie boek van die kwaad nie, is nie bly oor onreg nie, maar is saam bly oor die waarheid. Dit bedek alles, glo alles, hoop alles, verduur alles (1 Kor 13:4-7).

Die pad van die liefde in die huwelik is slegs moontlik as God die Heilige Gees in ons kom woon het. Hy oortuig ons van ons sonde en van ons verlossing deur Jesus, sodat ons deur geloof aan Jesus verbind word, en so kinders van God word. Daar is geen veroordeling vir diegene wat aan Christus Jesus in geloof verbind is nie (vgl. Romeine 8:1-17; Johannes 14:15-17; 16:8,14).

As jy en jou nuwe man dieselfde liefde en nederige gesindheid van onderwerping aan mekaar het en julle elke dag aan Jesus se leiding in sy woord onderwerp, kan julle seker wees van sy seën op julle huwelik.

Skrywer:  Prof Francois Malan